My Architect 4

รถ BMW สีขาว เคลื่อนตัวอย่างช้า ๆบนท้องถนนที่รถติดพอสมควร เบพยายามติดต่อหาพี่นายตัวแสบ หลายครั้ง ก็งานพรุ่งนี้ต้องส่ง 9 โมงนี่หว่า แต่!

/เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ ตืด ตืด ตืด /

"บ้าเอ้ย..."

เบสบถออกมาเบาๆ มือซ้ายกำพวงมาลัย มือขวาจับโทรศัพท์ นิ้วเรียวยาวเลื่อนหาชื่อหัวหน้าแผนกที่ส่งเขามารับงานนี้ สลับสายตามองถนนเรื่อยๆ

[เฮ้ย เบ! มึงเป็นไงบ้าง]

ปลายสายเอ่ยทันทีที่กดรับ

"เขาให้แก้งาน ส่งพรุ่งนี้ 9 โมงเช้าครับพี่"

น้ำเสียงไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนัก ก็ไม่ใช่งานเขาเสียหน่อย วันนี้เขาเพียงแค่ไปประชุมแทนเท่านั้น แต่คนฟังนั้น......

[เชี่ยยยยยย โหดสัส! ] เก่งลากเสียงยาวที่ฟังดูหงุดหงิดไม่น้อย

คนน้องบ่นงึมงัม

"งานโอเคนะพี่ เห็นด้วยกันหมด มีคนเดียวไม่เห็นด้วย ใครก็ไม่รู้พี่ หัวหน้าฝ่ายออกแบบละมั้ง เลยจบที่ทำแบบใหม่ 5 type "

[ใครวะ คุณวิชัยหรอหัวหน้าฝ่ายออกแบบ คนที่ดูมีอายุหน่อย]

เก่งบอกรูปพรรณสัณฐาน

"ไม่แก่นะพี่ เข้มๆ หน้าไทยๆ"

เบจำหน้าอีกคนได้ดีเชียวล่ะ

[หล่อ?]

"ไม่รู้ดิพี่ ก็เข้มๆ หน้าไทยๆ"

เบยังย้ำคำตอบเดิม ไม่รู้ว่าไอ้แบบที่เห็นเขาเรียกว่าหล่อกันมั้ย

[แล้วคนนี้คือคนที่จะเอางานพรุ่งนี้ใช่มั้ย]

"ครับ"

[เออ!! นี่แหละ คุณศิวัชที่เขาเข็ดขยาดกัน]

ปลายสายสรุปได้ทันที

"เดี๋ยวพี่...ผมสงสัยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ทำไมต้องเข็ด เหมือนทุกคนกลัวคนคนนี้มาก"

[แกไม่ค่อยเอาใคร สั่งงานไม่ฟังใครเลย ออกจะเอาแต่ใจตัวเอง พูดจาก็ไม่ถนอมใจ]

หัวหน้าแผนกสาธยายยาวเหยียด ไม่มีเรื่องดีเลยด้วยสิ!

"ผมเฉยๆนะเรื่องนั้น ...งานเราก็ต้องทำตามใจลูกค้าอ่ะพี่ เขาให้แก้ ก็แปลว่างานเรายังไม่ถูกใจ ก็แค่นั้นเอง"

เบแสดงความคิดเห็นบ้าง

[โอ้โห...มึงนี่สมแล้วที่เป็นลูกท่านประธาน]

เก่งชมออกมาจากใจ แต่คนฟังที่มีนิสัยไม่คิดมากนี่สิ

"อะไรวะพี่"

[ช่างเหอะ มึงโทรหาไอ้นายด้วย ให้แม่งทำ]

"ติดต่อมันไม่ได้ดิครับพี่"

คนเริ่มหงุดหงิดเปลี่ยนสรรพนามจากพี่เป็นมัน แค่นี้ยังน้อยไป เบคิดในใจ

[เชี่ยล่ะ งั้นมึงทำ]

เก่งสรุปง่ายๆ แบบหมดหนทาง

"เดี๋ยวพี่ เดี๋ยวก่อนเลย งานผมล้นมาก"

ชายหนุ่มไม่ได้พูดเกินจริงซักนิด ด้วยความที่เป็นคนเก่ง ใช้ง่าย มีเซ้นท์ในการออกแบบ แถมยังน่ารักน่าชัง เขาจึงได้รับมอบหมาย ทั้งงานเบื้องหน้าเบื้องหลังล้นไปหมด แถมยังมีงานที่ต่างจังหวัดด้วย

[มึงทำไปก่อนไอ้เบ ถือว่าพี่ขอ ให้มันผ่านพรุ่งนี้ไปก่อน งานนี้แม่งหลุดไม่ได้ งานใหญ่]

คนฟังทำหน้าเหนื่อย เขาไม่ใช่คนขี้เกียจแต่งานที่เขารับผิดชอบอยู่นั้นล้นหลามจริง ๆ

"เคพี่ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมขับรถก่อน จะถึงที่ประชุมแล้วครับ"

คนมีงานรีบตัดบททันที ‘เฮ้อออออออ’ เขาถอนหายใจแรงๆ ไม่ต้องนอนกันล่ะวันนี้

จริง ๆ การทำแบบแค่ 5 ไทป์ไม่ได้หนักหนาอะไร แต่การแก้ไขแบบนี่สิ...แถมยังเป็นการแก้งานต่อจากที่คนอื่นทำ มันค่อนข้างใช้เวลา

หลังจากประชุมเสร็จเบ รีบกลับคอนโดทันที ถึงจะบอกว่ารีบกลับแต่กว่าจะถึงก็ปาเข้าไป 2 ทุ่มแล้ว เพราะลูกค้ามีคำถามเพิ่มเติม เลยทำให้เลทจากเวลาปกติไปมาก ไหนจะการจราจรที่ติดขัดในช่วงเลิกงานอีก

ชายหนุ่มรีบอาบน้ำเรียบร้อย แล้วเตรียมตัวทำงาน กองกระดาษถูกวางไว้ ใกล้กันบนโต๊ะมีแมคบุ๊คที่เปิดพร้อมใช้งาน

Rrrrrrrrrrrrr

คนยุ่งกับงาน เหลือบมองหน้าจอ

' พี่เบซิล '

"ฮัลโหล"

[เบบี๋ วันนี้พี่ไปค้างด้วยนะ พรุ่งนี้พี่มีหาข้อมูลงานนั้นแถวนั้นอ่ะ ขี้เกียจกลับบ้าน ไกล]

เรียกชื่อสะเต็มยศ เบซิล เป็นพี่ชายคนกลาง ปกติก็มาค้างบ้างนานๆที เบเองบอกหลายครั้งแล้วว่าให้ซื้อคอนโด แต่ความงกของเบซิล ขอนอนบ้านดีกว่าเสียเงินเป็น10 ล้านซื้อคอนโดนอน! แล้วไงล่ะ ตอนนี้ก็มาเดือดร้อนน้องชายแบบเขาไง!

"ได้ๆ อย่ากวนนะ วันนี้ยุ่ง"

น้องเล็กรีบบอกดักคอ ก็เบซิลมาทีไร ห้องไม่เคยสงบ

[เออๆ ไม่กวน พี่แค่จะไปค้างด้วย ไม่ได้ชวนแดกเหล้า]

คนพี่พูดติดขำ แต่คนนั่งเครียดกับงานตรงหน้าไม่ขำ ถึงจะเป็นงานในความรับผิดชอบของคนอื่น แต่จะให้ทำส่งๆก็ทำไม่ได้ สำหรับเบแล้ว ถ้าเขาได้ลงมือทำ งานต้องผ่าน ไม่ผ่านไม่ได้!

“แค่นี้แหละ ถึงโทรมา”

เบตัดบท เขาวางสายแบบไม่รอคำตอบ แล้วใช้สมาธิจดจ่อกับงานตรงหน้าต่อ

22:00 น.

"บี๋ ไม่กินจริงอ่ะ พี่อุส่าซื้อมาฝาก"

จริงๆแล้วคนในครอบครัวถ้าไม่เรียกชื่อเล่นแบบเต็มยศ ก็จะเรียกเป็นคำหลัง ก็คำหน้าเหมือนกันนี่นา เบสิค เบซิล เบบี๋... แต่เบบี๋ ชอบเรียกตัวเองเวลาอยู่กับคนอื่นว่า 'เบ' มากกว่า ดูไม่ค่อยหน่อมแน้ม เจ้าตัวคิดแบบนั้น และไม่เคยบอกชื่อเล่นเต็มๆ ให้ใครรู้เลย...น่าอายจะตาย ตอนนี้ในคอนโดส่วนตัวของเบ มีพี่ชายตัวป่วนเพิ่มมา 1 แถมกำลังคะยั้นให้คนน้องกินก๊วยเตี๋ยวที่ตัวเองซื้อมาฝาก ถึงขนาดว่าใส่ชามไว้เรียบร้อย 2 ชาม ของตัวเองหนึ่งชาม ของน้องชายสุดที่รัก 1 ชาม ดวงตาคู่สวยตวัดมองพี่ชายที่ยื่นหน้ามาใกล้ๆ

"พี่ซิล อย่ากวน งานผมเร่ง"

แล้วตอบแบบปัดๆ

"อะไรวะ นักศึกษาฝึกงานต้องทำขนาดนี้เลยหรอ พี่เก่งทำไม่ถูก หน้าที่ตัวเองต้องรับผิดชอบดิ มาโยนให้น้องพี่ได้ไง พี่จะบอกให้ป๊าไล่ออกให้หมด"

คนพี่บ่นหงุงหงิง ซักไซ้คนน้องตั้งแต่มาถึงแล้ว ว่าทำงานอะไร ทำให้ใคร ทำเพื่ออะไร ถามจนเบเลิกตอบ รำคาญ!

"เป็นเด็กรึไง เอะอะฟ้องป๊าๆ อ่ะ "

เบบี๋ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วยกแมคบุคคู่ใจ มืออีกข้างที่ว่าง รวบๆเอกสารทำท่าจะลุก

"เฮ้ย! จะไปไหน"

"ห้องนอน พี่ซิลกินไปแล้วกัน"

"บี๋ไม่เอา.... ดูทีวีเป็นเพื่อนพี่ก่อน"

"ไร้สาระ"

เบบี๋พูดห้วนแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนทันที ชนิดที่ไม่ฟังเสียงเรียกไล่หลัง เขาต้องการสมาธิ!

ถึงเบซิลจะโวยวายไม่หยุดหากแต่พอน้องชายเดินหายเข้าไปในห้องเขาก็ยิ้มออกมา

'แบบนี้ตลอดเลยเบบี๋' ความที่สนิทกับน้องมาก ความจริงจังกับงานเขารู้มาโดยตลอดและรู้สึกดีไม่น้อยที่เบบี๋เป็นแบบนั้น แค่มอแว๊ปเดียวก็รู้ได้เลยว่า อนาคตสถาปนิกดี ๆคือน้องชายสุดที่รักของเขานี่เอง!

24:00 น.

คนตัวขาวยังคงนั่งทำงาน ไม่ขยับลุกไปไหนแม้แต่น้อย แต่ท้องไส้ที่ส่งเสียงจ๊อก ๆ ไม่เป็นใจให้นั่งทำงานต่อเอาเสียเลย 'ชักหิวแล้วแฮะ' หลังจากเสร็จประชุม ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยเพราะความรีบนั่นแหละ ทำให้เจ้าตัวทิ้งทุกเรื่อง!

คนหิวขยับลุกจากโต๊ะ ออกจากเซฟโซนที่หนีพี่ชายมา ไปยังครัว แน่นอนว่สก๊วยเตี๋ยวที่เบซิลซื้อมาฝาก ถูกคนซื้อฟาดเรียบทั้งสองชาม 'นมก็ยังดี' สองขายาวก้าวฉับ ๆ ไปที่ตู้เย็น ยังดีที่เขามีนมช็อกโกแล็ตของโปรดติดตู้เย็นตลอด ตอนนี้คอนโดเงียบสนิท 'พี่ซิลคงนอนแล้ว'

"ง่วงชะมัด..."

เบบี๋บ่นออกมาเบาๆ ความที่ไม่ชอบดื่มกาแฟ และจะใจสั่นเกินเหตุถ้าดื่มเครื่องดื่มชูกำลัง ทำให้ต้องขืนตาให้ตื่นเท่านั้น นมช็อกโกแล็ต ขมๆ เย็นๆ พอช่วยได้อยู่

คนขยันเดินดูดนมช็อกโกแลตขายาวก้าวไวๆเข้าห้องนอน นั่งลงที่โต๊ะทำงาน และเริ่มเขียนแบบที่เหลือต่อ -คืนนี้งานต้องเสร็จ!

อีกทางหนึ่ง...

ณ.ร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่งใจกลางกรุง

เวลาเที่ยงคืนเพิ่งจะเป็นเวลาเริ่มเที่ยวสังสรรค์สำหรับหลายๆคน ณ.ที่แห่งนี้ก็เช่นกัน ผู้คนมากมายทะยอยเข้ามาจับจองโต๊ะ ทั้งมาเป็นกลุ่ม มาเป็นคู่ บ้างมาคนเดียว ดนตรีสดบรรเลงเพลงอย่างเพราะจับใจ นักร้องเล่นกีต้าโปร่ง นั่งอยู่กลางเวที ความหล่อเข้มช่วยส่งให้เสียงขับกล่อมเพลงเศร้าของเค้าเพลงนี้ยิ่งเพราะ หากแต่ก็เศร้าจับใจเช่นกัน - หลายคนมาเพราะติดใจนักร้อง โดยเฉพาะสาวๆ

Love of my life you hurt me,

ที่รัก คุณทำให้ฉันเสียใจ

You broken my heart and now you leave me.

คุณทำให้ฉันอกหักแล้วก็จากไป

Love of my life cant you see,

ที่รักคุณช่างไม่เห็นใจกันเลย

Bring it back, bring it back,

พาความรักของเรากลับมาเถอะ

Dont take it away from me, because you dont know, what it means to me.

คุณไม่รู้ว่ามันมีความหมายต่อฉันมากเพียงไร ขออย่าพรากความรักไปจากฉันเลย

เสียงเพลงจบลง นักร้องคนดังประจำผับลงจากเวทีทันทีท่าทางดูรีบร้อน

คิ้วเข้มขมวด เหมือนมีเรื่องกวนใจ แต่ไอ้อาการแบบนั้นกลับยิ่งดูดีในสายตาคนอื่น!

"ไอ้โซ่ ทำไมรีบกลับวะ ไม่อยู่ร้องอีกซักเพลงสองเพลง ลูกค้าเพิ่งเริ่มมา"

กรณ์ เพื่อนสนิทที่เป็นหุ้นส่วนของร้าน เอ่ยทัก เมื่อเห็นเพื่อนรักทำท่าจะเดินออกจากร้าน ไม่เคยหรอกที่จะกลับบ้านตอนเที่ยงคืน!

"พรุ่งนี้กูมีงานเช้า"

โซ่ หรือศิวัช นักธุรกิจหนุ่มตอบแบบผ่านๆ ที่จริง...เขาไม่สนุกกับการมาดูกิจการวันนี้เท่าไหร่ ปกติเขาสนุกกับการมาร้านจะตาย เหมือนได้มาคลายเครียดจากงานบ้าง เหมือนเป็นอีกโลกหนึ่งของเขา ได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา แต่วันนี้กลับมีแต่เรื่องๆเดียวในหัว! ใบหน้าคนตัวขาวติดตาติดใจจนไม่มีอารมณ์จะทำไรทั้งนั้น อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ อยากเร่งวันเร่งคืนให้เป็นวันพรุ่งนี้เสียตอนนี้เลย แล้วตัวเองยังเป็นคนแกล้งให้ต้องส่งทำงานส่งพรุ่งนี้อีก นึกด่าตัวเองในใจ เมื่อนึกถึงว่าคนที่ตัวเองถูกใจ คงไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ๆ

"อะไรของมึง ปกติมีงาน6 โมง มึงยังเคยร้องยันตี 3"

กรณ์อดสงสัยไม่ได้ ก็จริงนี่หว่า บางวันไม่กลับเลยก็มี เช้ามันก็ยังไปทำงานต่อได้

"เสือก"

"เอ้า กูพูดเรื่องจริง นัดใครไว้รึไง"

"เออ นัดพรุ่งนี้"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับคืนนี้วะ"

คนผิวเข้มทำหน้าหงุดหงิดใจนิดหน่อยที่โดนเพื่อนสนิทซักไซ้ แต่ก็ไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่เดินออกหลังร้าน แล้วขับแลมโบกินีคู่ใจออกไปทันที

"เบ...หรอ...ก็แค่คนเพิ่งเจอ - เป็นอะไรไปนะเรา..."

ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆ มือหนากำพวงมาลัยรถไว้แน่น!

06:30 น.

"เยส !!! เสร็จแล้ว! "

เสียงดีใจดังลั่น เจ้าตัวรีบกดเซฟงาน ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจยืดเส้นจากการนั่งจ่อมมาทั้งคืน คนดีใจรีบออกจากห้องนอน กำลังตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ห้องน้ำเป็นแบบ walk in closet ไม่ต้องหยิบอะไรเข้าไปเลย ดีจริง ๆ เพราะถ้าต้องหาเสื้อผ้าก่อนเข้าห้องน้ำอีกก็เสียเวลาไปอีก นาทีนี้รีบอาบรีบไป !

แอ๊ด...

เบซิลโผล่หน้าออกมาจากห้องนอน ห้องข้างๆกัน

"บี๋ ได้นอนหรือยัง"

เอ่ยถามคนน้องเสียงงัวเงีย ผมยุ่งเหยิง พลางขยี้ตา

"ยัง ผมอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวไปไม่ทัน"

คนรีบไม่อยากพูดคุยให้เสียเวลา

"จะไปยังไง" เบซิลยังคงถาม

"ขับรถไปดิพี่ซิล"

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง ไม่ได้นอนไม่ใช่หรอ อย่าขับรถเลย อันตราย"

ไม่ต้องรอฟังคำตอบ คนพี่ก็เดินเข้าห้องน้ำห้องเล็กไป

'พี่ซิลไปส่งก็ดี ง่วงจะตายห่าอยู่แล้ว'

เบบี๋เดินเข้าห้องน้ำ แต่ในใจก็ยังคิดถึงนาย ที่เป็นสถาปนิกรับผิดชอบโปรเจกต์นี้ คนที่ทิ้งเขาไว้กลางทางให้ต้องมาทำงานงกๆยันเช้าแบบนี้ รอให้ได้เจอก่อนเถอะ!!