เพราะรักออกแบบได้ My Architect

วันนี้คงเป็นวันชิล ๆ สำหรับนักศึกษาคนอื่น ๆ ถึงจะเป็นวันจันทร์ แต่ก็อยู่ในช่วงปิดเทอม การพักผ่อนในช่วงไม่กี่เดือนนี้ให้เต็มที่คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ชีวิตปิดเทอมที่เฝ้ารอจะมีอะไรมากไปกว่า กิน เที่ยว นอน เล่นเกมส์ เอาเป็นว่าอะไรก็ตามที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนคือดีทั้งหมด! ก็ตั้งใจกันมาหลายเดือนแล้วนี่นา ขอพักสมองพักร่างกันบ้าง แต่ก็มีนักศึกษาไม่น้อยที่ลงเรียนภาคฤดูร้อน บ้างก็อยากเรียนจบไวขึ้น บ้างก็เรียนเพื่อแก้เกรดในเทอมปกติที่อาจจะไม่ถูกใจนักแต่สำหรับ เบ นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 2 ที่กำลังจะขึ้นปี3 ในเทอมใหม่ที่จะถึงนี้ วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันทำงาน...งานที่เขาพูดได้เต็มปาก ว่าเป็นงานที่รัก!

ปิดเทอมนี้เบมาฝึกงานที่บริษัทธณรัฐ 109 จำกัดมหาชน บริษัทยักษ์ใหญ่ติดหนึ่งในห้าของบริษัทออกแบบรับเหมาก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวของเขาเอง เบมาฝึกงานทุกปีในช่วงปิดเทอม ตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6

เพราะความที่ชอบการออกแบบ และรักการเป็นสถาปนิก ทำให้ว่าที่สถาปนิกอยากพัฒนาตัวเองตลอดเวลา อีกทั้งครอบครัวเองก็สนับสนุนในการหาประสบการณ์ระหว่างเรียน ทำให้เบเลือกที่จะมาฝึกงานแทนที่จะไปทำอย่างอื่นในช่วงปิดเทอม ส่วนครั้งนี้ หลังจากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ มา 3-4 วัน ก็เข้าบริษัททันที ในฐานะ 'นักศึกษาฝึกงาน'

ตอนแรกทุกคนก็เกร็งแหละ ก็ลูกชายคนเล็กของประธานบริษัทเชียวนะ แถมในอนาคตก็มีสิทธิ์ที่จะเป็นประธานบริษัทต่อจากคุณพ่ออีกด้วย แต่ความที่เบเป็นคนไม่ถือตัว ร่าเริงชนิดที่เรียกได้ว่า เกินเหตุ เลยเข้าถึงทุกคนได้ง่าย เหมือนเช่นตอนนี้

"ป้าค้าบ~ มาแต่เช้าเลยน้า ทานข้าวหรือยังครับ" หนุ่มร่างบางเอ่ยทักแม่บ้านคุ้นหน้าที่มักจะเจอทุกวันด้วยความสนิทสนม คนอายุมากกว่ายิ้มรับ

"ทานแล้วค่ะคุณเบ วันนี้มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะคะ"

"มันตื่นเองครับป้า ผมยังง่วงอยู่เลย"

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ดวงตาคู่สวยที่มีเปลือกตาทบสองชั้นเหมือนจับวางแถมแพขนตาที่ค่อนข้างหนานั้น กลับดูสดชื่นใสแจ๋ว ไม่มีแววว่าง่วงเลยซักนิด!

"ผมไปก่อนนะค้าบ เดี๋ยวสแกนนิ้วไม่ทัน"

เบบอกแม่บ้านแบบนั้นแล้วรีบก้าวเท้าเดินเข้าลิฟต์เพื่อไปยังแผนกที่ตัวเองทำงานอยู่

ถึงจะเป็นลูกเจ้าของบริษัท แต่การทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีในการทำตามขั้นตอนและระเบียบของบริษัทถือเป็นเรื่องสำคัญ และเบเองก็ทำแบบนั้นมาโดยตลอด เบเข้ามาถึงแผนกออกแบบ นิ้วเรียวยกขึ้นแตะที่เครื่องสแกนนิ้ว

'ติ๊ด....บันทึกเรียบร้อยค่ะ' แน่นอนว่าตรงเวลาเข้างาน 8 โมงเป๊ะ ขายาวก้าวเดินผ่านโต๊ะทำงานของคนอื่น ๆ เจ้าตัวส่งรอยยิ้มสดใสไปทั่ว พลางทักทายอย่างอารมณ์ดี! ไม่มีหรอกจ้า คำว่าตื่นเช้าแล้วง่วง ตาใสแป๊ว!

"สวัสดีค้าบพี่ตี้ พี่ฮุกหวัดดีค้าบ"

เด็กฝึกงานทักพี่สถาปนิกสองคนแรกที่เจอ ทั้งคู่ยังคงนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะตัวเอง หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังคงเป็นสีดำ บอกชัดว่าถึงจะแปดโมงแล้ว แต่ถ้าใจไม่พร้อมก็ยังนั่งเล่นก่อนได้ เบมองพี่ทั้งสองแล้วกลั้นขำ

"เมื่อคืนกลับตี3 ไม่ใช่หรอ มึงตื่นไหวได้ไงเนี่ย"

ฮุกหมุนเก้าอี้มาคุยกับคนมาใหม่ ที่เมื่อคืนช่วยเขาทำโมเดลอยู่ที่นี่

"มันตื่นเองอ่ะพี่ ผมโคตรง่วง” เบตอบในขณะที่เดินไปโต๊ะตัวเอง เขาวางกระเป๋าไว้แล้วนั่งลง

โต๊ะทำงานซึ่งไม่ได้แยกเป็นห้องส่วนตัว แต่กลับเป็นโต๊ะธรรมดาๆที่มีพาติชั่นกั้นและนั่งรวมกับพนักงานคนอื่น ซึ่งเบเองก็ไม่ได้ขัดข้องแต่อย่างใด เจ้าตัวกลับชอบเสียอีก

'คนเยอะ สนุกดี' เจ้าตัวว่าแบบนั้น

"น้องเบ กาแฟมั้ยจะได้ไม่หลับ"

ตี้ สถาปนิกสาวร่างอวบยกแก้วกาแฟขึ้นชวน พลางแกว่งแก้วไปมา

"ขอบคุณครับพี่ แต่ผมไม่ดื่มกาแฟครับ"

กาแฟคงจะแรงไปสำหรับเขา กินทีไรใจสั่นทุกทีสิน่า มันเต้นตุบตุบจนทรมาน เบบอกกับตัวเองเลยว่าถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ไม่กินเด็ดขาด!

"กาแฟไม่แดก แดกแต่เหล้า"

ฮุกส่งเสียงแซว คนถูกแซวยิ้มจนตาปิด "พี่อย่าเอาเรื่องจริงมาล้อเล่น ผมเขินเป็นนา"

เห็นหน้าแบบนี้ก็เถอะ .... ใบหน้าที่เต็มใบด้วยคำว่าน่ารัก ผิวขาวจัด ดวงตากลมโต จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากบางสวย ...ไร้ที่ติ...หวานเหมือนใบหน้าผู้หญิง หากแต่กลับมีสิ่งนึงที่ถ้าคนไม่รู้จักเบคงจะแปลกใจมาก คือเจ้าตัวดื่มเหล้าและเบียร์เก่งเลยทีเดียว คนเรามันก็ต้องมีเรื่องที่เก่งนอกเหนือจากเรื่องเรียนบ้างสิ!

คอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะถูกเปิดเครื่อง ครู่หนึ่งหน้าจอคอมก็เป็นหน้าจอพร้อมทำงาน ไฟล์งานถูกเปิด แบบแปลนที่ยังไม่เรียบร้อยปรากฏขึ้น หลังจากนั้น.....แต๊ก ๆ แต๊ก ๆ คลิก คลิก....

เสียงนิ้วเรียวเคาะแป้นพิมพ์และเสียงคลิกเมาส์เริ่มดังเป็นระยะ สายตาจ้องงานตรงหน้า... ใบหน้าหวานไม่ได้ฉายแววเครียดแต่อย่างใด กลับวิบวับเหมือนกำลังเล่นเกมส์ยังไงยังงั้น หากแต่นี่ไม่ใช่เกมส์!

การทำงานทุกวันก็จะเป็นแบบนี้ ถึงออฟฟิศ เข้าแผนก จากนั้นเริ่มทำงาน หากวันไหนมีประชุมก็จะได้ออกนอกพื้นที่ เบเองถึงจะมาฝึกงาน แต่เขากลับได้รับผิดชอบงานพอๆกับพี่ๆคนอื่น เพราะเป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่รับงานออกแบบและก่อสร้างทั่วประเทศ บ้างครั้งก็ได้ไปประชุมที่ต่างจังหวัดบ้าง แน่นอนว่า เจ้าตัวไม่เคยขัดข้องแต่อย่างใด และถึงแม้จะยังเป็นนักศึกษาอยู่ แต่เบก็ไม่มีความกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับผู้ร่วมงานหน้าใหม่เลย วันนี้ตามตารางงานเบไม่มีประชุมตอนเช้า เขาคงจะเขียนแบบที่ค้างอยู่ให้แล้วเสร็จ มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่...

"ไอ้เบ! "

เสียงเรียกชื่อดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเร็วๆ และดังพอควร จนเจ้าของชื่อหันควับ ขานรับเสียงสดใสเหมือนเคย

"ครับพี่"

คนมาใหม่ท่าทางรีบร้อนละล่ำละลักพูด

"ประชุม 10 โมง แทนไอ้นาย! ด่วน! ด่วนฉิบหาย! กูตายแน่ ฉิบหาย ด่วนโว๊ยยย! "

'เก่ง' หัวหน้าแผนกออกแบบโวยวายเสียงดังลั่น คนหัวเสียใบหน้าเครียดขึง ความที่เป็นคนผิวคล้ำ พอบวกกับอารมณ์หงุดหงิดยิ่งทำให้ดูน่ากลัว แต่มีหรือที่เบจะกลัว ไม่มีทาง! ทั้งยังกลั้นขำกับท่าทางของคนตรงหน้า

"ไอ้เหี้ยนาย แม่ง! ฉิบหาย! ฉิบหายกันหมด"

คนอารมณ์ร้อนด่า 'นาย' ผู้รับผิดชอบโปรเจกต์นี้ที่แม่งหายหัววันที่มีประชุมสำคัญ!

"พี่เก่ง ทำไมไม่ให้คนอื่นไปวะ น้องมันรู้รายละเอียดงานที่ไหนล่ะ"

'ฮุก' ที่ยังคงจิบกาแฟพูดขัดขึ้น เก่งที่หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดเข้าไปอีก

"มึงแหกตาดูดิ้ คนอื่นว่างที่ไหนล่ะ หรือมึงจะไปแทนน้องมัน?"

ฮุกถึงกับหน้าตื่น ทั้งยังยกมือสองข้างขึ้นมาโบกไปมา

"ไม่ไม่ ไม่ไปพี่"

เพราะเคยไปมาแล้ว....และรู้กิตติศัพท์ดี โปรเจกต์นี้ทุกคนขยาด แต่คนที่ต้องไปแทนยังไม่รู้ว่าโปรเจ็คไหน มองพี่ๆคุยกันอย่างขบขัน

"ผมไปได้พี่ โปรเจกต์ A0478 ใช่มั้ยครับ"

ในใจก็แอบนึกด่าคนทิ้งงาน พี่นายแม่งสงสัยติดแฟน ไม่มาทำงานอีกแล้ว

โปรเจกต์ A0478 เป็นโปรเจกต์ที่นายรับผิดชอบแต่เบเคยไปประชุมด้วยบ่อย ๆ ทำให้มีข้อมูลงานนี้ค่อนข้างเยอะ

แต่เก่งกลับส่ายหน้า คิ้วขมวดฉับ

"A0490"

คนพูดทำเสียงหนักใจเมื่อพูดถึงอีกโปรเจกต์นึง

"นะ ไอ้เบ ช่วยกูหน่อย ไปรับหน้าแทนไอ้เหี้ยนายหน่อย ไม่ไปไม่ได้ ขาดไม่ได้ ป่วยไม่ได้ ตายไม่ได้ โอนเนอร์เคี่ยวลากดิน"

ถ้ายกมือกราบได้ เก่งคงทำไปแล้ว สีหน้าเคร่งเครียดทำให้คนเด็กกว่าตอบรับแบบง่ายๆเหมือนเดิม

"ได้ดิพี่ ประชุมที่ไหนครับ ผมต้องไปประชุมอีกที่ตอนบ่าย 2 นะ"

คนตอบรับยิ้มกว้าง พร้อมบอกตารางงานของตัวเองเสร็จสรรพ เบไม่เคยคิดมากอะไรอยู่แล้ว เพราะเจ้าตัวทำงานได้หมด ไม่เคยเกี่ยงงานเลยซักครั้ง ถึงจะมาฝึกงานแต่ก็ทำเหมือนเป็นพนักงานคนนึงอยู่แล้ว

เก่งนิ่งคิด...

"ทันอยู่ " แล้วบอกสถานที่ประชุมกับเบ ซึ่งไม่ไกลจากบริษัทเท่าใดนัก

เบพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็ว่า..

"พี่เก่ง พี่ส่งข้อมูลมาให้ผมด้วย ขอผมดูข้อมูลหน่อย ไปแบบแบลงค์ๆ เดี๋ยวเสียชื่อน้องเบหมดนะค้าบบบบ" คนขี้เล่นพูดขำติดตลก

"เออ กูส่งให้ตั้งแต่ก่อนมาหามึงแล้ว รีบดูเลยมึง"

หัวหน้าแผนกไม่ขำด้วย พูดจบก็รีบเดินออกไป ทิ้งให้คนเด็กกว่า ทำหน้างงว่าพี่จะซีเรียสอะไรขนาดนั้น แต่ก็ไม่เสียเวลาสงสัยอะไรนาน

เบเปิดไฟล์ข้อมูลขึ้นมา เขาดูแบบแก้ไขล่าสุดที่คนทิ้งงานทำไว้เรียบร้อยแล้ว ยังดีที่มันเสร็จทั้งหมดแล้ว!! ถ้าต้องมานั่นเขียนใหม่ตอนนี้ คงไม่ได้ไปประชุมแน่นอน...

'อันนี้คือแบบที่ต้องคุยวันนี้สินะ'

มือบางเลื่อนเมาส์ดูแบบอย่างละเอียด แล้วปริ้นแบบทั้งหมดออกมา รวมถึงสรุปข้อมูลการประชุม ทั้ง 4 ครั้งก่อนหน้า แล้วทบทวนทั้งหมดหลายรอบ จนค่อนข้างเข้าใจเนื้องานทั้งหมด จะไปประชุมทั้งที ไม่ว่าจะเป็นโปรเจกต์ไหนก็ตาม จะไปแค่รับข้อมูลไม่ได้ ต้องทำหน้าที่สถาปนิกด้วย คนขยันหันมองดูเวลา

'9โมง20...เชี่ยย ไปได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะสาย'

'ตี้' เดินเข้ามาหา

"อ่านให้ครบนะน้องเบ โปรเจกต์นี้ทำไอ้นายเครียดมาก"

เบหันไปตามเสียง คิ้วสวยขมวด...มันขนาดเลยหรอ?

เมื่อกี้ก็พี่เก่ง...นี่ยังพี่ตี้อีก...

"งานก็ดูไม่ยากนะพี่...ก็คอนโด"

"เออ งานไม่ยาก แต่โอนเนอร์นี่สิ"

โอนเนอร์อีกแล้ว.....?

"ทำไมหรอครับ"

เบสงสัยเหลือเกิน

"ก็......เป็นคนนิ่งๆ ดูจริงจัง จริงจังทุกอย่าง พี่ไม่รู้จะบอกยังไง จะขยับทียังรู้สึกผิด แถมเวลาคอมเม้นต์แบบนะไม่ต้องพูดถึง.... ไม่ไว้หน้าใครเลย... ดีอย่างเดียว หล่อ"

"เดี๋ยวพี่...อันหลังนี่เกี่ยวหรอ"

"ไม่เกี่ยว...แต่พี่เคยไปแทนไอ้นายแค่ครั้งเดียว ถึงจะหล่อแต่ไม่ไหวว่ะ นั่งไม่ติดเลย รู้สึกมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาตลอดเวลา"

คนฟังพยักหน้าหงึกหงัก

"กูก็เคยโดน...น่ากลัวฉิบ ถ้าอันไหนมึงไม่มีคำตอบนะ เขาไล่บี้มึงอย่างกับมด"

ฮุกเดินมาสมทบ แล้วเล่าต่อ "วันไหนไอ้นายไปประชุมแล้วกลับมาเหมือนจะตายนั่นแหละ...มันไปประชุมโปรเจกต์นี้มา"

เบคิดตาม...ก็มีหลายครั้งนะที่เคยเห็นว่าเป็นแบบนั้นจริง ๆ

"แต่หล่อจริง ๆ กูยอมรับ แต่ดุฉิบหาย กูเห็นพนักงานในบริษัทเขาเองยังกลัวเขาเลย"

เบนั่งฟังพี่ๆแชร์ประสบการณ์...ขู่กันมาขนาดนี้...เบก็ยัง...

"น่าสนุกดีนะพี่ ฮ่าๆ "

"มึง!!! มันไม่ใช่เรื่องตลก"

ฮุกเตือนอีกครั้ง หนุ่มหน้าหวานมองนาฬิกาข้อมือ

"ผมไปดีกว่า"

มัวฟังพี่ๆนินทาคนอื่น เดี๋ยวไปสายพอดี มือบางรีบรวบเอกสารทั้งหมดรวมถึงแมคบุ๊คคู่ใจและกำลังออกจากแผนก

"เบ"

เสียงเก่งเรียก แล้วกวักมือให้ไปหา ขายาวก้าวไปหาคนโตกว่า

"อะไรพี่"

หัวหน้าแผนกลอบถอนหายใจออกมา "โชคดีนะ เสร็จแล้วโทรหากูด้วยนะ ที่สำคัญ อย่าสาย รีบไป”

คนไม่เคยเข้าประชุมโปรเจกต์นี้ยังยิ้มร่า

"ได้ครับพี่ ขอบคุณมากครับ"

เบเดินออกจากแผนก และตรงดิ่งไปยังที่จอดรถ รถยนต์คันสวยเคลื่อนตัวออกไปอย่างรีบร้อน โชคดีที่ปลายทางไม่ไกลมาก แต่ใจกลางเมืองแบบนี้รถติดแน่นอน

9:50น.

รถBMW คันหรูขับเข้ามาที่ตึกสูงใจกลางเมืองซึ่งคือสถานที่ประชุมวันนี้ ...

'อีก 10 นาที ทันมั้ยเนี่ย'

เบนึก พลางวนหาที่จอดรถ สำหรับเบเองการตรงเวลาเป็นเรื่องที่เขาให้ความสำคัญมากเช่นกัน การเข้าประชุมสายทำให้การพบกันครั้งแรกไม่น่าประทับใจนัก แล้วครั้งนี้หัวหน้าแผนกถึงขนาดย้ำว่าห้ามสาย เราจะมาสายเพราะขับหาที่จอดรถไม่ได้!

สถาปนิกฝึกงานวิ่งกระหืดกระหอบมาที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

"ขอโทษนะครับ"

เบรีบกล่าวอย่างสุภาพ

"ค่ะ มีอะไรให้ช่วยคะ"

"ผมมาประชุมโปรเจกต์ A0490 ไม่ทราบว่าประชุมที่ไหนครับ"

เจ้าตัวบอกได้เท่านี้ เพราะรู้ข้อมูลมาเท่านี้!

"อ๋อ.... ซักครู่นะคะ"

สาวสวยเลื่อนดูที่หน้าจอ... แล้วเงยหน้ายิ้ม

"ชั้น 30 ห้องประชุม2 ค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

เบรีบขอบคุณ ขายาววิ่งไปที่ลิฟท์แทบจะทันที...'สายไม่ได้นะไอ้เบ!"