My Architect 2

ณ.ห้องทำงานฝ่ายบริหาร บริษัทอัครมณีศิลป์กรุ๊ป ป้ายติดหน้าห้องเรียบง่าย ระบุชื่อ

" ศิวัช อัครมณีศิลป์ " พร้อมตำแหน่งเจ้าตัว "รองประธานกรรมการฝ่ายบริหาร" แน่นอนว่าประธานฝ่ายบริหาร หรือเจ้าของบริษัทคือพ่อบังเกิดเกล้าของคนมีชื่อหน้าห้องนั่นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องทำงานส่วนตัวของโซ่ ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวหยุดมือจากการทำงานเลย เขายังคงก้มหน้า มือหนาจับปากกาแล้วขีดๆเขียนลงกระดาษตรงหน้า

"เข้ามา" ชายหนุ่มเอ่ยเรียบ ๆ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าคนที่เข้ามาคือใคร

"ขออนุญาตค่ะท่าน" คุณดาว เลขาสาวสวยของศิวัช เปิดประตูเข้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานใสเช่นเคย แต่คนตรงหน้าของเธอ ไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ ยังคงง่วนกับกองเอกสารตรงหน้า

"วันนี้ท่านมีประชุมตอน 10 โมงตรงนะคะ โครงการคอนโด โปรเจกต์ A0490 ค่ะ

"อืม"

คำตอบห้วนสั้น ทำให้หญิงสาวชะงักไปนิด หากแต่ความที่ทำงานมาหลายปี เธอเองก็เริ่มชินเสียแล้ว สาวเจ้ายังคงยิ้ม แม้ชายหนุ่มจะไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำ

"ผู้เข้าร่วมประชุมที่แจ้งชื่อวันนี้ มีคุณณภัทร สถาปนิกจากบริษัทธณรัฐ คุณวิชัย ฝ่ายก่อสร้าง คุณนุชฝ่ายบัญชี แล้วก็ท่าน..ด้วยค่ะ"

หางเสียงที่ทิ้งช่วง ที่สาวเจ้าพยายามให้ฟังดูเซ็กซี่ ทำให้ศิวัชหยุดมือ...ดวงตาคมที่ไร้อารมณ์ตวัดมองเลขา เขาไม่ชอบคนล้อเล่น จะด้วยน้ำเสียงหรืออะไรก็ตาม แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง

"แล้วก็...ท่านมีรับประทานอาหารมื้อเที่ยงกับลูกค้าที่โรงแรมอรุณนะคะ"

"อืม" น้ำเสียงยังคงราบเรียบราวกับถนนลาดยาง

"บ่ายสองมีประชุมผู้ถือหุ้นของบริษัทค่ะ....." คุณเลขาเว้นจังหวะ หากแต่ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เธอจึงพูดต่อ

"ตารางงานวันนี้มีเท่านี้ค่ะท่าน"

"ครับ เชิญครับ" คนเคร่งงานตอบรับเรียบ ๆ แถมยังไล่อีกคนในที คนสวยทำหน้ามุ่ย แต่.....ไม่ละความพยายาม ใครจะยอมออกไปง่ายๆกันล่ะ!

"ท่านคะ...." เธอเรียกด้วยน้ำเสียงหวาน "กาแฟมั้ยคะ" ถึงแม้บนโต๊ะจะยังมีกาแฟดำ 1 แก้วก็ตาม

และเหมือนเคยคำตอบไม่ใช่การตอบรับแบบขอไปทีเช่น 'อืม' หรือ 'ไม่' แต่คำตอบคือความเงียบ.....เงียบ!

ชายหนุ่มยังคงขีดๆเขียนๆลงกระดาษงานตรงหน้า บนโต๊ะมีกองแฟ้มเอกสารที่ต้องเซนต์อีกเป็นตั้ง

"หรือ..อเมริกันเบรคฟัดส์ มั้ยคะ"

และเหมือนเคย

"...." ความเงียบคือคำตอบ

"เออ ท่านคะ..."

ดวงตาคู่คมละจากงานตรงหน้า แววตาไร้อารมณ์มองจ้องหญิงสาว

"ไม่มีงานทำหรือครับ"

ตรงกว่านี้คงไม่มีแล้ว....หญิงสาวหน้าเจื่อน...น้ำเสียงใสตอบเบาๆ "มีค่ะ"

"ครับ เชิญ"

เป็นที่รู้กันดีว่า ท่านรองประธานไม่ชอบให้ใครมาอยู่ห้องทำงานส่วนตัว ไม่นัดแขกที่นี่ ขนาดพ่อของตัวเองซึ่งเป็นประธานบริษัทนัดคุยยังต้องไปคุยในห้องประชุมเล็ก แต่ถ้าหากเข้ามาโดยพละการเจ้าตัวก็จะรีบคุยให้จบๆ หรือตัดบทดื้อๆแบบเมื่อครู่

ศิวัช ชายหนุ่มผู้เคร่งขรึมค่อนไปทางเฉยชา แต่ฝีมือการทำงานไม่เป็นรองใคร การตัดสินใจเฉียบขาด มองเกมส์การตลาดแบบทะลุทะลวง ทำให้เขาได้รับความไว้วางใจจากท่านประธานในการตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ได้ทั้งหมด และความที่เป็นคนสูง หล่อ เวลาติดต่อประสาทงานยิ่งทวีความดูดีไปอีก 1000 เท่า ส่วนสูง 185 เซนติเมตรของเจ้าตัวนั้นสูงไม่ใช่เล่น

สมัยเรียนนอก เขากับเพื่อนต่างชาติแยกกับแทบไม่ออก จะต่างก็ตรงที่ชายหนุ่ม หน้าออกเอเชียชัดเจน ผิวเข้ม ดวงตาคม นัยย์ตาสีดำไม่สื่ออารมณ์ใด ๆ จมูกโด่งเป็นสันชัด ปากหนาหยักเล็กน้อย หน้าตามแบบฉบับหนุ่มไทยโบราณ

แน่นอนว่า สาวน้อยสาวใหญ่จ้องจะเครมกันทั้งบริษัท อยากเป็นคุณนายกันจะแย่ แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจเลย ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากงาน

คนเคร่งกับงานมองดูแบบตรงหน้าอีกครั้ง คิ้วหนาขมวด ดวงตาคู่คมมองนาฬิกาข้อมือ อีก 20 นาทีถึงเวลาประชุม เขารวบเอกสารที่ตัวเองกรองรายละเอียดไว้ แล้วออกจากห้องทำงานไป

ณ.ห้องประชุม

ทุกคนที่เกี่ยวข้องมากันพร้อมหน้า ทั้งฝ่ายบริหาร ฝ่ายบัญชีและการเงิน ฝ่ายก่อสร้างและออกแบบของบริษัท ทุกคนนั่งกับนิ่งเงียบเหมือนโดนหยุดเวลาไว้ เพราะท่านรองประธานที่นั่งหัวโต๊ะดูไม่สบอารมณ์นัก ทำไมนะหรือ...ผู้ออกแบบ ยังไม่มา!

"โทรตามหรือยังคะ" นุชฝ่ายบัญชีถามวิชัยหัวหน้าฝ่ายก่อสร้างที่เป็นคนดีลงานโดยตรง

"โทรแล้วครับคุณนุช คุณณภัทรปิดเครื่องครับ"

คำว่า 'ปิดเครื่อง' ทำให้คนในห้องกลืนน้ำลายลงคอกันอึกใหญ่....ตามได้ยังดี นี่ตามไม่ได้!

ทุกคนในห้องประชุมเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลัก สลับกับมองหน้าท่านรองประธานสุดหล่อ ที่ตอนนี้คิ้วหนาขมวดมุ่น พลางดูเวลาในที่เคลื่อนมาใกล้ 10 โมงเข้าไปทุกที คุณศิวัช ไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา! แน่นอนว่าเคยยกเลิกการประชุมเพราะมีผู้เข้าร่วมประชุมสายไป2 นาที ! แล้วถ้าไม่มาเข้าประชุมจะเรื่องใหญ่แค่ไหน..

9.59 น.

พลักกก !!!

เฮ้อออ !!

เสียงประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงลอบถอนหายใจของคนทั้งห้อง

"ขอโทษครับ ผมยังไม่สายใช่มั้ยครับ"

เบก้าวเข้ามาในห้องประชุม หอบเล็กน้อยเพราะเจ้าตัวรีบวิ่งมา ด้วยความที่ไม่เคยมาประชุมที่นี่มาก่อน เจ้าตัวเลยต้องงมหาที่จอดรถ ไม่พอ งมหาว่าห้องประชุมอยู่ส่วนไหนของตึก 40 ชั้นนี่อีก!! ดวงตาโตสวยมองทุกคนในห้องแบบขอคำตอบ

"ยังไม่สายค่ะ เชิญนั่งเลยค่ะ"

นุช เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานชนิดที่น้ำตาลยังอาย คนแปลกหน้าวันนี้ ทำให้ห้องประชุมสดใสขึ้นมาทันที

"ขอบคุณครับ"

เบขอบคุณพร้อมรอยยิ้มน่ารักตามสไตล์เจ้าตัว

คนมาทีหลังรีบนั่งตรงเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ หอบหายใจเล็ก ๆ เหงื่อเม็ดน้อย ๆ ผุดตามไรผม แก้มแดงระเรื่อแผ่นหลังชื้นเหงื่อจนเสื้อสีขาวตัวโคร่งแนบผิวเนื้อ เพราะทั้งเหนื่อยทั้งร้อนจากการออกแรงวิ่งเมื่อครู่

เจ้าตัวรีบเปิดโน้ตบุ๊ก รับเอกสารการประชุมมาอ่าน โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่า สายตาของคนทั้งห้องจับจ้องอยู่ ไม่ใช่แค่เพราะเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งมาประชุมวันแรก แต่ด้วยความหล่อที่ออกไปทางน่ารักมากกว่า ผิวขาวออร่า กลิ่นกายหอมอ่อนๆ แถมในสายตาสาวๆ อาการกระหืดกระหอบดูเซ็กซี่ไม่น้อย

"น้ำค่ะ" ดาวยกน้ำมาวางให้ผู้มาใหม่ พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานอีกครั้ง

"ขอบคุณครับ" เบตอบสั้น พยักหน้าลงเล็กน้อย เรียบง่าย หากแต่มีเสน่ห์เหลือเกิน

คนอื่นจะมองไม่แปลกเลยซักนิด แต่คนเฉยชาชนิดที่จ่าเฉยยังอาย คนที่ไม่เคยสนใจใครทั้งนั้น กลับจ้องคนตัวขาวนิ่ง เม้มปาก... เมื่อได้ยินเสียงหอบหายใจ เม็ดเหงื่อใสๆ พวงแก้มแดงระเรื่อ ดึงดูด...ดึงดูดเขาเหลือเกิน

เป็นครั้งแรกที่หัวใจชายหนุ่มวูบไหว หัวใจแกร่งดุจดั่งน้ำแข็งกลับอุ่นขึ้นมาดื้อๆ ความรู้สึกที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันวันแรก....ตั้งแต่วินาทีแรกด้วยซ้ำ อีกอย่าง...เขารู้สึกหวั่นไหวกับผู้ชายอย่างนั้นหรือ หรือเป็นเพราะบาดแผลในใจจะฝังรากลึกจนหมดความเสน่หากับผู้หญิงไปแล้ว.. ชายหนุ่มได้แต่สงสัยกับตัวเอง