My Architect 5

รถเบนซ์สีดำสนิทขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกสูง ย่านใจกลางเมือง ช่วงเช้าในเวลาเข้างานแบบนี้ ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่านพอสมควร

8:30 น.

"บี๋ ไหวแน่นะ"

เบซิลเอ่ยปากถาม พร้อมกับส่งสายกังวล เมื่อน้องเบบี๋สุดที่รัก ทำหน้ามึนเหมือนไม่ได้เอาสติมาด้วย ผิดกับเสื้อผ้าหน้าผมที่เรียบร้อยดูดี ไม่มีที่ติ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวหลวมๆ นุ่งทับกางเกงยีนส์สีดำ และรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรด การแต่งตัวที่ดูไม่มากไม่น้อยจนเกินไป ดูสมตัวกับคนใส่

"ไหว ไปก่อนนะพี่ซิล"

คนน้องบอกแบบไม่ใส่ใจนัก ความที่เป็นพี่น้องผู้ชายจะให้มาโอ๋เอ๋เบไม่ค่อยชินเท่าไหร่

แต่ทั้งครอบครัวต่างก็โอ๋เบบี๋กันหมด เพราะเป็นน้องคนเล็ก เป็นลูกคนเล็กของบ้าน

ดีที่เจ้าตัวไม่ใช่คนเอาแต่ใจ

"เสร็จงานโทรมา พี่จะมารับ"

คนห่วงน้องยังกำชับ

"ไม่ต้องพี่ซิล กลับได้ ไปแล้วนะ"

เบรีบลงจากรถ เขาเดินเข้าตึกจากทางด้านหน้าปะปนกับคนอื่น ๆ

เบเดินตรงไปที่ประชาสัมพันธ์ทันที เขาจะไม่ยอมเสียเวลางมหาอีกแล้ว

เดี๋ยวนะ -แล้วเขาต้องพบใครล่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร...แต่คิดว่าคงชื่อ...ศิวัช

"คุณเบ ?"

เสียงใสเรียกชื่อ ด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจนัก เจ้าตัวรีบหันไปทันที

"เอ่อ สวัสดีครับ"

ถึงจะงงนิดหน่อย แต่รอยยิ้มสดใสยังส่งไปเช่นเคย

"ดิฉันนุชค่ะ ฝ่ายบัญชีที่เข้าประชุมด้วยกันเมื่อวาน"

"อ๋อ...คุณนุช จำได้ครับ"

ด้วยความที่พกสติมาน้อยนิดกว่าจะนึกอะไรออกก็จะดีเลย์ไปบ้าง

"มาหาคุณศิวัชใช่มั้ยคะ"

นุชถามด้วยรอยยิ้ม

"ที่นัดคุยงานไว้ตอน9 โมงอะครับ"

คนไม่แน่ใจว่าใช่คุณศิวัชมั้ยก็ให้ข้อมูลไปแบบกลางๆ

"นั่นแหละค่ะ มาค่ะ ตามดิฉันมาเลยค่ะ"

นุชเสนอตัวช่วยทันที เพราะรู้ดีว่าท่านรองประธานไม่ชอบให้ใครมาสาย คนที่เดินตามหลังเธอต้อยๆก็น่ารักจนเธออยากช่วย นุชนำเบมาต่อแถวเพื่อเข้าลิฟต์ที่คนเยอะพอสมควร รอครู่หนึ่งก็ถึงคิวขึ้นลิฟต์ ทั้งคู่เข้าไปในลิฟต์พร้อมคนอื่น ๆ

เธออธิบายแบบชวนคุยในที

"ผู้บริหารอยู่ชั้น 20 กันเกือบทั้งหมดค่ะ มีลิฟท์แยกสำหรับผู้บริหารนะคะ ไม่ต้องมาต่อแถวแบบเราเมื่อกี้ "

คนฟังที่สติไม่ค่อยจะครบ อาศัยส่งรอยยิ้มเป็นทัพหน้า ยิ้มแบบไร้สติ พยักหน้าเล็กๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ

"คุณเบ เอ่อ ... เหมือนไม่ได้นอน"

นุชทักขึ้นเมื่อเห็นคนหล่อตรงหน้าดูอิดโรย ไม่สดใสเหมือนเมื่อวาน

"หน้าโทรมหรือครับ ฮ่าๆ "

เบพถามพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะเบาๆ กระตุกหัวใจพนักงานสาวฝ่ายบัญชี แถมยังเผื่อแผ่ไปยังคนอื่นๆในลิฟท์ด้วย

"หล่อ ... เหมือนเดิมค่ะ แต่ตาแดงๆนะคะ"

คนชมแก้มแดงขึ้นทันที

"ฮ่าๆ ชมผิดคนแล้วครับ ผมไม่หล่อซักนิด"

คนพูดไม่ได้ถ่อมตัว แต่ไม่รู้ตัวต่างหากว่าตัวเองหล่อ พนักงานในลิฟต์คนอื่นๆต่างก็โดนเบบี๋หนุ่มหน้าใส ตกกันเป็นแถว

ขึ้นลิฟต์เวลานี้ คุ้มแล้วจ้าาาาาา

ติ๊ง !!

ลิฟท์หยุดที่ชั้น 20

"ห้องซ้ายสุดนะคะคุณเบ นุชส่งได้เท่านี้นะคะ "

สาวสวยส่งยิ้มหวาน ทำตาระยิบระยับใส่คนตรงหน้า

"ขอบคุณครับคุณนุช"

ชายหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ ส่งยิ้มบางๆไปให้

...ห้องซ้ายสุด เบเดินหาห้องซ้ายสุด ไม่ยากเลย

เขาอ่านป้ายหน้าห้องผ่านๆ ศิวัช ...ห้องนี้สินะ หน้าห้องมีโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองเอกสาร คงเป็นโต๊ะเลขา 'แต่ไม่มีคนแฮะ' เบยกข้อมือพลิกดูนาฬิกา อีก 20 นาที 9 โมง

'เข้าไปรอข้างในคงไม่เป็นไรมั้ง'

ไม่ใช่แค่คิดเฉยๆ มือบางยกขึ้นเคาะประตู ตามมารยาท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"..."

'สงสัยไม่มีใครอยู่ เข้าไปนั่งรอข้างในเลยแล้วกัน'

"ขออนุญาตนะค้าบบ~ " ไม่พูดเปล่า คนง่วงบิดลูกบิดเข้าไปทันที

ห้องทำงานที่ดูเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน ใหญ่โตพอๆกับห้องทำงานของป๊า แอร์เปิดเย็นฉ่ำ ผ้าม่านถูกเปิดไว้เผยวิวเมืองด้านหลัง กลางห้องมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ซ้ายมือมีชุดโซฟาชุดใหญ่ ทั้งห้องเป็นโทนสีเทา... 'หม่นชะมัด' สถาปนิกฝึกงานแอบติในใจ

ขายาวก้าวฉับ ๆ ไปที่โซฟา วางแมคบุ๊คไว้บนโต๊ะกระจก ส่วนเจ้าตัวทิ้งร่างลงนั่งแบบคนที่เพลียสุดๆ แต่ก็ไม่ลืมเตรียมความพร้อมด้วยการเปิดงานขึ้นมารอไว้ . . . ถึงจะง่วงแค่ไหน แต่ถ้าใครเคยอดนอนจะรู้ดีว่า ช่วงเวลาเช้าไม่มีใครหลับลงหรอก แต่ซัก 10 โมงนี่แหละ ของจริง

เบนั่งเล่นโทรศัพท์รอ เขาอ่านไลน์กลุ่มของแผนกออกแบบ พี่ๆในออฟฟิศพิมพ์ด่าพี่นายยาวเหยียด

*เก่งคนจริง : ไอ้นาย ไอ้เชี่ย มึงเลวมาก ทิ้งงาน

*napat nay : พี่เก่งงงงง ผมขอโทษพี่ ใจผมช้ำ อย่าด่าผมเลย วันนี้ผมไปทำงานนะ

*กัปตันฮุก|: กราบเบซะ น้องมันรับหน้าแทนมึงอ่ะ ได้นอนรึเปล่าไม่รู้ สัสเอ้ย

*พี่ตี้เองจ้า : เออ กูสงสารน้องฉิบหาย มีพี่ทิ้งงานแบบมึงเนี่ย

*napat nay : โหยพี่ ผมผิดไปแล้วววว ผมขอโทษ

*น้ำสวยสุด : กูโคตรสงสารน้อง ถ้ากูไม่มาดูงานภูเก็ตกูจะช่วยน้องอยู่ นี่กูก็ไม่ว่างไง ดอกกกนาย

*เล่ : เหี้ยนาย มึงมันเหี้ย

*napat nay : ขอโทษค๊าบบบบ

*เก่งคนจริง: กูไม่ยกโทษให้

*napat : พี่เก่งงง ผมกราบบบบ

*me : ง่วง

*napat nay : เชี่ย ไอ้เบ มึงมาบ่นง่วงกูก็โดนรุมดิวะ

*เก่งคนจริง: ไอ้นาย!

*พี่ตี้เองจ้า : ไอ้นายมึงกล้าด่าน้องเบได้ไง

*กัปตันฮุก : เลว!

"ฮ่าๆ "

ชายหนุ่มขำออกมาเบาๆ ที่คนทิ้งงานโดนรุมด่า วันนี้เข้าoffice คงได้เจอตัวต้นเหตุ

แอ๊ด..

เสียงเปิดประตูดังขึ้น คนเล่นโทรศัพท์เพลินๆแก้ง่วงกดปิดหน้าจอทันที แล้วรีบหันไปทางประตูตามสัญชาตญาณ คนตัวใหญ่ใส่สูทสีดำเข้าชุดกับกางเกงสแล็ค ผูกไทเรียบร้อยตามฉบับนักธุรกิจ เดินฉับ ๆเข้ามาในห้อง นาฬิกาบอกเวลา 9 โมงตรง มีสาวสวยนุ่งกระโปรงสั้นจิ้ด สวมรองเท้าส้นสูงต่อขาให้ตัวเอง คนหนึ่งเดินตามเข้ามา แขนทั้ง2 ข้าง หอบเอกสารกองโตมาด้วย คงจะเป็น เลขา?

เบรีบลุกขึ้น

"สวัสดีครับ"

เขากล่าวทักทาย พร้อมส่งรอยยิ้ม ถึงจะง่วงแค่ไหนแต่ทุกครั้งที่คุยกับลูกค้า

ไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็ตาม ต้องสดชื่นเสมอ

"ตายแล้ว เข้ามาได้ยังไงคะ ไม่ได้รับอนุญาติห้ามเข้านะคะ"

สาวสวยแหวขึ้นมาในทีเหมือนห้องนี้เป็นของตัวเองก็ไม่ปาน อันที่จริงเพราะรู้ดีว่า เจ้านายของตัวเองไม่ชอบให้ใครมารอในห้องทำงาน ก็บอกแล้วว่าใครอยู่เกิน 5 นาทีได้ถือว่าเก่ง!

เบหน้าเสียเล็กน้อย

"เอ่อ ขอโทษด้วยครับ คือ..."

คนรู้สึกผิดรีบกล่าวขอโทษทันที ก็จริงนะอย่างที่โดนว่า เขาถือวิสาสะเข้ามาเองดื้อๆ

ความจริงแล้วควรจะรออยู่ข้างนอกก่อน

"ผมอนุญาตเอง" ศิวัชเอ่ยเสียงเรียบ

ทีนี้ดาว กลับเป็นคนหน้าเสียเสียเอง เธอรีบเอาเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะ

แล้วยืนดูท่าทีข้างศิวัช ชายหนุ่มยังคงใช้เสียงโทนเดิม

"เชิญออกไปได้แล้วครับ"

พอโดนไล่ตรง ๆ ใบหน้าสวยก็มุ่ยไปหน่อย แต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี คงไม่ดีแน่ ถ้าทำให้คุณศิวัชไม่พอใจ

ศิวัชหันมาคุยกับชายหนุ่มหน้าหวานที่ยืนรอเขาอยู่

"เชิญนั่งครับ"

"ครับ"

เบตอบรับ แล้วนั่งลงตาคำเชิญ

ศิวัชเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้าม เพ่งมองใบหน้าหวานของคนตรงหน้าที่กำลังสนใจแมคบุ๊คอยู่ ดวงตาคู่คมพิจารณาอย่างละเอียด

ดวงตาคู่สวยดูอิดโรย ผิวแก้มยังคงใส ใต้ตาช้ำนิดหน่อย ริมฝีปากบางซีดไปนิด

'ให้ตายเถอะ'

ชายหนุ่มนึกโทษตัวเองในใจ เพราะอยากแกล้ง เพราะอยากเจอกันให้เร็วขึ้นแท้ๆ

"เริ่มเลยมั้ยครับ"

เบถามขึ้นขัดคนตรงหน้าชะงัก เบยังคงพูดคุยปกติ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนคนตรงข้ามจ้องจนแทบจะสิง

โซ่คิดเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นว่า

"คุณเบทานอะไรมาหรือยังครับ"

น้ำเสียงนุ่ม จนคนฟังชะงัก เดี๋ยวก่อนนะ 'คนเดียวกับเมื่อวานมั้ยนี่?

ทั้งน้ำเสียงทั้งสายตาที่ส่งมา มันวิบวับยังไงอยู่นะ แต่สติที่ไม่มากพอทำให้ไม่ได้คิดอะไรไปไกลนัก

"ยังเลยครับ คุยงานให้เรียบร้อยก่อนก็ได้ครับ"

คนง่วงอยากรีบๆ คุยให้จบ แต่โซ่นี่สิ อยากจะรั้งคุณสถาปนิกไว้อีกซักหน่อย ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

นิ้วเรียวกดโทรศัพท์เบอร์ภายใน

ติ้ด ติ้ด

[ค่ะ ท่าน]

"ผมขอ ... "

ชายหนุ่มชะงัก หันมาหาเบ ที่ส่งสายตาง่วงๆมาให้-

"โจ๊กทานได้มั้ย?"

เสียงทุ้มนุ่ม ถามขึ้น คนง่วงสติไม่ค่อยจะมี ยิ่งงงหนักไปอีก แต่ก็ตอบตามมารยาท

"ครับ"

ชายหนุ่มกดโทรศัพท์อีกครั้ง

"ผมขอโจ๊ก 1 ที่ “ สั่งเสร็จหันมาถามอีกคนว่า...

"กาแฟมั้ย"

ถึงเบจะง่วงแค่ไหนก็ตาม แต่กาแฟกินไม่ได้แน่นอน

"ขอนมช็อกโกแลตครับ"

คนผิวเข้มลอบยิ้ม 'เด็กจริง กินนมช็อกโกแลต'

"แล้วก็...นมช็อกโกแลต กับ เอสเพลสโซ่ร้อน ด่วน!"

น้ำเสียงสุดท้ายเข้มนิดหน่อย แบบที่คนฟังคงรีบจัดการหามาให้แบบด่วนที่สุด!

คนตัวสูงเดินมานั่งที่เดิม ตรงข้ามกับเบ แล้วหันแมคบุ็คของคุณสถาปนิกเข้าหาตัวแบบถือวิสาสะ นิ้วเรียวยาวคลิกเมาส์กดดูแบบเอง จริง ๆควรเป็นหน้าที่ของเบที่ต้องอธิบายงานให้ลูกค้าฟัง แต่โซ่ที่ดูแบบเป็นและอ่านแบบได้เขาเลือกที่จะตรวจสอบเอง คงเพราะสงสารคนที่นั่งข้างกายเต็มที่ เค้าไม่น่าแกล้งเลย ถึงจะพยายามยิ้ม แต่โซ่รู้ดีว่า เบแทบจะหลับในอยู่แล้ว!

ผ่านไปราว 10 นาที เลขาสาวคนเดิม ยกถาดที่มีโจ๊กร้อนๆพร้อมนมช็อกโกแลต และเอสเพลสโซ่ร้อน มาวางถึงโต๊ะ

"โจ๊ก 1 ที่ ช็อกโกแลตเย็น 1 แก้ว และเอสเพลสโซ่ร้อน 1 แก้ว ตามที่สั่งค่ะท่าน"

น้ำเสียงหวานพูดออกมาด้วยโทนเนิบนาบ

"ครับ เชิญครับ"

ดาวรีบออกไปอย่างรู้ใจท่านรองประธาน ว่าไม่ชอบให้ใครมายุ่ง !

เบ มองของกินตรงหน้า สลับกับมองคนตัวสูงที่ตั้งใจกับการดูแบบชนิดที่ไม่สนใจอะไรเลย

ใจก็อยากจะกินโจ๊กอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้คงไม่เหมาะ นั่งคุยกับลูกค้าจะมาตักอาหารเข้าปาก ไม่น่าได้นะ

"ทานเลย"

แต่โซ่เอ่ยคำพูดเชิงอนุญาตด้วยเสียงทุ้ม โดยที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอแมคบุ๊คเลย

คนหิวที่ได้นมประทังชีวิต มา 1 ขวดเมื่อคืน ไม่ถามให้มากความ เลื่อนชามโจ๊กเข้ามาใกล้ตัว กลิ่นโจ๊กหอมแตะจมูก แถมหน้าตายังน่ากินสุดๆ เบหยิบช้อนขึ้นมาทันที แล้วก็คนๆโจ๊กให้เข้ากัน แล้วตัก...

"ร้อนนะ เป่าก่อน"

คนกำลังจะกินชะงักไปนิด ยกตามองศิวัชที่นั่งตรงข้ามที่ยังคงเพ่งอยู่กับงานแบบไม่เงยหน้าขึ้นมา สนใขเขาสักนิด แต่กลับเอ่ยเตือนออกมาได้เนี่ยนะ

'ดูเขาใส่ใจเรา..รึเปล่านะ'

คนหิวคิดเพียงแว๊ปเดียวก็ตักโจ๊กร้อนๆ เป่าฟู่ๆ ก่อนตักเข้าปาก

"อร่อย..."

เบหลุดปากออกมาเบาๆ แต่คนตัวสูงกลับได้ยินชัดเจน เขายิ้มมุมปาก 'เด็กจริง '

โจ๊กชามโตหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว ต่อด้วยนมช็อกโกแลตของโปรด

โซ่เงยหน้าขึ้นจากจอแมคบุ๊ค พอดีกับที่เบจัดการกับขออร่อยตรงหน้าเรียบร้อย ราวกับกะเวลาเอาไว้ยังไงยังงั้น มือหนายกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ ท่าทางสบายๆผิดกับเมื่อวานลิบลับ

"แก้ไขตรงไหนมั้ยครับคุณศิวัช"

เบถามอย่างสุภาพ อิ่มแล้วก็มีแรงขึ้นมาทันที

คนถูกถามจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา

"โซ่"

"ครับ?"

"เรียกผมว่าโซ่ก็ได้ครับคุณเบ"

เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่นัยย์ตากลับวูบไหว รอฟังคำตอบของคนตรงหน้า

"อ้อ ได้ครับคุณโซ่"

"ผมหมายถึง โซ่ เฉยๆ"

คนฟังทำตาดื้อ

"ไม่ได้ครับ ผมจะเรียกลูกค้าห้วน ๆ ไม่ได้ครับ"

"งั้น … เรียกพี่ ... พี่โซ่ ก็ได้"

"...เอ่อ ... ครับพี่โซ่"

คนฟังถึงจะงงๆ แต่ก็ยอมเรียกตามใจลูกค้า

"แบบแก้ไขวันนี้ผมชอบนะคุณเบ เดี๋ยวทางคุณเบส่งมาเป็นเอกสารแอฟพูฟแบบ ให้ผมเซ้นต์เลยก็ได้"

"เรียกผมว่าเบเฉยๆก็ได้ครับ ให้ผมเรียกพี่ว่าพี่โซ่ แต่พี่กลับเรียกผมว่าคุณเบ "

แทนที่เบจะตอบเรื่องแบบ เขากลับตอบเรื่องชื่อแทน

"อนุญาตหรือครับ"

คนตัวโต ยกคิ้วเชิงตั้งคำถาม

"เรียกได้เลยครับ ผมไม่ถือ"

เบไม่เคยถืออะไรอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับลูกค้า

"แต่ผมชอบ...เรียกคุณเบมากกว่า"

คนตาคมจ้องมองตาโตคู่สวยไม่ละ แววตาสื่อความหมายว่าติดใจคนตรงหน้าเหลือเกิน แต่คนที่ง่วงและสติไม่เต็มในวันนี้ดูท่าจะแทบไม่รู้สึกอะไร รู้ได้แค่เพียงว่า คุณศิวัชคนโหดเมื่อวาน กลายเป็นพี่โซ่ผู้ใส่ใจเขาในวันนี้ ....