เพราะมึงเป็นของกู |Ep.7|

ติณจ้องดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเพื่อนไม่ลดละ และกำลังรวบรวมความกล้าเอาไว้ในใจ เป็นไงเป็นกัน! ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าเขาจะมีความสุขที่ต้องหลบเลี่ยงปุณ

"มึงก็พูดมาดิว่าเป็นเหี้ยอะไร ยืนเงียบอยู่ได้ หรือมึงกำลังโกหกอะไร!..." เสียงทุ้มหวานเอ่ยออกไปยังไม่ทันจบประโยค เขาก็ได้คำตอบที่ไม่คาดคิดจากติณในวินาทีต่อมา

มือหนากำคอเสื้อของปุณไว้แน่น หลังจากตัดสินใจแนบริมฝีปากแตะลงบนกลีบปากนุ่มสีแดงระเรื่อเพื่อบอกความรู้สึก ส่วนคนโดนจูบตอนนี้ได้แต่ยืนกำมือที่ชุ่มเหงื่อ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเบิกกว้าง ไม่คิดขัดขืนแต่ก็ยังไม่กล้าจะจูบตอบ

เพราะปุณกำลังอึ้งให้กับการกระทำของเพื่อนหนุ่มคนสนิท นึกไม่ถึงเลยว่าติณเองก็มีความรู้สึกแบบเดียวกันกับเขา

เมื่อได้สติและเริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ติณก็รีบผละริมฝีปากออกมา เห็นปุณยืนนิ่งกะพริบตาปริบๆ จึงคิดว่าเพื่อนกำลังช็อกในพฤติกรรมประหลาดๆ ของตัวเอง คาดเดาความสัมพันธ์ของเราสองคนต่อจากนี้ไปได้ไม่ยากเลย

เขา...คงถูกปุณมองไม่เหมือนเดิมแล้ว

"กูขอโทษนะ" ว่าจบติณก็หันหลังวิ่งออกไป ทิ้งให้ปุณยืนอึ้งไม่หายอยู่คนเดียว

พอปรับสภาพอารมณ์รวมถึงสติสตังค์ได้แล้ว ปุณถึงพึ่งเอามือมาลูบปาก ก่อนจะเม้มลงเบาๆ ลิ้มรสความอ่อนนุ่มที่ติณยังทิ้งไว้ที่กลีบปากไม่จางหาย ก่อนที่เขาจะรีบเดินกลับบ้านตามหลังติณไป ซึ่งนี่มันก็ราวๆ เกือบสิบนาทีแล้วที่ติณวิ่งหนีเขาไป

เช้าวันต่อมา

เช้าวันนี้ปุณออกมาไม่เห็นติณ เขาเลยต้องขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนคนเดียว ครั้นจะโทรถามว่าอยู่ไหนก็ไม่กล้า เพราะเรื่องเมื่อวานตอนเย็นยังทำเขาตกใจไม่หาย นี่ก็ไม่รู้ว่าเจอหน้ากันจะทักทายยังไง เป็นครั้งแรกที่เขาทำตัวต่อหน้าติณไม่ถูก ทั้งที่เมื่อก่อนแทบจะกระโดดขี่คอกันได้เลย

เมื่อถึงโรงเรียน ปุณก็เข้ามาในห้องเรียนตามปกติ แต่เท้าหนากลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นตัวต้นเหตุนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนก่อนเขาแล้ว

ที่แท้ติณก็มาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อเลี่ยงการพบหน้าเขา

จังหวะที่ปุณชะงักอยู่หน้าประตู ติณดันตวัดสายตาไปเห็นพอดิบพอดี เห็นเพื่อนมีท่าทางแบบนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันคงจบแล้วจริงๆ

...ดีเหมือนกัน เป็นแบบนี้ก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องกังวลว่าถ้าตัวเองไปเมืองนอกแล้วจะทำให้ใครบางคนเสียใจ

ปุณเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเรียนตามปกติ คนที่นั่งมองแต่วิวนอกหน้าต่างก่อนหน้านี้รีบยืดตัวนั่งหลังตรงทันทีที่เห็นเงาของเพื่อนลงมานั่งข้างๆ

ตลอดการเรียนการสอนในวันนี้ ปุณกับติณไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ อีกคนเข้าใจว่าเพื่อนคงรังเกียจ ส่วนอีกคนทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มคุยกับเพื่อนยังไงท่ามกลางความรู้สึกแปลกใหม่ที่มีให้กัน

หลังเลิกเรียน

หลังเสียงกริ่งดังขึ้นส่งสัญญาณบอกทุกคนให้กลับบ้านได้ ติณก็รีบสะพายกระเป๋าลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินเร็วออกจากห้องเรียนไป ปุณเห็นอย่างนั้นจึงรีบลุกเก็บเก้าอี้แล้ววิ่งตาม

"ติณ!"

".....!" ร่างสูงที่กำลังจะลงบันไดได้หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสนิทเรียกชื่อ ก่อนจะค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับปุณที่เดินเข้ามาหา

...จะบอกว่าเราเลิกคบเพื่อนกันเถอะ หรือจะบอกว่าการกระทำของเขาเมื่อวานมันน่ารังเกียจกันล่ะ?

"ไม่ไปดูกูซ้อมว่ายน้ำเหรอ? มึงไม่ไปเป็นเพื่อนกูนานแล้วนะ"

"......?" ติณถึงกับต้องเลิกคิ้วอย่างงุนงง ยิ่งเห็นปุณยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อของติณก็ยิ่งขมวดยุ่งไปทุกสัดส่วน

จะบอกว่าปุณไม่ได้คัดค้านเรื่องเมื่อวานอย่างนั้นเหรอ เขาเข้าใจถูกใช่ไหม?

"ทำหน้างงเหี้ยไรของมึง ไปได้แล้วครูต๊ะรออยู่"

ต้นคอหนาถูกแขนเรียวขาวพาดกอด ก่อนที่ติณจะถูกปุณลากไปที่สระว่ายน้ำของโรงเรียนเหมือนอย่างทุกวัน

ระหว่างทางที่เดินไปโรงยิม ติณได้แต่แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เป็นเพราะว่ามีหลายครั้งที่ปุณดันแก้มมาเบียดกับแก้มของเขา เขาเลยต้องเก็บกดความรู้สึกแปลกๆ เอาไว้ในใจ นี่ขนาดมันเตี้ยกว่านะเนี่ย แต่ก็เตี้ยกว่าไม่กี่เซ็นฯ ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าแกล้งอ่อยเขากันแน่

...มึงนี่มันก็ร้ายใช่เล่นนะไอ้ปุณ!