เพราะมึงเป็นของกู [ Y ]

"ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ อาจารย์เฝ้าบอกกับนักเรียน ม.6 ทุกรุ่นตลอด...." เสียงอาจารย์ สุรีย์ ที่เป็นที่ปรึกษาของนักเรียนชั้น ม.6/3 กำลังพร่ำสอนเด็กๆ ของตนในเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยและอาชีพในอนาคตของเด็กๆ

มีนักเรียนหลายคนตั้งใจฟัง บางส่วนก็แอบเล่นเกมมือถือใต้โต๊ะ และบางส่วนที่นั่งฟังแต่ก็เหมือนไม่ได้ฟัง เพราะในหัวมีเรื่องให้คิดมากมายจนไม่สามารถรับฟังความหวังดีจากอาจารย์ในตอนนี้ได้ หนึ่งในนั้นก็คือเด็กหนุ่มที่นั่งติดริมหน้าต่าง

"มึงเป็นอะไรของมึง กูเห็นเงียบๆ มาตั้งแต่เช้าละ" ปุณ เอ่ยถามเพื่อนชายคนสนิทที่นั่งข้างๆ ซึ่งทั้งคู่สนิทกันตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้เรียนมัธยมปีสุดท้ายแล้ว แถมยังเป็นเพื่อนบ้านกันด้วย

"เปล่า อาทิตย์หน้าแม่กูจะกลับมาละ" ติณ เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้ายอะไร แต่หากมองเข้าไปในแววตาจะรู้ว่าเขาไม่ได้ปลื้มปิติอะไรกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะตัวติณเองก็ถือว่าห่างจากอกแม่มานานจนชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่า

"ทำไมวะ ไม่ดีใจเหรอ? แม่มึงไม่ได้กลับมาตั้งสามปีแล้วหนิ.." ดวงตากลมโตสีน้ำตาลมองหน้าเพื่อนรักก่อนจะยิ้มให้กำลังใจจนลักยิ้มทั้งสองข้างบุ๋มลึกลงไปอย่างมีเสน่ห์ ไหนจะเสียงทุ้มโทนหวานที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวนอกจากลักยิ้มทั้งสองข้างอีก

...พูดสั้นๆ ก็คือหล่อจบ!

"ไม่รู้ดิ ดีใจมั้ง" ติณชำเลืองมองอีกฝ่ายพลางกระตุกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อย เพราะแค่คิดว่าจะได้เจอแม่บังเกิดเกล้าเขาก็เหนื่อยแล้ว

...เหนื่อยที่ต้องฟังสิ่งที่แม่จะบงการ

ใช่ ครั้งนี้แม่คงไม่ได้มาเพราะคิดถึง และทุกครั้งก็ไม่เคยมาเพราะคิดถึงเหมือนกัน แต่มาบงการชีวิต!

"เอาน่ามึง! เย็นนี้กูซ้อมเสร็จพามึงไปเลี้ยงไอติมร้านไอ้เพนโอเคป้ะ?" แขนเรียวขาวของปุณตวัดไปกอดคอหนาแล้วดึงเข้ามาจนใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลาของติณเบียดชนกับแก้มขาวนวลอย่างจัง

รอยยิ้มที่ส่งไปหวังให้อีกฝ่ายคลายความกังวลในใจเพราะปุณเข้าใจในความรู้สึกของเพื่อนดี

แต่ติณกลับกังวลใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อหัวใจเริ่มเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เพื่อนชายคนสนิทอย่างปุณ

ติณจะมีลักยิ้มบุ๋มลึกไม่ต่างจากปุณประดับอยู่บนแก้มซ้ายข้างเดียว มีดวงตาคมรีรับกับใบหน้าที่หล่อเหลา ร่างสูงกำยำดูโดดเด่นแข็งแรง

ส่วนปุณจะดูเป็นคนน่ารัก นุ่มนวล ผอมกว่าติณนิดหน่อยและสูงน้อยกว่าห้าเซ็นฯ ผิวก็ขาวใสออร่าจนเกือบจะเหมือนคนขี้โรค แต่ถึงอย่างนั้นปุณก็ไม่ได้อ่อนแอหรืออ่อนโยนเหมือนรูปร่างหน้าตา

เสี้ยววินาทีหนึ่งสั้นๆ ที่ติณลอบมองใบหน้านุ่มนวลของปุณแล้วเผลอยิ้มออกมา กว่าปุณจะได้หันมาสบตา ติณก็ปรับสีหน้าไปเป็นปกติแล้ว

...เกือบถูกจับได้!

"เล่นเหี้ยอะไรของมึง! เดี๋ยวก็โดนจารย์สุรีย์เรียกหรอก.." ติณรีบจับแขนปุณออกจากคออย่างเลิ่กลั่กแล้วเบือนหน้าหนีออกไปทางหน้าต่าง

...ขืนสบตานานมันได้ล่วงรู้ความลับกันพอดี

"ตอนเย็นรอกูด้วยนะมึง" ปุณตามไปเอียงหน้ามองคนที่นั่งกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกเคลื่อนขึ้นลงอย่างมีเสน่ห์

"กูก็รอมึงทุกวันไหมสัส!" ติณชำเลืองตามองใบหน้าหวานที่ก้มอยู่ข้างหน้าแวบสั้นๆ ก่อนจะเคลื่อนสายตากลับไปยังสนามบอลด้านล่าง เพราะกลัวเพื่อนจะเห็นความรู้สึกประหลาดๆ ในแววตาที่เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

"ใครจะไปรู้ เผื่อมึงแอบคบสาวแล้วทิ้งให้กูไปซ้อมคนเดียวล่ะ" ว่าจบปุณก็เอาหัวขึ้นแล้วขยับตัวนั่งหลังตรงตามปกติ รอยยิ้มหวานเมื่อครู่หุบลงเล็กน้อยเหลือแค่รอยยิ้มเจื่อน

ติณเป็นหนุ่มหล่อ สาวๆ ตามจีบไม่เว้นวัน ปุณเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องกลัวติณไปคบกับคนอื่น

"คบสาวเหี้ยไร ไร้สาระอีกแล้วนะมึง!" ติณเอามือผลักข้างหัวปุณเบาๆ คนโดนผลักเลยชำเลืองตามามอง

"ก็เห็นไอ้เพนบอกมินตรา 6/1 จีบมึง ไม่สนใจเหรอวะ?" ปุณยักไหล่ถาม

"ไอ้นั่นมันก็ไร้สาระไปทั่ว!"

"แต่เธอก็สวยอยู่นะ เป็นหัวหน้าห้องด้วย"

"สวยมึงก็จีบเองดิ"