เพราะมึงเป็นของกู |Ep.6|

หลังเลิกเรียน

"ซ้อมว่ายน้ำเสร็จไปแดกไอติมร้านไอเพนโอเคป๊ะ?" ปุณที่เดินตามติณออกมาจากห้องเรียนได้กระโดดกอดคอเพื่อนเฉกเช่นทุกวัน

"วันนี้กูคงไปดูมึงซ้อมไม่ได้ว่ะ แม่กูมารอรับหน้าโรงเรียนแล้ว" ติณค่อยๆ จับมือของปุณออกจากคออย่างเกรงใจ วันนี้ทำปุณผิดหวังไปหลายรอบ แอบรู้สึกผิดมากๆ ที่ไม่ได้บอกความจริงกับเพื่อน

"มึงจะไปไหนเหรอ?" ใบหน้าหวานสลดลงอย่างผิดหวังเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน วันนี้ติณทำตัวแปลกมาก ชวนไปไหนทำอะไรก็เลี่ยงตลอด

"แม่กูอยากให้กูสนิทสนมกับน้องแล้วก็พ่อเลี้ยงกูน่ะ เลยจะรับกูไปกินข้าวเย็นทุกวัน กูไปก่อนนะ" ร่างสูงรีบก้าวเท้านำอีกฝ่ายไปจนกลายเป็นทิ้งปุณไว้ข้างหลังในที่สุด

เหตุก็เพราะติณทนเห็นใบหน้าผิดหวังนั่นไม่ได้ หากจะพูดความจริงตอนนี้ปุณคงเป็นมากกว่าผิดหวัง แถมยังบอกความรู้สึกที่มีต่อปุณไม่ได้อีก หากอีกฝ่ายคิดไม่เหมือนกันก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นอย่างไรต่อไป

และในหลายๆ วันติณก็ทำตัวห่างเหินกับปุณเรื่อยๆ ไปไหนไปกันเป็นกลุ่มก็จริง แต่ติณที่เคยตัวติดกับปุณตอนนี้มีเพนกับอ้อมที่เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มมาเดินคั่นกลางแล้ว ปุณเองก็ได้แต่มองเพื่อนสนิทอย่างไม่เข้าใจและเก็บความสงสัยเอาไว้คนเดียวในใจ

ส่วนเพนกับอ้อมก็ทนอึดอัดมาหลายวัน อยากถามแต่ก็ไม่กล้า ช่วงกลับบ้านทั้งคู่ก็ไม่ค่อยคุยกัน เพราะปุณถามติณห้าคำติณตอบคำสองคำ บางวันปุณก็กลับคนเดียวเพราะต้องซ้อมว่ายน้ำก่อน

แต่วันนี้ครูต๊ะมีธุระ ปุณจึงไม่ได้ซ้อมว่ายน้ำ ทำให้ทั้งคู่ได้กลับบ้านพร้อมกันหลังเลิกเรียน ติณเองก็พึ่งรู้ว่าปุณไม่ได้ซ้อม เลยไม่ได้โกหกว่าแม่มารับ

หลังลงจากรถเมล์ ทั้งคู่ก็ได้เดินเข้าไปในซอยด้วยกันเหมือนทุกครั้ง ที่ไม่เหมือนคือไม่มีเสียงหัวเราะพูดคุยเช่นแต่ก่อน ติณเดินนำหน้าปุณเดินตามหลัง ห่างกันประมาณสองก้าว

และเป็นปุณเองที่ทนไม่ไหว เพื่อนทำตัวแปลกไปตั้งแต่วันที่แม่อีกฝ่ายมา ถามอะไรก็ไม่พูด อยู่ดีๆ ก็มาตีตัวออกห่างโดยไม่ให้เหตุผลแบบนี้เขายอมไม่ได้จริงๆ

"มึงมานี่!"

"ทำไรของมึงไอ้ปุณ!" ติณร้องถามเมื่อถูกคนด้านหลังเดินมากระชากคอเสื้อเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่เป็นมุมอับผู้คน จนมาถึงสนามบาสเก่าของชุมชนที่ไม่มีแม้แต่หมาตัวเดียวมาวิ่งผ่าน

ปึก!

ร่างสูงของติณโดนเหวี่ยงกระแทกกับกำแพงด้วยฝีมือของปุณ จนใบหน้าหล่อเบ้หน้าด้วยความเจ็บเพราะไม่ทันตั้งตัว

"มึงเป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ยไอ้ปุณ!"

"มึงนั่นแหละเป็นเหี้ยอะไรไอ้ติณ? มีปัญหาอะไรก็บอกกูตรงๆ ดิเงียบทำเหี้ยอะไรวะ!" ปุณโกรธจนหน้าแดง เขาทนเงียบมาหลายวัน ไม่รู้ว่าติณมีปัญหากับที่บ้านหรือว่าเขาทำอะไรผิดกันแน่

หรือว่าติณจะมองความรู้สึกที่ไม่สมควรรู้สึกของเขาออก?

"มึงมันไร้สาระ!" ติณเดินเบียดไหล่คนที่กำลังโกรธหมายจะหนีปัญหาที่ตัวเองแก้ไม่ได้ เขาผิดที่ไม่กล้าบอกปุณตรงๆ ว่าสอบปลายภาคเสร็จก็จะไปเมืองนอกพร้อมกับมารดา และเขาผิดที่มีความรู้สึกวิปริตผิดธรรมชาติ

"มึงมาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อนไอติณ!" ปุณไม่ยอมปล่อยติณไปง่ายๆ จึงเอื้อมไปคว้าคอเสื้อติณอีกครั้งเพื่อที่จะดึงอีกฝ่ายกลับมา ถ้าวันนี้เขาไม่ได้คำตอบก็ไม่ต้องมีใครได้ไปไหนทั้งนั้น

แต่ทว่ามือของปุณกลับต้องหลุดออกจากคอเสื้อนักเรียนที่ยับยู่ยี่เพราะติณได้ตวัดมือไปปัดออก และในเสี้ยววินาทีนั้นมือหนาก็ได้ผลักอกของปุณดันจนร่างของอีกฝ่ายถอยไปติดกำแพงแทน

เมื่อครู่ที่ติณถูกลากมาใช่ว่าเขาสู้แรงปุณไม่ได้ เขาแค่ไม่ได้ตั้งตัวและคาดไม่ถึงว่าจะถูกปุณทำอะไรแบบนี้ต่างหาก

"มึงอยากรู้เหรอว่ากูเป็นอะไร?"

"เออ! มึง...มึงก็พูดมาดิว่าเป็นเหี้ยอะไร" ตอนแรกปุณมั่นใจว่าตัวเองโกรธเพื่อนจนหน้าแดง ทว่าตอนนี้กลับไม่แน่ใจ

ไอ้ความเห่อร้อนบนใบหน้านี่ใช่ความโกรธอย่างที่คิดหรือเปล่า หรือเพราะหวั่นไหวให้กับใบหน้าหล่อของติณที่ขยับเข้ามาใกล้ อีกทั้งมือหนายังกดอกข้างซ้ายไว้เพื่อกันไม่ให้เขาขยับออกจากกำแพงอีก