ตอนที่ 4 เนื้อหอม

ตอนที่ 4 เนื้อหอม

ช่วงเช้าของทุกๆวันจันทร์จะมีประชุมผู้บริหารเป็นประจำทุกสัปดาห์ ณดลจึงจัดการใช้วาระการประชุมนี้เพื่อแนะนำผู้จัดการทั่วไป(GM) คนใหม่ให้ทุกคนรู้จัก จากนั้นการประชุมในวาระปกติก็ได้เริ่มขึ้น

"เชิญพวกคุณนำเสนอโครงการได้เลยครับ" ภาคินนั่งฟังอยู่พักใหญ่ ผู้จัดการแต่ละแผนกต่างทยอยนำเสนอโครงการในส่วนที่ตัวเองได้รับมอบหมายให้เขาฟัง จนมาถึงแผนกฝ่ายขาย

"ดิฉันน้ำผึ้ง ผู้จัดการฝ่ายขายขอนำเสนอช่องทางการขายแบบใหม่เพื่อขยายกลุ่มลูกค้าใหม่ค่ะ โดยมีข้อเสนอดังนี้..." น้ำผึ้งนำเสนองานของตัวเองให้คุณภาคินและทุกคนในห้องประชุมแห่งนี้ได้ฟังพร้อมๆกัน ด้วยท่าทางมั่นใจ น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ บ่งบอกได้ถึงความสามารถอันโดดเด่นของเธอ

"เป็นไงบ้างครับ คุณน้ำผึ้งผู้จัดการฝ่ายขายคนเมื่อเช้า" ณดลเอนตัวเข้าไปกระซิบถามคุณภาคิน เมื่อเห็นว่าเขาดูตั้งใจฟังคุณน้ำผึ้งพรีเซ้นท์เป็นพิเศษ

"ก็งั้นๆเป็นถึงผู้จัดการทำได้แค่นี้ถือว่าปกติ"

"ตามนั้นครับ" ณดลไม่เถียง

"จากที่ดิฉันนำเสนอข้อมูลไปเมื่อสักครู่ ไม่ทราบว่ามีใครอยากจะสอบถามหรือสงสัยตรงไหนมั้ยคะ" ในเมื่อเธอถามมา เขาจึงอยากชวนเธอคุยสักหน่อย

"มี...ทำไมเครื่องดื่มน้ำผลไม้ตัวอย่างเมื่อสักครู่ที่คุณพูดถึง จะต้องลดน้ำตาลลงด้วย" เขาแค่อยากฟังเธอพูด

"ทำไมต้องลดใช่มั้ยคะ เพราะผลิตภัณฑ์ตัวนี้กลุ่มลูกค้าส่วนใหญ่เป็นเด็กค่ะ ดิฉันจึงเสนอให้ลดน้ำตาลลง แต่ควรเพิ่มกลิ่นหอมของผลไม้ลงไปแทน เพื่อสุขภาพของเด็กๆค่ะ นอกจากจะดื่มได้มากขึ้นแล้ว เรายังได้กลุ่มลูกค้าวัยรุ่นที่รักสุขภาพด้วยค่ะ"

"แล้วถ้าลูกค้าต้องการความหวานล่ะ"

"เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงเลยค่ะ เพราะทางบริษัทของเรามีผลิตภัณฑ์ให้เลือกหลากหลายรสชาติอยู่แล้วค่ะ" จบคำตอบของเธอเสียงปรบมือก็ดังขึ้นลั่นห้องประชุม คำตอบของเธอเป็นที่พอใจ เขาเองก็รู้สึกเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอนำเสนอมาเช่นกัน

"คุณภาคินมีอะไรจะสอบถามหรือสงสัยอะไรตรงไหนอีกมั้ยคะ" น้ำผึ้งเอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้มหวานๆบนใบหน้าของเธอ ทำเอาคนที่อยากจะชวนเธอคุยต่ออีกหน่อยลืมคำถามที่เตรียมไว้ในใจไปจนหมด

"ไม่มีแล้ว" ใบหน้าเรียบนิ่งพูดพร้อมกับปิดฝาโน๊ตบุ๊คของตัวเองลง

"ขอบคุณทุกคนมากๆครับ เลิกประชุมได้ เชิญบอสครับ" ณดลเอ่ยปิดการประชุม ก่อนที่จะหันมาผายมือเชิญคุณภาคินเดินออกจากห้องประชุมไปก่อน จากนั้นทุกคนจึงค่อยๆทยอยเดินตามออกไป

หลังจากที่ทุกคนทยอยเดินออกจากห้องประชุม เพื่อพักเบรกเข้าห้องน้ำและหาน้ำดื่มตามอัธยาศัยเนื่องจากนั่งอยู่ในห้องประชุมกันมาหลายชั่วโมงแล้ว

"สวัสดีครับคุณผักหวาน น้ำปั่นหวานๆครับผมซื้อมาฝาก" ช่วงพักเบรกณดลแวะจีบสาวสักหน่อย น้ำผลไม้ปั่นที่เธอชอบ เขาตั้งใจลงไปซื้อมาให้เธอโดยเฉพาะ

"ขอบคุณนะคะ ดูดด้วยกันมั้ยคะ" ผักหวานอมยิ้มถามด้วยท่าทางขี้เล่นในแบบของเธอ

"ได้เหรอครับ" ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มให้ก่อนที่จะพูดดับฝัน

"ล้อเล่นค่ะ จะดูดด้วยกันจริงๆเหรอคะ" ในมือของเขาก็มีอีกแก้ว

"คุณก็อย่าพูดเล่นสิ ผมคิดจริงนะ"

"นี่คุณ...ฉันถามอะไรหน่อยสิ" ใบหน้าสวยของผักหวานยื่นเข้าไปกระซิบถาม ทำเอาหัวใจของณดลทำงานหนักโดยไม่รู้ตัว

"ถามมาได้เลยครับ" ผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงคนเดียวที่สามารถทำให้หัวใจของณดลสั่นได้ ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับเธอเขามักจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นเต้นมากจนเกินไป ถึงแม้ว่าจะพูดคุยกันในฐานะเพื่อนร่วมงานก็ตาม

"คุณภาคินเขาใช้สิทธิ์อะไรถึงได้คุณไปช่วยงานคะ" ณดลเป็นเลขาของท่านประธานเรื่องนี้จะมีคนสงสัยก็คงไม่แปลก เขาไม่คิดว่าเธอจะถามคำถามนี้ ตอบยากซะด้วย

"คำถามนี้ตอบได้ครับ ถ้าคุณยอมเป็นแฟนกับผม" เรื่องนี้ยังตอบตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ที่เขากล้าพูดแบบนี้เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ปฏิเสธ

"พูดเรื่องนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากรู้แล้ว เชิญคุณเก็บคำตอบของคุณไว้เถอะ" ผักหวานทำหน้าเซ็งๆแต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก

"ผมไม่ดีตรงไหน"

"คุณดีเกินไปต่างหากล่ะ" พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้เขา ความรู้สึกดีๆที่ณดลมีให้เธอรับรู้ได้

"โอเคๆผมยอมคุณก็ได้ ไปทำงานก่อนนะครับคนสวย"

"ค่ะ" ส่งยิ้มให้กันก่อนที่จะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ณดลจีบผักหวานมาตลอดซึ่งเธอก็รู้เรื่องนี้ดี แต่ไม่เคยตอบรับความรู้สึกนี้ของณดลเลยสักครั้ง เหตุผลของเธอก็คือ ณดลทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกันกับเธอ ด้วยนิสัยขี้เบื่อของเธอเอง จึงกลัวว่าถ้าคบกันแล้วหากมีวันที่ต้องเลิกรากันไป ทั้งเธอและเขาจะทำงานด้วยกันลำบาก สิ่งที่เธอให้ได้คือสถานะเพื่อนเท่านั้น

เข้างานสองโมงเช้า เลิกงานสี่โมงเย็นหยุดเสาร์อาทิตย์ นี่คือเวลาทำงานของทางบริษัทที่น้ำผึ้งทำงานอยู่ เธอคิดว่าเวลาเข้าออกของบริษัทนี้เหมาะกับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอมาก ซึ่งเวลานี้ก็ใกล้จะได้เลิกงานแล้ว คนที่ไม่ได้ทำโอทีก็เริ่มเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน หนึ่งในนั้นก็คือเธอ

"คุณน้ำผึ้งครับ" เสียงชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆเดินเข้ามาหาน้ำผึ้งพร้อมกับถุงขนมในมือ

"คะ"

"ขนมครับ วันหยุดผมไปเที่ยวมาเห็นมันน่ากินดี ก็เลยตั้งใจซื้อมาฝากคุณน้ำผึ้งครับ พอดีเห็นคุณดูยุ่งๆทั้งวันก็เลยเพิ่งเอามาให้ครับ"

"ขอบคุณนะคะ ทีหน้าทีหลังไม่ต้องลำบากก็ได้ค่ะ พี่เกรงใจ"

"ไม่เป็นไรครับผมยินดี วันนี้ผมทำโอทีขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับของฝาก" จะไม่รับไว้ก็เกรงว่าจะเสียน้ำใจคนให้

ทางด้านภาคินกับณดลเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี ภาคินหยุดฝีเท้ายืนดูอยู่ครู่หนึ่ง มองดูรอยยิ้มของเธอมันช่างหวานจริงๆ

"ผู้ชายคนนั้นดูเด็กกว่าเธอตั้งหลายปี" มองดูไกลๆก็ยังรู้เลยว่าเข้ามาจีบ

"ผมบอกแล้วว่าเธอเนื้อหอม"

"หว่านเสน่ห์น่ะสิไม่ว่า" พูดจบก็เดินเชิดหน้าผ่านเธอไป

"คุณน้ำผึ้งสวัสดีครับ เดินทางกลับปลอดภัยนะครับ" ณดลหยุดทักทายตามมารยาท

"อ้าวคุณณดลเช่นกันนะคะ"

"ไปก่อนครับ เดินนำไปโน่นแล้ว"

@คฤหาสน์คุณปู่

"ไงคิน...เข้าบริษัทวันแรกเป็นยังไงบ้าง" เสียงของคุณปู่เอ่ยถามหลานชายดังมาแต่ไกล ภาคินจึงเดินเข้าไปหาท่านที่กำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขก

"ก็งั้นๆครับ งานก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ทุกอย่างราบรื่นดี"

"ปู่ไม่ได้หมายถึงเรื่องงาน ปู่หมายถึงผู้หญิงในบริษัทเรา เป็นไงบ้างมีถูกใจใครบ้างมั้ย"

"ไม่มีครับ หน้าบ้านๆ"

"หน้าบ้านๆจริงเหรอ ปู่ล่ะอยากเห็นหน้าตาสเปคผู้หญิงของแกซะเหลือเกิน"

อยู่ๆใบหน้าของผู้หญิงที่ชื่อน้ำผึ้งก็ลอยเข้ามาในหัวเขา ใบหน้าของเธอนั้นหวานเหมือนชื่อเลย เมื่อคิดถึงตรงนี้ใบหน้าหล่อเหลาก็เผลอไผลคลี่ยิ้มบางๆออกมา

"ทำไมอากาศเมืองไทยถึงได้ร้อนเหมือนซ้อมลงนรกแบบนี้ครับปู่"

"ไปอาบน้ำอาบท่าซะ เสร็จแล้วลงมาทานข้าวพร้อมปู่"

"ครับ"