ตอนที่ 3 ทั้งสวยทั้งเก่ง

ตอนที่ 3 ทั้งสวยทั้งเก่ง

"อาชิ...เร็วๆหน่อยลูกเดี๋ยวแม่ไปทำงานสาย" เสียงของผู้เป็นแม่ร้องบอกลูกชายตัวเล็กที่กำลังช่วยตัวเองแต่งตัวและสวมถุงเท้านักเรียนอยู่

"เสร็จแล้วค้าบ" ฝ่ามือเล็กๆของน้องอาชิหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาสะพายหลังด้วยท่าทางคล่องแคล่วรวดเร็ว จากนั้นทั้งสองคนแม่ลูกก็สวมรองเท้าแล้วจับมือพากันเดินออกจากห้องไป

"รถโรงเรียนมาพอดีเลย" ช่วงเช้าน้ำผึ้งจะส่งลูกชายของเธอขึ้นรถโรงเรียนไปเรียนตามปกติ ส่วนช่วงเย็นก็จะมารอรับ แต่ถ้าวันไหนเธอไม่สามารถกลับเร็วได้ เธอก็จะรบกวนพี่ รปภ. ช่วยดูแลน้องอาชิให้ โดยเธอจะมีขนมเล็กๆน้อยๆติดไม้ติดมือกลับมาฝากเพื่อเป็นสินน้ำใจ

"ฝากด้วยนะคะ คุณครู"

"ยินดีครับ"

"อาชิ แม่ไปทำงานก่อนนะครับ เป็นเด็กดีห้ามดื้อนะลูก"

"ครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง อาชิจะเป็นเด็กดีครับ" ทั้งสองแม่ลูกโบกมือให้กัน จนรถโรงเรียนแล่นออกไปไกลแล้ว น้ำผึ้งจึงหมุนตัวเดิน เธอมักจะใช้บริการรถไฟฟ้านั่งไปทำงานเนื่องจากสะดวกและรวดเร็ว

ระหว่างทางเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้า เธอเริ่มรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจกับชุดกระโปรงสั้นสีขาวที่เพื่อนเลือกให้ใส่ รู้สึกว่ามันไม่ทะมัดทะแมงเหมือนชุดกางเกงที่เธอชอบใส่

บังเอิญเห็นรถคันสีดำเงาวับเจ็ดที่นั่งคันหนึ่งจอดอยู่ มองเข้าไปเห็นตัวเองจึงเผลอเดินเข้าไปหารถคันนั้น ซึ่งดูเหมือนว่ารถคันดังกล่าวจะจอดอยู่นิ่งๆ น้ำผึ้งรีบยืมกระจกรถคันสีดำใหม่เอี่ยม ส่องดูเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองทันที

เธอตะแคงซ้ายตะแคงขวา อมยิ้ม ส่งยิ้ม มองดูใบหน้าของตัวเองเห็นริมฝีปากเริ่มแห้ง จึงหยิบลิปสติกขึ้นมาเติมอีกนิดหน่อย พร้อมกับขยับริมฝีปากด้วยท่าทางน่ารัก เธอส่งจูบให้ตัวเองใส่กระจก โดยที่เธอไม่ทันได้คิดว่าด้านในนั้นมีคนนั่งอยู่หรือไม่ ทำเอาคนที่นั่งมองดูเธออยู่ด้านในแทบเคลิ้ม!

ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ขนตายาวเป็นแพ ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ผิวหน้าเรียบเนียนใส ส่วนริมฝีปากของเธอนั้น น่าจุ๊บสุดๆ

ส่วนคนที่อยู่ด้านในรถ เขากำลังนั่งรอลูกน้องลงไปซื้อกาแฟให้ กำลังรู้สึกเซ็งๆกับเช้าวันใหม่ที่ต้องไปทำงานอยู่พอดี เป็นหลานของคุณปู่แท้ๆแต่กลับสั่งห้ามเปิดเผยเรื่องนี้ให้กับทุกคนในบริษัทรู้ นั่นก็แสดงว่าอาจจะทำให้เขาทำงานยากขึ้น แทนที่จะออกคำสั่งแล้วมีคนทำตามเลย ก็อาจจะมีคนแข็งข้อกับเขา ไม่มากก็น้อยยังไงก็ต้องมี

หลังจากที่เธอทาลิปสติกเสร็จเธอก็เดินจากไป...ณดลก็เดินกลับเข้ามานั่งประจำที่คนขับตามเดิม

"เมื่อกี้...สาวสวยที่ไหนมายืนคุยกับบอสเหรอครับ" ถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ณดลเห็นไกลๆจึงมองไม่ค่อยถนัดว่าเป็นใคร แถมยังสวมกระโปรงสั้นอวดขาเรียวสวย มองเห็นแค่ด้านหลังก็รู้สึกได้ว่าเธอนั้นคงสวยมากจริงๆ แต่อีกใจก็รู้สึกว่าคุ้นๆ

"คุยอะไรล่ะ เธอแค่มายืนส่องกระจกเฉยๆ" ใบหน้าของหญิงสาวคนเมื่อสักครู่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า เธอสวย เธอสวยมากจริงๆ ริมฝีปากของเธอที่ทำท่าส่งจูบมาให้เขามัน...เฮ่อ ทำไมอยู่ๆก็ใจสั่นขึ้นมานะ

"กาแฟของบอสครับ" เสียงของณดลทำให้ภาคินหันมาสนใจกับปัจจุบัน

"ขอบใจ"

"ตื่นเต้นมั้ยครับ"

"เซ็งจะตาย คุณปู่นะคุณปู่ ให้มาทำงานในตำแหน่งผู้บริหาร แทนที่จะแนะนำว่าเป็นหลาน กลับให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ" ณดลส่งยิ้มให้เจ้านายคนใหม่แล้วทำหน้าที่ขับรถต่อไป

สำหรับคุณภาคิน เขาอาจจะรู้สึกว่าได้รับการต้อนรับไม่ดีเท่าที่ควร แต่สำหรับพนักงานในบริษัทแล้วคงตื่นเต้นกันไม่น้อยที่จะได้ร่วมงานกับคนที่มีความสามารถและยังถูกส่งตัวมาจากบริษัทแม่ที่อังกฤษ ป่านนี้สาวๆในบริษัทคงตั้งหน้าตั้งตารอบอสคนใหม่อย่างใจจดใจจอ

"ท่านอยากเห็นความสามารถของบอสไงครับ"

"ไปๆรีบไป ใครแข็งข้อจะไล่ออกให้หมด"

"ไล่ออกหมดแล้วใครจะช่วยบอสทำงานล่ะครับ"

"ไล่นายออกก่อนเป็นคนแรก พูดมากนัก"

".........." เงียบสิจะรออะไร

@อาคารสำนักงาน

"ว้าว...วันนี้น้องน้ำผึ้งสวมกระโปรงมาทำงานซะด้วย" ชาคริตหนุ่มโสดนิสัยเจ้าชู้เพลย์บอย เดินเข้ามาแซวน้ำผึ้งเสียงดังจนคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว

"หนักหัวนายเหรอ" คิ้วสวยขยับขึ้นสูงอย่างไม่พอใจ ถามกลับไปด้วยสายตาเอาเรื่อง

"บอกให้เรียกพี่สอนไม่รู้จักจำ" ผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาไม่มีใครอยากจะสนใจ แต่ก็มีบางคนที่หยุดดู ส่วนภาคินกับณดลก็เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี

"ฉันไม่เคยมีพี่หน้าตาขี้เหร่แบบนายถอยไป!" ยกแขนขึ้นมากอดอกแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ได้ข่าวว่าวันนี้จะมีผู้จัดการทั่วไปคนใหม่มา แต่งตัวสวยเป็นพิเศษเลยนะ" เธอเกลียดการพูดจาแบบนี้เป็นที่สุด ยังไม่ทันได้เข้าไปนั่งทำงานก็ได้ยินแล้ว

"ไปเห่าที่อื่นป่ะ รำคาญ"

"คนสวยปากดี...โอ๊ย!" ทันทีที่ฝ่ามือใหญ่ของชาคริตกำลังจะเอื้อมเข้ามาจับแก้มของเธอนั้น แต่กลับโดนเธอปัดมือของเขาออกอย่างรวดเร็วแล้วใช้เข่าเสยเข้าไปที่เป้ากางเกงของฝ่ายตรงข้ามอย่างจัง ทันทีที่โดนฤทธิ์เข่าของหญิงสาวเข้าให้ ชาคริตถึงกับล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นใบหน้าเจ็บปวดเหมือนคนใกล้ตาย

ทางด้านภาคินที่เดินเข้ามากับณดลเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดี รู้สึกเจ็บแทนผู้ชายคนที่ล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น ขาทั้งสองข้างของภาคินแอบขยับเข้าหากันอย่างเผลอไผล ไม่บอกก็รู้ว่าจุก!

"ยัยนี่..." คนเมื่อเช้านี่! ใบหน้าแบบนี้ ชุดแบบนี้ เขาจำเธอได้

"สนใจมั้ยครับบอส เธอโสดนะ เดี๋ยวผมช่วยติดต่อให้" หน้าที่ของณดลคือช่วยคุณภาคินทำงานและหาหลานสะใภ้ให้ท่านประธาน ทั้งหมดนี้คือหน้าที่ของณดล

"ไม่เอา! ผู้หญิงอะไรน่ากลัวชะมัด" แต่อีกใจก็รู้สึกว่าเธอน่าสนใจดี ใบหน้าสวยๆแบบนี้ดูท่าจะแสบไม่เบา

"รู้จักเหรอ" หันมาถามณดลด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"เธออยู่บริษัทเราครับ มีตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายขายทำงานดีมาก ลูกน้องรัก" แน่นอนอยู่แล้วว่าณดลจะต้องรู้จัก เพราะเขาอยู่ที่นี่มานานหลายปี ยิ่งตำแหน่งผู้บริหารแล้วเขาจำเป็นต้องรู้จักทุกคน

"อายุไม่น่าจะถึงสามสิบได้อยู่ในตำแหน่งระดับนี้จัดว่าเก่งมาก" เขาเอ่ยชมออกมาเบาๆ

"แต่..."

"แต่อะไร"

"แต่เธอมีลูกแล้วนะครับ"

"ไหนบอกว่าโสด"

"ไม่มีสามีครับ"

"สวยขนาดนี้ ไม่น่าหาสามีใหม่ยากมั้ง"

"ผู้ชายทั้งตึกนี้ไม่มีใครไม่อยากได้เธอครับ ทั้งสวยทั้งเก่ง"

"แล้วนายล่ะ"

"ผมมีคนในใจแล้วครับ"

"ใคร..."

"ไม่บอกครับ เชิญบอสเดินนำครับ" ผายมือให้บอสคนใหม่เดินนำไป โดยใช้ลิฟต์ของผู้บริหารขึ้นไปยังชั้นที่ต้องการ