บทที่ 6 จูบแรก

ปริยาภัทรหยุดเดิน หันกลับไปมองหญิงสาวที่เพิ่งเดินสวนผ่านไปและเธอเองก็หันกลับมามองเช่นกัน แววตาตื่นตระหนกนั้นสั่นระริกทุกครั้งยามเห็นหน้าเขา

มิน่าล่ะ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน ที่แท้เธอก็คือปิ่นมุก ผู้หญิงที่ชอบฟ้องแม่เลี้ยงว่าเขาทำร้ายปุณวิชญ์จนโดนนางพิศมัยตี ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา เธอมักจะทำสีหน้าเกลียดชัง เหมือนไม่อยากเข้าใกล้ แถมยังออกโรงปกป้องปุณวิชญ์ทั้งๆที่ไม่รู้อะไร

ที่แท้ก็เป็นเธอเองหรอ...ปิ่นมุก

มุมปากหยักระตุกยิ้ม ดวงตาคมกล้าสุดแสนน่ากลัวปรายตามองปิ่นมุกตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำเอาหญิงสาวถึงกับร่างสั่นกับท่าทางแสนน่ากลัวของเขา แล้วผู้ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทั้งๆที่วันนี้คือวันเปิดพินัยกรรม หรือว่า...

“เจอกันอีกแล้วนะ...ปิ่นมุก”

เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคปริศนาแล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้ปิ่นมุกยืนนิ่งเหมือนโดนคำสาบ เพราะเมื่อสักครู่เขาพูดชื่อเธอออกมา

“มาแล้วหรอน้องปิ่น” เสียงของปุณวิชญ์ดึงสติของปิ่นมุกกลับมา

“ค่ะ ว่าแต่...คะ....คนเมื่อกี้ใครหรอคะ”

“นั่นพี่ปายไง ปิ่นจำพี่ปายไม่ได้หรอ”

“พะ...พี่ปายหรอคะ!!” เพียงเท่านั้นปิ่นมุกก็เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันใด

ที่แท้ผู้ชายคนนั้นก็คือปริยภัทรพี่ชายต่างแม่ของปุณวิชญ์ อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนานหลายปีทำให้เธอจำเขาไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี ในอดีตเป็นยังไง ปัจจุบันก็ยังเป็นอย่างนั้น

นี่เขาจะลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้เขาโดนแม่เลี้ยงตีบ่อยๆ แต่จะว่าไป โตขนาดนี้แล้วเขาคงจะแยกแยะออกล่ะมั้ง อดีตก็คืออดีต พอรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นคือใครเธอก็คงไม่กล้าเข้าใกล้อีก

“ครับ ทำไมน้องปิ่นถึงทำหน้าตกใจขนาดนั้นล่ะ”

“เอ่อ...มะ...ไม่มีอะไรค่ะ ปิ่นกับพี่ปายแค่ไม่ได้เจอกันนาน”

“พี่เองก็เพิ่งเจอพี่ปายเหมือนกัน แต่ยังไม่ทันได้คุยเลย พี่เขาก็กลับไปซะแล้ว”

“ปะ...ปิ่นว่าเราอย่าไปยุ่งกับพี่ปายเลยนะคะ ปิ่นกลัวว่า....เอ่อ....จะเป็นเหมือนอดีต”

“พี่ว่าพี่ปายเขาคงไม่ได้คิดอะไรแล้วแหละ น้องปิ่นอย่ามองโลกในแง่ร้ายสิ”

“จะไม่ให้ปิ่นมองโลกในแง่ร้ายได้ยังไงคะ พี่เปรมจำไม่ได้หรอว่าเมื่อก่อนผู้ชายคนนั้นเขาทำอะไรกับพี่บ้าง ปิ่นรู้ว่าพี่อยากมีสัมพันธ์ที่ดีกับพี่ปาย แต่ดูฝ่ายนั้นสิคะ แทบไม่อยากจะคุยกับเราเลยด้วยซ้ำ”

“น้องปิ่นของพี่เนี่ย” เขายีผมคนตัวเล็กด้วยท่าทางเอ็นดู พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานกี่ปี่ ปิ่นมุกก็ยังเป็นคนเดิมที่พร้อมจะปกป้องเขาอยู่เสมอ “ขอบคุณนะที่ปกป้องพี่”

“ปิ่นเป็นห่วงพี่นะคะ เราอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย นิสัยมันเปลี่ยนกันไม่ได้หรอกค่ะ”

“ก็ได้ครับ ถ้ามันเป็นความประสงค์ของน้องปิ่น....พี่ยินดี”

แต่ถึงอย่างนั้นปิ่นมุกก็ยังมีสีหน้าลำบากใจอยู่ดี เธอรู้ว่าปุณวิชญ์เป็นคนดีกว่าที่คิด เขาพยายามปรองดองกับพี่ชายหลายต่อหลายครั้ง แต่ผลที่ได้กลับมาก็คือ โดนอีกฝ่ายทำร้ายร่างกายตลอด แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง

เขารักพี่ชาย...พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ชายยอมรับ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะคำว่าพี่น้องคงไม่ได้มีอยู่ในหัวของปริยภัทร ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเขาคนนั้นยิ้มเลย สงสัยชีวิตคงจะมีแต่ความมืดมนเหมือนกับหัวใจของเขา

ก็หล่ออยู่นะ แต่หน้าไม่เป็นมิตร

กลางดึกของคืนนั้นปิ่นมุกนอนไม่หลับเพราะเอาแต่นึกถึงใบหน้าของปริยภัทร ยอมรับว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี ไม่ได้น้อยไปกว่าปุณวิชญ์เลย มีส่วนสูงไล่เลี่ยกัน แต่ปริยภัทรอาจจะสูงกว่านิดหนึ่ง แต่โดยรวมก็ถือว่าลูกชายของตระกูลนี้หน้าตาดีด้วยกันทั้งคู่ ก็ไม่แปลกที่ปุณวิชญ์จะไม่ชายตามองผู้หญิงธรรมดาๆอย่างเธอ

ปิ่นมุกตัดสินใจเดินลงมาดื่มน้ำกลางดึก ตอนนี้ทุกคนในคฤหาสน์คงหลับกันหมดแล้ว จะมีก็แค่เธอนี่แหละที่ข่มตานอนไม่ลงสักที

“ลงมาดื่มน้ำหรอครับน้องปิ่น” ในขณะที่ปิ่นมุกกำลังจะก้มหยิบขวดน้ำในตู้เย็น จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง เห็นปุณวิชญ์ยืนพิงขอบประตูมองดูอยู่ เขาอยู่ในชุดนอนสีขาวขายาวสบายๆ

“ค่ะ ว่าแต่พี่เปรมลงมาทำอะไรหรอคะ”

“พี่ก็หิวน้ำเหมือนกัน”

ปุณวิชญ์ค่อยๆเดินเข้ามา ใช้สองแขนค้ำตู้เย็นเอาไว้ ปิ่นมุกที่กำลังก้มหยิบขวดน้ำชะงักมือ เมื่อแผ่นหน้าอกของปุณวิชญ์เบียดชิดแผ่นหลังของเธอจนเกิดเป็นอาการร้อนๆหนาวๆ เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใกล้ชิดกับชายใดมาก่อน และดูเหมือนว่าปุณวิชญ์กำลังกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

“เอ่อ...” เกิดความรู้สึกประหม่าเมื่อลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอรีบหลับตาลง สองมือกำขวดน้ำไว้แน่นกลบความขวยเขิน

“หืม ทำไมหน้าแดงล่ะ”

“อะ...เอ่อ...” ปิ่นมุกยกมือแตะแก้มของตัวเอง ใบหน้าของเธอรู้สึกเห่อร้อนขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ อาจเป็นไปได้ว่าเธอแอบชอบปุณวิชญ์มานาน และเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ “สงสัยคงโดนแสงจากตู้เย็นค่ะ”

“ว่าแต่....น้องปิ่นเคยมีแฟนไหมครับ”

“มะ...ไม่มีค่ะ พี่เปรมถามทำไมหรอคะ” ปิ่นมุกหันหน้ากลับมาถามด้วยท่าทางใสซื่อ ทำให้ปลายจมูกเล็กชนกับปลายจมูกโด่งเข้าอย่างจัง เธอเขินจนต้องจิกเท้าลงบนพื้น

“พี่แค่อยากรู้ว่าถ้าทำแบบนี้....พี่จะเป็นคนแรกของปิ่นใช่ไหม”

ปุณวิชญ์ขยับร่างเข้ามาแนบชิด สองมือรั้งใบหน้าหวานให้เงยขึ้นสบตา และทันทีที่สบตากันหัวใจของเขาก็เต้นรัวสนั่นอย่างรุนแรง เหตุผลที่ไม่ยอมคืนดีกับจันทิมาเพราะเขาแอบมีใจให้ปิ่นมุก เขาเฝ้ารอเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่ควรจะบอกความจริงกับเธอสักทีว่าที่ผ่านมา....เขาเองก็แอบมีใจให้เธอเช่นกัน แค่ตอนนั้นปิ่นมุกยังเด็ก ยังไม่รู้ว่าความรักคืออะไร

มือใหญ่เคลื่อนเข้ามาประคองท้ายทอยเล็กเอาไว้ ค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ปิ่นมุกมองหน้าหล่อเหลาตาไม่กระพริบ แต่พอริมฝีปากนุ่มแตะลงบนกลีบปากของเธอ ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลง ปล่อยให้ชายหนุ่มที่ตนแอบชอบบดจูบริมฝีปากอย่างละเมียดละไม

แม้จะมีอาการตกใจอยู่บ้างเพราะไม่คิดว่าปุณวิชญ์จะกล้าทำแบบนี้กับเธอ เพราะผู้หญิงที่ผ่านๆมาสำหรับเขา ล้วนเป็นไฮโซกันทั้งนั้น

ถึงแม้จะเป็นจูบแรกและเป็นจูบของผู้ชายที่แอบชอบมานานแสนนาน แต่หัวใจเจ้ากรรมดันไปเต้นแรงกับคนที่เพิ่งเจอหน้าเมื่อช่วงเช้า!