บทที่ 12  ภารกิจอันตราย (03)

กลางดึกของคืนนั้นเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดปิ่นมุกจึงเปลี่ยนตัวเองจากพนักกงานเสิร์ฟกลายเป็นนักท่องราตรีสาว ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อมาหาเหยื่อที่ผับ ซึ่งเหยื่อที่ว่านั่นก็คือปริยภัทร ไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิง ทำให้เธอสลัดลุคจากสาวเรียบร้อยกลายเป็นสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่มีหน้าอกใหญ่เกินเนื้อเกินตัว

วันนี้เธอมาในชุดเดรสสีแดงเพลิงสุดร้อนแรงที่ใครเห็นเป็นต้องเหลียวมอง เพราะด้านหลังคว้านลึกลงมาเกือบถึงบั้นท้าย อวดแผ่นหลังขาวเนียน ส่วนด้านหน้านั้นก็แหวกลงมาจนเห็นเนินหน้าอกขนาดใหญ่ เธอยืนมองตัวเองในกระจก ก็ได้แต่คิดในใจว่าต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ นี่ถ้าปุณวิชญ์รู้เข้าเขาต้องโกรธแน่ๆ แล้วชุดพวกนี้ราคาไม่ใช่เล่นๆเลยนะ ทำงานสามวันยังซื้อชุดนี้ไม่ได้เลย

แต่เพื่อคุณท่านแล้ว...ปิ่นมุกยอมลงทุน

หลังยืนทำใจอยู่นาน....ในที่สุดปิ่นมุกก็กล้าเดินออกมาจากห้องน้ำ พวกลูกค้าหัวงูมองเหมือนจะสิงร่างเธอให้ได้ เลยพยายามไม่มองคนพวกนั้นและเดินฝ่ากลุ่มคนไปยังหน้าบาร์

และในระหว่างที่เธอกำลังเดินผ่านกลุ่มลูกค้าที่กำลังเมาได้ที่ บังเอิญเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังลวนลามพนักงานในผับ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือวารีริน รุ่นพี่คนสนิทของเธอ!

“ว้ายย!! ปล่อยนะคะคุณลูกค้า ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่เด็กนั่งดริ้ง!”

“อย่าเล่นตัวหน่อยเลย พี่จ่ายไม่อั้นนะ มานั่งกับพี่ก่อนมาน้องสาว”

“ไม่ค่ะ! ปล่อยนะ...ปล่อย!!”

ปึ้ง!!

ในที่สุดปิ่นมุกก็ทนดูต่อไปไม่ไหวเพราะไอ้หมอนั่นมันกำลังคะย้ำบั้นท้ายของวารีริน เธอเดินเข้าไปตบโต๊ะอย่างแรงจนมันสะดุ้ง แล้วอาศัยจังหวะนั้นดึงวารีรินออกมา

“ปะ...ปิ่น!!”

“ไม่เห็นหรือไงว่าผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วย”

“นี่เธอเป็นใครยัยหน้าสวย มีสิทธิ์อะไรมาดึงเหยื่อของฉันออกไป”

“ถ้าฟังไม่ผิด....เมื่อสักครู่คุณบอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเหยื่อ งั้นก็แสดงว่าคุณคงทำแบบนี้มาบ่อยแล้วสินะ ผู้หญิงทุกคนไม่ใช่เหยื่อของคุณ หยุดความคิดบ้าๆพวกนี้ซะ”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันมีเงิน จะซื้อผู้หญิงสักกี่คนบนโลกนี้ก็ได้....ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ” ร่างบึกบึนสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ พอเห็นใบหน้าของปิ่นมุกชัดๆก็เริ่มเปลี่ยนใจเอนเอียงมาทางผู้หญิงที่กล้าตบโต๊ะโดยไม่เกรงกลัวอำนาจของเขา

“อ้อ! ที่แท้คุณมันก็เป็นพวกรวยแต่ไม่มีใครเอา ก็เลยต้องใช้เงินฟาดหัวคนนั้นคนนี้ แต่เสียใจด้วยนะคะ....ฉันไม่ชอบเงินสกปรก”

“ปากดีเหลือเกินนะอีหน้าสวย งั้นก็เปลี่ยนจากยัยนั่นเป็นมึงก็แล้วกัน!!”

มันเดินเข้ามากระชากร่างของปิ่นมุก แต่สองสาวไม่ยอม จึงเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากกัน ลูกค้าที่อยู่ในบริเวณนั้นแทบไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเพราะรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้คือลูกค้าวีไอพีของผับ แม้กระทั่งพนักงานเองก็ได้แต่ยืนมอง ทุกคนเห็น แต่ก็ไม่มีใครสนใจแม้ปิ่นมุกจะร้องขอความช่วยเหลือก็ตาม

“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! ไอ้บ้านี่มันจะทำร้ายเราสองคน!!”

“แหกปากไปก็ไม่มีใครกล้าช่วยมึงหรอก รู้ไหม....กูเป็นลูกค้าวีไอพีของที่นี่ ทางที่ดี ไปกับกูซะ!” มันพยายามดึงปิ่นมุกออกไปจากร้าน วารีรินเมื่อรู้ว่าสู้แรงมันไม่ได้เลยกัดแขนของมันไปจนสุดแรงเกิด “โอ้ยย!! อีบ้านี่!”

“ว้ายย!!”

โคร่มม!!

มันจับร่างของวารีรินเหวี่ยงลงบนพื้นอย่างแรงจนหญิงสาวแน่นิ่งไป ท่ามกลางความตกใจของปิ่นมุก

“พี่วา!!”

“ฤทธิ์เยอะนะพวกมึงสองคน เสร็จไปแล้วหนึ่งราย ต่อไปก็คิวมึงอีหน้าสวย!”

“ไม่!! ฉันไม่ไปกับแก ปล่อยนะ....ปล่อย!!”

“ทำอะไรกัน!”

เสียงทรงพลังดังขึ้นเพราะมีพนักงานไปฟ้องเจ้าของผับว่ามีเหตุทะเลาะวิวาท ดวงตาคมกริบลุกวาวทันทีที่เห็นร่างอันแสนคุ้นตาของใครบางคน กำลังถูกผู้ชายร่างใหญ่พยายามดึงออกไปข้างนอก เขาไล่มองปิ่นมุกตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจ ทำไมถึงกล้าแต่งตัวแบบนี้มาในที่อโคจร หรือผู้ชายคนนั้นส่งตัวเธอมาที่นี่!

“ผะ...ผมว่าจะพาอีนังนี่ออกไปข้างนอก”

“ปล่อยเธอซะ” เขาสั่งเสียงเรียบ แต่ปิ่นมุกรู้ดีว่าเขากำลังโกรธ

“วะ...ว่าไงนะ”

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ”

“ผะ...ผมขออีนังนี่เถอะ ผมถูกใจมัน”

ปริยภัทรก้าวเท้าเข้ามา สองมือล้วงถุงกางเกง ปิ่นมุกเหลือบมองด้วยแววตาสั่นระริกก่อนที่เขาจะดึงมือหยาบของมันออก

“ถ้าได้ยินที่ฉันพูดแล้วก็ไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่แกจะไม่ได้มาที่นี่อีก”

“ครับๆ” มันทำหน้าเหมือนกำลังเสียดาย แต่สุดท้ายก็ยอมไปแต่โดยดี

ปิ่นมุกถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าจะไม่รอดเงื้อมือลูกค้าเส้นใหญ่ซะแล้ว ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหันมาทางชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา แต่ต้องเป็นหุบยิ้มลงเมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ของอีกฝ่าย

“แต่งตัวบ้าอะไรของเธอ!!”

“กะ...ก็แต่งปกตินะคะ ใครๆเขาก็ใส่กันแบบนี้” เธอมุ้ยหน้า ทำปากจู๋ เหมือนเด็กกำลังทำความผิด

“กะจะมาล่อเสือล่อตะเข้สินะ ถ้าชอบแบบนั้นแล้วจะร้องให้คนอื่นช่วยทำไม”

“ฉันไม่ได้แต่ตัวมาล่อใคร ฉะ...ฉัน...เอ่อ....มาหาคุณค่ะ”

“บอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ!!” มือแข็งปานคีมเหล็กตะปบเข้าที่ต้นแขนเรียว ดึงร่างของเธอเข้ามาใกล้ๆ ปิ่นมุกรีบยกมือดันแผ่นหน้าอกแกร่งทันที “เมื่อก่อนเธอเกลียดฉันไม่ใช่หรอ ไม่อยากเห็นหน้าฉันไม่ใช่หรอ แล้วมาตามฉันทำไม อ้อ! ลืมไปว่ามีคนใช้เธอมา เขาจ้างเธอมาเท่าไหรจะ...ฉันให้ได้มากกว่านั้น”

“ไม่มีใครจ้างฉัน ทะ...ที่ฉันมาเพราะฉันเต็มใจมาต่างหาก”

“เก็บคำพูดพวกนี้เอาไปพูดกับคุณโกศลเถอะ เพราะฉันไม่เชื่อคนอย่างเธอ!”

พูดจบปริยภัทรก็กระชากร่างของปิ่นมุกออกไปข้างนอก ท่ามกลางความแตกตื่นของบรรดาแขกทั้งหลาย พร้อมกับสั่งให้ลูกน้องคนสนิทขับรถไปส่งเธอที่บ้าน

“พาผู้หญิงคนนี้ไปส่งที่บ้านคุณโกศลซะ ก่อนที่ฉันจะบีบคอเธอให้ตายคามือ!!”

พูดจบเขาก็ยัดร่างของเธอเข้าไปในรถ เสียงปิดประตูรถนั้นน่าจะดังไปถึงบ้านเธอเลยกระมัง แต่ก็ไม่วายยื่นหน้าเข้ามาในรถพร้อมกับเอ่ยปากเตือนอีกครั้ง

“ครั้งหน้ายังมาตามราวีฉันอีก....เธอจะไม่มีวันได้กลับไปบ้านหลังนั้นอีก...ปิ่นมุก!”