บทที่ 11 ภารกิจอันตราย (02)

ปิ่นมุกก้มลงมองภาพที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือสลับกับตึกสูงเด่นตระหง่านที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ซึ่งมันก็คือบริษัทของปริยภัทรนั่นเอง ดูให้แน่ใจว่าไม่ได้มาผิดที่ เพราะไม่คิดว่าบริษัทของเขาจะใหญ่โตขนาดนี้

“มาหาใครหรอครับ” เสียงของพนักงานชายเอ่ยถาม ไล่มองปิ่นมุกตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะชุดที่เธอสวมใส่ไม่ค่อยเป็นทางการสักเท่าไหร่

วันนี้ปิ่นมุกมาด้วยชุดกางเกงยีนส์สีฟอกขายาว สวมเสื้อแขนตุ๊กตา สะพายกระเป๋าสีขาวใบใหญ่พาดบ่า ส่วนรองเท้านั้นเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาว ซึ่งชุดที่เธอใส่ไม่เหมือนคนมาติดต่องานในบริษัท

“มาหาคุณปริยภัทรค่ะ”

“อะ...เอ่อ....ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรหรอครับ” พนักงานชายมองเชิงเหยียดๆกับชุดที่เธอใส่ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าบริษัทของเขาจะใหญ่โตขนาดนี้

“ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเขาค่ะ”

“เกรงว่านายคงไม่อยากคุยกับคุณหรอกครับ นายคุยเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น”

“แต่เรื่องที่ฉันอยากจะคุยกับเขาก็เป็นเรื่องสำคัญเหมือนกันนะคะ ฉันขอคุยกับเขาแค่นาทีเดียวก็ได้”

พนักงานชายกอดอกมองด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ ใจจริงเขาคงอยากไล่เธอออกไปจากที่นี่ด้วยซ้ำ แต่กว่าจะหาบริษัทของเขาเจอไม่ใช่เรื่องง่ายๆ กรุงเทพก็ไม่ใช่เล็กๆ มาถึงขนาดนี้แล้วปิ่นมุกไม่ยอมถอยหรอก

นี่ถ้าไม่ใช่เพราะอยากตอบแทนคุณท่าน ก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก

“ถ้าคิดจะมาป่วนก็กลับไปซะ เป็นเด็กเป็นเล็กไปนอนกินนมอยู่บ้านไป๊!”

“ฉันไม่เด็กแล้วนะ อีกหน่อยก็จะเข้ามหาลัยแล้ว ได้โปรด....ให้ฉันไปเจอเขาเถอะนะ”

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงยัยเด็กนี่ กลับไปซะ! ก่อนที่ฉันจะเรียกยามมาลากตัวเธอออกไป”

“ตะ...แต่คุณท่านอยากเจอคุณปริยภัทร!!” จู่ๆปิ่นมุกก็ตะโกนออกมา ท่ามกลางความตกใจของใครหลายคนที่อยู่ในละแวกนั้น

“เธอว่าไงนะ”

“คุณโกศลท่านอยากเจอคุณปริบภัทร ท่านเลยบอกให้ฉะ...”

“ออกไปซะ! ออกไป!!” พนักงานชายรีบไล่ตะเพิดหลังรู้ว่าเธอคือคนที่นายโกศลส่งมา “และก็ฝากไปบอกผู้ชายคนนั้นด้วยว่า...คุณปริยภัทรไม่มีพ่อ”

“ถ้าไม่มีพ่อแล้วเขาจะเกิดมาได้ยังไง ขอร้องล่ะ ตอนนี้คุณท่านอยากเจอเขามาก ได้โปรดให้ฉันไปคุยกับเขาเถอะนะ”

“ที่นี่ไม่ต้อนรับคนจากบ้านหลังนั้น รีบออกไปซะ ก่อนที่นายของฉันจะมาเห็น....”

ติ้งง!!

ปิ่นมุกใช้จังหวะนั้นสะบัดร่างหนีจากการเกาะกุมของพนักงานชายทันทีที่มีเสียงลิฟต์ดังขึ้น แต่เมื่อชายคนที่เพิ่งลงมาจากชั้นสูงสุดของตึกก้าวออกจากลิฟต์ ปิ่นมุกก็ต้องระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะเขาคือผู้ชายที่เธออยากคุยด้วย กลับกันเมื่อเขาเห็นเธอ คิ้วเข้มก็ขมวดยุ่งขึ้นมาทันทีพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจ

“นี่เธอ! มาที่นี่ทำไม!!” น้ำเสียงของปริยภัทรเต็มไปด้วยความสงสัย ร้อยวันพันปีคนจากบ้านนั้นไม่เคยเข้ามายุ่งวุ่นวายที่นี่

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณปริยภัทร” ปิ่นมุกคลี่ยิ้มกระชับมิตร แต่อีกฝ่ายทำหน้าไม่พอใจหนักกว่าเดิม รีบเบือนหน้าหนี เหมือนเหม็นขี้หน้าเธอเต็มทน

“ฉันถามว่ามาที่นี่ทำไม!”

“คะ...คือว่าฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณค่ะ”

“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน นี่เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง!”

ให้ตายเถอะปิ่นมุก! ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ด้วย การที่ผู้ชายร่างใหญ่ยืนตะคอกผู้หญิงตัวเล็กๆ ท่ามกลางสายตาของพนักงานหลายสิบคน ช่างเป็นภาพที่น่าอับอายที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังใจดีสู้เสือต่อไป

“ฟังรู้เรื่องค่ะ ตะ...แต่ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณนิดหน่อย คือว่าพ่อของคุณท่าน...”

“ฉันไม่มีพ่อ!!” เขาตะคอกกลับเสียงดังจนร่างเล็กสะดุ้ง เท้าเล็กรีบถอยหลังกรู่ “นี่เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรใช่ไหม ถึงได้ตามมาตอแยถึงบริษัท”

“แต่คุณท่านอยากเจอคุณนะคะ ถึงคุณจะไม่ยอมรับว่าเขาเป็นพ่อ แต่ท่านก็รอคุณมาตลอด รอจนกว่าจะหมดลมหายใจ”

“เลิกพูดจาน้ำเน่าได้แล้ว ต่อให้เขาตายฉันก็ไม่สนใจ และถ้าเธออยากลองดีกับฉันอีก....ฉันก็จะทำให้ดู” เป็นครั้งแรกที่ปิ่นมุกรู้สึกกลัวดวงตาคมเข้มคู่นั้น เป็นดวงตาดุดัน น่าเกรงขาม ดูไม่สนความรู้สึกใคร เหมือนกับว่าเธอกำลัง....เดินเข้ากองไฟ “ฉันเตือนเธอหลายครั้งแล้วนะปิ่นมุก อย่าให้ฉันหมดความอดทน”

ปิ่นมุกไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอยืนมองเขาด้วยสาตาที่พยายามค้นหาตัวตนของอีกฝ่าย แต่เขาดูน่ากลัวเหลือเกิน เวลาสบตากันทีไร หัวใจเต้นรัวทุกที

สุดท้ายปิ่นมุกก็โดนลากตัวออกมาจากบริษัท พนักงานหลายคนยืนมองแล้วก็แอบซุบซิบกัน ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร แต่ดูจากสายตาที่ใช้มองเธอแล้ว มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

สุดท้าย...เธอก็ทำให้คุณท่านไม่ได้

และในจังหวะที่ปิ่นมุกเดินก้มหน้าอย่างผิดหวังเพื่อออกไปรอแท็กซี่ที่ริมถนน ก็มีรถหรูขับปาดหน้าเธอไป และผู้ชายที่นั่งอยู่ในนั้นก็คือคนที่สั่งให้ยามลากตัวของเธอออกมา สีหน้าเย็นชาบ่งบอกไว้ชัดเจนแล้วว่า....เขาไม่อยากยุ่งกับใครโดยพาะเธอ เขาคงเกลียดที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้เขาถูกแม่เลี้ยงตี

บางที...เธอกับเขาก็ไม่ควรกลับมาเจอกันอีกด้วยซ้ำ ทุกคนต่างหายไปจากวงโคจรของกันและกัน แต่เมื่อมาเจอกันอีกครั้ง ก็มักมีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นเสมอ