ตอนที่3 แรกพบก็ว่าใช่

“นายมาเร็วดีนี่แซม?” แดเนียลเอ่ยถามผู้ช่วยของตัวเองด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

“ครับคุณแดเนียล” จะไม่ให้เร็วได้ไงก็เล่นสั่งให้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเอง

“ว่ามาเลยแซม ฉันอยากรู้แล้ว?”

“ครับคุณแดเนียล” แซมรู้ว่าเจ้านายของตัวเองนั้นร้อนรนอยากรู้มากขนาดไหน

“ก็เล่ามาซะทีสิแซม” แดเนียลเอ่ยเสียงแข็ง

“ครับ ผู้ชายคนที่คุณเห็นจอดรถรับคุณศิริยานั้นเขาชื่อธนา พิเศษ เป็นหมอประจำที่โรงพยาบาลเราครับ ส่วนความสัมพันธ์กับคุณศิริยานั้นทั้งสองคนเป็นเหมือนพี่น้องกัน เพราะหมอธนากับคุณศิริยาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลายด้วยกัน แต่ใคร ๆ ในโรงพยาบาลก็ต่างลุ้นให้สองคนนี้เป็นคู่รักกันครับ” แซมได้เล่าเรื่องที่ตัวเองไปสืบมาให้กับแดเนียลฟังอย่างละเอียดตามคำที่พยาบาลทุกคนในโรงพยาบาลที่ไปสอบถามมา

“แน่ใจแล้วเหรอแซม” เอ่ยถามแซมด้วยความโกรธกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่อยากให้ใครยุ่งเกี่ยวกับเธอนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น

“จริงแท้แน่นอนครับคุณแดเนียล เพราะว่าสิ่งที่ผมพูดไปนั้นล้วนมาจากปากของพยาบาลในโรงพยาบาลเราทั้งนั้นครับ” แซมเอ่ยย้ำให้เจ้านายหนุ่มเชื่อในเรื่องที่เขาเล่า

“หึหึ อีกไม่นาน ทุกคนก็จะได้รู้กันว่าศิริยาจะเป็นของใครกันแน่” แดเนียลเอ่ยหมายมาดให้แซมได้รับรู้ความคิดของตัวเอง

“อะ...อะไรนะครับคุณแดเนียล” แซมเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นได้ยินไม่ผิด

“หึหึ นายก็รู้ว่าฉันเป็นยังไง มีอะไรที่ฉันต้องการแล้วไม่เคยได้บ้างแซม เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อนแซม มันดึกแล้ว นายกลับไปพักห้องนายเถอะ” เขาเอ่ยย้ำอีกครั้งพร้อมกับสั่งให้แซมกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักของตัวเอง

“ครับคุณแดเนียล” แล้วแซมก็เดินออกจากห้องของแดเนียลไปเพื่อกลับไปพักผ่อนตามบอก

เมื่อเหลือตัวคนเดียวแล้ว แดเนียลก็นั่งคิดทบทวนเรื่องราวเหตุการณ์ทุกเรื่องที่ผ่านมาวันนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่ได้พบกับศิริยา แม่พยาบาลสาวพราวเสน่ห์ เขาก็ยิ่งอยากสัมผัสชิดใกล้หญิงสาวขึ้นมาทันทีจนทำให้แก่นกายปวดหนึบขึ้นมาที่คิดถึงใบหน้ามนของเธอ และนับว่าการมาเมืองไทยครั้งนี้มันคุ้มจริง ๆ กับการที่ได้เจอหญิงสาวที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงทุกทีที่คิดถึงใบหน้างาม ฉะนั้น เขาจึงหมายมาดไว้แล้วว่าจะทำทุกวีถีทางเพื่อให้ได้ศิริยามาอยู่ในอ้อมกอดแกร่งทุกค่ำคืนให้ได้

“สายแล้ว ๆ ยัยศิ ทำไมเธอตื่นสายแบบนี้เนี่ย...” ศิริยาบ่นให้กับตัวเองในขณะรอรถแท็กซี่อยู่หน้าคอนโดฯ สาเหตุที่ทำให้ต้องมายืนบ่นแบบนี้ก็เพราะเธอนั่นเองที่นอนตื่นสายจนลืมเวลาเข้าเวรของตัวเอง

ขณะกำลังยืนบ่นให้ตัวเองอยู่นั้นก็มีรถเบนซ์คันหรูมาจอดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับคนในรถลงจากรถเพื่อมาชวนเธอขึ้นรถไปด้วยกัน ศิริยาเห็นชายตรงหน้าก็แปลกใจว่าตัวเองไปรู้จักเขาตั้งแต่ตอนไหน หญิงสาวเป็นคนขี้ลืม แต่มีเรื่องงานเท่านั้นที่หญิงสาวจำได้แม่นยำไม่เคยลืม

“สวัสดีครับคุณศิริยา” เมื่อก้าวขาลงจากรถมาแดเนียลก็เอ่ยคำทักทายด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ตามแบบของตัวเอง และไม่ลืมจะโปรยเสน่ห์ยิ้มหวานให้หญิงสาวใจเต้นแรง

“อะ...ค่ะ...”

ศิริยางุนงงกับผู้ชายตรงหน้ามากที่อยู่ดี ๆ ก็มาจอดลงตรงหน้าพร้อมกับลงมาทักทายเธอ ตอนนี้กำลังคิดว่าคุ้นหน้าผู้ชายตรงหน้าที่ไหน แต่คิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“คุณเป็นใครคะ?”

แดเนียลโดนคำถามนี้ของศิริยาที่เปล่งออกมาจากปากอิ่มก็แทบหงายเงิบไปเลย จนทำให้ความมั่นใจที่มีอยู่เต็มร้อยก่อนหน้านี้หดหายไปหมด

“คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ” ถึงจะเสียความมั่นใจไปบ้างแต่เขาก็พยายามฝืนยิ้มเอ่ยถามกลับไป

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะดิฉันจำไม่ได้ค่ะ” หญิงสาวพยายามคิดแล้วแต่จำไม่ได้จริง ๆ ว่าเคยเจอชายหนุ่มที่ไหน

แดเนียลแทบหาคำพูดตัวเองไม่เจอเลยที่ศิริยาจำเขาไม่ได้ทั้ง ๆ ที่เจอกันมาเมื่อวาน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาแค่วันเดียวหญิงสาวจะลืมไปเสียแล้ว

“คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ” เขาเอ่ยถามสาวเจ้าอีกครั้งเผื่อเธอจะนึกได้

“คือ...ขอโทษจริง ๆ นะคะสายแล้วค่ะดิฉันต้องรีบไปทำงานค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ศิริยาเอ่ยขอตัวพร้อมกับวิ่งขึ้นรถแท็กซี่ที่เข้ามาจอดหน้าคอนโดฯ พอดีโดยไม่สนใจคนที่คุยด้วยเมื่อกี้เลย

“เดี๋ยวก่อนครับ...” แดเนียลร้องเรียกตามศิริยาที่นั่งรถแท็กซี่ออกไปด้วยความไม่พอใจที่สาวเจ้าลืมเขาง่ายดายเช่นนี้

“ไปโรงพยาบาลแซม” เมื่อร้องเรียกแล้วเธอไม่สนใจเขาเลยกลับขึ้นไปบนรถพร้อมกับสั่งให้แซมออกรถไปโรงพยาบาล

“ครับคุณแดเนียล” แซมล่ะอยากขำเจ้านายของตัวเองจริง ๆ เลย อุตส่าห์จะจีบหญิงทั้งทีดันโดนผู้หญิงเมิน

ตื้ด! ตื้ด! ตื้ด!

ระหว่างนั่งรถไปโรงพยาบาลอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดของเขาก็ดังขึ้นรบกวน ความคิดที่กำลังเลื่อนลอยออกไปไกลทุกทีในขณะนี้ก็กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว พร้อมกับล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูว่าเป็นใคร พอเห็นว่าเป็นใครก็ไม่รอช้ารีบกดรับสายทันที

“สวัสดีครับคุณพ่อ” เขากดรับสายพร้อมกับเอ่ยคำทักทายผู้เป็นพ่อทันที

“อืม...ไอ้ลูกชาย” โลแกนเอ่ยตอบกลับมาเมื่อได้ยินคำทักทายจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเอง

“พ่อมีธุระอะไรครับถึงได้โทร.หาผมครับวันนี้” แดเนียลเอ่ยถามผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัยทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งมาอยู่เมืองไทยได้แค่วันเดียวและวันนี้ก็เป็นวันที่สองที่ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทย

“จะอะไรซะอีกลูก ก็แม่ของลูกนะสิสั่งให้พ่อโทร.มาตามลูกกลับนิวยอร์กด่วนคืนนี้เลย” โลแกนก็ไม่อยากจะโทร.มาตามลูกชายกลับไปหรอก แต่จะให้ทำยังไงได้ก็ในเมื่อภรรยาที่รักของเขาเป็นคนสั่ง

“อะไรนะครับพ่อ” แดเนียลเอ่ยถามด้วยความไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง

“ลูกได้ยินไม่ผิดหรอก” โลแกนเอ่ยย้ำอีกครั้ง

“แต่ผมเพิ่งมาเมืองไทยเองนะครับพ่อ แล้วแบบนี้จะให้ผมทิ้งงานที่นี่ไปเลยเหรอครับ”

“ลูกก็รู้ว่าแม่ของลูกเป็นโรคหัวใจ ถ้าลูกไม่อยากให้แม่ของลูกหัวใจวายก็รีบกลับมาเลยลูก ส่วนเรื่องงานนั้น พ่อจะให้คนอื่นดูแลสาขาที่ไทยแทนเอง ส่วนตัวลูกกลับมาดูแลสาขาใหญ่ที่นิวยอร์ก อีกอย่าง ตอนนี้แม่เราก็ดูท่าจะเป็นหนักเอาการอยู่นะ พ่อเลยอยากให้ลูกกลับมาและจ้างพยาบาลที่โรงพยาบาลเรามาดูแลแม่เราเป็นพิเศษที่บ้านเราด้วย ลูกว่าดีไหม”

“ตกลงครับพ่อ แต่ผมขอกลับไปอาทิตย์หน้าได้ไหมครับ ส่วนเรื่องพยาบาลพิเศษดูแลแม่ ผมจัดการเองครับ พ่อไม่ต้องห่วง” แดเนียลเอ่ยตอบปลายสายไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เขาคิดออกแล้วว่าจะทำยังไงกับศิริยาดี

“ได้ พ่อตามใจลูก แต่อย่านานนะ พ่อไม่อยากฟังแม่ลูกบ่นไปมากกว่านี้แล้ว ขนาดไม่เห็นลูกแค่สองวัน แม่ลูกก็บ่นพ่อจะหูชาอยู่แล้ว” โลแกนรู้ว่าภรรยารักลูกชายมากขนาดไหน เลยไม่อยากขัดใจภรรยาผู้เป็นดั่งชีวิตของเขา

“ครับพ่อ ผมรับรองว่าไม่เกินอาทิตย์หน้าแน่นอนครับ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะครับพ่อ สวัสดีครับ” เอ่ยย้ำให้ผู้เป็นพ่อมั่นใจในตัวเขาก่อนจะตัดสายไป

“คุณโลแกนโทร.มาเหรอครับ” แซมเอ่ยถามเจ้านายของตัวเองเมื่อเห็นว่าวางโทรศัพท์ไปแล้ว

“อืม...แซม คุณพ่อโทร.มาตามให้ฉันกลับไปนิวยอร์กด่วน” เขาเอ่ยด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

“แล้วคุณแดเนียลจะกลับไปไหมครับ”

“กลับสิแซม นายก็รู้ว่าฉันไม่อยากมาดูแลสาขาที่ไทย แต่ฉันจะไม่กลับไปคนเดียวหรอกนะแซม” เขาเอ่ยด้วยความมั่นใจว่ายังไง ๆ ศิริยาต้องตอบตกลงไปนิวยอร์กด้วยแน่นอน

แซมดีใจที่เจ้านายของตัวเองจะกลับไปนิวยอร์กตามคำสั่งของพ่อ เพราะถ้าเจ้านายกลับ เขาก็จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับลูกและภรรยาอย่างที่ภรรยาของเขาต้องการ

“คุณแดเนียลก็ไม่ได้กลับคนเดียวอยู่แล้วครับ เพราะมีผมกลับด้วย” แซมเอ่ยหยอกเย้าผู้เป็นนายด้วยความเอ็นดู

“ฮ่า ๆ ๆ นายรู้อยู่แล้วยังจะมากวนฉันอีกนะแซม” แดเนียลรู้ว่าแซมเป็นคนขี้เล่นขนาดไหน อีกอย่างเขาก็เคารพแซมเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของเขาก็ว่าได้

“คุณแดเนียลจะเอาจริง ๆ เหรอครับ?” แซมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ว่าเจ้านายหนุ่มคิดดีแล้วหรือที่จะจีบพยาบาลสาวคนเมื่อกี้นี้

“เรื่องอะไรแซม?” แดเนียลเอ่ยถามด้วยความงุนงง เพราะเขาไม่รู้ว่าแซมหมายถึงเรื่องอะไรกัน

“ก็จะเรื่องอะไรอีกครับ นอกจากเรื่องคุณพยาบาลสาวคนเมื่อกี้ที่คุณคุยด้วยไงครับ” แซมเอ่ยไขข้อสงสัยให้ผู้เป็นนายให้กระจ่างในความหมายของตัวเอง

“หึหึ นายก็รู้จักนิสัยฉันดีนี่แซมว่าถ้าฉันได้ถูกใจอะไรแล้วฉันจะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ แน่ โดยเฉพาะแม่พยาบาลสาวคนเมื่อกี้นี้ที่ทำเหมือนไม่เห็นฉันสายตาเลย ฉันยิ่งอยากเอาชนะเธอ” เขาเอ่ยด้วยความมั่นใจ

“ศิทำไมมาช้าจัง” เพื่อนที่แผนกฉุกเฉินเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา ศิริยาไม่เคยมาสายแบบนี้เลย

“ก็ไม่รู้มีผู้ชายบ้าที่ไหนมาทักศิตอนรอรถแท็กซี่ ศิเลยมาช้าจ้า” ศิริยาเอ่ยตอบเพื่อนที่ทำงานด้วยกันด้วยความเซ็งที่ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอมาเข้าเวรสาย

“เหรอศิ แล้วเขาได้ทำอะไรศิไหมจ๊ะ?” เพื่อนที่แผนกคนเดิมเอ่ยถาม

“ไม่หรอกจ้ะ ศิก็ไม่รู้นะว่าเขารู้จักศิได้ไง แถมหน้าตาดีมากเลยนะเหมี่ยว” ศิริยาเอ่ยกับพินญาก่อนจะเดินไปดูแลคนป่วยที่เธอดูแล