ตอนที่2 แรกพบก็ว่าใช่

บ่ายโมงของวันนี้ แดเนียลประชุมเสร็จก็รีบเดินตรงมาที่ห้องทำงานของตัวเองทันทีด้วยความเร่งรีบ เมื่อมาถึงห้อง แดเนียลก็รีบดูเอกสารที่แซมเอาวางไว้บนโต๊ะทำงานทันทีด้วยความอยากรู้ว่าศิริยามีที่มาที่ไปยังไง และเรื่องที่เขาอยากรู้ที่สุดคือเรื่องส่วนตัวของหญิงสาวทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเธอ เขาต้องการรู้ทุกอย่าง

“แซมนายออกไปรอฉันข้างนอกก่อนไป” ก่อนอ่านประวัติ เขาได้สั่งให้แซมผู้ช่วยส่วนตัวออกไปข้างนอกก่อน เพื่อจะได้อ่านประวัติของหญิงสาวเงียบ ๆ คนเดียวในห้องทำงาน

“ครับคุณแดเนียล” แซมก็รีบรับคำของผู้เป็นนายทันที

“อืม!" เมื่อได้ยินแซมตอบรับแดเนียลก็โบกมือไล่แซมออกไปทันทีด้วยความเบื่อหน่าย

หลังจากแซมออกไปแล้ว แดเนียลก็รีบหยิบแฟ้มประวัติของศิริยาขึ้นมาอ่านทันที เขาใช้เวลาอ่านอยู่สักพักกว่าจะอ่านหมด ซึ่งเขาพอใจกับประวัติของแม่พยาบาลสาวคนนี้นักเมื่อได้รู้สถานะของเธอในตอนนี้ว่า ‘โสด’ แค่นี้ก็ทำให้ยิ้มแทบไม่หุบแล้ว

“ภา วันนี้เราไปทานข้าวเย็นที่คอนโดฯ ศิกันนะ ศิจะขอโชว์ฝีมือเองวันนี้” ศิริยาเอ่ยชวนสุภาเพื่อนรัก ก่อนจะเดินไปเอากระเป๋าที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

“ได้จ้ะ ภายังไงก็ได้” สุภารีบตอบรับคำเชิญทันทีที่อีกฝ่ายเอ่ยชวนเสร็จ

“แหม! แหม! ไม่คิดที่จะปฏิเสธเลยนะยัยภา” เอ่ยเย้าเพื่อนรักของตัวเอง

“แหะ ๆ ของฟรี เป็นใครก็ต้องรีบกันทั้งนั้นแหละศิ”

“งั้นเราไปกันเลยนะ วันนี้ศิไม่ได้อยู่เวร ว่าแต่ภาอยู่เวรไหมคืนนี้?”

“ไม่จ้ะ ภามีอยู่เวรพรุ่งนี้ตอนบ่าย แล้วศิล่ะ?”

“ศิมีเข้าเวรพรุ่งนี้เช้าตอน 9 โมงจ้า”

“คิก ๆ งั้นเรากลับกันเถอะศิ นี่มันก็หนึ่งทุ่มแล้ว เราจะต้องทำอาหารอีกกว่าจะได้กินคงสามทุ่มเลยมั้ง คิก ๆ”

“ปะ...เราไปกันเถอะภา”

แล้วศิริยาและภาก็พากันเดินออกมาหน้าโรงพยาบาลเพื่อจะรอเรียกแท็กซี่ ระหว่างที่ทั้งสองสาวกำลังรอรถอยู่นั้น ธนาก็ขับรถมาจอดอยู่ตรงหน้าของสองสาวพร้อมกับชวนขึ้นรถ โดยอ้างว่าจะไปส่งและขอทานข้าวกับทั้งสองสาวด้วย ซึ่งทั้งคู่ก็ตกลง

มุมหนึ่งของโรงพยาบาลมีสายตาคมคู่หนึ่งกำลังจ้องมองทั้งสองสาวนั่งรถออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความหึงหวง โดยไม่รู้ตัวว่าอาการท่าทางของตัวเองตอนนี้นั้นมันเป็นเช่นไรจนทำให้แซมเห็นอาการของผู้เป็นนายนั้นอดขำออกมาไม่ได้

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“ขำอะไรแซม!" แดเนียลหันมาขึงตาใส่แซมด้วยความโกรธที่มีอยู่ทุนเดิมอยู่แล้วตอนที่เห็นศิริยาขึ้นรถไปกับชายอื่น

“ปะ...เปล่าครับคุณแดเนียล” แซมเอ่ยติด ๆ ขัด ๆ ด้วยความตกใจกับอารมณ์ของผู้เป็นนาย ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมามีวันนี้แหละที่เขาโดนเจ้านายขึงตาดุใส่แบบนี้

“อืม! ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว นายไปสืบมาให้รู้ทีสิว่าผู้ชายคนที่ศิริยาขึ้นรถไปด้วยนั้นเป็นใคร เกี่ยวข้องยังไงกับเธอ ไปสืบมาให้ละเอียดเลยนะ” เขาอยากรู้นักว่าทำไมศิริยามีท่าทางยิ้มแย้มขนาดนั้นตอนขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้น

“ครับคุณแดเนียล เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะจัดการให้เลยครับ” แซมดูออกว่าเจ้านายของตัวเองคิดยังไงกับแม่พยาบาลสาวคนนั้น เพราะสายตาที่มองแค่เธอคนเดียวแบบนี้มันเหมือนกับตอนที่เขาตกหลุมรักภรรยาครั้งแรกเลย จนได้เธอมาเป็นแม่ของลูกจนถึงทุกวันนี้

“ฉันต้องการรู้เดี๋ยวนี้เลยแซม ไม่ใช่พรุ่งนี้” ยังไงแดเนียลก็ต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และก็ต้องรู้ตอนนี้ด้วยไม่ใช่พรุ่งนี้อย่างที่ผู้ช่วยว่า ถ้าไม่รู้ตอนนี้ คืนนี้ เขาคงนอนไม่หลับแน่

“หา!" แซมอุทานออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อหูของตัวเองทันทีที่ได้ยินผู้เป็นนายสั่งเสียงแข็งออกมาแบบนี้

“นายได้ยินไม่ผิด ไป รีบ ๆ ไปสืบมาเลยแซม” เขาย้ำให้แซมฟังอีกครั้งว่าแซมได้ยินไม่ผิด

“ขะ...ครับ...แต่ว่าคุณแดเนียลครับ ตอนนี้มันก็ค่ำแล้วนะครับ ผมจะไปสืบได้จากที่ไหนครับ” ก็จะให้เขาไปสืบจากที่ไหนก็ตอนนี้มันก็หนึ่งทุ่มแล้ว จะให้ไปสอบถามจากใครได้

“ไม่รู้แหละแซม ฉันบอกว่าอยากรู้ตอนนี้ก็คือตอนนี้ ไป นายจะไปทำยังไงก็ได้ ขอให้รู้เรื่องของศิริยากับผู้ชายคนนั้นมาให้ฉันภายในหนึ่งชั่วโมง ไป ส่วนฉันจะไปรอนายอยู่คอนโดฯ นะ ถ้าได้เรื่องยังไงไปหาที่คอนโดฯ เลยนะแซม ตอนนี้ฉันเหนื่อยและเบื่อมากเลย” ถ้าเขาบอกว่าตอนนี้ก็คือตอนนี้ไม่ว่าแซมจะพูดยังไงก็ไม่สน

“ครับคุณแดเนียล ถ้างั้นผมไปทำตามที่คุณสั่งก่อนนะครับ” เอ่ยรับคำก่อนจะขอตัวไปทำตามที่แดเนียลสั่ง

“ทุกคนนั่งรอทานอย่างสบายเลยนะคะ เดี๋ยวศิคนนี้จะโชว์ฝีมือเองค่ะ” เมื่อมาถึงคอนโดฯ ศิริยาก็บอกให้ทุกคนนั่งรอตามสบายส่วนตัวเองจะเป็นคนเข้าครัวทำอาหารเองในค่ำคืนนี้

“จ้า/ค้าบ...” สุภาและธนาเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยความหมั่นไส้แม่ครัวปากดีคนนี้

“แหะ ๆ ถ้าอยากกินของอร่อยต้องรอค่ะ คิก ๆ”

“งั้นก็รีบ ๆ ไปทำเลยศิ พี่กับภาหิวแล้วนะ” ธนาเอ่ยไล่แม่ครัวคนเก่งเข้าครัวไป ตอนนี้เขาหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว

“ใช่เลยยัยศิ ฉันเห็นด้วยกับพี่หมอ” สุภาเอ่ยเห็นด้วยกับธนา เพราะเธอก็หิวไม่ต่างจากธนาเลย

“จ้า...ศิไปแล้วจ้า...” แล้วก็เดินเข้าครัวไปด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

เวลาได้ล่วงเลยผ่านไป 40 นาทีแล้ว ศิริยาเพิ่งจะทำอาหารเสร็จ พอทำเสร็จ เธอก็ตั้งโต๊ะทันทีพร้อมกับร้องเรียกสุภาและธนาที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกเข้ามาทานอาหารในห้องครัวที่เธอตั้งโต๊ะไว้รอเรียบร้อยแล้วในขณะนี้

“ฉันนึกว่าจะได้กินพรุ่งนี้ซะอีกนะยัยศิ” สุภาเอ่ยในขณะที่กำลังเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร แต่หญิงสาวก็เต็มใจรอขอแค่ได้ทานกับข้าวฝีมือของเพื่อนรัก เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าศิริยาทำอาหารอร่อยแค่ไหน

“พี่เห็นด้วยกับภานะ” ธนาเอ่ยเห็นด้วยกับสุภาบ้าง

“ถ้างั้นก็ไม่ต้องกินค่ะ ไว้มากินพรุ่งนี้นะคะ กลับบ้านไปเลย ศิจะกินคนเดียวเองค่ะ” เธอเอ่ยด้วยท่าทางเง้างอนสุภาและธนาด้วยความน้อยใจ

“แหม! ทำเป็นเด็กไปได้ยัยศิ ฉันกับพี่หมอแค่พูดหยอกเฉย ๆ เองนะ”

“ฮ่า ๆ ๆ รู้แค่อยากแกล้งงอนบ้าง มีไรไหม” เจ้าของห้องหลุดขำ เมื่อเห็นสีหน้าของสุภาและธนาที่รู้ทันเธอ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ พี่ว่าเรากินกันเถอะ อย่ามัวพูดกันเลย เดี๋ยวอาหารก็เย็นหมดหรอก” ธนาเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่จะยาวกว่านี้

“ค่ะ” ทั้งสองสาวเอ่ยออกมาเป็นเสียงเดียวกันก่อนจะลงมือทานอาหารกันในค่ำคืนนี้