CHAPTER 8 ผมพาเที่ยวไหมครับ

“อ๋อ นึกออกแล้ว ขอโทษนะคะที่จำไม่ได้”

มิน่าเธอถึงคุ้นหน้าเขา เพราะว่ามาเครื่องบินลำเดียวกันนั่นเอง

“แล้วก็ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยตามกระเป๋าให้ คุณเป็นอะไรไหมคะ ได้รับบาดเจ็บไหม?”

พอพราวฟ้านึกถึงเหตุการณ์วิ่งราวกระเป๋าที่เพิ่งผ่านมา ทำให้ความตกใจเริ่มกลับมาอีกรอบ

“ผมไม่เป็นอะไรครับ แค่เหนื่อยเพราะวิ่งนิดหน่อย”

เขายื่นกระเป๋าไปให้ผู้หญิงที่ยืนหน้าซีดอยู่ตรงหน้าเขา ตอนนี้รู้สึกว่าเขาไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าเธอได้เลย นอกจากความสวยที่ ติดตราตรึงใจ รวมทั้งสีหน้าที่แสดงความรู้สึกต่าง ๆ มากมาย ทำให้เขามองได้อย่างเพลิดเพลินแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน

“แต่ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ถ้ากระเป๋าโดนขโมยไปคงจะยุ่งแน่นอน เพราะมีพาสปอร์ตอยู่ในนั้นด้วย แต่ยังไงฉันเป็นห่วงคุณมากกว่านะคะ ถ้าคนร้ายมีอาวุธ ยังไงก็ไม่คุ้ม ฉันไม่รู้จะขอบคุณ คุณยังไงดี”

สายตาที่เป็นห่วงอย่างจริงใจของผู้หญิงคนนี้ ทำให้คิมหันต์รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก นอกจากความสวยที่เธอมีแล้ว การกระทำของเธอบ่งบอกได้ว่าเธอเป็นคนที่มีน้ำใจอย่างยิ่ง

“ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่ถ้าคุณไม่สบายใจ เลี้ยงข้าวผมสักมื้อก็ได้ครับ”

คิมหันต์รีบฉวยโอกาสจากความมีน้ำใจของเธอ เขาอยากที่จะรู้จักเธอเพิ่มอีกสักนิด

“เรียกผมว่าคิมก็ได้ครับ คุณ...?”

“ฟ้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” พราวฟ้าตอบพร้อมรอยยิ้มให้กับมิตรภาพที่ดีของคนตรงหน้า

“ฟ้าจะไปแจ้งความไหมครับ ผมจะได้ไปเป็นเพื่อน”

“ฟ้าว่าไม่ดีกว่าค่ะ ฟ้าจำหน้าคนร้ายไม่ได้ด้วย”

พูดแล้วเธอยังรู้สึกตกใจไม่หาย ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์ระทึกขวัญตั้งแต่วันแรกที่มาแบบนี้

คิมหันต์พยักหน้ารับการตัดสินใจของพราวฟ้า เขาก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน นอกจากจะจำหน้าคนร้ายไม่ได้ กระเป๋ายังไม่ได้หายไปไหน อาจจะทำให้เสียเวลาโดยใช่เหตุ ที่สำคัญเขาไม่อยากเป็นข่าวตอนนี้ด้วย อาจจะมีใครจำเขาได้ จะวุ่นวายไปกันใหญ่

“เอ๊ะ! นั่น! มือคุณได้รับบาดเจ็บนี่คะ ฟ้าขอดูหน่อย”

เธอรีบดึงมือเขาออกมาดู เห็นแผลถลอกยาว เลือดออกนิดหน่อย

“สงสัยจะโดนอะไรบางอย่าง ตอนกระชากเสื้อขโมยคนนั้น แต่ไม่เป็นอะไรมากครับ ไม่ต้องกังวล”

“แต่ฟ้าว่าไปล้างแผลก่อนดีกว่านะคะ ตรงนั้นมีห้องน้ำ”

เธอยังกังวลไม่หาย เขาช่วยเธอแล้วยังได้รับบาดเจ็บอีก เธอพาเขามาล้างแผลที่อ่างล้างมือ ความเย็นของน้ำราดลงบนแผลที่มีเลือดไหลซิบ ๆ ทำให้เขาเผลอร้องเสียงดังอย่างลืมตัว จนพราวฟ้าผงะ

“ขอโทษค่ะ เจ็บมากหรือคะ”

“เปล่าครับ ผมตกใจ น้ำเย็นมาก”

เขารีบบอกปัด เพราะดันเผลอไปแสดงความอ่อนแอให้เธอเห็น เขาไม่ค่อยถูกกับแผลเจ็บ ๆ แบบนี้ เธอเช็ดแผลที่มือให้เขาอย่างแผ่วเบา เขาแอบเผลอมองเธออย่างพิจารณาขณะที่เธอกำลังบรรจงเช็ดแผลให้เขา

เธอมีขนตายาวโค้งรับกับดวงตากลมโตที่กำลังจ้องที่ฝ่ามือเขา ใบหน้าของเธอมีผิวขาวละเอียด จนเขาอยากจะเอามือไปสัมผัสแก้มนุ่มเนียนนั้น

“คุณได้ยินที่ฟ้าพูดไหมคะ”

เสียงของเธอดึงเขาออกจากภวังค์ เพราะเขามัวแต่มองเธอจนเพลิน ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอถาม

“อะ...อะไรนะครับ”

“ฟ้าถามว่าคุณจะไปหาหมอไหมคะ เผื่อแผลอักเสบ “

เธอทวนคำพูดให้เขาฟังอีกครั้ง เพราะท่าทีของเขาไม่บ่งบอกถึงการได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด

“ไม่ ๆ ๆ ผมไม่ค่อยถูกโรคกับหมอ ปล่อยเอาไว้อย่างนี้แหละครับ ผมไม่เป็นไรจริง ๆ”

คิมหันต์รีบปฏิเสธพัลวัน ถ้าต้องไปหาหมอ เขายอมที่จะทนเจ็บดีกว่า

“อย่างนั้นฟ้าเอาผ้าเช็ดหน้าพันไว้ให้นะคะ แผลจะได้ไม่โดนฝุ่นละออง ผืนนี้ยังไม่ได้ใช้ สะอาดปลอดภัยแน่นอนค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“แต่ถ้ารู้สึกไม่ดีขึ้น ไปหาหมอหรือไม่ก็หายามาทานนะคะ อย่าปล่อยเอาไว้”

“รับทราบครับ คุณทำให้ผมนึกว่าคุณน่าจะมีอาชีพเป็นพยาบาล หรืออะไรทำนองนั้น ผมเดาถูกไหม?”

เขายิ้มให้อย่างล้อเลียนที่เธอทำหน้าที่ได้ไม่บกพร่องอย่างกับพยาบาล ถ้าใช่อย่างนั้นจริง ๆ เขาก็อยากให้เธอมาเป็นพยาบาลส่วนตัว แต่ถ้าต้องให้เจ็บตัวก่อนคงจะเป็นความคิดที่ไม่ดีอย่างแน่นอน

“ฟ้าไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ ถ้าแผลใหญ่กว่านี้ ฟ้าก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ต้องส่งโรงพยาบาลลูกเดียว”

“ฟ้ามาทำอะไรที่ฮ่องกงครับ มาเที่ยวหรือมาทำธุระ”

คิมหันต์ถามสิ่งที่ค้างคาใจ ลึก ๆ แล้วในใจคาดหวังที่จะไม่ได้ยินคำตอบบางคำที่ทำให้จิตใจหดหู่

“ฟ้ามาเที่ยวค่ะ”

“ฟ้ามาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ มาคนเดียว ฟ้าเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งตอนเด็ก ๆ อาจจะจำไม่ค่อยได้ แต่ฟ้าอ่านจากหนังสือเล่มนี้” หยิบหนังสือท่องเที่ยวชูให้คิมหันต์ดู

“ฟ้าคั่นรายการที่อยากไปเอาไว้ค่ะ จะได้เปิดดูง่ายหน่อย”

“ให้ผมพาเที่ยวไหมครับ ผมมาที่นี่บ่อย ถึงจะไม่ได้เก่งมาก แต่พอจะคุ้น ๆ ทางอยู่บ้าง”

คิมหันต์ไม่รู้ตัวว่าเสนอตัวไปเป็นไกด์นำเที่ยวได้อย่างไร แต่อย่างน้อยเขาไปด้วยน่าจะดีกว่า

ผู้หญิงเดินทางคนเดียวอันตรายมาก ขนาดไม่ถึงวันยังจะโดนโจรขโมยกระเป๋าไป เขาคงไม่ใจดำที่จะปล่อยให้ไปคนเดียวอย่างแน่นอน

“จริงเหรอคะ? แต่ฟ้าเกรงใจคุณ เผื่อคุณมาทำธุระจะได้ไม่เสียเวลา ฟ้าไปเองได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจมาเที่ยวอยู่แล้ว อย่างน้อยจะได้มีเพื่อนไปเที่ยว ไปหลายคนน่าจะสนุกกว่าเที่ยวคนเดียว ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ผมยินดีและเต็มใจ” เขาตอบอย่างเต็มใจจริง ๆ ไปด้วยกันยังดีกว่าแอบเดินตามเธอตลอดทาง

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ฟ้าขอเป็นเจ้ามือมื้อเย็นนะคะ ตอบแทนที่คุณช่วยฟ้าเอาไว้ แล้วยังจะพาไปเที่ยวอีก”

“ได้ครับ ผมมีร้านอร่อยแนะนำ รับรองว่าฟ้าต้องติดใจแน่นอน”

พอพูดจบเขาได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสจากคนตรงหน้า