บทที่ 2 เจ้าสาวของปัณณวิชญ์ 1.1

โอ้...แค่คิดลมหายใจของเขาก็สะดุด

แต่แล้วเขาก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่า นิสามณีคือคนที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาวะจำยอม ต้องตกปากรับคำมารดาว่าจะแต่งงานโดยที่ไร้ซึ่งความรัก

เขาต้องเกลียดเธอมากกว่าพอใจ

เรือนกายสูงใหญ่เหยียดตัวตรงเต็มความสูง ก้าวเดินไปหาเจ้าสาวที่ตกอยู่ในการตะลึงงันกับภาพของเจ้าบ่าวที่ปรากฏต่อสายตาของเธอ วินาทีที่รู้ว่าต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าได้ยินเพียงแค่ชื่อจริงและชื่อเล่น ทำให้ใจของเธอไขว้คิดไปต่างๆ นานา จินตนาการถึงรูปร่างหน้าตาของเจ้าบ่าวในอนาคต ความหวาดกลัวแน่นเต็มในหัวใจ หวาดหวั่นกับภาพลักษณ์ของเขา เพราะคิดว่าคงไม่มีผู้ชายสมบูรณ์แบบที่ไหนจะมาแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้า

แต่พอได้เห็นหน้าค่าตาของเจ้าบ่าวในวินาทีนี้ ใจของสาวน้อยแรกรุ่นเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาตะลึงเพริดกับความกำยำ ผึ่งผายและหน้าตาที่ดูดีหล่อบาดใจหญิง ร่างกายของตนเองคล้ายกำลังตกอยู่ในบ่อเพลิง ร้อนระอุเผาไหม้กาย ยามที่ได้สบสายตาร้อนรุ่มของเขา เขาดูน่ากลัวแต่ทว่ามีความอบอุ่นแฝงเร้น

“เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายหรือไง มองอยู่ได้”

น้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรของปัณณวิชญ์ดังขั้น เมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าสาวร่างเล็กที่มีความสูงเพียงไหล่ของเขาเท่านั้น

“เอ่อ...เอ่อ” เธอถูกดุ ถูกว่ามาทั้งชีวิต แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ นิสามณีจะตกอยู่ในอาการอ้ำอึ้งได้มากเท่าครั้งนี้ ปากหนักอึ้ง สมองไม่ทำงาน ประมวลคำพูด คำตอบไม่ได้เลย เสียงของเขาน่ากลัวเสมือนกับดวงตาที่ถลึงใส่เธอ

“ไปได้แล้ว น่าเบื่อจริงๆ”

มือใหญ่เอื้อมมาจับมือเล็กเย็นเฉียบ ก่อนจะกระตุกอย่างแรงให้ร่างงดงามเดินตามร่างของเขาไปยังโซฟารับแขก จุดที่จะทำพิธีผูกข้อไม้ข้อมือ สีหน้าของนิสามณีเหยเกเล็กน้อย เนื่องจากมือใหญ่บีบมือเล็กๆ แน่นจนกระดูกมือแทบหัก แต่เขาก็ไม่คิดที่จะคลายน้ำหนักมือนั้น กลับออกแรงบีบมากขึ้นอย่างจงใจ

“สมกันจริงๆ เลยค่ะ เจ้าบ่าวก็หล่อ เจ้าสาวก็สวย”

อภิรดีจีบปากจีบคอพูดอีกครั้ง เมื่อคู่บ่าวสาวทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพรม รอยยิ้มแจ่มใสซ้อนทับรอยยิ้มร้ายที่หลบซ่อนไว้ภายใน

“รีบๆ ทำพิธีอะไรให้มันเสร็จเร็วๆ เถอะ เจ้าหน้าที่เขตเขาจะได้กลับไปทำงานอย่างอื่นบ้าง ไม่ใช่มานั่งเสียเวลาทนฟังคำพูดไม่เป็นเรื่อง” เอี่ยมลออเชิดหน้าพูด

“เรามาเริ่มพิธีกันเลยดีกว่านะคะจะได้ไม่เสียเวลา” เสียงของอภิรดีดังขึ้นและเริ่มเข้าพิธีการที่ได้จัดเตรียมเอาไว้ “เริ่มจากการยกสินสอดทองหมั้น แล้วตามด้วยสวมแหวนหมั้นซึ่งกันและกันเลยนะคะ จากนั้นก็ค่อยจดทะเบียนสมรส”

สินสอดทองหมั้นที่ว่านี้ก็คือทองคำแท่งและรูปพรรณหนัก 400 บาท แหวนเพชรเม็ดงามหนึ่งวง ราคาประมาณ 10 ล้านบาท พร้อมเครื่องประดับครบชุด 1 ชุดใหญ่ ที่ดินอีกหลายแปลง เงินสดที่กองอยู่ตรงหน้าอีกราวหนึ่งร้อยล้าน มูลค่าของสินสอดทั้งหมดไม่ต่ำกว่าสองร้อยล้านบาท เป็นสินสอดที่สมฐานะตระกูลใหญ่ตระกูลโต

พิธีการยกสินสอดมูลค่าสูงเกิดขึ้นในเวลาต่อมา ลำดับต่อไปก็คือการสวมแหวนหมั้นที่ทั้งสองฝ่ายได้เตรียมไว้ แหวนทองคำขาวแบบเกลี้ยงมีเพชรสามเม็ดฝังตัวอยู่ในเนื้อแหวน ส่องประกายวับวาวต้องกับแสงสะท้อนของดวงตะวันที่สาดส่องผ่านหน้าต่างกระจก

“ปัณณ์สวมแหวนให้หนูนิสาซิลูก”

ปณีย์อรเอ่ยบอกลูกชาย ปัณณวิชญ์จึงเอื้อมไปหยิบแหวนทองคำขาวฝังเพชรที่วางอยู่ในกล่องกำมะหยี่ สีแดง แล้วนำไปสวมใส่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเจ้าสาวแสนสวย แต่ทว่าการสวมแหวนของเขานั้น น่าจะเรียกว่ายัดใส่เข้าไปในนิ้วเรียวงามของเธอมากกว่า หากเขาจะกระแทกกระทั้นอย่างนั้น

นิสามณีรับรู้ถึงความชิงชัง ความไม่ชอบหน้าที่ปัณณวิชญ์มีต่อตน ดูได้จากการสวมแหวนที่ไร้ซึ่งความนุ่มนวล กระแทกแหวนเข้าไปในนิ้วจนสุดแล้วสะบัดมือถอยห่างทันที ประหนึ่งไม่ต้องการแตะต้องอวัยวะทุกส่วนของเธอ ตรงกันข้ามกับเจ้าสาวที่บรรจงสวมแหวนให้เจ้าบ่าวด้วยกิริยานุ่มนวล ราวกับกลัวว่านิ้วของเขาจะถลอกหากทำรุนแรง

ภาพของคู่บ่าวสาวที่สวมแหวนให้กันและกัน นำความรู้สึกหลากหลายให้กับบุคคลที่อยู่ร่วมเป็น สักขีพยาน เริ่มจากปริญญาบิดาของนิสามณี เขารู้สึกโล่งอก ยินดี และดีใจที่ลูกสาวคนเล็กได้หลุดพ้นไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่เคยให้ความอบอุ่น ความรักกับเธอคนนี้ได้อย่างเหมือนที่ควรจะเป็น โดยเฉพาะพ่อเช่นเขาที่ไม่เคยปกป้อง ดูแลเอาใจใส่ได้ดังใจคิด นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นิสามณีจะได้ไปอยู่ในสถานที่ที่ดีกว่านี้ อยู่กับคนที่ต้องการให้ไปเป็นลูกสะใภ้จนเนื้อเต้นและออกนอกหน้า เขาหวังว่านิสามณีจะอยู่บ้านศักดิ์ศิลาอย่างมีความสุข

คุณหญิงอภิรดีและรัตนามณีลูกสาวมองนิสามณีด้วยความอาฆาตแค้น จ้องจักทำลายให้ย่อยยับทั้งกายและใจ การที่นิสามณีออกไปจากบ้านหลังนี้ เป็นไปตามที่สองแม่ลูกต้องการมาตั้งแต่สายเลือดนอกโลหิตคนนี้เกิดมา นับตั้งแต่นิสามณีเกิดจนถึงปัจจุบัน หากมีโอกาสที่นางจะแก้แค้นได้ นางก็จะทำ ให้ลูกเลี้ยงสาวอดข้าวบ้าง ใช้ให้ทำงานหนักบ้าง ตบตีบ้าง หรือแม้แต่จับขังไว้ในกรงสุนัขตอนที่สามีเดินทางไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ แล้วเหตุผลที่นิสามณีต้องแต่งงานในวันนี้ก็เป็นแผนการของนาง

แผนการที่จะทำให้นิสามณีเจ็บเจียนตาย...ตกนรกทั้งเป็น