"ลวงเด็กหลงทาง" 4

“ดะ ได้ค่ะ” ดาวเรืองอายจนหน้าแดง ไม่กล้าเงยขึ้นมองหน้าของเขา จึงเอาแต่ก้มมองสำรวจชุดชั้นในและชุดกระโปรงซึ่งเขาเดาไซซ์ที่เธอใส่ถูก

“พนักงานเซเว่นบอกว่ายี่ห้อนี้ผู้หญิงชอบใช้กัน” เขาเอาห่อผ้าอนามัยยี่ห้อลอริเอะออกจากถุงให้เด็กน้อยดู แล้วพูดต่อเมื่อเธอไม่ตอบ “แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเธอใช้ยี่ห้อไหน เลยเหมามาทุกยี่ห้อเลย มียี่ห้อที่เธอใช้ไหม”

สิงขรถามแล้วยื่นถุงเซเว่นอีเลฟเว่นให้เด็กน้อย ชายหนุ่มนึกอายพนักงานสาวที่เข้ามาถามเมื่อเช้านี้ จนอยากจะหักคอเด็กสาวมากที่ทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในร้านสะดวกซื้อ

“คุณลูกค้าให้พนักงานเลือกให้ไหมคะ?” พนักงานสาวสองคนต่างเกี่ยงกันเข้าไปสอบถามชายหนุ่มที่นั่งยองๆ มองผ้าอนามัย

“คือ...” สิงขรวางห่อผ้าอนามัยทันที ก่อนเกาหัวเบาๆ มองไปรอบๆ ร้าน แล้วลุกขึ้นยืนเมื่อมีสายตาของผู้หญิงหลายคู่มองเขาอยู่

“ภรรยาของคุณลูกค้าต้องการใช้แบบไหนคะ จะมีกลางวันกับกลางคืนค่ะ และนี่ผ้าอนามัยชนิดเย็นค่ะ ยี่ห้อเอลีส ใช้ดีค่ะ”

“อะไรนะครับ?” สิงขรอยากจะยกมือขึ้นตบหน้าผากของตัวเอง เขาถามกลับเมื่อพนักงานเอาผ้าอนามัยหลายยี่ห้อให้ดู และเธอยังบรรยายสรรพคุณผ้าอนามัยแต่ละยี่ห้อให้ฟังอีก

‘อะไรวะ ทำไมมันยุ่งยากจังวะ ซื้อผ้าอนามัยแค่นี้ต้องเลือกขนาดเลือกเบอร์และนี่ยังมีปีก ไม่มีปีกอีกด้วยเหรอวะ?’ สิงขรหัวเราะในใจ

“มีหลายยี่ห้อให้เลือกใช้ค่ะ ไม่ทราบว่าภรรยาของคุณลูกค้าต้องการยี่ห้อไหนเหรอคะ” พนักงานยังคงแนะนำต่อ

“เอานี่ก็แล้วกัน แบบมีปีก ทั้งกลางวันกลางคืนด้วยครับ และนี่ด้วยครับ อันนี้ด้วยครับ” เขายืนเซ่อยกมือกุมขมับมองผ้าอนามัยหลายยี่ห้อ

“เอาอย่างละห่อใช่ไหมคะ” พนักงานสาวถาม

“มีกี่ยี่ห้อ เอามาให้หมดเลยครับ” พยายามข่มความเก้ออาย แล้วเป็นเขาเองที่หยิบผ้าอนามัยทุกยี่ห้อใส่ตะกร้า แล้วรีบลุกเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน

“หนะ หนู” ใบหน้างามร้อนวูบวาบแดงเป็นมะเขือเทศสุกอีกครั้งเมื่อมองผ้าอนามัยหลายห่อหลายแบบ ครั้งนี้เงยหน้ามองชายหนุ่มเพียงเล็กน้อยแล้วก็รีบหลบสายตาสีเข้ม อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าซื้อมาทำไมเยอะแยะแบบนี้ เธอไม่ได้เป็นประจำเดือนสักหน่อย

“เลือดเธอยังไหลอยู่ไม่ใช่เหรอ” สิงขรทำหน้าเหี้ยมเสียงดังเมื่อเด็กน้อยทำท่าทางสงสัย

“เดี๋ยวหนูจะซักเสื้อเปื้อนเลือดให้ค่ะ” ดาวเรืองพยักหน้ารับ ใช่ เธอรู้สึกว่าจุดซ่อนเร้นยังมีเลือดสาวบริสุทธิ์ไหลซึมออกมาเปื้อนที่นอนและปลายเสื้อเชิ้ตของเขา

“ถ้าอยากไปหาตากับยายก็รีบทำธุระให้เสร็จซะ ฉันให้เวลาเธอสิบนาที” แอบถอนหายใจเมื่อเห็นคนตัวช้ำยังนั่งกอดถุงกระดาษ เขาจึงพูดขู่เด็กน้อยให้ได้กลัว

“ค่ะ” ดาวเรืองมีปฏิกิริยาทันทีเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดถึงยายและตา

“ฉันจะออกไปรอข้างนอก” สิงขรลุกขึ้นยืน พลางเกาท้ายทอยแก้เก้อเมื่อเห็นเด็กน้อยยังนั่งหน้าแดงไม่ยอมลงจากเตียง

“ค่ะ” สาวน้อยโล่งอก รีบหายใจแรงๆ เข้าปอดเมื่อเห็นชายหนุ่มออกจากห้องไปแล้ว เธอรีบลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำเวลาตามที่เขากำหนด…

ยี่สิบนาทีต่อมา...

“ขอบใจนายมากนะที่ช่วยเป็นธุระให้” สิงขรจำใจต้องพึ่งวัลลภให้จัดการเรื่องศพของป้าสายและลุงจันทร์ เพราะเขาไม่อาจทิ้งให้ดาวเรืองอยู่คนเดียวได้ แค่ออกไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ให้เธอ หัวใจของเขาก็ร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วง

“เดี๋ยวตอนบ่ายๆ ฉันจะเข้าไปดูความเรียบร้อยที่วัดก็แล้วกัน”

เสียงสะอึกไห้ดังพร้อมเสียงปิดประตูห้องทำให้สิงขรหันหลังมองแล้วพูดกับลูกน้องว่า ‘แค่นี้ก่อนนะโว้ย’

“อึกก” ดาวเรืองยืนตัวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้ ดวงตา

กลมเอ่อน้ำใสไหลอาบแก้มอีกครั้งเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดเรื่องงานศพของตาและยาย

“ยังเจ็บอยู่ไหม” สีหน้าซีด น้ำตาไหลตลอดเวลาของเด็กน้อยทำให้สิงขรรู้สึกสะเทือนใจและสงสาร เขาลูบหน้าแรงๆ แล้วถามอาการของเธอเพื่อกลบเกลื่อนความเป็นห่วงที่มีให้เธอ

“หนูอยากไปหาตากับยายค่ะ” ดาวเรืองครั่นเนื้อครั่นตัวเวลาเดินก็เจ็บแปล๊บๆ ตรงจุดซ่อนเร้น แต่ก็ส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมบอกความจริง

“กินข้าวก่อนสิ” เดินเข้าไปยืนตรงหน้าเด็กสาว มือหนาจับมือเธอมากุมไว้แล้วพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทานข้าว

“หนุ หนูไม่หิวค่ะ” ดาวเรืองถูกลุงสิงห์กดให้นั่งบนเก้าอี้ มองอาหารหลายอย่างบนโต๊ะแล้วแอบมองชายหนุ่มกำลังสาละวนตักข้าวใส่จานให้เธอ

“กินซะ จะได้กินยาแก้ไข้” เมื่อจัดการตักข้าวให้แล้ว สิงขรก็ลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมานั่งข้างๆ เขาไม่แน่ใจว่าหญิงสาวเป็นไข้หรือเปล่า เพราะจับมือเธอเมื่อครู่รู้สึกว่าตัวรุมๆ จึงยื่นหลังมือไปแตะที่หน้าผากมน

‘ตัวร้อนเป็นไฟยังจะอวดเก่งอีกนะ’ สิงขรต่อว่าเด็กน้อยหัวรั้นในใจ

“แต่...” เมื่อได้สบสายตาดุดันบังคับของลุงสิงห์ ดาวเรืองก็ก้มหน้ามองมือสั่นระริก ก่อนจับช้อนแล้วรีบตักข้าวเปล่าใส่ปากอมไว้ไม่ยอมเคี้ยวและกลืน

“เธอชอบกินกะเพราลูกชิ้นปลาใช่ไหม เอ้า กินเยอะๆ นะ” อาการเศร้าสร้อยหงอยๆ ของเด็กสาวทำให้สิงขรถอนหายใจเบาๆ เขาอยากยื่นมือไปกอดและปลอบ แต่ก็ทำได้แค่ตักของโปรดที่เธอชอบให้

“หนูกินไม่ลงค่ะ ลุงสิงห์พาหนูไปหาตากับยายได้ไหมคะ” พูดเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลหยดลงจานข้าว เธอเช็ดน้ำตาออกแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างจริงจัง

“ฉันจะไม่พูดอ้อมค้อมนะ ตอนนี้ ป้าสายกับลุงจันทร์อยู่ที่วัด” ถึงข้างในใจอยากจะกอดและจูบทำให้เธอหายเศร้าสร้อย แต่คนแข็งกระด้างก็ยังทำหน้าเหี้ยมเสียงตึงใส่

“อึกก” ดาวเรืองกลั้นเสียงร้องไห้โดยการกัดริมฝีปากด้านล่างไว้เป็นเส้นตรง จนเสียงนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอึก เธอมองหน้าชายหนุ่มแล้วพยักหน้ารับรู้เรื่องราวต่างๆ ที่เขาพูด

“ฉันจะเป็นคนจัดงานศพของป้าสายและลุงจันทร์แทนเธอเอง” สิงขรหายใจไม่ออกเมื่อได้พูดถึงงานศพของผู้สูงวัยทั้งสอง

“ขอบคุณค่ะ” เธอหายใจแรงๆ ปนสะอื้นไห้

“เข้าใจก็กินข้าวได้แล้ว” เขาตักต้มจืดแตงกวาใส่ช้อนข้าวของเธอ เมื่อได้สบตากันก็พยักหน้าให้เด็กสาวทานข้าว

“ฮืออ หนูกลืนข้าวไม่ลงค่ะ” ดาวเรืองส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ยอมทาน เธอร้องไห้โฮปลดปล่อยความอัดอั้นในใจ เมื่อถูกชายหนุ่มบังคับให้ทำนั่นทำนี่

“ชู่วว นิ่งซะอย่าร้องไห้” เสียงสะอื้นปนคำพูดของเธอทำให้สิงขรใจสลาย ตอนนี้ เขาสงสารเด็กสาวตรงหน้าจึงยื่นมือเข้าไปจับคางน้อย ดันให้ใบหน้าหวานหันมาหา

“ลุงสิงห์” เวลานี้ หัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เด็กน้อยไร้ที่พักพิงหัวใจและอาศัย เมื่อได้สบสายตาอ่อนโยนของลุงสิงห์ ความอ่อนแอกับชีวิตที่ไม่มียายและตาก็ผลักให้โผเข้ากอดเอวหนาไว้ เธอต้องการให้เขาปลอบขวัญจึงซบหน้านองน้ำตาลงบนอกแกร่งเพื่อหาความอบอุ่น

“ถ้ากินข้าวหมดจาน ฉันจะพาเธอไปหาตากับยาย”

สิงขรแน่นหน้าอก หายใจไม่ออกเมื่อเห็นเด็กน้อยเป็นแบบนี้ เขาไม่ปล่อยให้ดาวเรืองว้าเหว่และเสียขวัญไปมากกว่านี้ แขนแข็งแกร่งโอบกอดร่างน้อยสั่นระริกไว้แน่น มือหนาข้างขวาก็ลูบแผ่นหลังอ่อนโยนแผ่วเบา ส่วนอีกข้างเชยคางน้อยให้ใบหน้ามีคราบน้ำตาเงยขึ้นมองสบตากัน

ชายหนุ่มโน้มหน้าลงจูบเช็ดน้ำตาออกจากดวงตากลมโต กระซิบเสียงทุ้มนุ่มหูชิดเรียวปากจิ้มลิ้มปลอบขวัญเธอให้หยุดร้องไห้เสียใจ……