ตอนที่6 ยัดเยียดสถานะ

ตอนที่6 ยัดเยียดสถานะ

“ทำอะไรของนาย!”ลันตาเอ่ยถามออกมาอย่างตกใจที่จู่ๆ ชายหนุ่มก็พลิกกายให้เธอคร่อมทับร่างกายของเขาแทน

“ถ้าอยากก็ทำเองสิ!”คำตอบของคนตัวสูงทำให้หญิงสาวทำหน้าไปไม่เป็น ทำเอาอย่างงั้นเหรอ ไม่แน่นอนเธอไม่มีทางยอมทำแน่ๆ

“ไม่ ฉันไม่ทำ!”ลันตาก็ยังคงเป็นลันตาเหมือนเคย เธอนิสัยเอาแต่ใจแต่ไหนแต่ไรแล้ว อีกอย่างเธอไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ได้ใจแน่นอน

“หึ แน่ใจนะ!”ไอศูรย์ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยสายตาดุดันอำมหิตอยู่ คนอย่างเขาก็ไม่ยอมให้ใครมาขัดใจเหมือนกัน ยิ่งเห็นท่าทางอวดเก่งจากคนตัวเล็กแล้ว เขาก็ยิ่งไม่พอใจ

“แน่ใจ เหนื่อยแล้วไม่เอาก็ได้!”ก่อนหน้านั้นถูกอีกฝ่ายกระแทกเข้ามาอย่างหนักหน่วงขนาดนั้น เธอเจ็บจะตายอยู่แล้วถึงจะเสียวด้วยก็เถอะ แต่ถ้าเทียบกันแล้วเธอเจ็บเสียมากกว่า ถึงแม้จะเสียใจกับการเสียตัวให้กับผู้ชายคนนี้แต่เธอก็ร้องไห้ไปมากพอแล้ว จะให้นั่งร้องไห้จนขาดใจตายก็ไม่ใช่นิสัยของเธอ บางอย่างเสียไปแล้วก็ไม่อาจทำให้ทุกอย่างย้อนกลับมาเหมือนเดิมได้ ข้อนี้เธอทำใจได้แล้ว

ลันตาร้องบอกตัวเองในใจอย่างนั้นแต่ทว่าในใจของเธอก็ยังวูบไหวอยู่พอสมควร ครั้งแรกเลยนะ ครั้งแรกของผู้หญิงมันไม่ง่ายเลยจริงๆ เมื่อไอศูรย์ได้ยินอย่างนั้นชายหนุ่มก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงอะไรมันน่านัก ไม่เอาก็ได้งั้นเหรอหึ แต่เขาจะเอาโว๊ย

“อ๊ะ นี่บอกว่าไม่เอาไง!”ใบหน้าสวยเหยเกออกมาเมื่อถูกอีกฝ่ายจับล๊อคเอวเล็กเอาไว้พร้อมกระแทกความดุดันเข้ามาอีกครั้งไม่ยอมหยุด

“ก็จะเอา มีหน้าที่อะไรก็ทำไป!”

“หน้าที่อะไรไม่ทราบ ระหว่างเราสองคน ฉันไม่เคยมีหน้าที่อะไรกับนายเลย”ลันตาเถียงต่อ ช่วงล่างก็ถูกเอาเปรียบไม่ยอมหยุดแต่ปากเธอก็ไม่คิดยอมแพ้

“หึ!”เสียงร้องหึดังขึ้น ไอศูรย์ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาขยับกายจัดท่าทางก็เร่งจังหวะบทสวาทกับคนตัวเล็กอีกครั้ง ถึงแม้ว่าลันตาจะทำท่าทำทางรังเกียจการสัมผัสจากเขาก็ตาม แต่เสียงครางหวานๆ ก็ดังออกมาให้ได้ยินอยู่ดี

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่บทรักยังคงบรรเลงไม่รู้จบ ดูเหมือนคนที่ไม่ยอมหยุดคงเป็นไอศูรย์เสียเอง เพราะในตอนนี้คนตัวเล็กหลับไปแล้ว หลังจากที่ถูกตักตวงความสุขจากร่างกายนานติดต่อกันลันตาก็หลับไป

“อ๊าส”เสียงครางกระหึ่มดังออกมาเมื่อร่างกายได้ปลดปล่อยความสุขออกมาจนหมด ไอศูรย์ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะร่วมรักกับใครได้นานขนาดนี้ปกติเขารอบสองรอบก็พอแล้ว แต่ทว่ากับผู้หญิงคนนี้เขาไม่อาจหยุดมันได้เลย

สายตาคมเข้มจ้องมองช่องทางรักที่มีคราบน้ำสีขุ่นเปรอะเปื้อนไปทั่วบริเวณนั้นด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ ถอดแก่นกายออกอย่างช้าๆ ส่งผลให้น้ำสีขุ่นที่เพิ่งปลดได้ไหลย้อนเปรอะเปื้อนร่างกายของคนตัวเล็กอีกครั้ง

“หึ นึกว่าจะแน่!”ชายหนุ่มพูดออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าสวยของหญิงสาวอีกครั้ง ในตอนแรกจะไม่อะไรแล้วกับผู้หญิงคนนี้ แต่เธอดันมาจูบเขา แถมยังเป็นคนที่ไอ้ตรัย คนที่คอยขัดแข้งขัดขาเขาอยู่หลายต่อหลายครั้งทำให้เขานึกอยากประชดผู้ชายคนนั้นเล่นๆ ดูก็เท่านั้น

“อื้อ พอแล้ว เจ็บ!”เสียงพึมพำคล้ายละเมอออกมาจากคนตัวเล็กทำให้ไอศูรย์ที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงกว้างหันหน้าไปมองเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะไม่ใส่ใจเดินเข้าไปห้องน้ำแทน

เช้าของวันใหม่

ลันตารู้สึกตัวตื่นเธอก็รู้สึกระบมไปทั่วร่าง คนตัวเล็กพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ ไม่รู้ว่าไอ้บ้านั้นทำเรื่องอย่างว่าเธอนานแค่ไหนเพราะสติในตอนที่จำได้เขายังไม่ยอมหยุดทั้งๆ ที่เธอร้องบอกไปแล้วว่าไม่ไหว ยิ่งคิดลันตาก็ยิ่งเผยความไม่พอใจออกมา ถือว่าเป็นความซวยของเธอจริงๆ ที่ดันไปยุ่งกับผู้ชายคนนี้ ไม่น่าเลยจริงๆ

“อ๊ะ เจ็บชะมัด!”ทันทีที่ก้าวขาลงจากเตียงเสียงหวานก็ร้องเจ็บออกมา ขาเธอสั่นไม่น้อยมันแทบไม่มีเรี่ยวแรงเลย พอเห็นสภาพร่างกายของตัวเองคนตัวเล็กก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาอีกรอบ ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องมาเกิดกับเธอด้วย เธอไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กัน

เสียงถอนหายใจของลันตาดังออกมาก่อนที่หญิงสาวจะพยายามพยุงร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองเข้ามาในห้องน้ำ ดีหน่อยที่ตื่นมาเธอยังไม่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่าถ้าเห็นเธอจะทำตัวยังไงดี คนอะไรเถื่อนชะมัดทั้งคำพูดการกระทำ เถื่อนจริงๆ

“อะไรเนี่ย รอยพวกนี้!”หญิงสาวตกใจทันทีที่ส่องกระจกมองตามร่างกายของตัวเอง ไม่คิดว่าร่างกายของเธอจะมีร่องรอยที่อีกฝ่ายทำไว้มากขนาดนี้เรียกได้ว่าใส่เสื้อเปิดไหล่หรือเกาะอกไม่ได้เลย นี่มันยิ่งกว่าลายตุ๊กแกอีก

“คนสารเลวคอยดูนะ ฉันจะเอาคืนนายให้สาสมเลยคอยดู!”