ตอนที่6 ยัดเยียดสถานะ2

อีกด้านของไอศูรย์

หลังจากที่ชายหนุ่มลงมายังห้องทำงานตั้งแต่เช้าก็เผยสีหน้าเรียบนิ่งออกมาเมื่อได้ยินคำรายงานของลูกน้องคนสนิทก่อนหน้านั้น เรื่องของเขากับลันตากลายเป็นข่าวในชั่วข้ามคืน สิ่งที่เขากลัวมาโดยตลอดสุดท้ายวันนี้ก็มาถึงสินะ

“ดูเหมือนตอนนี้คุณลันตาจะถูกเข้าใจว่าเป็นคนรักของนายแล้วครับ ถ้าเป็นแบบนี้ในอนาคตคงไม่เป็นผลดีแน่ๆ”เกริกเอ่ยออกมาอย่างนึกหนักใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

“ผู้หญิงคนเดียวทำวุ่นไปหมด!”

“แบบนี้ทำยังไงดีครับนาย เอ่อ หรือว่าจะให้ผมฆ่าเธอเลยดีไหมครับ?”สิ้นคำพูดของลูกน้องคนสนิทสายตาดุดันของไอศูรย์ก็ตวัดขึ้นมามองหน้าเกริกทันที พอเห็นสายตาของคนเป็นนาย ชายหนุ่มก็รีบก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดที่ไม่ควรพูดออกไปอย่างนั้น

“ตอนนี้ลันตาเป็นผู้หญิงของฉัน ต่อให้ฉันไม่ต้องการก็ไม่ได้แปลว่าใครจะมาฆ่าหรือทำอะไรผู้หญิงคนนี้ได้เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้วครับนาย”เกริกพยักหน้ารับคำอย่างเข้าใจ ก่อนจะถูกไอศูรย์เอ่ยบอกให้ออกไปจากห้องทำงาน

ทันทีที่ลูกน้องออกไป ชายหนุ่มก็พ่นลมหายใจออกมาทันที เรื่องมาขนาดนี้แล้วจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปก็คงไม่ได้ ต่อไม่ใช่เขาที่ฆ่าเธอก็คงเป็นศัตรูของเขาที่รอวันลอบกัดเขาอยู่ดี สิ่งที่เขาต้องทำก็คือการปกป้องผู้หญิงคนนี้

“หลีกไป ฉันจะกลับบ้าน!”เสียงโวยวายดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องทำงานรีบลุกขึ้นออกมาทันที ภาพที่เห็นคือลันตาโวยวายกับบอดี้การ์ดของเขานั่นเอง

“ฉันบอกให้หลีกไป ทั้งลูกน้อยทั้งเจ้านายเลยนะ ไอ้พวกเถื่อน!”คนตัวเล็กชักสีหน้าออกมา เธออยากกลับบ้านแต่ถูกชายฉกรรจ์เหล่านี้ขวางเอาไว้ ยิ่งเห็นสายทางที่บ้านที่กระหน่ำโทร.เข้ามาหาเธอเป็นสิบสาย ลันตาก็ยิ่งร้อนใจอยากกลับบ้านเร็วๆ

“ใครให้เธอกลับไม่ทราบ?”แต่ทว่าเสียงของผู้ชายที่เธอเกลียดชังดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เธอหันหน้าไปเผชิญหน้าอีกฝ่ายพยายามข่มความกลัวในใจเอาไว้ ไม่ยอมถูกอีกฝ่ายรังแกได้อีกแน่นอน

“ฉันนี่แหละจะกลับเอง นี่มันชีวิตของฉันใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาห้าม”คำพูดคำจาอวดเก่งไม่เลิกของคนตัวเล็กทำให้ไอศูรย์ยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มนั้นมันทำให้หญิงสาวขนลุกซู่ทันที

‘ยิ้มบ้ายิ้มบออะไรกัน!’คนตัวเล็กบ่นในใจออกมา

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“แต่ฉันไม่มีและก็ไม่อยากคุยด้วย ขอตัว!”ลันตาพูดจบก็จะเดินออกไปแต่ทว่าเพียงก้าวได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกคนของชายหนุ่มขวางเอาไว้อีกครั้ง ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเผยความไม่พอใจออกมามากขึ้น เมื่อคืนยังรังแกเธอไม่พอรึไงกันถึงได้คิดมากักขังเธอเอาไว้อีก

“ลากตัวกลับขึ้นไปบนห้อง!”

“อะไรนะ นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้คนของนายมาทำแบบนี้กับฉันนะ ถ้านายทำอะไรฉันอีกละก็ฉันจะแจ้งความจับได้ ปล่อย อย่ามาจับตัวฉัน ปล่อย!”

“นี่ ตำรวจไม่ยุ่งเรื่องผัวเมียหรอกนะจะบอกให้”

“โอ๊ยยยย!”เสียงร้องเจ็บดังออกมาจากเรียวปากเล็กเมื่อเธอถูกไอศูรย์อุ้มขึ้นมาบนห้องแทน คนบ้านี่ก็ปล่อยอย่างไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอจะเจ็บรึเปล่า ลันตาอยากจะบ้าตาย

คนตัวเล็กตวัดสายตามองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่พอใจแต่พอเห็นสายตานิ่งขรึมของอีกฝ่ายเธอก็รู้สึกชะงักไปเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้ด้วย แต่พอเห็นท่าทางนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความดุร้ายและน่ากลัวอย่างนั้นเธอก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้

“ต่อไปนี้เธอต้องอยู่ที่นี่”

“ห๊ะ? เดี๋ยวนะทำไมต้องอยู่ด้วย”เธอไม่เข้าใจทำไมต้องอยู่ที่นี่ด้วย อีกอย่างเธอไม่ยอมอยู่ที่นี่ตามที่ผู้ชายคนนี้บอกแน่นอน

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง บอกให้อยู่ก็อยู่”

“ฟังรู้เรื่องแต่ฉันไม่อยู่ ฟังนะต่อให้ฉันกับนายนอนด้วยกันแล้วก็เถอะแต่นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นฉันจะคิดว่าทำทานให้หมามันกิน เราสองคนต่างคนต่างอยู่ ฉันจะกลับบ้านหวังว่าคงเข้าใจ”คนตัวเล็กพูดออกไปอย่างหงุดหงิด เป็นมาเฟียแล้วไง คิดว่าเป็นมาเฟียจะมาบังคับชีวิตเธอได้งั้นเหรอฝันไปเถอะ

ไอศูรย์พ่นลมหายใจออกมาเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ยอมฟังคำพูดของเขาเลยสักนิด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงฆ่าตายไปแล้ว ไม่ปล่อยให้มีโอกาสมาเถียงเขาฉอดๆ แบบนี้หรอก ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้แต่ดูเหมือนว่าเขาจะข่มมันเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

“ทำทานให้หมากินงั้นเหรอ หึงั้นก็อีกสักรอบสองรอบก็คงไม่เป็นไรสินะ”

“หยุดนะ อย่ามาทำบ้าๆ กับฉันอีกไม่งั้นล่ะก็ฉันจะฆ่านายให้ตายเลยคอยดู!”