ตอนที่ 5 คนแรก 2

“ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปซะ ส่วนเงินที่ผมจ่ายไปแล้วครึ่งหนึ่งผมไม่ขอรับคืน” สีหราชกำลังจะผละกายออกห่างหญิงสาวตรงหน้าแต่คนตัวเล็กมือไวพอที่จะรั้งแขนของเขาข้างหนึ่งไว้ทัน

           “ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันต้องการเงินจริง ๆ” ดวงตาสีนิลไหววูบเล็กน้อย คนตัวเล็กมองผู้ชายตัวใหญ่ที่กำลังนั่งคุกเข่าหันด้านข้างให้เธออย่างใจจดใจจ่อ ถ้าเขาปฏิเสธเธอก็ไม่รู้จะไปหาเงินจากที่ไหนที่ได้เร็วและมากขนาดนี้

           สีหราชหันกลับมามองหน้าสาวตรงหน้าอีกครั้ง สายตาเขายังเดาอารมณ์ไม่ได้อีกเช่นเคย มือเล็กจึงยอมคลายออกจากแขนของเขาแต่โดยดี รู้สึกว่าตัวเองจะใจกล้าหน้าด้านมากที่กล้าร้องขอมีเซ็กซ์กับผู้ชาย

           “อายุเท่าไหร่” น้ำเสียงยังราบเรียบ

           “ยี่สิบสองค่ะ” แววตาที่ดูดุดันผ่อนคลายลงเล็กน้อย ถ้าสิ่งที่เธอบอกเป็นความจริงเขาก็ไม่ซีเรียสเท่าไหร่ ขอแค่ผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ด้วยมีอายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบปีก็พอ

           “แน่ใจว่าจะไม่เปลี่ยนใจ” ดวงตาคมเข้มจ้องริมฝีปากอวบอิ่มตาไม่กะพริบ แก่นกายใหญ่ยังชี้ตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอ

           “แน่ใจค่ะ”

           “คุณห้ามรู้สึกอะไรกับผมในภายหลัง” กฎข้อนี้เขาตั้งมันขึ้นมาเอง อย่างที่บอกเขาไม่อยากให้ใครมารู้สึกดีกับเขา

           “ไม่มีทางค่ะ ฉันไม่มีทางรู้สึกอะไรกับคุณเด็ดขาด” จะให้รู้สึกอะไรล่ะ งานเสร็จก็จบแยกย้ายกันไป

           “ดี งั้นคุณก็ต้องชดใช้” ว่าจบก็ผลักร่างคนตัวเล็กลงกับที่นอนนุ่ม มือสากช้อนสะโพกงามยกสูงขึ้นแล้วดึงเข้ามาชิดกับหน้าขาของเขามากขึ้น เขาไม่ได้โกรธขนาดนั้น แต่เขาอยากสั่งสอนเด็กเลี้ยงแกะให้หลาบจำ จะได้ไม่กล้าไปทำกับใครอีก

           “คุณจะทำอะไรคะ” ดวงตาดำขลับฉายแววตระหนกกับสายตาที่ดูเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

           “เดี๋ยวก็รู้” สีหราชยิ้มร้ายให้กับสาวตรงหน้า เธอต้องชดใช้ที่บังอาจมาหลอกคนอย่างนายหัวแห่งโรงเลื่อยไม้บุรินทร

           “ยะ อย่า อ๊ะ…” ลิ้นร้อนแตะลงบนส่วนอ่อนไหวที่สุดของเธอแผ่วเบาโดยไม่ฟังเสียงปรามของคนตัวเล็ก แล้วละเลงลิ้นกับเนื้อนวลอย่างเอาใจ เหมือนเขากำลังปลอบประโลมเธอให้ทุเลาความเจ็บแสบลง ไม่เหมือนสายตาที่เขามองเธอราวกับอยากจะฆ่าให้ตายก่อนหน้าเลยสักนิด

           คนที่ไม่เคยโดนลิ้นจากชายใดปรนเปรอได้แต่เก็บกักเสียงที่ไม่อยากให้ใครได้ยินเอาไว้จนสุดจะกลั้น ความกระสันซ่านแผ่กระจายไปทั่วสรรพางค์ จนเนื้อสาวสั่นระริก

           ยิ่งเธอเก็บเสียงมากเท่าไหร่ สังเกตจากมือทั้งสองของเธอขยุ้มกลุ่มผมของเขาเอาไว้อย่างลืมตัว คนเอาแต่ใจอย่างสีหราชยิ่งบดคลึงปลายลิ้นหนักขึ้นและหนักขึ้น

           ใช่ เขาอยากแกล้งและลงโทษผู้หญิงที่ชอบโกหก เขาเกลียดผู้หญิงประเภทที่เขาว่าจริง ๆ แต่เรื่องนี้เขาก็ยังพออนุโลมได้ เขาอยากรู้มากกว่าว่าเหตุผลของเธอที่ตัดสินใจรับงานนี้เพราะอะไร ทั้งที่รู้ว่าตัวเองมีคุณสมบัติไม่ครบตามที่เขาระบุไว้ตั้งแต่ต้น

           ปลายลิ้นสอดใส่เข้าข้างในโดยไม่ให้เธอตั้งตัว

           “อ๊ะ คุณ” ในที่สุดคนที่นอนส่ายสะโพกอยู่ก็หลุดเสียงครางออกมา

           “…”

           “คุณ…”

           “เสร็จกับลิ้นของผม” บอกเธอเสียงอู้อี้ปลายลิ้นไม่ได้ละจากกลีบสาวแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เหมือนคนเอาแต่ใจจะติดใจกลิ่นของเธอขึ้นมาแล้วสิ

           กลิ่นหอมหวานจากสาวบริสุทธิ์มันดีอย่างนี้นี่เอง เขาเพิ่งรู้จริง ๆ แต่ก่อนเขาปฏิเสธผู้หญิงประเภทนี้มาตลอดเพราะไม่อยากสอนพวกที่ไม่เป็นงาน แล้วต้องมาทนดูท่าทางเงอะงะที่พวกหล่อนแสดงออก แต่กับเธอคนนี้ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป

           ลิ้นที่พลิ้วไหวขยับรัวเร็วอยู่ในจุดกระสันซ่านของเธอแรง ๆ จนเกิดเสียงฉ่ำแฉะออกมา

           “คุณ…อา ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ อ๊ะ อ๊ะ” ร่างเล็กเกร็งกระตุกแรงจนเขารับรู้ได้ ดอกไม้งามของเธอผลิตน้ำหวานออกมาให้เขาลิ้มเลียอย่างหนำใจ

           คนตัวโตหยัดกายขึ้นนั่งคุกเข่าแล้วยิ้มในหน้า ขาของเธอยังสั่นพั่บ ๆ

           “คุณดึงหัวผมแทบหลุด” ในแววตาไม่ได้มีความขุ่นเคืองใจแม้แต่น้อยที่โดนมือเล็กดึงทึ้งศีรษะแรง ๆ

           “ก็คุณ…” ริมฝีปากเล็กคว่ำลงเล็กน้อยแล้วเลือกที่จะเงียบปาก ก็เขาทำให้เธอเสียวขนาดนั้นใครจะไปต้านทานไหว เธอเองก็ไม่รู้ตัวที่เผลอดึงผมเขาอย่างแรง

           ใช่สิ เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกที่ช่ำชองของเขานี่นา

           มือใหญ่รูดรึงแก่นกายของตัวเองขึ้นลงช้า ๆ

           “คุณจะทำอะไรอีกคะ”

           “ก็ผมยังไม่เสร็จ คุณลืมไปแล้วหรือไง” มุมปากกระตุกยิ้มจาง ๆ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้มออกมา เธอถามออกมาได้ยังไง จ้างมาเป็นแสนยังไม่แตกสักน้ำยังมีหน้ามาถามอีก

           “…”

           “หรือคุณลืมไปว่าต้องอยู่กับผมทั้งคืน” พูดอย่างใจเย็นแล้วเสียดสีส่วนปลายของลำเอ็นกับกลีบระเรื่อขึ้นลงเบา ๆ