เด็กเลี้ยงของนายหัว

เจ้าของร่างสูงใหญ่ยืนทอดสายตามองออกไปยังเนินเขาที่ลาดลงไปยังถนนด้านล่างที่ปกคลุมด้วยหญ้าที่ถูกตัดจนสั้นเตียน ท้องฟ้ามืดครึ้มเพราะเม็ดฝนที่พร่างพรมลงมาเพิ่งซาลง เห็นพุ่มไม้ดอกไม้ประดับเป็นเงาตะคุ่ม ๆ อยู่สองข้างทางที่ลาดปูด้วยหินธรรมชาติ แม้เพิ่งอยู่ในเวลาพลบค่ำ

ดวงตาสีนิลที่มองออกไปคาดเดาความรู้สึกนึกคิดของเจ้าของไม่ได้

“เธอพร้อมแล้วครับนายหัว” ลูกน้องคู่กายในวัยสี่สิบปีที่พ่วงตำแหน่งผู้จัดการโรงเลื่อยไม้บุรินทรด้วยบอกกับเจ้านายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาห้าปีเสียงเรียบ นายหัวสีหราช บุรินทร นั่นคือนามของบุรุษรูปงามผิวสีแทนที่ยังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงกว้างของบ้านปูนสองชั้น

           “อืม เดี๋ยวผมไป” ใบหน้าและแววตายังคงนิ่งไม่เปลี่ยนก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะกระดิกเพื่อเขี่ยเถ้าบุหรี่ทิ้ง แล้วอัดเข้าปอดอีกครั้ง

           “ให้ผมรอไหมครับ” นานมากแล้วที่นายของเขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิง และเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่คนอย่างสีหราชคิดอยากหลับนอนกับหญิงสาวที่ไม่ใช่คนรัก แถมยังใช้บ้านที่เคยคิดว่าจะเป็นเรือนหออีกต่างหาก ในฐานะลูกน้องอาชว์ก็ได้แค่สงสัยว่าผู้ชายที่หวงเรือนหอมากที่สุดทำไมกล้าพาผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาในบ้านได้ แต่นายจะทำอะไรย่อมเป็นสิทธิ์ของเขาอยู่แล้ว อาชว์มีหน้าที่แค่รับส่งผู้หญิงของนายที่นรีเตรียมไว้ให้ก็พอ นอกนั้นก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เขาจำเป็นจะต้องรู้ ถึงแม้ว่าเขาจะสนิทกับสีหราชมากแค่ไหน แต่เรื่องนี้ก็ไม่สมควรถ้าเขาจะเอ่ยถาม

           “ไม่ต้อง” ตอบกลับเสียงเรียบไม่มีความตื่นเต้นในแววตาแม้แต่เสี้ยวเดียว

           “ครับ” สิ้นคำลูกน้องที่ร่างกำยำไม่ต่างจากนายแต่ผิวสีเข้มกว่ามากโค้งคำนับให้เล็กน้อย ก่อนจะถอยหลังเดินออกไปยังห้องพักของตนที่อยู่บ้านหลังเล็กกว่าข้าง ๆ เรือนหลังใหญ่แห่งนี้

           ภายในห้องนอนที่ดูเรียบง่ายและไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากนัก ดูแล้วเขาคงเป็นมหาเศรษฐีที่มีความพอเพียงอยู่ในตัวค่อนข้างมาก หรือไม่เขาก็อาจจะไม่ค่อยได้มาบ้านหลังนี้บ่อยเท่าไรนัก เพราะในห้องมีเพียงเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่เธอนั่งอยู่ และตู้เสื้อผ้าสองหลังขนาดใหญ่เท่านั้น นอกนั้นก็มีโต๊ะเครื่องแป้งที่มีเพียงของใช้จำเป็นสำหรับผู้ชายไม่กี่ชิ้นวางอยู่ มันทำให้ห้องนอนแห่งนี้ดูกว้างมากขึ้นจนตัวเธอดูเล็กลงไปเสียสนิท ฝั่งซ้ายมือของห้องรู้สึกเหมือนจะมีประตูอีกบาน มันอาจจะเป็นห้องที่เขาเอาไว้เก็บอะไรสักอย่าง

           “อย่าใจสั่นสิวะ แกเลือกแล้วนะเว้ย มันคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกน่า” อชิรญาปลอบใจตัวเองมือเล็กที่เริ่มชื้นเหงื่อบีบกันแน่น ใจยังหวั่น ๆ ว่าเธอตัดสินใจถูกหรือไม่ที่จะทำสิ่งนี้ลงไป

           “…”

           “เอาวะ แค่คืนเดียวเอง” แค่คืนเดียวกับเงินสองแสนบาทแล้วทุกอย่างก็จะจบ และเธอจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีก แต่นึกถึงคำพูดของคนที่เธอยอมถ่อกายเข้าไปขอความช่วยเหลือในเย็นวันนั้นก็อดหวั่นใจไม่ได้จริง ๆ

           ‘เคยผ่านมือชายมาบ้างแล้วใช่ไหม’

           ‘อะ อะไรนะคะ’

           ‘พี่หมายถึง เราไม่ใช่สาวเวอร์จินใช่ไหม’

           ‘ทะ ทำไมเหรอคะ’

           ‘คุณเขาไม่ชอบยุ่งกับสาวบริสุทธิ์’

           ‘คะ เคยแล้วค่ะ’

           ‘ก็ดี’

           ด้วยความที่อยากได้งานและเงินอชิรญาจำเป็นต้องพูดปดกับนรี

           “เขาคงไม่รู้หรอก” สาวน้อยร่างงามผู้ด้อยประสบการณ์พึมพำกับตัวเอง ยังกังวลกับคำที่นรีบอกในวันนั้น ถึงอย่างไรอชิรญาก็ไปศึกษาข้อมูลมาดีแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะรู้เป็นอันขาด ผู้ชายน้อยคนนักที่จะรู้ว่าผู้หญิงคนไหนบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์แค่การสอดใส่ครั้งแรก หากผู้ชายคนนั้นชำนาญมากพอพวกเขาจะไม่ทำให้ผู้หญิง…เจ็บ นั่นคือสิ่งที่อชิรญาคิด

           ก๊อก ก๊อก ก๊อก

           ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับคนตัวโตที่ก้าวเท้ายาวเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าและแววตาไม่บ่งบอกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน แต่กระนั้นก็ยังสร้างความประหม่าให้กับเธออย่างมากโข

           แวบแรกที่ได้สบตากับเขาอชิรญารับรู้ได้ถึงความร้ายกาจในแววตาคู่นั้น ที่สำคัญเขาหล่อเข้มมาก ใบหน้าคมที่ถูกล้อมกรอบไว้ด้วยผมหยักศกสีดำขลับที่ตัดสั้น รับกับใบหน้าคมคายของเขาอย่างพอดิบพอดี ในคราแรกที่ตัดสินใจรับงานนี้เธอคิดว่าจะต้องเจอกับเสี่ยแก่พุงพลุ้ยเสียอีก แต่ก็ดีแล้วอย่างน้อยตอนที่เธอ…กับเขา เธอจะได้ไม่ต้องหลับตาเพราะอย่างน้อยคนตรงหน้าก็ดูดีกว่าที่เธอคาดไว้มาก

           แต่หนวดเคราที่สมควรจะมีเพียงแค่รำไรมันกลับไม่ใช่ เหมือนเขาจะตั้งใจไว้กระมังมันถึงได้ขึ้นหนาเป็นปื้นขนาดนั้น เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเจ้าหนวดเคราพวกนั้นมันทำให้ดวงหน้าเขาดุและดูโหดร้ายขึ้นมาอีกหลายเท่า แค่คิดก็เสียวสันหลังวาบหากเขาคิดจะใช้ความรุนแรงกับเธอ

           “ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ” แววตาเขานิ่ง เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจที่เธอยังไม่เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเขา มือหนาวางไฟแช็ก บุหรี่ และปลดนาฬิกาข้อมือที่ราคาน่าจะสูงลิบลิ่วเท่ากับตึกหลายชั้นลงบนโต๊ะเครื่องแป้งอย่างเบามือ

           “ยะ ยังค่ะ” อชิรญาตื่นจากภวังค์ ถึงน้ำเสียงของเขาจะเรียบเรื่อยแต่เธอสัมผัสได้ว่ามันมีพลังมหาศาล คล้ายกับว่าคนผู้นี้มีลูกน้องที่อยู่ใต้อาณัติเป็นจำนวนมาก

           “ลูกน้องผมบอกว่าคุณพร้อมแล้ว” เหมือนเขากำลังตำหนิเธอกราย ๆ มือใหญ่ไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มของตัวเองออกทีละเม็ด

           “เอ่อ…ฉะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” คนตัวเล็กลุกจากเตียงนอนหลังใหญ่ท่าทางลุกลี้ลุกลน คิดว่าตัวเองศึกษามาดีแต่พอเอาเข้าจริงเธอกลับทำตัวไม่ถูก

           “…เดี๋ยว”

           “คะ” ร่างบอบบางที่สวมกางเกงยีนสีซีดเข้ารูปกับเสื้อยืดตัวใหญ่หยุดชะงัก

           “อาบพร้อมกับผมก็ได้” ใบหน้าเขาเหมือนไม่ยี่หระกับความไม่พร้อมของเธอ แต่ใบหน้าของหญิงสาวที่มองดูการกระทำของชายตรงหน้ากลับเห่อแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาหันหลังให้เธอแล้วถอดเสื้อเชิ้ตออกทิ้งมันลงในตะกร้าข้างตู้เสื้อผ้าเพื่อรอให้แม่บ้านมาจัดการในตอนเช้า

           “มะ มันจะดีเหรอคะ” ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำนั้น เกิดมายังไม่เคยอาบน้ำกับผู้ชายแล้วเธอจะ…จะต้องทำตัวยังไง เธอจะคุมตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นได้หรือไม่ แค่นี้ก็สั่นจนไม่รู้จะสั่นยังไงแล้ว

           “ผมไม่ชอบเสียเวลา” สิบสองชั่วโมงกับเงินที่เขาต้องเสียไปเขาต้องใช้มันอย่างคุ้มค่า และสมราคาที่สุด