ตอนที่ 4 คนแรก 1

วางร่างเล็กลงบนเตียงนอนใหญ่สีเข้ม ผิวขาวผ่องของเธองยามต้องกับแสงไฟสว่างจ้าตอนนี้แดงก่ำไปทั้งตัว

           “ครั้งนี้ผมไม่เล้าโลมนะ ผมไม่ไหวแล้ว” เขาพูดหน้าตาเฉย แต่ฟังจากเสียงแหบพร่าของเขาแล้ว เขาก็คงไม่ได้กล่าวคำเท็จ

           มือหนาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบคอนดอมออกมาเต็มกำมือแล้วทิ้งมันไว้กลาดเกลื่อนบนเตียง อชิรญามองตามมือเขาด้วยสายตาหวาดหวั่น หัวใจเธอกำลังเต้นไม่เป็นส่ำ ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่เธอก็กลับลำไม่ได้แล้ว ทำได้แค่เดินหน้าต่ออย่างเดียวเท่านั้น

           อชิรญามองมือหนาที่กำลังสวมเครื่องป้องกันเข้ากับส่วนนั้นของเขาแล้วสูดอากาศเข้าปอดลึก ดูเหมือนว่าส่วนที่กำลังแข็งขึงอยู่กลางกายเขานั้นมันจะใหญ่โตเกินกว่าเธอจะรับได้หรือไม่นะ แต่ผู้หญิงคนอื่นยังรับได้ แล้วทำไมเธอจะรับไม่ได้

           เขาจับเรียวขาขาวเนียนของเธอแยกออก สายตาคมเข้มมองกลีบอวบอูมด้วยสายตาหื่นกระหาย ดวงตากลมเผลอมองลูกกระเดือกตอนที่เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดกลัว ทั้งสายตาและท่าทางกระหายอยากของเขามันทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง แต่นึกถึงความสุดยอดที่เธอเพิ่งไขว่คว้ามันมาได้เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาก็ทำให้เธออยากลองมันอีกครั้ง อยากลองให้ส่วนนั้นของเขาเข้ามาอยู่ในกายเธอ มันจะ…รู้สึกดีแค่ไหน

           “สวยมาก” เขาพูดเสียงแหบพร่าเมื่อมองเห็นกลีบดอกไม้สวยได้อย่างเต็มตา น้อยนักที่บรรดาสาวสวยจะได้ยินคำชมจากปากเขา ผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่หน้าตาสะสวยแต่ทว่าส่วนนั้นไม่ได้…เพอร์เฟคเช่นของเธอคนนี้ กลีบนุ่มเต่งตึงสีระเรื่อเหมือนดั่งยอดอกของเธอ มันสวยราวกับสาววัยแรกแย้ม แถมยอดเกสรเล็กที่ปิดสนิทนั่นอีก ไม่น่าเชื่อว่านี่คือผู้หญิงที่เคยผ่านมือชายมาแล้ว

           มือหนาจับขาของเธอยกขึ้นพาดบ่า แล้วถูไถแก่นกายใหญ่กับกลีบนุ่มเบา ๆ เพิ่มน้ำหนักของมือกดส่วนหัวปลายบานเข้าไปในรอยแยกสีแดงมากขึ้น อชิรญาปิดเปลือกตาลงสนิทมือทั้งสองขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น รอให้เขาส่งผ่านเจ้ามังกรยักษ์นั่นเข้ามาสักที

           “ลืมตามองหน้าผม” เสียงทุ้มพร่าเอ่ยสั่ง

           “มะ ไม่ค่ะ”

           “คุณคงลืมไปว่าผมไม่ชอบให้ใครขัดใจ อย่าลืมสิว่าผมยังจ่ายค่าตัวให้คุณไม่ครบ” บอกเธอแสงแหบแห้งเต็มที ตอนนี้เขาอดทนกับความต้องการของตัวเองเป็นอย่างมาก

           ผู้ชายคนนี้ช่างชอบออกคำสั่งนัก

           ด้วยความกำหนัดที่อัดแน่นในกาย คนตัวโตกระแทกบั้นท้ายเข้าอย่างแรงเพื่อจะให้มันเข้าไปอยู่ในตัวเธอทั้งหมด “บอกให้ลืม…ตา” ขบฟันแน่นแล้วเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา

           กึก!

มันเข้าไปได้ไม่สุด

           “อ๊ะ” ดวงตากลมเปิดกว้างแล้วยันกายลุกขึ้นอย่างลืมตัว ใบหน้าบิดนิ่ว มือเล็กจิกเล็บลงบนท่อนแขนแข็งแรงเต็มแรงเธอรู้สึกเจ็บแปลบและแสบร้อนตรงนั้นอย่างรุนแรง ไหนเธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกันว่ามันรู้สึกดีนักดีหนายังไงล่ะ แต่ทำไมเธอถึงได้เจ็บร้าวขนาดนี้

           น้ำในตารื้นขึ้นมาแล้วไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอรับของเขาไม่ไหว มันใหญ่เกินไป

           “อ้า อย่ารัดแน่นนักสิ ผมขยับไม่ได้” มองหน้าเธอด้วยแววตาฉงน หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่ได้เล้าโลมเธอก่อนมันถึงเข้าไปลำบาก แต่น้ำหวานของเธอมันก็มีอยู่แล้วนี่นา

           “เอามันออกก่อนได้ไหมคะ” บอกเขาเสียงอ้อนวอนและสั่นเครือ สีหราชไม่ได้ทำตามที่เธอขอในคราแรก แปลกใจที่ตัวตนของเขามันเข้าไปในตัวเธอไม่ได้ สายตาคมกล้าเหลือบมองกลางหว่างขาของเธอ กลีบดอกไม้งามสีแดงบวมเป่งขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคมเหมือนเห็นสีแดงของเลือดแวบผ่านสายตา เขาตัดสินใจถอดถอนตัวตนออกช้า ๆ

           แววตาของคนตัวสูงดำมืดลงอีก

           ระยำ สีหราชเกลียดที่สุดกับสิ่งที่เขาคาดเดาไม่ได้

           “บ้าฉิบ!” เขาสบถออกมาเสียงต่ำแต่เจือไปด้วยความโกรธ แววตาวาวโรจน์ขึ้นมา

           “…”

           “ผมเกลียดคนโกหก” เขาเกลียดที่สุดกับคำโกหกจากคนที่เขาคิดว่าไว้ใจได้

           “ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” มองดูหน้าดุ ๆ ที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของเขาสลับกับเจ้าสิงโตที่มันกำลังทำหน้าเหี้ยมใส่เธอและมองหน้าเธออย่างไม่ละสายตา เธอปรามาสผู้ชายคนนี้มากเกินไป