ตอนที่ 6 ตามฝัน 1.1.

พาร์ทเจ้าขา

เธอถึงขั้นหมดคิ้วเป็นปมเลยหลังจากที่ลูกชายพูดถึงเธอไม่ได้จะอะไรและเธอก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายเลยเธอมีเหตุผลพอ..

"ไม่ค่ะม้าไม่ยอมให้สิ่งที่พี่เวตั้งใจสูญเปล่าแน่นอนแค่ขอนะคะครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายรอให้จบปริญญาก่อนค่อยตามฝันม้าว่ามันไม่ช้าไม่เร็วเกินไปนะครับลูก" เธอกล่าวถึงในสิ่งที่เธอต้องการ

"แต่ไหนบอกจะไปเรียนเชียงใหม่ไง" ธันวาเอ่ยเรื่องเล่าที่เวฬาเคยพูดและเอ่ยให้ฟังไม่นานมานี้...

"ก็รองานของกองประกวดที่เขาส่งเวไปดูจบเวสัญญาเวจะตั้งใจเรียนให้จบสัญญาว่าจะจบตามหลักสูตรเลยแต่ช้าหน่อยหนึ่งปีครับ" เขาพูดถึงรวมปีหน้าที่เขาต้องบินไปที่ญี่ปุ่น..

ชายวัยห้าสิบปีกว่ายื่นมองลูกชายแล้วนึกถึงตัวเองตอนสมัยที่พ่อกับแม่ของเขายังมีชีวิต พ่อชี้ไปซ้ายเขาไปขวาเสมอนี้ใช้ไหมเวรกรรมที่เขาทำกับบุพการีไว้ตอนนั้น.."เห้อ อนาคตเจ้าเลือกเองป๊าไม่ขัดครับ"

"ป๊าครับ ผับกับคลับเฮ้าส์เวไม่ทิ้งหรอกแค่เวขอเวลาให้เวนิดหน่อยนะครับป๊า"

"แนะ แอบอ่านใจป๊าหรือไอ้ลูกหมา"

"เฮียเป็นหมาคนเดียวเถอะ อย่ามารวมกับขานะ"

"อ้าว..ทิ้งกันเฉยเลย" หันไปทางลูกชาย "ป๊าให้เจ้าไปตามฝันแล้วนะเด็กน้อยของป๊า"

"ไม่น้อยนะป๊าใหญ่ด้วย"

"ความขิงได้ใครมานี้ฮาๆๆ" เขารู้ความหมายดีที่เจ้าลูกชายพูดถึง

"วันว่างๆไปทำพาสปอร์ตนะครับพี่เว " เจ้าขาเดินกลับมาเธอได้ยินในสิ่งที่พ่อลูกคุยเธอได้แต่ส่ายหน้าในความทะลึ่งที่ได้พ่อมาเต็มๆ

"ครับม้า แต่ว่ามันอยู่ตรงไหนครับ"

"แถวหลักสี่ครับ ให้ม้าไปส่งไหมครับ"

"นั่งแก๊ปดีกว่าครับบอกแก๊ปว่าไปกงสุลใช่ไหมครับ"

ถนนเส้นนั้นมันรถโคตรติดแต่ที่จอดรถก็หายากมากเอาความสะดวกผมว่าดีกว่าไม่แก๊ปก็แท็กซี่..

"เอาที่ลูกสบายใจเลยครับแต่อายุสิบแปดต้องมีผู้ปกครองไหมค่ะเฮีย"

"อืมใช่พี่เวพึ่งสิบแปดต้องมีผู้ปกครองเซ็นยินยอมด้วยเอางี้เดียวเฮียไปส่งลูกเองก็ได้ครับ"

"งั้นก็ได้ค่ะ" แล้วหันไปทางลูกชาย "กองประกวดเขาให้เตรียมตัวแล้วเดินทางตอนไหนครับ"

"งานมีปีหน้าช่วงเมษาครับม้า เว จบม.6แล้วครับ

"อ๋อ..นึกว่าเร็วๆนี้"

"เหมือนเขารอคนชนะจากประเทศอื่นด้วยครับเพราะแต่หล่ะประเทศแข่งไม่พร้อมกัน ไทยเปิดพร้อมมาเลกับสิงค์โปร์ แต่งานของไทยจบก่อน"

"เราจะรู้ได้ไงว่าจัดส่วนไหนของญีปุ่น"

"โออิตะครับ" ชายหนุ่มรีบตอบทันที

"ใกล้บ้านพี่กรเลยเฮีย " เธอเคยไปญี่ปุ่นครั้งหนึ่งก่อนตอนที่พี่เวได้แค่ขวบนิดๆจริงๆไม่อยากให้ลูกไปรบกวนผู้โดยสารท่านอื่นแต่ทางพี่กรให้ พี่โชกุนจัดการให้ขึ้นชั้นเฟิร์สคลาสแทนจริงๆโครตเกรงใจมากๆเลย..

"อืมใช่แต่ที่โออิตะแล้วกรก็มีอสังหาฯอยู่ตรงนั้นนะ " ใช่ตอนนี้เขาคิดจะขยายคลับเฮ้าส์เข้าไปอยู่ใต้คอนโดของภากรทุกคอนโดแล้วเป็นผับเล็กๆไว้ให้ลูกค้าที่อยู่ในตึกมาพักผ่อนคลายเครียดฟังเพลงเบาๆ

"ส่วนเรื่องที่พักเวว่ารอให้ เจ้าของงานหามาให้เองก็ให้ครับป๊า" จริงแล้วงานประกวดเป็นการเข้าร่วมเป็นช่วงๆใครอยากกลับบ้านก็กลับไปได้แล้วกลับมาใหม่แต่สำหรับเขารอคุยกับลุงกรอาจจะอยู่ญี่ปุ่นยาวเป็นปีเลยก็ได้ไหนๆก็ได้ไปขอเซอร์เวย์ ประเทศญี่ปุ่นสักหน่อย.

"ได้ข่าวยังไงบอกม้าด้วยนะครับพี่เว"

"ครับม้า งั้นเวชอไปโทรคุยกับเจ้าหน้าที่นะครับ"

ตัวผมเองไม่คิดว่าสิ่งที่ผมพยายามมาตลอดทั้งปีมันจะสัมฤทธิ์ผลแบบนี้ผมได้ตามฝันและผมก็ได้ไปตามหาความรู้สึกของผมที่มันหายไป "แล้วเจอกับครับน้องฟ้าใสของพี่เว"

พาร์ทฟ้าใส

เธอนั่งอยู่ดีๆขนแขน stand up ขึ้นเฉยเลยเธอจำต้องยกมือลูบแขนเบาๆ แต่คุ้นคิดว่าอยู่ๆทำไมรู้สึกหนาวชอบกล "อะไรนี้ก็ไม่ได้ปวดท้องนะ...?"

#ขนแขน stand up มันไม่ได้เกี่ยวกับการปวดท้องอย่างเดียวลูก...#

@หกเดือนต่อมา

ตอนนี้ผมจบม.6แล้วครับเตรียมตัวที่จะบินลัดฟ้าไปญี่ปุ่นเพื่อตามความฝัน...(มีนัยยะอื่นซ่อนอยู่)

ก่อนวันเดินทางสองสัปดาห์ผมได้เตรียมทุกอย่างไว้พอประมาณคือกะว่าจะไม่หอบหิ้วอะไรไปเยอะแยะถ้าขาดค่อยซื้อเอาข้างหน้า...

"พี่เวจัดของแล้วหรือลูก"

"ครับม้า..ม้าไม่ต้องคิดเยอะเดี่ยวเวก็กลับมา"

"ม้าไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะลูกชายแต่ว่าม้ามีคำถาม..?.." ยิ้มสวยๆและเย็นๆทำส่งให้ลูกชายตัวดีย์

"คำถาม..? อะไรครับ" ผมงงมากอยู่ๆม้าบอกมีคำถามมันคืออะไรอ่าเลิ่กลั่กแล้วหนึ่ง..

"ม้าแค่ติดใจว่าทำไมถึงเลือกลงสมัครรอบนี้ค่ะหรือเป็นเพราะว่าพี่เวรู้อยู่แล้วว่างานครั้งงนี้จัดที่ญี่ปุ่นใช่หรือไม่ค่ะ"...

"เอ่อ...เวคิดว่าม้าไม่ได้อยากถามเรื่องนี้ซะอีก" จริงๆเขาเตรียมคำตอบให้ม้ามาตั้งนานแล้ว

"หือ..แล้วพี่เวว่าม้าอยากรู้เรื่ิองไหนครับ"

"ถ้ามันยังไม่ชัดเจนเวพูดอะไรไม่ได้ครับ" เหมือนเด็กน้อยโดนจับไต๋ได้เสียงจะอ๋อยลง..

"แต่เท่าที่ม้ารู้มาน้องปฏิเสธมาไม่ใช่หรอคะ" เธอแค่อยากแกล้งลูกจริงแล้วการเลือกคู่ครองมันอยู่คนสองคนไม่เธอกับสามี...

"ม้าอ่ะ..เวลูกม้านะครับ" แม่ทำเขาเสียความมั่นใจไปครึ่งหนึ่งเลย

"ชอบน้องเขาหรือลูก"

"น้องน่ารักดีครับ"

"ชอบตรงที่เขาน่ารักเหรอ" แต่เธอรู้สึกแปลกใจเพราะว่าตอนเด็กๆเวฬาชอบเข้าใกล้น้องและแกล้งน้องทำร้องไห้เสมอทำให้เธอรู้สึกว่าลูกชายเธอไม่ชอบฟ้าใสหรือเปล่า..

"ไม่รู้เหมือนกันครับชอบเขาตอนที่น้องน่ารักหรือชอบน้องตรงไหน..?" เวฬาเองก็อธิยายความรู้สึกที่มีไม่ได้เพราะเขาเองก็ไม่กล้าฟันธงแต่ก็นะท้อไม่ได้ก็ชอบแระชอบไปแล้วด้วย..

"อ้าว..." เอาเธอไปต่อไม่เป็นเลย "แต่ม๊าอยากจะเตือนพี่เวอย่างหนึ่งว่าจะทำอะไรให้มีสติคิดอะไรคิดให้ดีไม่ใช่เพราะอะไรแต่น้องเป็นลูกสาวลุงกรเป็นลูกสาวเพื่อนของป๊าหนูถ้าหนูทำอะไรไม่ดีลงไปป๊าจะมีปัญหากับเพื่อนและหุ้นส่วนทันที.."

"เวไม่สาบานครับแต่ม้ารอดูได้เลย เวจะไม่ทำให้ม้าและป๊า ผิดใจกับลุงกรแน่นอน.."

"แปลว่าลูกชายม้ากำลังมีความรัก" เจ้าขายกมือขึ้นลูบผมลูกชายเบาๆ

"เวไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครให้เท่าฟ้าใสครับ" >\\<

"แต่ม้าไม่เข้าใจค่ะตอนเด็กๆมาเห็นพี่เวชอบแกล้งน้องตลอดเลย"

"ไม่นะม้าเวไม่เคยคิดแกล้งน้องแต่เวเข้าหาเด็กผู้หญิงไม่เป็น" >\\<

"ดะ..เดี่ยวชอบน้องตอนไหนนี้" 0_0 ตกใจอะไรก่อนดี..

" ไม่รู้ครับแต่เมื่อไหร่ที่รู้ว่ามาก็อยากไปหาแต่พอเข้าใกล้จริงๆเวไม่ได้แกล้งเลยนะ น้องน่ารักแค่อยากจับแก้มอยากหอมแก้มเหมือนที่พี่ๆเขาทำแต่น้องชอบเมินเวอะม้าก็เลยหาวิธีเข้าหาให้น้องสนใจบ้าง... " ^....^ !

"เข้าหาแบบไหนน้องร้องให้ตลอดบอกพี่แกล้งครับลูก "?

"ก็เข้าผิดล็อคตลอดครับ น้องเลยเจ็บตัวครับ" ยกมือเกาหัวตัวเองที่เผยอไต๋ดังโบ๊ะตลอดแล้วรู้สึกเขินอายในสิ่งที่แสดงออกมา..

"โธ่เอ่ยพี่เว.." จันทร์เจ้าขาถึงกับส่ายกับอาการที่ลูกชายแสดงออก...

อยากเห็นผู้ชายเขินจังเลย..?