ตอนที่ 5 ตามฝัน

พาร์ทต่อ

"ที่งี้มาทำหน้าเศร้าเล่าความเท็จเบื่อจริงผู้ชายบ้านนี้" เธอได้แต่ส่ายหัว

"เบื่อเวไม่ได้ดิเวลูกม้านะ"

"หนูขาอย่าเบื่อเลยเฮียรักหนูนะครับยาหยี"

"ป๊าอย่าแย่งเวอ้อนแม่ดิ

"ยังๆ ไม่หยุดอีก" เธอเริ่มหงุดหงิดเป็นครั้งที่สองเพราะพ่อลูกไม่ยอมกันเลย...

"หยุดแล้วคร๊าบ" เป็นเหมือนคำพูดที่พูดพร้อมกันอีกครั้ง

"แยกย้ายมุมใครมุมมันค่ะ จะไปทำอาหารแล้ว"

"เฮียช่วยครับ" หันมามองค้อนให้หนึ่งกรุป

"ช่วยอยู่นิ่งๆค่ะไม่ก็โทรถามเรื่องงานกับพี่มอลลี่ (ปาแปง)หรือพี่ไวท์ด้วย"

"ที่ร้านมีอะไรครับเด็กดี" (ช่วงนี้เขาคิดหันกลับมาทำเรื่องราวของ club house ที่เคยคุยกับเพื่อนๆสมัยเจ้าเวตอนเด็กมันทำให้เขาลืมใส่ใจงานผับ)

"ไม่มีค่ะแต่ควรเข้าไปบ้างจะทิ้งจะขว้างอะไรแบบนี้ ดีนะพี่โชคกลับมาช่วยพี่พอลลี่ดูร้าน" ตอนนี้ผับ one night ของธันวาถูกขยายจากหนึ่งสาขาขยายเป็น 7สาขาไปแล้วเปิดทุกย่านของมหาวิทยาลัยชื่อดัง

@1 ปีผ่านไป

ในทุกวันๆหลังได้สารภาพกับน้องผมเองก็ไม่ได้ปล่อยเลยตามเลยแอบส่งไลน์หาน้องในทุกวัน

แต่เอ๊ะก็ไม่ได้แอบนะส่งเหมือนส่งเพื่อนๆพี่ๆแต่ว่าส่งแค่เช้า.สาย บ่ายเย็นสี่เวลาเองเอ่อ..

ไม่ใช่ซิก่อนนอนอีกไม่เยอะเนอะผมคิดเองแระ แต่ว่าน้องไม่เคยเปิดอ่านเลย "..."_!

หรือว่าผมโดนบล็อคนะ (เห้อ)..! แต่ในไลน์กลุ่มใครถามน้องก็ยังแวะมาตอบเสมอถึงจะนานๆทีก็ตาม..

นี้ก็ว่าจะถามแต่ก็ไม่กล้าถามในกลุ่มเช่นกัน ว่าไม่อ่านไลน์พี่บ้างครับฟ้าใส (เศร้าก่อน) "..."

ปีนี้ผมอยู่มอ.6การแข่งขันเข้าสู่การประกาศผลใช่วันนี้ผลออกนี้.. "เอ่อใช่..วันนี้แระกาศนี้ว่า" ผมลุกขึ้นยืนแล้วคว้าไอแพดที่วางบนโต๊ะมาเปิดทันทีกดเข้าเว๊บไซต์เพจก่อนเลย

เปิดหน้าจอได้ก็ใจแมร่งแอบสั่นกลัวในสิ่งคาดหวังก็คาดเคลื่อนหลับตานับหนึ่งหนึงถึงสิบและค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นจนลืมตาในที่สุดกดคลิกผ่อนลมหายใจเข้าออก....

ไม่รู้จะใจหายกับตกใจสุดขีดก่อนกัน ณ ตอนเห็นผล ใช่ครับผมชนะได้ที่หนึ่งของประเทศ "ห๊ะ..ขยี้ตาอีกครั้ง เยส..!" เขาโยนไอแพดลงบนเตียงก้าวเท้าออกไปหาผู้บังเกิดเกล้าทั้งสอง...

พาร์ทฟ้าใส

จากวันนั้นที่เจอเฮียเวบอกชอบตอนนี้ก็ผ่านมาสิบเดือนได้มั้งนั้นก็ไวอยู่นะ

ปีนี้เธออยู่ม.3 แต่หลังจากวันนั้นไลน์ส่วนตัวของเธอที่ดูเงียบแบบซบเซากับมีข้อความเข้ารัวๆจะจากใครได้หล่ะไอ้เฮียเวนะนั้นแระ

ก็เห็นนั้นหล่ะเห็นทุกครั้งเลยแต่ว่าตอนไปโรงเรียนเธอปิดเสียงปิดเน๊ตไว้เพื่อไม่มีอะไรมารบกวน..

แต่ว่าช่วงกลางวันเธอก็ยังมาตอบไลน์พี่ๆเหมือนเคยและเห็นทุกครั้งไป

"ส่งอะไรมาเยอะแยะไม่รู้ไงนี้" นั่งบ่นกับโทรศัพท์ที่มีข้อความจากใครบางคนส่งมาได้ทุกวี่วันส่งรอบเดียวเธอจะไมีว่าเลยนี้อะไร วันหล่ะ4-5รอบขอนุญาตมองบน"

"อายานะ..บ่นไรอ่ะ" ซิซูกะเพื่อนสนิทของสาวเจ้าเดินมาพร้อมขนม

"เรื่องเดิมๆอ่ะชิ "

"ข้อความพี่คนนั้นหรือ"

"อืม..เราก็ไม่เปิดอ่านนะแต่เฮียไม่เลิกส่งเลย"

"ตัวเองสนิทกะพี่เขาไหม"

"เฮียเวแก่กว่าเราสามปีรุ่นเดียวกับพี่อาคิระ"

"แปลว่าตอนนี้พี่เขาจะจบhigh school แล้ว"

"อืม.." "..."

"เตงก็บอกพี่เขาไปดิว่าไม่ชอบให้ส่งอะไรมาเตงลำคาญไรงี้"

"ชิ..มันพูดกันง่ายๆไหมค่ะ"

"งั้นเตงก็ทนไปค่ะเปงชิจะไม่ทน" ชิซูกะเป็นเด็กสาวที่จัดว่าสวยมากแต่เธอไม่ชอบผู้ชายไม่ชอบที่ไม่ได้แปลว่าเธอเป็นเลสแต่เธอมีอคติกับผู้ชายเพราะบิดาของเธอทิ้งเธอไปตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้...แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบผู้ชายนะชิมีคนแอบชอบอยู่แล้ว...?

"ไม่เอาดิเราแค่บ่น แต่เฮียอยากส่งก็ช่างเขาเราแค่ไม่สนใจปิดเสียงซะจบ"

"เตงคิดได้แบบนี้ก็ดี แต่ว่าเสาร์นี้ไปบ่อนะ"

"ไปไหนนะ..?"

"ไปร้านไงอยากแช่น้ำอ่ะ"

"ไปหาใครกันหนอ..." ทุกๆวันหยุดพี่แฝดของเธอทั้งชายและหญิงชอบไปสิงกันร้านคุณย่า おばあさん [OBÂSAN] โอบาซัง

"จะไปหาใครหล่ะก็โอบาซัง นั้นแระ" >\\<

"หรือ..." ออกเสียงล้อเลียนเพื่อนสาวรู้อยู่แล้วว่าชิแอบปลื้มใครแต่ก็นะ มันเป็นสิทธิ์ของเพื่อนเธอพี่แฝดชายเป็นรุ่นพี่ของเฮีย ตอนนี้ก็เท่ากับอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งที่โตเกียวแต่ทุกสุดสัปดาห์จะมาที่บ่อน้ำร้อนของคุณย่าเสมอทั้งๆที่ญี่ปุ่นเป็นเมืองมีออนเซ็นทั่วทุกสารทิศแค่นางห็เลือกที่จะมาที่นี้...

พาร์ทเวฬา

หลังจากรู้ผลการประกวดทุกอย่างมันถึงขั้นที่ไม่สามารถยกเลิกได้แล้วชายหนุ่มวัยสิบแปดปี ใช่เขาพึ่งจะอายุสิบแปดปีเมื่อาทิตย์ที่ผ่านมา

เดินออกจากห้องมาเจอพ่อกับแม่นั่งอยู่ตรงโซฟาที่เมื่อก่อนเขาโปรดปรานมาก.."ป๊าครับม้าครับเวมีอะไรจะอวด" เขาส่งเสียงก่อนเดินถึงตัวบุพการีทั้งสอง

"หือ..มีอะไรที่ต้องอวดครับ"

"ลูกป๊าหล่อครับอวดได้ไหม" ป๊ากวนก่อนบอกเลย

"ได้เชื้อกวนจากใครมานี้"

"จากป๊าล้วนๆเลยครับ" เขาตอบตามจริงความกวนเขาได้DNAจากป๊าแต่ความปากดี ได้จากลุงกร

"หนูขาครับลูกชายหนูว่าเฮียครับ"

"เฮียแกล้งลูกก่อนนะเผื่อลืม" เธอนั่งมองบนแบบว่าเอือมระอาแท้กับสองพ่อลูกนี้ "พี่เวมีอะไรจะคุยกับป๊าม้าหรือครับลูก

"เวมีเรื่องที่จะแจ้งและอวดครับก่อนอื่นอยากให้ม้ากับป๊าดูภาพที่เวชนะการประกาด" ชายหนุ่มวัยสิยแปดปีเดินไปที่โปรเจคเตอร์ที่อยู่ด้านใช่เลยโทรทัศน์ที่บ้านเป็นแบบโปรเจคเตอร์ กดเปิดแล้วเซ็ทอะไรบ้างอย่าง "นี้ครับผลงานของ นายเวฬา มหาชนกครับ"

"แล้วไงค่ะ"..เจ้าขาไม่รู้ว่าช่วงที่ลูกขายเงียบไปเขาทำอะไรทำไมที่ไหนไม่ใช่ไม่สนใจแต่พี่เวไม่ได้ไปไหนเลยไปโรงเรียนก็กลับตรงเวลาเสาร์-อาทิตย์แทบจะสิงอยู่ในห้อง "เวชนะกาศประกวดระดับประเทศไงม้าก็"

"ที่บอกว่าถือเคล็ดคืออันนี้หรือค่ะ"

"ถั่วต้มคร๊าบ.." ยิ้มให้ความพยายามในครั้งนี้

"เก่งจริงเลยลูกชายป๊าธันนี้"

"แต่ว่ามีอีกเรื่องหนึ่งที่เลยต้องบอกป๊าม้าไปทำความเข้าใจกับป๊าม้าอีกครั้งหนึ่ง" เขาจำต้องทำน้ำเสียงจริงจัง

"ดูมันเป็นทางการจังเลยพี่เว"

"ทางการครับม้า เพราะเวเป็นแชมป์เวต้องเป็นตัวแทนของประเทศไทยไปดูงานที่ญี่ปุ่น หนึ่งปีครับ"

"อ่อก็แค่ดูงานทำซีเรียสไปได้ลูกชายเก่งมากลูก" เหมือนจะรู้ตัว.. "แต่ว่าที่ไหนนะเมื่อกี้ฟังไม่ชัด"

"ญี่ปุ่นครับ" สั้นแต่ได้ใจความ

"พี่เวจะไปญี่ปุ่นหรือลูก "เจ้าขาใจหวิวเลยเธอรู้ว่าการถ่ายภาพส่งประกวดเป็นความฝันความมุ่งมั่นของลูกชายเธอไม่เคยขัดความฝันลูกแต่นี้ญี่ปุนเลยนะ.. " ..."

"ม้าไม่อยากให้เวไปหรือครับ" ชายหนุ่มยื่นมองมารดาอยู่นิ่งเห็นการแสดงสีหน้าชัดเจน

"ไม่ค่ะม้าแค่ตกใจแต่ในเมื่อมันคือฝันของลูกม้าเข้าใจค่ะ"

"ม้าไม่อยากให้เวไปบอกมาเลยก็ได้ครับ" ถึงเขาจะมุ่งมั่นแต่เพียงเห็นสีหน้าและแววตาของม้าเขายอมถอยก็ได้และถอดใจ..