ตอนที่ 7 ตามฝัน 1.2

พาร์ทฟ้าใส

ตัวเธอเองถึงขั้นก็ต้องขมวดคิ้วและลูบขนแขนเดินเข้าไปในห้องทำงานของม้าคนสวย

"ฟ้าใสขาเป็นอะไรลูกทำไมทำหน้าย่นแบบนั้นหล่ะค่ะลูก" เสียงเดินเข้ามาของลูกสาวทำเธอต้องเงยหน้าขึ้นเลยเห็นใบหน้าสวยหน้านิ่วคิ้วขมวด

"หนูรู้สึกขนลุกค่ะแต่ก็ไม่ได้ปวด.,." "..."

"เอาทฤษฎีอะไรมาพูดคะเนี่ยขนลุกไม่จำเป็นต้องปวดหนักหรอกลูก"

"หือมีอะไรที่ทำให้ขนลุกได้อีกค่ะ นอกจากปวดหนักกับอากาศหนาว.." มองหน้าม้าด้วยความงวยงง

"บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกหรืออุปทานหมู่แต่บางทีมันเป็นความเชื่อส่วนบุคคลค่ะอย่างเช่นถ้าสมมุติว่ามีสิ่งเร้นลับผ่านตัวเราต่างก็มีอาการแบบนี้ได้"

"หือม้าน้องกลัว" เดินเข้ามากอดม้า "ด่ะ...เดี่ยวม้ายังพูดไม่จบแต่อยากกอดก็กอดค่ะ" ^_^

เงยหน้ามองมารดา "หือมีอะไรอีกหรือค่ะ"

"บางทฤษฎีเขาบอกว่ามีคนกำลังพูดถึงเรา"

"ห๊ะ แล้วใครจะพูดถึงหนูอ่ะหรือชิค่ะ" ดวงตากลมโตลุกสาวขึ้นเหมือนคิดได้ว่าวันนี้เพื่อนสาวจะมา

"โอ๊ะ..ม้าขาฟ้าลืมเลยชิจะมาที่ร้านค่ะ แต่เอ๊ะ..!พี่แฝดมาไหมคะทำไมฟ้าไม่เห็นรถเลย" หันไปทางโรงจอดรถไม่มีรถพี่ๆเลย

"แฝดไหนค่ะ คานะกับคาซึมิหรือชิคาโอะกับชิคารุ"

"ทั้งแก็งค์ค่ะแปลกจังปกติจะมาวอแวหนู.." ทุกอาทิตย์ที่เจอเธอจะโดนที่พี่โดยเฉพาะพี่แฝดชิคาโอะ แฝดชายลูกของมาเฟียโชกับน้าไอนะแกล้งเสมอ

"ถ้าคาโอะกับคารุยังสอบไม่เสร็จค่ะยังไม่บินมาเลยยังอยู่โตเกียว ส่วนคานะกับคาซิมิไปภูเก๊ต"

"อ่า..ไปไม่ชวน โป้ง.." ประเทศไทยที่เธอชอบไปที่สุดคือภูเก็ตเพราะเป็นบ้านของคุณปู่ตอนนี้อะไรที่เธอชอบมากที่สุดๆ

"มาโป้ง พี่เขาทำไมรอปิดเทอมก่อน ม้าพาไปเองอยากไปอยู่เหมือนกัน" ดวงตากลมโตจากที่แอบหม่นหมองกลับสุขสกายทันตาเห็น "จริงอ่ะไม่หลอกหนูใช่ป่ะ"

"เอาไว้ถามป๊าค่ะเป็นโปรแกรมของป๊าค่ะ"

"ป๊าไปไหนค่ะ" ใช่เลยตื่นเช้ามาเธอไม่เจอหน้าตาป๊าหล่อของเธอเลย

"อืม..เหมือนที่โรงแรมกำลังจะต้อนรับกลุ่มตัวแทนแต่ละประเทศที่มาประกวดภาพถ่ายในอุดมคติของตัวเองที่กำลังจัดขึ้นเมษายนนี้ค่ะ"

"เขาเลือกโรงแรมป๊าหรอคะ"

"อะไรที่ได้เงินเราเอาหมดค่ะถึงจะนิดเดียวเราก็เอาเพราะมันเป็นเงินเข้าใจไหมคะ"

ตัวฟ้าใสเองไม่ได้คิดถึงในสิ่งที่ม้าของเธอพูดแต่เธอคิดไปถึงผู้ชายอีกคนที่ชอบถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจแต่เรื่องนี้เขาไม่เคยบอกกับเธอเลยหรือว่าเขาไม่ได้เข้าร่วม. " แล้วพี่อาคิระอะม้า" หันซ้ายหันขวาไม่เห็นคนที่พูดถึง..

พาร์ทวดี

พอลูกสาวถามถึงพี่ชายอีกคนเธอก็พึ่งคิดได้ว่า...

"อาคิระหรือม้าว่าคงเดินตามลุงทายะต้อยๆเลยมั้งพี่เขามีความสนใจในเรื่องดูและอุณภูมิของน้ำในบ่ออยู่นะคะ"

พี่ชายคนนี้ของเธอชอบเก็บตัวไม่สุงสิงกลับใครพูดน้อยมากนับคำได้ " แปลว่า พี่อาคิระมาคนเดียว"

"ก็คงงั้นมั้งค่ะ"

"ม้าเหมือนจะบอกอะไรหนูป่ะ" เธอรู้สึกคำพูดม้ามีนัยนะแปลกๆ

"คิดอะไรไปนั้น " เธอเห็นบางอย่างแต่อาคิระไม่ใช่ลูกชายของเธอสิ่งที่ทำได้คือมองดูห่างๆ

"หือ...ยัยชิปิดเครื่องอะไรของนางนี้" มันเกินเวลานัดแล้วฟ้าใสไม่เห็นเงาเพื่อนสาวเลยจะว่าไม่มาก็ไม่ใช่เมื่อวานยังดี้ด้าให้ถามหาแก็งค์พี่แฝดอยู่เลย

"บ่นเป็นหมีกินผึ้งแต่เช้าเลยเด็กดี" อาคิยะ (ภากร) คุณพ่อวัยห้าสิบอัพเดินเข้าในร้านหลังจากกลับไปจัดการเซ็ทระบบงานจบ

"ป๊าว่าหนู งอนดีกว่า" งอนแบบไหนหนอเดินเข้าไปกอดพ่อเฉยเลย.

"หึ..อันนี้งอนจริงๆป่ะนี้" พ่อยิ้มให้ลูกสาวสุดที่รัก

"งอนจริงๆค่ะป๊าต้องง้อหนูโดนการไปพาเที่ยวภูเก๊ต" ยิ้มตาหยี่..

"หนูเข้าประเด็นมาตรงๆก็ดีป๊ามีเรื่องจะคุยอยู่พอดี" ในเมื่อเขารับเป็นเจ้าภาพให้ผู้เข้าแข่งขันทั่วทวีปเอเชียมาอยู่ที่โรงแรมของเขาการพักผ่อนหย่อนใจในเดือนเมษายนต้องเลื่อน

"อย่าบอกนะว่า.." ก่อนที่ก้มหน้าทำปากจู๋

"ฟังเหตุผลก่อนไหมครับป๊ากำลังจะบอกสาเหตุที่ต้องจัดการก่อนอื่น" เขายังพูดไม่จบแต่ลูกสาวแทรกขึ้นมา

"หนูเข้าใจค่ะป๊ามีความจำเป็น" ปากบอกว่าเข้าใจแต่หน้ายังบูดอยู่แต่ว่ายังขุ่นเคืองในอารมณ์นิดนึง

"เฮียมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือค่ะ" ตัวของวดีเองนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานก็ได้ยินบทสนทนาของลูกสาวกับสามีและแอบเห็นอาการบนใบหน้าของลูกสาวชัดเจน

"ก็อย่างที่บอกโรงแรมเรารับงานต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองที่เขาจะมาแข่งขันการประกวดภาพถ่ายในจินตนาการของตัวเอง" ภากรเอ่ยขึ้นมาในสิ่งที่ทุกคนต้องรับรู้..

"ค่ะก็พอทราบอยู่ตามที่เฮียบอกแล้วยังไงคะ" เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

"ก็เราเป็นเจ้าของครับเราจะหนีเที่ยวได้ไงเฮียคิดว่าโปรแกรมที่เกิดขึ้นในช่วงนั้นเราเลื่อนเข้ามาก่อนหรือขยับไปอีกสักนิดดีไหม".

"อ๋อ..แค่เลื่อนใช่ไหมค่ะ" หันกลับมาทันทีจากที่งอน..

"ครับ..เจ้านาย" ชายวัยสิบอัพแอบแซวลูกสาว

"ป๊าอ่ะ แซวหนู.." >\\< เขินแล้วหนึ่งเพราะไม่ฟังเหตุผลก่อน

"เอ่อ..เมือเช้าป๊าเห็นเพื่อนหนูนะ" นึกขึ้นได้พอดี

"เพื่อนฟ้าหรือค่ะ...ชิหรือ" ทำหน้างง ..

"ที่โรงเรียนคบเพือนกี่คนครับลูก"

"คุยกันรู้เรื่องอยู่คนเดียวนอกนั้นก็คบเป็นเพื่อนร่วมรุ่นแค่นั้นเองค่ะ" เธอบอกเหตุผลให้ป๊าฟัง

"ทำไมเด็กสมัยนี้คบเพื่อนน้อยจัง"

"คบเยอะก็เรื่องเยอะค่ะม้ามีแต่ปัญหาหัวจะปวด" เหมือนคิดได้ว่าอยากคุยกับป๊าไม่จบ "ป๊าเจอชิที่ไหนคะ"

"ที่นี้ครับ"

"ห๊ะ..ป๊าตาฝาดหรือเปล่า"

"เพื่อนหนูที่หนูคบอยู่แค่คนเดียวแล้วป๊ะป๋าจะจำผิดคนได้ยังไงครับลูก"

"หึ..งงมาแล้วไม่มาหาเพื่อนหรือว่ากลับไปแล้ว"

"ฟ้าลูกหนูตื่นสายลูกส่วนหนูชิมาตั้งแต่ป๊าออกไปก็ ตอนนั้นพึ่ง7 โมงครึ่งเองลูก"

"มาทำไมแต่เช้าแล้วไม่ปลุกกันเลยแปลกจัง" หันไปหาม้าอีกที่ "ชิกลับบ้านไปแล้วหรือค่ะ"

"ยังไม่กลับค่ะ อยู่กับพี่อาคิระคะ"

"หือ..ชิพูดเป็นต่อยหอยเลยนะพี่อาคิระไม่ลำคาญหรอกค่ะ" เธอยังงงสองคนอยู่ด้วยกันได้ไง..

"อันนี้แม่ไม่รู้ค่ะค่ะต้องไปถามทั้งคู่เอาเองหล่ะกัน"

"ม้ามีอะไรปิดบังหนูแน่ๆ"

"อย่าทำมาเป็นโคนันแถวนี้ฟ้าใส"

"งั้นหนูหาเพื่อนแป๊ปค่ะ" แล้วก็ผละออกไปจากที่ยืนตรงนั้นทันที่บ่อออนเซ็นของคุณย่าก็กว้างมาพอสมควร..

พาร์ทภากร

ร่างสูงของชายวัยกลางคนหันมาทางภรรยาตัวน้อยที่กำลังจะเลยเลขสี่เข้าสูงเลขห้าแต่ก็ยังคงความสวยตลอดกาล

"มองหน้าหนูมีปัญหาอะไรคะ"

"ปล่าวครับมองคนสวยของเฮียผิดด้วยหรือ"

"แล้วไปค่ะ เหนื่อยไหมมานั่งก่อนเดียวเสริฟชาเขียวให้ค่ะ" ^_^

"เฮียว่าเฮียไปอาบน้ำแป๊ปดีกว่าครับ"

"แล้วแต่เลยค่ะเอาที่สะดวกสบายใจ"

"แต่ว่า.." ก้มหน้าลงระดับใบหน้าของคนตรงกันข้าม "อาบด้วยกันไหมครับ"

"ทะลึ่ง.." >\\< เอาพัดในมือตีเข้าที่ไหล่หนาเบาก่อนหันตัวเดินเข้าห้องทำงานไปแต่ใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัดเลย..

"คิดเองเอ่อเองตลอดอะเรา" เขายังยืนแซวเมียอยู่ตรงหน้าประตู

"พี่กรไปเลยนะไม่งั้นหนูงอนจริงๆด้วย" หันมามองแบบตาเขียวแล้วสะบัดตัวหนีไปที่โต๊ะทำงานทันที..

ขอแค่ได้แกล้งนิดเดียวก็พอใจ..?

#ฝากเรื่อวนี้ไว้ในอ้อมกอดอีกเรื่องนะ

มาหลุดว่าเวฬาจะมึนขนาดไหน..?

บอกเลยเฮียแซ่บไม่แพ้พี่ๆ..เวฬาคนซึนไม่มีอยู่จริง