ตอนที่ 3 summer ที่ว้าวุ่นใจ

ผมขอแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ...ผมชื่อเว นายเวฬา มหาชนกลูกชายสุดหล่อของป๊าธัน นายธันวา มหาชนกกับม้าเจ้าขา จันทร์เจ้าขา มหาชนกหรือ วรรณรักษ์ นามสกุลคุณตา ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเลยก็ว่าได้ ..

ผมชอบถ่ายรูปบอกเลยฝีมือก็พอได้นั้นแระเพราะมีความสนใจมนเรื่องกล้องและการถ่ายรูปมาแค่เด็กแล้ว พอจบป.5เกรดดันดีมากๆ ป๊าให้รางวัลเด็กเรียนดีบอกเลยผมโครตดีใจสุดๆป๊าตามใจผมมากกว่าม้าเวลาอีกอยากได้อะไรอ้อนป๊าก่อนเลย ..

@สองปีต่อมา

อยู่ๆพี่เจ้าคุณกับพี่หนูอิงเกิดสปาร์คกันเฉยเลยจากคู่กัดกลายมาเป็นคู่รักเอาผมและเพื่อนสนิทของพี่คุณ พี่นโมพี่พายุพอกันงงเป็นไก่ตาแตกเลยครัช..

แถมเฮียผมจากคนพูดน้อยๆกลายเป็นคนคลั่งรักซะงั้นหึงแม้กระทั้งผม... ผมทำไรผิดวะนี้ "..."

เหตุการณ์เรียกว่าพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกเลยก็ว่าได้... ?

ส่วนไอ้พี่บอยก็ตามคลั่งรักพี่หนูจ๋ามาเก้าปีดันไป.....?.

อืมพูดไงดีอะ... ..!

ใช่เลยเขาไปป๊าปๆกันตอนไหนไม่รู้ เรื่องมันแดงในวันเตรียมงานพี่คุณ แล้วผมรู้เรื่องได้ไงใช่ป่ะเพราะไม่อยู่ด้วยก็จะใครได้หล่ะนอกจากคนเป็นพ่อของลูกพี่จ๋านั้นแระโชว์พราว...

ยังๆไม่จบแถมมีคนคลั่งเกิดขึ้นอีกคู่เช่นกันผมรู้ได้ไงอย่าให้เหลายาวเลยตัดมาที่ผมคนหล่อแบบนี้ยางไม่มีแฟนแปลกไหม... ".…" (ใครๆก็ไม่รักผม)?

เอ่อดิแปลกมากไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนมาชอบหมายถึงมีสาวมาขอเป็นแฟนแต่ผมไม่เล่นด้วยผมคิดว่าผมเหมือนพี่คุณอยู่อย่างหนึ่งไม่ชอบผู้หญิงสายรุกผมถือคติว่าถ้าชอบจะเดินเกมส์เองแต่ยังไม่ถูกใจใครเลย...

ในวันงานหมั้นของพี่คุณตอนแรกคิดว่าลุงกรไม่ซะอีกพิธีการหมั้นหมายจบแต่ดันมีเสียงของลุงกรก็ดังขึ้น

"จะถ่ายรูปหมู่ได้ไงถ้าขาดผม" การถ่ายรูปหยุดชะงักทุกคนหันไปมองผู้ที่มาใหม่ตอนแรกผมไม่ได้ใส่ใจอะไรจน..

"อ้าว ฟ้าใสมาด้วยหรือ" เป็นเสียงของพี่หนูจ๋าทักขึ้น จากที่ยืนเช็คกล้องอยู่ผมเลยเงยหน้ามอง สายตาคมสบตาคนตัวเล็กอย่างจังไม่เจอหน้าสองปีคือทำผมมองแบบตะลึงในความน่ารักของน้อง..

คนอะไรโตขึ้นน่ารักหาที่เปรียบผิวที่ขาวราวกับหิมะเพราะน้องเป็นลูกครึ่งจีน-ญี่ปุ่นที่ว่าผิวขาวอมชมพู ปากเล็กจมูกน้อยตากลมโต เหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นเลย มันสะกดผมให้จ้องมองคนตัวเล็กอยู่นานจนพี่หนูอิงสะกิด "มองอะไรอะ"

"มองคนขี้เหร่ครับ" ในใจแมร่งนางฟ้าชัดๆ

"นี้ปากหรือเว น้องออกจะสวย"

"สวยตรงไหน.." ผมไม่อยากพูดแต่เดินออกมาด้านนอกเชื่อแล้วว่าปากไม่ตรงกับใจเป็นแบบนี้เองไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดดีที่ได้แค่พี่อิงกับผมแค่สองคน

ตอนแรกว่าจะถ่ายรูปให้เสร็จสรรพมันถึงเวลาอาหารกลางวันทุกอย่างหยุดลงที่พักทานข้าวเพราะมีผู้ใหญ่มาด้วย

ที่โต๊ะเด็กๆ หลังจากทานข้าวผมอาสาถ่ายรูปให้ทุกคนจนมาถึงเธอยัยน้อง

"พี่เว ถ่ายรูปให้หน่อยนะคะ" ยืนยิ้มหวานให้..

ผมเองคือแปลกใจอยู่ว่าน้องมาทักให้ถ่ายแต่เขินแระเลยตอบ "ไม่ต้องถ่าย ถ่ายยังไงก็ไม่สวย" จริงๆผมใจเต้นมองน้องผ่านเลนส์ไม่ได้เขิน

"หึ .ตาถั่วมองคนสวยขี้เหร่" เธอไม่เล้าหรือเขาแต่หันไปอ้อนเฮียบาส แต่ผมรู้สึกทะแม่งที่น้องเรียกเฮียบาส

"อาบาสขาถ่ายให้ฟ้าหน่อย"

"ทำไมเรียกพี่บาสว่าหล่ะ"

"อาบาสเป็นน้องพ่อ จะให้เรียกพี่ได้ไง"

ผมยืนงงกับการเรียบเรียงถ้าเกิดแต่งงานกับรสาผมต้องเรียกยังไง "แล้วจะลำดับญาติยังไง"

"จะดองกับเขาหรือไงถึงพูดถึงการลำดับญาติ" วาคิมแอบแซวน้องชายต่างสายเลือด

"ปล่าวผมพูดถึงคู่พี่หนูกับรสาถ้าตกลงปลงใจกันจะลำดับญาติยังไงก่อน"

"ให้เป็นเรื่องของอนาคตไม่ต้องไปวุ่นวายกับเขาหรอก" หนูอิงเอยขึ้น

เหมือนผมจะคิดได้ว่าวันนี้เขาให้ลงทะเบียนส่งรูปประกวดผมก็หยุดสนทนากับพี่ๆแล้วเดินออกไปนอกบ้านทันทีไปหาที่เงียบๆเพื่อลงทะเบียนนั่งทำอยู่นาน..

"เสร็จซักทีหลังจากนั่งกรอกข้อมูล" ผมรอให้ผลประกาศออกมาและผมค่อยแจ้งป้าม้าเอาขืนบอกตอนนี้ผมโดนระงับการเดินทางแน่แต่มันอีกตั้งปีกว่าๆผมต้องค่อยอัพงานภาพตามที่เขาระบุมา เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เห็นคนตัวเล็กยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลยืนมองอยู่ครู่หนึ่งตัดสินใจเดินเข้าหา

นาทีนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่แต่รู้ว่าสบตาแรกที่เจอกันหลังจากไม่เจอหน้าสองปี คือชอบน้องอ่ะแต่ปากผมเห้อเป็นซะอย่างงี้ .."__"

ยิ่งเข้าไปใกล้ใจยิ่งเต้นแรงเข้าไปทุกที...เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน

ผมเดินผ่านน้องไปแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ายืนมองคนสวยแล้วยิ้ม..

พาร์ทฟ้าใส

นั่งคุยกับพี่เรื่องที่ไปทำมาตลอดสองปีซักพักก็มีสายเรียกเข้าจากพี่คานะ ลูกสาวฝาแฝดของป้าไอนะลุงดาบิ

"หนูขอตัวรับสายแป๊ปคะ" เดินออกอีกทางคือประตูที่เปิดออกไปเป็นสวนหย่อมของน้าลิซ่า (ม้าให้เรียกน้าเพราะเป็นรุ่นน้องม้า) คุยกับพี่คานะยังไม่ทันรู้เรื่องเลยสัญญาณหายเฉยเลย "เอ้าสัญญาณหายทำไงละเนี่ยยืนรอสักพักก็ได้" คือคุยกะตัวเองแระยังไม่ทันจะเดินไปไหนเลยเงยหน้าขึ้นมาเจอเจ้ากรรมนายเวรแบบพี่เว..

ยืนงงในดงกุหลาบค่ะแมร่งมายืนจ้องหน้าทำแป๊ะอะไร" พี่เป็นอะไรมายืนมองหน้าหนูนี้"

ผมยกยิ้มให้กับคนตรงหน้าคือยิ่งมองยิ่งชอบอ่ะ

" พี่ชอบเราอะฟ้าใส"

"..."

ช๊อตฟิลส์ป่ะหล่ะตะกี้บอกเราขี้เหร่อยู่เลยผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงอำปะวะ..?

"พี่จะบ้าหรือหรูพึ่งจะสิบสี่เองนะ" ก็ไม่รู้จะตอบแบบไหนคืออึ้งแระเรอะ

"งั้นพี่ขอโทษหล่ะกันครับ"

เง้อ...ปากดีจัดก็งี้แระเวเอ๋ย... เศร้าใจบอกใครได้ตอนนี้..

พาร์ทเวฬา

หลังจากพูดในสิ่งทีี่อยากบอกผมยืนสบตาน้องเข้าอย่างจังจนน้องเอ่ยทักผมก็เลยยิ้มให้แล้วก็เอ่ยออกมาถูกปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใยเลยอกหักดังเป๊าะ กูอกหัก

"งั้นพี่ขอโทษหล่ะกันครับ" เวฬาเดินก้มหน้ากลับไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลยรู้สึกใจหวิวหนักกว่าเดิมแต่ว่าเถอะชอบไปแล้วอะแต่ท้อมีไว้ให้ลิงถือ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก) เวฬาได้กล่าวไว้ในใจ..

ฟ้าใสยืนมองชายหนุ่มรุ่นพี่ที่เดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกแปลกใจพร้อมสถบคำ... "บ้าบออะไรกันนี้"

"อะไรกันค่ะบ้าบอลูกสาวม้า" ม้าวดีคนสวยส่งเสียงแบบไม่มีปี่มีขลุยเอาเธอตกใจอีกครั้ง..

"หึยม้าอะมาไม่ให้สุ่มให้เสียงตกใจหมดเลย"

"ม้าออกมาตามหนูค่ะเข้าจะถ่ายรูปกันแล้วนี้แล้วมาทำอะไรตรงนี้ค่ะลูก"

"อืมพอดีพี่คานะค่ะม้าโทรมาถามฟ้าว่าจะกลับญี่ปุ่นวันไหนแต่ยังคุยไม่รู้เรื่องเลยสัญญาณก็หายฟ้าเลยยืนรอเผื่อพี่คานะโทรมาอีกครั้งค่ะ"

ดีนะที่พี่คานะพึ่งโทรมาไม่งั้น...