ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้น 1.1

@ ณ..นานะออนเซ็น

เธอรู้ว่าทุกซัมเมอร์ป๊ากรจะพาเธอบินลัดฟ้าไปประเทศไทยเพราะมีการนัดร่วมกลุ่มแค่คิดก็เหนื่อยหน่าย พี่ๆคนอื่นไม่เท่าหรอก แต่ไอ้พี่เวนั้นแระชอบแกล้งเธอไม่ชอบเลย.. "...."

"ป๊าขาม๊าขาปีนี้ฟ้าไม่ไปได้ไหม"

"อ้าว..แล้วหนูอยากเจอพี่ๆหรือครับ"

"แต่ฟ้ายังหาที่เรียนไม่ได้เลยค่ะว่าจะอยู่รอปรึกษาพี่คานะแต่ก็คิดว่าคงเรียนที่โออิตะนี้หล่ะค่ะ จะได้กลับมาคุณย่าได้ทุกอาทิตย์.. หาข้ออ้างก่อน..

"อืม มัธยมเรียนที่โออิตะก็ได้ป๊าเองก็ไม่อยากให้ไปไหนกันเดียวคนแถวนี้บ่นคิดถึงลูกจะพาลเอาครับ" เมื่อเห็นร่างบางของภรรยาเดินเข้ามา

"เฮียว่าหนูหรือ.."

"ใครจะกล้าว่าคนดีหล่ะครับ"

"อืม ถึงยังไงปีนี้หนูขอบายค่ะ"

"แน่ใจ..!" คนพ่อแค่ทวนคำตอบ..

"คอนเฟิร์ม 100% ค่ะ" ได้ยินคำยืนยันก็ไม่ค้าน

"เคครับ ป๊าไม่ขัดเดี๋ยวถ้าพี่ถามบอกว่าเรียนพิเศษหล่ะกันเนอะ"

"ป๊าน่ารักสุดๆเลยค่ะ"

"แล้วม้าไม่น่ารักหรือค่ะ"

"หูย ระดับม้านามิเขาไม่เรียกว่าน่ารักค่ะเขาเรียกว่าสวยทะลุแป้ง"

"ปากหวานนะเรานี้ จบป.6แล้วไวมากเลยเผลอแป๊ปเดียวจะเป็นสาวแล้วนี้.." เธอดึงคนสวยของเธอเขามากอด

ตอนนี้เด็กนี้เด็กสาวคนนี้อายุสิบสองปีแล้วลูกๆของเพื่ิอนสามีฝั่งไทยพี่คุณกับหนูจ๋าอายุยี่สิบปีแล้วนั้น ส่วนหนูอิงกับวาคิมก็สิบเจ็ด รสาก็สิบหก เวฬาก็สิบสี่..ได้เรียงลำดับกันเป็นทอดๆ

"พูดถึงเด็กๆก็โตแล้วนะเจ้าคุณกับหนุจ๋ายี่สิบแล้วเนี่ยโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนั้น" ภากรกล่าวถึงลูกชายเพื่อนสนิท

"ใช่ค่ะขนาดตัวเล็กของหนูอีกสามปีเป็นนางสาวแล้วนี้"

"ของหนูที่ไหนของเฮียด้วยครับ"

"แม้ๆไม่ต้องมาโชว์อวดหนูเลย เขินลูกบ้างก็ได้คะป๊าขา" ชายวัย 51ยกมือโยกหัวลูกสาวเบา "ว่าป๊าหรือเด็กดื้อ"

"หนูไม่ดื้อซะหน่อยป๊าแระดื้อกับม้าบ่อยๆ" ก่อนที่ย่นจมูกให้พ่อบังเกิดเกล้าพนักงานในร้านต่างมองดูครอบครัวที่น่ารักของเจ้านาย..

พาร์ทฟ้าใส

ก่อนอื่นเลยหนูขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการค่ะหนูชื่อฟ้าใส ชื่อจริง คคนางค์ อมรรัตน์ลูกสาวคนสวยของป๊ากร (อาคิยะ) นายภากร อมรรัตน์ ม้าวดี (นามิ) วราคณา (นามสกุลคุณตามีนัยยะเปิดเผยไม่ได้จริง) หนูมีชื่อญี่ปุ่นว่า..อายาเนะ (ความหมาย เสียงที่สดใส มีเสน่ห์ มีชีวิตชีวา)

ป๊าบอกมาแบบนี้ตอนนี้กำลังจะขึ้นมัธยมแล้วจะว้าวุ่นขนาดไหนกันหนอ...

ในทุกปีเพื่อนป๊าจะนัดกันชุมนุมที่ประเทศไทยทำไมถึงต้องไปประเทศเพราะป๊าบอกว่า ที่นี้แค่เราบินไปหา แค่สามคนแต่ถ้าให้ ฝั่งไทยมาหาเรามันเยอะค่าใช้จ่ายมันจะแพงกว่าเราบินไปแค่นี้ จึงเป็นที่มาของการนัดเจอกันในทุกปี แต่ปีนี้ฟ้าใสขอบาย...

ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมลูกถึงไม่อยากไปแต่ยังไงยังไงไนทุกๆปีตามสัญญาที่เคยไว้ให้กับเพื่อนๆผมต้องไปเยือนเสมอ...

@ประเทศไทย

ปีนี้ปีแรกที่พวกเราทั้งกลุ่มออกใจมาชุมนุมกันที่เชียงใหม่เป็นบ้านเกิดผมเองครอบครัวผมต้นกำเนิดเป็นคนสันทราย จ.เชียงใหม่...

เมื่อเครื่องบินแตะรันเวย์จากท้องฟ้าเมืองโออิตะประเทศญี่ปุ่นสู่จังหวัดเชียงใหม่..

"เห้อ กรทางนี้เพื่อน" เสียงไอ้ธันยืนโบกมือเรียกขานผม

"มาถึงนานแล้วไง" ก่อนผมก้าวเท้ายาวแต่ยังหันจับมือน้องก่อนเผื่อพลัดหลง..

"มาแต่มื่อวานแล้ววะมารถตู้อะ ?" ธันวากล่าว

"หึย..!คิดไงมารถตู้" ภากรไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนดี

"ขากลับสาวอยากแวะรายทางกัน"

"อ๋อ..." พอรู้เหตุผลภากรเองก็เข้าใจในเรื่องแบบนั้น

"มาแค่สองคน หลานกูอะ"

"ยัยหนูติดเรียนพิเศษ วะ "

"อ๋อ เด็กดีจริงๆอยากให้เจ้าเวได้ซักครึ่งของน้องเลย" ธันวามักบ่นไปงั้นๆแหละเขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น..

"เด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงไม่เหมือนกันค่ะพี่ธัน" วดีได้โอกาสก็พูดแทรกขึ้นมาก

"ไปเหอะ พวกนั้นรอที่ไหนกัน"

"ไอ้คีย์กับน้องเอยและลูกพักที่บ้านมันหล่ะ ส่วนเราพักบ้านไอ้คิณ (บ้านพ่อตาอากงดิษฐ์)

ผมเลยหันไปมองภรรยา "คนดีเราไปนอนสันทรายไหมครับ" แค่ขอความคิดเห็นคือบ้านป๊ามีที่สันทรายหนึ่งหลัง

"นอนห่าอะไรไกลนอนด้วยกันแระ ปีนี้ครอบครัวไอ้ภูก็ไม่มา" ธันวาโวนวายก่อนเพื่อนเลย

"เอ้าทำไมวะ"

"ทางฮ่องกงไม่ค่อยสบายนะ เลยพากันดูแลไม่มีอะไรหรอก"

"อ่อ เข้าใจแต่ว่าถ้าปีหน้าไม่พร้อมไม่จัดก็ได้นะเด็กๆโตกันแล้วเขามีโลกใบใหม่แล้ววะ"

"อืม คิดเหมือนกันลูกโตแล้วงานที่แพลนไว้กำลังสานต่อ "

"แน่ใจ..!" ผมหันไปมองธันวาและถามเพื่อแน่ใจ

"แน่ใจ 100% ไม่เพื่อใครหรอกเพื่ออนาคตลูกกับหลานในอนาคตเพราะชีวิตเราตอนนี้เริ่มอิ่มตัวแล้ว"

"หนูว่าไปกันเถอะมีคนรออยู่"

การนัดกันครั้งนี้แค่มาเจอกันตามนัดเหมือนปีนี้จะไม่ไปที่ไหนกันเลยจัดปาร์ตี้กันแค่ที่บ้านตรงนี้

พาร์ทเวฬา

ตอนที่ลุงกรกับป้าวดีมาถึงผมไม่เห็นคนตัวเล็กติดสอยห้อยตามมาเช่นเคยรู้สึกแปลกๆที่ไม่เจอหน้าน้อง (ไม่มีคนให้แกล้งแระ)

"ป้าวดีขา น้องฟ้าหล่ะค่ะ" หนูจ๋าทักถามหาน้องสาวอีกคนเพราะงานนี้ขาดหนูอิงแล้วหนึ่ง

"แอบไปลงสมัครเรียนพิเศษไม่บอกป้าค่ะ เลยอดมาค่ะ"

"อ๋อ.นึกว่ากลัวคนแกล้ง" หนูจ๋าพูดขึ้นมาลอยๆแต่ไม่คิดว่าจะมีคนได้ยิน

"มีใครกล้าแกล้งลูกลุงครับ"

"ไม่มีหรอกพี่กร ยัยฟ้าถ้ามีอะไรก็จะบอกหนูแต่นี้ไม่เลย" (จริงแล้วทุกครั้งฟ้าใสจะบอกเธอแล้วเธอเองเคยสังเกตมันการหยอกล้อของเด็กๆเธอมองข้าม)

อยู่ๆก็รู้ใจหวิวแปลกๆแต่ก็ช่างเถอะตอนนี้ผมมีเพื่อนใหม่ ก็จะใครหล่ะพี่บาสกับพี่บอยแระที่ผมกำลังสนิทด้วยเล่นเกมส์ออนไลน์ด้วยกันตลอด" เวไปเล่นเกมส์นะม้า" เด็กชายวัยสิบสี่ปีหันมาบอกม้าสุดที่รักก่อนขอตัว

"เจ้าเว เล่นกะใครอะ"

"เล่นกับพี่แฝดเพื่อนพี่หนูอิงอะ"

"เดี๋ยวนี้สนิทกับรุ่นพี่แล้วหรือเว " วาคิมเอ่ยถามน้องชาย

"เล่นเกมส์กับรุ่นเดียวกันไม่มันส์อะดิพี่คิมเล่นด้วยกันปะจะดึงเข้ากลุ่ม"

"หึ.ไม่เล่นไม่ว่างไร้สาระ" วาคิมส่ายหน้าทันทีหลังจากเวฬาเสนอแนะ

"กลัวติดใจอะดิ อย่ามาเวรู้หรอก" ลองเชิงพี่ชาย..

"หึ กลัวเสียการเรียนต่างหาก" เขาพูดจริงเพราะถ้าเล่นเขาเล่นไปนานแล้ว..

"โด่ ป๊อด.." ตัวของเวฬาเองสัญญากับป๊าม้าว่าถ้าเกรดตกเขาจะหยุดเล่นแต่ถ้าเกรดเขาไม่ตกเขาก็เล่นต่อ มันจะตกได้ไงหล่ะมีติวเตอร์ที่ดีอยู่กับตัวไอ้พี่่แฝดนั้นแระ

แต่การมาเที่ยวครั้งนี้ผมรู้สึกไม่โอเคเลยบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่ก็คุยกับใครไม่ได้เลยดูเหมือนว่าปีหน้าจะไม่มีการร่วมตัวถ้าคนไม่พร้อมกัน..

กลายเป็นว่าท้ายที่สุดปีนี้ดันเป็นปีสุดท้ายของการรวมตัวซะงั้นเพราะมีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นมากทำให้เขาอดเจอคนที่อยากเจอแต่ไม่เป็นไรหรอกเขาสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำเขาต้องทำให้ได้เพื่อไปเจอจุดหมายที่แท้จริง...