บทที่ 6 การดูหมิ่นศักดิ์ศรี

นคินทร์มองขึ้นมา เลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้โมโหอะไรแต่ยังมีแรงกดดันแผ่ออกมา “ฮืม?”

ระพีกัดฟัน “ช่างเถอะ เพื่อความสุขของคุณ ผมจะยอมทนกลืนลงไป”

นคินทร์มองดูเขาแวบหนึ่ง สายตาอันลึกล้ำ เยือกเย็นดำคลับ “ไปเถอะ”

ครามสตาร์ทรถ ขับออกไป ระพีรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรให้ฟารินดาสักหน่อย ในตอนที่หันกลับมากำลังจะไปหาเธอ พบว่าเธอเดินออกมาแล้ว

“ฟา”ระพีเดินเข้าไป

“ฉันต้องกลับแล้ว”เธอยิ้มแย้มมองระพี

ระพีมองเห็นว่าเธอไม่ค่อยจะสบายใจสักเท่าไหร่ “คือว่า ฟา เรื่องที่คุณแม่ของคุณกำลังหาหัวใจที่เข้ากันได้ ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ จะรีบช่วยคุณหาที่เหมาะสม”

เมื่อนึกถึงมารดาหัวใจของเธอก็บีบคั้น เธอพยายามที่จะปกปิดความรู้สึกของตัวเอง แต่น้ำเสียงก็แสดงออกถึงสภาวะอารมณ์แล้ว ถามออกมาเสียงสั่นเทาอยู่บ้าง “จริงเหรอคะ?”

หัวใจของแบบนี้ไม่ใช่อวัยวะอย่างอื่น รอยากมาก

มีบางครั้งจนตายก็รอไม่ถึง

“รุ่นพี่ ขอบคุณพี่มาก”เธอไม่ทราบว่าจะแสดงความซาบซึ้งใจของตัวเองอย่างไร

ขอบตาร้อนผ่าวอยู่บ้างเล็กน้อย

“เราสนิทกันแต่ไหนแล้ว ไม่ต้องเกรงใจ”ระพีต่างรู้สึกเคอะเขินแล้ว ถ้าคนที่ใช้เส้นสายไม่ใช่นคินทร์ เธอก็จะห่างจากความฝันใกล้เข้ามาหนึ่งก้าวแล้ว

“พี่ส่งเธอกลับบ้าน”

ฟารินดารีบปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอกค่ะ”

ที่เธอต้องกลับไม่ใช่บ้านตระกูลศิริเจริญสกุล ดังนั้น……จึงปฏิเสธแล้ว

ระพีก็ไม่ได้ดื้อดึง

    ……

หลังจากแยกกันกับเขา ฟารินดาเรียกรถกลับคฤหาสน์

เมื่อนึกขึ้นมาว่านคินทร์ไม่มีทางเข้ามาที่นี่ตลอดไป ภายในใจก็สบายใจไม่น้อย ป้าสมก็มองออกแล้วเธอไม่ได้ดูอึดอัดอย่างที่พึ่งจะย้ายเข้าพักที่นี่ ยิ้มแย้มถามออกมา “มีเรื่องดีอะไรเหรอคะ? มองดูแล้วอารมณ์ดีไม่น้อย”

เธอก้มหน้ากำลังง่วนอยู่กับการเปลี่ยนรองเท้า “ฉันชื่นชอบการพักอยู่กับคุณค่ะป้าสม แค่พวกเราสองคน”

ป้าสม “……”

“ดังนั้น ผมคือส่วนเกิน?”

น้ำเสียงอันนี้……

ฟารินดาเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่ยืนอยู่ในห้องรับแขก ท่าทางของเขาเย็นชา แววตาที่มองดูเธอสูงตระหง่าน พร้อมทั้งราวกับว่าแฝงไปด้วยความรังเกียจ

ถ้าไม่ใช่ว่าเคยเห็นในนิตยสารธุรกิจหรือในโทรทัศน์ เธอคงต่างจะไม่ทราบว่าคนคนนี้คือ‘สามี’ของเธอ

เธอคาดไม่ถึงว่าเขาจะปรากฏตัว

“คุณกลับมา……ได้อย่างไร?”

ฟารินดาต่างไม่รู้เลยว่าเขาต้องการทำอะไร เขาเกลียดการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่เหรอ?

น่าจะไม่อยากเจอเธออย่างมากถึงจะถูก

สีหน้าของนคินทร์ขุ่นเคืองอย่างมาก ระหว่างคิ้วเย็นชา “ทำไม ผมจะกลับมาต้องขออนุญาตคุณ?”

ฟารินดาก้มหน้า จริงด้วย คือตัวเอง‘บุกรุก’พื้นที่ของเขาแล้ว

“เซ็นซะ”

นคินทร์นำเอาเอกสารการหย่าร้างโยนลงบนโต๊ะโดยตรงชุดหนึ่ง

ฟารินดามองไปยังบนโต๊ะแวบหนึ่ง ไม่ได้เกินคาด เขาต้องการหย่า ก็สมควร เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถหย่าได้ ต้องรอหลังจากมารดาของเธอทำการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว

“นะ……”แรกเริ่มเธอต่างไม่รู้ว่าควรเรียกเขาว่าอย่างไร “จะ……ได้”

“ไม่อยากหย่า?”คำพูดของเธอยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกนคินทร์ตัดบท ราวกับว่าไม่ได้แปลกใจกับปฏิกิริยาของเธอ ถ้าเธอยอมหย่าไปอย่างง่ายดาย ก็คงไม่ยื่นเสนอความต้องการมาให้เขาอย่างชั่วร้ายอย่างนี้แล้ว

“ดีมาก หวังว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลัง”นคินทร์เดินก้าวเท้ายาวเดินออกไปด้านนอก

ชัดเจนว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว ฟารินดาต้องการอธิบายให้ชัดเจน เธอก้าวเท้าเดินตามอย่างกระวนกระวายไม่ทันระวังสะดุดเข้ากับขอบประตูแล้ว กระเป๋าที่อยู่ในมือก็ร่วงลงบนพื้น

สิ่งของที่อยู่ด้านในต่างกระจัดกระจายลงพื้นแล้ว

เธอรีบนั่งลงเก็บ ราวกับว่าขาดอะไรบางอย่างไป ในตอนที่เธอค้นหาพบว่าหล่นอยู่ที่ข้างเท้าของนคินทร์ เธอราวกับว่ายื่นมือไปหยิบตามสัญชาตญาณ พยายามปกปิด

ในตอนที่เธอแตะโดน แผงยาถูกเหยียบเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นมา

นคินทร์ไร้สีหน้า มองเห็นท่าทางอันตื่นตระหนกของเธอราวกับว่าเกิดความสนใจ ก้มลงยกเท้าออกหยิบขึ้นมา

แพ็คสองเม็ด

ทานแล้วเม็ดหนึ่ง

ยังเหลืออีกหนึ่งเม็ด

เขาได้สติขึ้นมา ด้านบนเขียนเอาไว้ว่าลีโวนอร์เจสเตรล เขาเป็นไปได้ว่าในวินาทีแรกไม่ชัดเจนว่าเป็นยาอะไร แต่ตัวหนังสือด้านล่างเขียนเอาไว้แถวหนึ่ง คุมกำเนิดฉุกเฉินภายใน72ชั่วโมง

สิ่งนี้ถ้าเขายังไม่เข้าใจ ก็คือคนโง่แล้ว

เขามองต่ำลงมา จ้องมองหญิงสาวที่อยู่บนพื้นกำลังกระวนกระวาย ไร้สีหน้า น้ำเสียงเหยียดหยันสิ้นดี “ในค่ำคืนแห่งการแต่งงานใหม่ ไปหาผู้ชายแล้ว?”

วินาทีนี้ เขาถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้เกิดการรังเกียจไม่น้อย

นิ้วมือของฟารินดาค่อยๆกำเข้ามา เธอพยายามกดความสั่นเทาเอาไว้ ค่อยๆลุกขึ้นมา

เผชิญหน้ากับการเหยียดหยันไม่ได้โต้แย้งกลับไป

เพราะว่าเธอไม่สามารถโต้แย้งได้

“ฉันไม่ได้คิดอยากจะแต่งงานกับคุณ”เธอเอ่ยปากอย่างสั่นเทาเบาๆ

ท่าทางของเธอดูปากไม่ตรงกับใจ ช่างน่ารังเกียจ นคินทร์นำเอาสิ่งที่อยู่ในมือสะบัดใส่หน้าเธอโดยตรง ที่หางตาขูดเป็นรอยเลือดบางๆหนึ่งเส้น

ด้วยความสามารถของฟารินดาหลับตาลงสักพักแล้ว ความเจ็บปวดบนใบหน้า ไม่เทียบเท่ากับท่าทางการโยนยาของเขาในวินาทีนั้น การดูหมิ่นศักดิ์ศรีของเธอยิ่งทำให้เธอปวดใจ เธอกัดริมฝีปากเบาๆ ก้มลงไปเก็บยาขึ้นมาออกแรงจิกเอาไว้ แผ่นพลาสติกบางๆอยู่ในมือของเธอเปลี่ยนเป็นโค้งงอ ฝังเข้าในฝ่ามือจนเกิดความเจ็บปวด

“ชอบผู้ชายนักใช่ไหม? ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง”พูดจบนคินทร์ก็ออกไป

หลังจากนั้นผ่านไปเพียงแค่หนึ่งคืน ฟารินดาก็รับรู้ได้แล้ว ความหมายของคำพูดนี้ของเขา

ตอนเช้าในตอนที่เธอเตรียมที่จะไปทำงาน ครามปรากฏตัวที่หน้าคฤหาสน์