บทที่ 4 การฝึกงานถูกแทนที่

เธอมองต่ำลงเดินเข้าไปจัดเก็บกล่องเครื่องมือแพทย์ ไม่ลืมในฐานะแพทย์คนหนึ่ง บอกกล่าวออกมา “บาดแผลไม่สามารถโดนน้ำได้ ฆ่าเชื้อวันละหนึ่งครั้ง เสื้อผ้าสวมใส่แบบสบายๆ อย่าได้เสียดสีกับปากแผล”

เธอนำเอายาวางลง “นี่คือแบบทาน นี่คือใช้ภายนอก”

นคินทร์ไม่ได้หันหน้ากลับมา เพียงแค่ส่งเสียงอืมเบาๆ

ฟารินดาก็ไม่ได้พูดมากอะไรอีก

ถือกล่องเครื่องมือแพทย์ก็เดินออกไป

เธอเรียกรถกลับไปยังโรงพยาบาล ก็เกือบจะสิบโมงแล้ว เธอไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาลทานอะไรสักหน่อย เธอพึ่งจะกลับมาที่แผนก ก็ถูกผู้อำนวยการเรียกไปพบที่ห้องทำงานแล้ว

“เรื่องการไปฝึกงานที่โรงพยาบาลค่ายศรีอรุณ ผมเตรียมที่จะให้นิสาไป”ผู้อำนวยการเคร่งขรึม ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างภายในใจยากที่จะพูดออกมา

ฟารินดาอึ้งไปสักพัก ยังไม่แน่ใจถามออกไปอีก“บอกกว่าให้ฉันไปไม่ใช่เหรอ?”

“คุณก็ทราบ อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัยของโรงพยาบาลพวกเราเหล่านั้น ต่างเป็นทางทีจีกรุ๊ปบริจาคมา นคินทร์สั่งการมา ให้ผมดูแลหมอนิสาให้มาก ผมก็ไม่อาจไม่ทำ”

ฟารินดาได้ยินชื่อนคินทร์ชื่อนี้ ไม่เพียงตื่นเต้นอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าเธอภายใต้การยอมรับของสองตระกูล กลายเป็นภรรยาของนคินทร์ แต่ว่า ทั้งสองคนไม่เคยเจอหน้ากันอย่างเป็นทางการ

เธอเคยเห็นเขาเพียงในนิตยสารธุรกิจกับในโทรทัศน์เท่านั้น

เขากับนิสา?

ภายในใจของฟารินดาร่วงหล่นลงไป บนใบหน้ากลับสุขุมอย่างมาก “คือเช่นนี้เหรอ?”

“ใช่แล้ว ความเป็นมืออาชีพกับความสามารถทางการแพทย์ของคุณ พวกเราคือให้การยอมรับ ในพวกคุณแพทย์เยาวชนรุ่นนี้ ผู้อำนวยให้การชื่นชมคุณมากที่สุด”

ฟารินดามองต่ำลง “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

เธอที่เป็นภรรยาที่ถูกยัดเยียดให้เขาคนนี้ เดิมทีไม่ควรค่าแก่การพูดถึง เขาก็ไม่มีทางใส่ใจ

“ตอนบ่ายฉันมีเคสผ่าตัด งั้นขอตัวก่อนแล้ว”เธอพูด

ภายในใจของเธอทราบดี เรื่องเรื่องนี้ แน่นอนว่าไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว

ผู้อำนวยการถอนหายใจออกมาหนึ่งที ให้เธอไปทำงานเถอะ

ตอนบ่ายเข้าสู่การทำงาน ภายใต้การผ่าตัดสองเคสเธอได้ใช้พลังงานไปอย่างหมดจดแล้ว เธอล้างมือถอดชุดผ่าตัดสีน้ำเงินออกแล้ว นั่งลงบนเก้าอี้พักผ่อน

นิสาเดินเข้ามาแล้ว

“หมอฟา”เธอยิ้มแย้ม “ฉันเลี้ยงข้าวคุณนะ”

“ฉันยังมีธุระ” เธอเบี่ยงเบนเพื่อปฏิเสธ เธอกับนิสาก็ไม่ได้ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากนัก ก็เป็นเพียงเพื่อนร่วมงานธรรมดาทั่วไป

พวกเธอจบจากมหาวิทยาลัยแห่งเดียวกัน

ยังเป็นรุ่นเดียวกัน

แต่ว่าลักษณะนิสัยของนิสาแข็งกล้าแบบนั้น ชอบออกหน้า ยังชื่นชอบแข่งขันกับคนอื่น

ทว่าชื่นชอบความสงบ ชอบอ่านหนังสือ ทั้งสองคนไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน

ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้กลายเป็นเพื่อนรักกัน

“คือแบบนี้นะ”ใบหน้าของนิสาแสดงความลำบากใจออกมา “ฉันมาหาคุณความจริงมีธุระอยากคุยกับคุณ”

ฟาริดาลุกขึ้นแขวนเสื้อผ้า ไม่ได้มองเธอ “คุณพูดมาเถอะ”

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อทราบว่าเธอมีความสัมพันธ์กับนคินทร์ เธอยิ่งอยากจะออกห่างนิสาแล้ว

“คุณน่าจะได้ยินมาแล้วใช่ไหม? รู้สึกผิดมากจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมผู้อำนวยการ……”

“ไม่เป็นไร”ฟารินดาตัดบทเธอ

นิสามองต่ำลง นัยน์ตากลอกไปกลอกมา “แล้วอีกเรื่องที่ฉันไม่อยู่ที่โรงพยาบาลเมื่อคืน คุณสามารถเก็บเป็นความลับแทนฉันได้ไหม? เพราะว่าฉันต้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาลศูนย์ ไม่อยากจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา”

เหตุผลค่อนข้างไกลตัว

ฟารินดาทราบเธอคนนี้นั้นชอบทำเช่นนี้ พูดออกมาว่า “ฉันไม่มีทางพูดหรอก”

เดิมทีเรื่องการเข้าเวรแทนเพื่อนร่วมงานก็เป็นเรื่องปกติทั่วไป

ทุกคนใครต่างก็มีช่างเวลาที่มีธุระด่วน

นอกโรงพยาบาล

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ไฟถนนต่างก็สว่างขึ้นมาแล้ว

ที่หน้าประตูใหญ่มีรถตู้หรูหราสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ระพีก็อยู่ในรถ เขายังพูดออกมาอย่างชื่นชมว่า “ฝีมือทางการแพทย์ของรุ่นน้องผมใช้ได้ใช่ไหม?”

นคินทร์นั่งอยู่ในรถด้วยลักษณะท่าทางสบายๆ นึกถึงตอนที่เธอจัดการบาดแผล ความสุขุมและความเชี่ยวชาญเช่นนั้น สำหรับความสามารถของเธอก็ยังให้การยอมรับ

“คุณนิสา”ครามที่อยู่ด้านหน้าเตือนสติ

นคินทร์ลดกระจกลง

นิสาเดินเข้ามา

ระพีมองเห็นเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “นิสา”

“คุณรู้จัก?”ครามหันหน้ากลับมา

ระพีพยักหน้า “รุ่นน้องผม”

นคินทร์เงยหน้าขึ้นมา ในแววตาเป็นประกายขึ้นมา

เมื่อคืนคือเธอช่วยชีวิตเขาแล้ว วันนี้จัดการบาดแผลให้เขาก็ยังเป็นเธอ?

เธอ——

ครามเองก็ซาบซึ้งใจ “นี่คือเทพแห่งความรักตื่นแล้ว?”

ในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ว่ากำลังจะมาผูกด้ายแดงให้บอสเขาแล้ว?

ระพีขมวดคิ้ว “คุณกำลังพูดอะไร?”

“คุณคินทร์”

ในเวลานี้นิสาเดินเข้ามาแล้ว ตัดบทการสนทนาของพวกเขาแล้ว