บทที่ 3 ผู้ชายที่บาดเจ็บ

โทรศัพท์มาคือรุ่นพี่ของเธอ พวกเขาจบจากมหาวิทยาลัยแพทย์แห่งเดียวกัน เพียงแต่ว่าเขาจบก่อนตัวเองสองรุ่น เคยไปเรียนรู้ที่ต่างประเทศ ดั่งเช่นในวันนี้ภายในประเทศมีชื่อเสียงอย่างมาก

เขาสำหรับตัวเธอให้การดูแลอย่างดีมาโดยตลอด

ดังนั้นทั้งสองคนก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

“ว่าไง พี่ว่ามา”เธอตรงไปตรงมา

“พี่มีคนไข้คนหนึ่ง พี่ทางด้านนี้มีธุระด่วนไปไม่ทัน เธอไปแทนผมสักหน่อย”

ฟารินดามองดูเวลาสักหน่อยแล้ว เธอวันนี้ไม่ต้องเข้าตรวจ ตอนบ่ายมีการผ่าตัดสองเคส ตอนเช้าคือมีเวลา พร้อมทั้งจึงพูดออกมาว่า “ได้ค่ะ”

“ที่อยู่บุหงา วิลล์โซนA 306 เธอบอกว่ามาหาคุณคราม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็จะติดต่อให้”

“ค่ะ”

“เรื่องเรื่องนี้ อย่าได้พูดกับใครใดๆทั้งนั้น และก็อย่าได้ถามมาก เธอสนใจเพียงการรักษาเขาก็พอ”ด้านโน้นบอกกล่าว

“ฉันเข้าใจแล้ว”

ฟารินดารับปาก วางสายโทรศัพท์แล้วก็เรียกรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่

ที่นี่เป็นหมู่บ้านระดับไฮเอนด์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และความเป็นส่วนตัวต่างเป็นระดับสูง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูขวางเธอเอาไว้ เธอพูดว่ามาหาคุณคราม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่หน้าประตูต่อสายโทรศัพท์เช็กเพื่อความมั่นใจ ได้รับการตอบตกลงถึงจะปล่อยเธอเข้าไปได้

เธอหาประตูหมายเลข306เจอจึงกดกระดิ่ง

โดยเร็วประตูห้องก็เปิดออกแล้ว

ครามมองเห็นว่าคนที่มาถึงไม่ใช่ระพี ขมวดคิ้วเป็นปม “คุณคือ……”

ฟารินดาจากในคำพูดของระพีสามารถรู้สึกได้ ผู้ป่วยคนนี้ค่อนข้างต้องการความเป็นส่วนตัว เธอก็ไม่อยากเพราะว่าเรื่องนี้นำความยุ่งอยากมาให้ตัวเอง ดังนั้นเธอจึงสวมแมสปิดปากแล้ว

“คือหมอระพีให้ฉันมาค่ะ”

ครามมองเห็นในมือเธอถือกล่องเครื่องมือแพทย์อยู่ “ทราบไหมว่าทำต้องอย่างไร?”

“ทราบค่ะ หมอระพีต่างบอกกับดิฉันแล้ว ฉันไม่มีทางพูดมั่วซั่ว”

ครามคิดว่าระพีก็คงไม่เรียกคนมาอย่างมักง่าย จึงให้เธอเข้ามา

เขาพาฟารินดาเดินผ่านห้องรับแขกที่กว้างขวาง มาถึงชั้นสอง มุ่งตรงไปยังห้องนอนห้องหนึ่ง

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ เธอพูดว่า “มืดขนาดนี้ ฉันจะรักษาอย่างไร?”

นคินทร์ได้ยินว่าเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง เขาดึงเสื้อกันหนาวที่โยนไปด้านข้างมา คลุมหน้าเอาไว้ พูดออกมาอย่างเย็นชา “เปิดไฟ”

ครามจึงกดสวิตช์เปิดไฟ

ในห้องทันใดนั้นก็สว่างขึ้นมา

ฟารินดาได้ฟังเสียงมีความรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ไม่ได้สืบเสาะ เธอมองเห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง บนเสื้อเชิ้ตสีขาวรอยคราบเลือดที่แห้งแล้ว สีแดงเข้ม

เธอไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เธอแค่มารักษา

อีกฝ่ายแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่อยากให้ใครทราบสถานะของเขา เธอก็ควรที่จะรู้ตัวเองว่าต้องทำอย่างไร

เธอนำเอากล่องเครื่องมือแพทย์วางลงบนโต๊ะเปิดออก จากด้านในหยิบกรรไกรแพทย์ออกมาตัดผ้าก๊อซตรงตำแหน่งบาดแผล

โดยเร็วเธอก็มองเห็นบาดแผล ใช้ผ้าก๊อซจัดการอย่างง่ายๆ ตัดผ้าก๊อซออก บริเวณซี่โครงขวาที่มีบาดแผลจากมีดสองแห่ง

เธอวางกรรไกรลง จัดการบาดแผลอย่างชำนาญ

การเคลื่อนไหวสุขุมเชี่ยวชาญ

“แพ้ยาชาไหม?”เธอถาม

จากการตรวจดูของเธอแผลไม่ลึก ไม่ได้บาดเจ็บถึงภายใน แต่เธอก็จำเป็นต้องเย็บแผล

นี่มีความจำเป็นต้องให้ยาชา

น้ำเสียงของเธอสุขุมเกินไป ไม่เหมือนกับเมื่อคืนสักนิดที่มีความหวาดหวั่นกระวนกระวาย

ดังนั้น กระนั้นฟังน้ำเสียงของเธอ นคินทร์ต่างไม่รู้สึกอะไรสักนิด

ภายในใจมั่นใจในฝีมือทางการแพทย์ของเธอ เชี่ยวชาญพอ เอ่ยปากออกมาอย่างเย็นชา“ไม่แพ้”

ฟาริดาผสมยา หลังจากนั้นตรงบริเวณโดยรอบที่จะเย็บแผลฉีดยาชา

ผ่านไปสองนาทีก็ออกฤทธิ์แล้ว เธอจึงเริ่มทำการเย็บแผล

เวลาหนึ่งชั่วโมงจัดการเสร็จเรียบร้อย

สามารถพูดได้ว่าเร็วมากแล้ว

บนมือของเธอเปื้อนเลือดแล้ว “ฉันต้องการไปที่ห้องน้ำสักรอบ”

“ชั้นล่าง คุณไปเถอะ”ครามพูด

เธอเดินออกไป

มองเห็นแล้วว่าเธอเดินไปถึงชั้นล่าง ครามจึงปิดประตูลงเดินเข้ามา

“ได้ตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว เมื่อคืนคือแขไขส่งคนมา น่าจะเป็นเพราะว่าคุณกำจัดตัวสอดแนมที่เธอจัดวางเอาไว้ในบริษัททั้งหมด เธอถึงทางตันจึงทำอะไรที่ไม่คาดคิด อยากจะจัดการคุณเอาให้ถึงตาย”

นคินทร์ลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยและไม่อึดอัด แต่ร่างกายที่กำลังป่วยเช่นนี้ควรจะอ่อนแอ กลับแผ่รังสีอันน่ากลัวออกมา

เขามองขึ้นมา นัยน์ตาดำคลับดังบ่อน้ำลึก “เป็นไปได้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นแต่งเข้ามา กับเธอก็มีความเกี่ยวข้องกัน?”

ครามนิ่งไปสักพัก พูดเสียงเบา “ครับ ผมตรวจสอบเจอว่าเธอเคยติดต่อกับพิสิฐ เรื่องนี้มันจะแปลกไปหน่อย พิสิฐชี้ชัดว่าการแต่งงานครั้งนี้จะต้องเป็นคุณ กลับไม่ใช่มาวิน เพียงแค่คิดก็ทราบได้ เธอต้องลงมือทำอะไรแล้วอย่างแน่นอน”

“เธอส่งมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้ผมอย่างต่อเนื่อง ผมไม่ตอบกลับเธอสักหน่อย ไม่อย่างนั้นผมจะดูเป็นคนไม่มีมารยาท”เขาเพียงแค่ไปทำธุระที่ต่างประเทศสักรอบ ก็มีคนอาศัยโอกาสที่เขาไม่อยู่ก่อเรื่องมากมายขนาดนี้

ระหว่างคิ้วของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย กลับปกปิดความเยือกเย็นที่แอบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของดวงตาไม่อยู่ “ผมได้ยินมาว่ามาวินที่ถนนชุมเวษ เปิดกิจการสถานบันเทิงที่มีชื่อว่า ‘จุ๊ฟส์’”

ครามเข้าใจได้ทันที “ที่บริษัทไม่ที่ให้พวกเขาอยู่แล้ว พวกเขาจึงอาศัยรายได้จากสถานบันเทิงแห่งนั้น ถ้าเกิดว่ารื้อถอนแล้วสามารถนึกออกได้เลยว่าชีวิตในอนาคตของพวกเขาไม่ง่ายอย่างแน่นอน”

“ไปเถอะ”นคินทร์เสียงทุ้ม

ครามเดินมาถึงชั้นล่าง ฟาริดาต้องการขึ้นไปชั้นบน

ครามทราบว่าระพีต้องบอกกล่าวกับเธอแล้วอย่างแน่นอน คือก็บอกกล่าวเป็นตักเตือน “เรื่องในวันนี้ ถ้าเกิดว่ารั่วไหลออกไป คุณต้องตายอย่างไม่สวยอย่างแน่นอน”

ถ้าเกิดว่าเรื่องการบาดเจ็บของนคินทร์ไปถึงหูของแขไขกับมาวินแม่ลูกด้านโน้น ต้องอาศัยโอกาสนี้ก่อเรื่องอย่างแน่นอน

“ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก”ฟารินดาก้มหน้า “ฉันไปหยิบกล่องเครื่องมือแพทย์ก็ออกไปแล้ว”

เธอขึ้นชั้นบนมามองเห็นแผ่นหลังของชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตที่มีรอยเลือดได้ถอดออกแล้ว แผ่นหลังกำยำกว้างใหญ่ เอวของเขาแคบมาก ไม่มีไขมันส่วนเกิน กับสะโพกเชื่อมต่อกันอย่างกระชับแน่น สมส่วนทว่าตั้งตรง ดูลึกลับพร้อมทั้งรู้สึกถึงความทรงพลังบางอย่าง

“ยังไม่ไปอีก?” ชายหนุ่มไม่ได้หันหน้ากลับมา ราวกับว่ารู้สึกได้ถึงสายตาของเธอที่มองตรงมา น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายพร้อมทั้งแฝงไปด้วยความเหยียดหยัน

ฟาริดารีบก้มหน้า เมื่อสักครู่กระนั้นเธอมองจนใจลอยแล้ว