บทที่ 4

"แกจะยึดบ้านฉันหรอตาหนู?"

"ผมเปล่า! แต่เจ้าหนี้นอกระบบของป๊าเจ้ต่างหากล่ะ" ศิรชัชพยักเพยิดไปทางบิดาของหญิงสาวเพื่อขอกำลังเสริม

"ใช่ๆบ้านเรากำลังจะโดนยึดนะอามีมี่"

"แล้วตาหนูมันจะไปช่วยอะไรเราได้ล่ะป๊า"

"เจ้มีมี่รู้ไหมว่าเงินยี่สิบล้านนั่นน่ะป๊าของเจ้กู้มาจากป๊าผมนะ" ร่างสูงเฉลยทุกอย่างด้วยใบหน้าระรื่น

"งั้นดีเลยตาหนูเห็นแก่ความเป็นพี่น้องของเราสองคนเจ้จะขอผ่อนแกแล้วกันเนอะ"

"ไม่!" ชายหนุ่มตอบเสียงแข็ง

"ทำไม"

"ผมไม่อยากเป็นพี่น้องกับเจ้มีมี่" เขาบอกตามตรง

"แล้วแกอยากจะเป็น'ผัว' ฉันหรือไงห๊ะ!?"

"ใช่" คนพูดตรงตอบทันควันจนคนฟังชะงักค้างไปทันที...

มารียาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวเหมือนเช่นทุกครั้ง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัวไปทำงาน

พรึ่บ!!!

"กรี๊ดด !!" เสียงแหลมกรีดร้องลั่นบ้าน เพราะทันทีที่เธอเปิดตู้เสื้อผ้าออกมา ร่างสูงของใครบางคนก็ยืนยิ้มแหยๆรออยู่เหมือนเด็กกำลังเล่นซ่อนแอบ แล้วโดนหาเจอยังไงอย่างนั้น

"เบาๆสิเจ้มีมี่ ไม่มีคนอยู่บ้านก็ใช่ว่าจะไม่มีใครได้ยินนะ กรี๊ดอย่างกับโดนข่มขืนไปได้"

ตัวต้นเหตุที่ยังมีหน้ามาตำหนิเธอเอ่ยขึ้นอย่างไม่สำนึก แถมยังเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้าหน้าเฉย เพื่อทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด แล้วค่อยชิ่งหนีเอาตัวรอด

"กะ ก็ แกเข้ามาอยู่ในห้องนอนฉันทำไมล่ะ !?" หญิงสาวตะโกนถาม เมื่อสติที่กระเจิดกระเจิงไปกลับมา

"ผมเอาเสื้อผ้ามาเก็บไง" เขาบอก แล้วชี้เข้าไปในตู้เสื้อผ้าของเธอ

"เอามาทำไม ?"

"ถ้าเราแต่งงานกันแล้ว ผมก็จะย้ายมาอยู่บ้านเจ้มีมี่ไงครับ"

"เออ เรื่องนั้นฉันรู้ แต่มันอีกตั้งนานแกจะรีบขนเสื้อผ้าเข้ามาทำบ้าอะไร" มารียาบอกอย่างไม่พอใจ เพราะเธอไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในห้องนอน ...ถึงแม้คนตรงหน้ากำลังจะกลายเป็นสามีในอนาคตของเธอก็เถอะ

"เจ้มีมี่ทำไมต้องบ่นด้วย"

"ฉันบ่น เพราะแกทำโดยที่ไม่ขออนุญาตฉันก่อนไง"

"ก็...เจ้อาบน้ำอยู่ไม่ใช่หรือไง แถมอาบตั้งสองชั่วโมงแน่ะ ถ้ารอขอก็ไม่ต้องทำงานทำการกันพอดี" คนพูดแสร้งยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู แล้วพูดได้หน้าตบที่สุด

"เออๆ ถ้าย้ายเข้ามาแล้วก็ช่างมันเถอะ"

"ครับๆ"

"แล้วจะมายืนอยู่ทำไมอีกล่ะตาหนู รีบไปทำการทำงานซะสิ เจ้ไม่ชอบผู้ชายที่จะมาเกาะผู้หญิงกินนะบอกเลย" มารียาโบกไม้โบกมือไล่ เมื่อเธอเริ่มใจเย็นลง แล้วทำท่าจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัวไปทำงานของตัวเองบ้าง

"ถึงผมจะเด็กกว่า แต่ผมไม่มาเกาะเจ้มีมี่หรอกน่า ต่อให้เจ้ไม่ทำอะไรเลย ผมก็หาเลี้ยงเมียผมได้แล้วกัน" ร่างสูงประกาศขึ้นอย่างไม่พอใจ

เพราะเขาอายุน้อยกว่างั้นเรอะ! เธอถึงได้คิดว่าเขาจะมาเกาะ น่าโมโหจังแหะ!

มารียาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะเธอเริ่มรู้สึกอึดอัดว่าตัวเองกำลังจะมีผัวหรือกำลังจะมีลูกกันแน่ แต่เพื่อไม่ให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ หญิงสาวถึงทำได้เพียง...

ยกมือขึ้นจับเรือนผมสีดำสนิทของเขาอย่างเบามือ แล้วฉีกยิ้มกว้างๆส่งไปให้

"โอ๋ๆ ตาหนูของเจ้ รีบไปเปิดร้านของตาหนูแล้วหาเงินมาปรนเปรอว่าที่เมียคนนี้เยอะๆนะจ๊ะ"

"ครับ" ศิรชัชรับคำอย่างว่าง่าย จนหญิงสาวแทบจะหลุดหัวเราะออกมา

"โอเค งั้นก็ไปทำงานได้แล้วเนอะ เจ้ก็จะไปทำงานของเจ้เหมือนกัน"