บทที่ 3

"ไอย๊า!! ผู้ชายดีๆมันก็ยังมีอยู่เยอะแยะนะลูก"

"ผู้ชายดีๆมันยังมีอยู่บนโลกนี้อีกเรอะ!?" ร่างบางพูดกลั้วหัวเราะ

...ทว่ากลับมีเสียงของบุคคลที่เธอไม่ได้รับเชิญดังแทรกขึ้น

"เจ้มีมี่พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะผู้ชายดีๆที่ว่าอาจจะอยู่ใกล้ตัวจนเจ้มีมี่ลืมดูไปก็ได้นะครับ" ร่างสูงชะรูดของเด็กข้างบ้านเดินเข้ามาส่งยิ้มให้เธอ

"มันมีด้วยหรอตาหนูเจ้ไม่เคยเห็นผู้ชายดีๆที่ไหนใกล้ตัวเลยสักคน" มารียาพูดด้วยความหงุดหงิดแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ก็...ผมไง!" คนพูดชี้เข้าหาตัวเองแล้วยิ้มแฉ่งออกมา

"ทุเรศ! คนบ้าอะไรวะชมตัวเองก็ได้ด้วย" ร่างบางแหวใส่แบบติดตลกก่อนจะดึงแขนคนตัวสูงให้เข้ามานั่งข้างตัวด้วยความเอ็นดูเพราะเธอเห็นเขาเป็นน้องชายผู้น่ารักมาตลอด

"เห็นไหมล่ะอามีมี่ผู้ชายดีๆมีอยู่จริงๆนะ"

"ป๊าไม่ต้องมาพูดเลยมี่เห็นตาหนูเป็นแค่น้องชายเท่านั้นแหละ" มารียาหันไปยิกแก้มชายหนุ่มข้างตัวด้วยความหมั่นเขี้ยว

...ทว่าเขากลับรวบมือของเธอเอาไว้แล้วส่งสายตาทะมึนทึงมาให้ราวกับว่าพร้อมจะหักคอเธอจิ้มน้ำพริกกิน

"วันนี้ตอนนี้เวลานี้นาทีนี้วินาทีนี้"

"อะไรของแก?" มารียามองร่างสูงตรงหน้างงๆเพราะอีกฝ่ายพูดอะไรแปลกๆออกมา

"สนไม่อยากเป็นแค่น้องชายของเจ้มีมี่อีกแล้ว"

"กะกะแก! แกว่าไงนะต้นสน?" แอร์โฮสเตสสาวร้องถามตาเหลือกเพราะเธอไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่

"สนบอกว่า'สนไม่อยากเป็นแค่น้องชายของเจ้มีมี่อีกแล้ว' ได้ยินไหม?" ศิรชัชถามย้ำเมื่อเขาเอ่ยทวนซ้ำประโยคเดิมจบ

"แกจะบ้าหรอสน?"

"ไม่บ้า" ชายหนุ่มตอบก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

ขุ่นพระ!

มันคือแหวน!!

แหวนเพชรด้วยนะเออ!!!

"แต่งงานกันนะเจ้มีมี่" ศิรชัชที่อายุน้อยกว่าเธอถึงห้าปีพูดขอแต่งงานอย่างตรงไปตรงมาพร้อมกับดึงมือข้างซ้ายของเธอไปสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางอย่างพอดิบพอดี

"มะไม่ไม่นี่มันเรื่องอะไรกัน"

ปุ้ง! ปุ้ง! ปุ้ง!

เสียงจุดสายรุ้งฉลองประดุจวันปีใหม่ดังขึ้นทั่วบ้านก่อนที่บรรดาญาติผู้ใหญ่ของเธอกับศิรชัชจะทยอยกันเดินออกมาร่วมแสดงความยิน...ที่เธอ'ไม่ยินดี' !

"มี่ไม่แต่งนะป๊า" มารียาหันไปบอกบิดาด้วยท่าทางร้อนใจเพราะเธอหวงความโสดถึงขั้นตั้งปนิธานว่าชาตินี้จะไม่ลงจากคานเด็ดขาด

"ถ้าไม่แต่งบ้านเราจะโดนยึดนะ"

"นี่อย่าบอกนะว่าเป็นแผนการของป๊าเพื่อช่วยไม่ให้บ้านเราโดนยึดน่ะ" หญิงสาวถามขึ้นด้วยความตกใจเนื่องจากเรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่บิดากลับไม่คิดจะปรึกษาเธอเลยสักนิด

"ใช่"

"ป๊าทำอะไรลงไปน่ะรู้ตัวไหม?"

"ก็จับอามีมี่แต่งงานแต่งการไงไม่เห็นหรอผู้หลักผู้ใหญ่พากันมาร่วมแสดงความยินดีกับลื้อทั้งสองคนเนี่ย" บิดาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปโบกมือทักทายทุกคนอย่างอารมณ์ดี

"แต่มี่ไม่แต่ง!" มารียาตะโกนลั่นบ้าน

"ถ้าไม่แต่งบ้านเจ้จะโดนยึดนะ" ศิรชัชที่นั่งอยู่ข้างๆเธอพูดขึ้น

"ตาหนู! แกจะแต่งงานกับเจ้ไม่ได้นะ"

"ทำไมจะไม่ได้" คนพูดจับมือข้างซ้ายของเธอที่สวมแหวนแต่งงานแบบสดๆร้อนๆขึ้นมาให้ดู "นี่ไงเจ้มีมี่เราสองคนแต่งงานกันแล้ว"

"โว๊ยย! ฉันไม่แต่ง"

"ถ้าไม่แต่งบ้านเจ้จะโดนยึดอยากให้บ้านโดนยึดงั้นสิ ?"