เจ้าบ่าวรสแซ่บ

"เมื่อกี้... เมื่อกี้มี่แค่หูฝาดไปใช่ไหมคะ ?" ร่างบางที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงานร้องถามบิดาด้วยเสียงโหยหวน ราวกับเสียงกรีดร้องของค้างคาวมากกว่าจะเป็นเสียงคน

"ไม่ฝาดหรอกอามีมี่ ป๊าพูดความจริงทุกอย่าง เราสองคนพ่อลูกกำลังจะไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว"

...เสียงชายชราท่าทางเจ็บป่วยออดๆแอดๆบอกขึ้นด้วยรอยยิ้มราวกับการที่บ้านกำลังจะถูกเจ้าหนี้นอกระบบยึดไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

"บ้านกำลังจะถูกยึด แล้วป๊ามายืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่เนี่ยนะ" มารียาถามด้วยความสงสัย

"แล้วจะให้ป๊าเครียดเรอะ !?" คนต้นเรื่องถามกลับอย่างไม่ทุกข์ร้อนอีกครั้ง ทั้งที่คนฟังแทบจะลงไปแดดิ้นอยู่กับพื้น

"ป๊าคะ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นนะ"

"ป๊าก็ไม่ได้ล้อเล่น บ้านเรากำลังจะถูกยึดจริงๆ เดือนหน้านี่แหละมั้ง"

"แล้วป๊ายิ้มทำไมเนี่ย !!" แอร์โฮสเตสสาวแหวใส่อย่างหัวเสีย เพราะเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ บิดาของเธอไม่ควรมายิ้มแฉ่งเหมือนอาแปะแป๊ะยิ้มในคณะเชิดสิงโต

"เครียดไปป๊าก็จะตายเร็วเปล่าๆน่ะซี้"

"แต่ป๊ายิ้มแบบนี้ มันทำให้หนูรู้สึกอยากตายขึ้นมาเล่นนะเนี่ย" มารียาโวยวายก่อนจะเดินไปหยิบสัญญาหนี้ยี่สิบล้านที่บิดาไปกู้มาเมื่อห้าปีที่แล้วขึ้นมาอ่านอีกครั้ง เพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้หูฝาดไปจริงๆ

"ป๊า... บ้านเรากำลังจะโดนยึดจริงๆหรอ ?"

"เอ้า! อามีมี่นี่ถามแปลกๆอีกละ ก็จะโดนจริงๆน่ะซี้"

"แล้วเราสองคนพ่อลูกจะไปซุกหัวนอนที่ไหนล่ะ"

หญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ลำพังเงินเดือนของเธอสามารถใช้อยู่ใช้กินได้สบาย แต่พอเงินออกเธอก็ต้องแบ่งมาใช้หนี้ให้พ่อ แล้วคิดดูว่าตั้งยี่สิบล้าน ไม่รวมดอกเบี้ยอีกบานตะไทที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดเมื่อไหร่นั่นอีก

"ไม่ต้องเครียดหรอกอามีมี่"

"ไม่ให้มี่เครียดได้ไงป๊า มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ" เธอโวยวาย แล้วโยนสัญญาหนี้กระจัดกระจายไปทั่วบ้านอย่างหัวเสีย

"ป๊ามีทางออกแล้วกันจะเครียดไปทำไมหน้าแก่หมด"

"ทางออกหรอ ?"

"ใช่! ป๊าเตรียมทางออกเอาไว้ให้เราสองคนพ่อลูกแล้ว รับรองว่ามันดีต่ออามีมี่ของป๊า และตัวป๊าเองอย่างแน่นอน"

"ทางออกอะไรของป๊า" หญิงสาวขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

เอ๊ะ!...หรือบิดาของเธออาจจะพอมีเงินเก็บสำรองอยู่บ้าง!

"ป๊ามีเงินเก็บหลายล้านเลยใช่ไหม ?"

"ไม่ใช่" คนเป็นพ่อส่ายหัว

"เอ้า! งั้นป๊าก็รีบบอกมาเลยว่าทางออกของป๊ามันคืออะไรกันแน่ หนูไม่อยากไปนอนข้างถนนนะเดือนหน้าน่ะ หนูยังไม่พร้อมตกจากวิมานสวรรค์ชั้นฟ้า" มารียาโวยวายไปตามประสา ก่อนจะทรุดนั่งลงกับพื้น

"โอ๊ย!จะเครียดไปทำไม ชีวิตของเรามีมุมสวยงามอยู่อีกตั้งเยอะ เครียดไปก็เท่านั้น"

"ป๊ามาถือปรัชญาโลกสวยอะไรตอนนี้เนี่ย บ้านเรากำลังจะโดนยึดนะ นี่ป๊าแทบจะกลายเป็นบุคคลล้มละลายอยู่แล้ว ป๊ายังมาโลกสวยอีกหรอ"

"ไม่ๆ โลกของป๊าน่ะหล่อเหลา ไม่เชื่อก็ไปถามแม่เขาที่ฮวงซุ้ยดูสิ" บิดาของเธอบอกด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เพราะทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางไปหมด

"นี่อากงอาม่าเลี้ยงป๊ามาในทุ่งลาเวนเดอร์หรอ"