บทที่ 4 ฝันเป็นจริง

“ไม่มีอะไร”

“ไม่มีได้ยังไงครับร้องซะลั่นรถยังงี้ เคยเห็นเธอเหรอครับ ลงไปทักหน่อยมั้ยครับ สวยเซ็กซี่ทุกส่วนยังงี้น่าทักนะครับ”

“ไอ้บ้า”

เขาด่าลูกน้องแล้วก้มลงสตาร์ทเครื่องยนต์แต่ยังไม่ทันบิดกุญแจ เสียงเคาะกระจกด้านสุเมธนั่งก็ดังขึ้นเสียก่อนสุเมธเปิดประตูก้าวลงจากรถ

“สวัสดีครับ” เขาทักทายพร้อมรอยยิ้มร่าเริง

“สวัสดีค่ะ มาหาใครคะเห็นจอดรถนานแล้ว”

อรอินทุ์ทักทายน้ำเสียงเดียวกับชายหนุ่มตรงหน้าแม้เวลายิ้มจะตาหยีไปหน่อยแต่เครื่องหน้าของเขาน่ามอง ถ้าผู้หญิงคนไหนชอบสไตล์หนุ่มเกาหลี ผู้ชายคนนี้ต้องอยู่แถวหน้าทีเดียว

“เอ่อ.ไม่ได้มาหาใครครับ พี่ชายผมอยากมาดูบ้านน่ะครับ บ้านสวยดี คุณเป็นเจ้าของบ้านรึเปล่าครับจะขายมั้ยครับ”

สุเมธถามเป็นเรื่องเป็นราวทั้งที่ภวิศไม่ต้องการเช่นนั้น เขาอยากไปจากที่นี่โดยเร็วไม่อยากให้หญิงสาวเห็นหน้าแต่สิ่งที่เขาต้องการไม่เป็นผล

สุเมธเปิดประตูกว้างออก อรอินทุ์มองไปที่คนขับรถเป็นเวลาเดียวกับภวิศหันมา หล่อนกำลังจะยิ้มแต่พอเห็นหน้าชายหนุ่มเต็มตาเท่านั้นรอยยิ้มก็จางหายไปในทันที

อรอินทุ์ผลักประตูรถกว้างขึ้นเท้าก้าวเข้าไปชิดเบาะนั่ง ใบหน้าสวยของหล่อนบึ้งตึง ดวงตากลมจ้องเขม็งที่ใบหน้าชายหนุ่ม

“แกนี่เองไอ้สารเลว ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะเอาแกเข้าคุก ลงมา”

หล่อนถอยออกห่างตัวรถแล้ววิ่งอ้อมหน้ารถไปหาคนขับ ภวิศดึงประตูไว้ไม่ให้หล่อนเปิดแล้วหันมาเรียกสุเมธ

“ไอ้เมธขึ้นรถเร็ว”

สุเมธก้าวขึ้นรถตามคำสั่งเจ้านาย เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวกับนายหนุ่มมีปัญหาอะไรกันและรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ภวิศขับรถหนีอรอินทุ์ ไม่อยากเชื่อว่าความฝันของตัวเองจะเป็นเรื่องจริง อรอินทุ์จำเขาได้และท่าทางหล่อนโกรธมาก

“ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้โรคจิต ไอ้ชั่ว”

หญิงสาวคิดคำด่าได้แค่ไหนตะโกนไล่หลังรถไปแค่นั้น ใบหน้าเข้มคิ้วดก จมูกโด่ง ดวงตาเหมือนเหยี่ยว ปากหยักรูปกระจับ หล่อนจำได้ติดตาจำจุมพิตจู่โจมนั่นได้ด้วย หล่อนยกมือขึ้นเช็ดปากแรงๆ

“ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันเกลียดแก”

หล่อนเดินกลับเข้าบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด หยิบโทรศัพท์โทร.หาอาริยา เสียงปลายสายตอบรับมาหล่อนจะเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับหล่อนแต่เปลี่ยนใจ

“เมื่อคืนคุณแม่ไปไหนคะไม่รับโทรศัพท์อร”

“อาบน้ำจ้ะแต่ที่หนูโทร.เข้ารอบสองแม่รับนะแม่เรียกหนูแต่ไม่มีเสียงตอบ เป็นอะไรรึเปล่าลูก”

“เปล่าค่ะแค่อยากคุยกับคุณแม่ เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับคะ รีบมานะคะ อรอยู่บ้านคนเดียวเหงาค่ะ”

“ออกไปโรงแรมสิลูก ให้มาลัยเฝ้าบ้าน”

“กำลังจะไปค่ะ คุณแม่รีบกลับนะคะ”

“งานเสร็จปุ๊บกลับทันทีจ้ะ แม่รักอรนะ”

“อรก็รักแม่ค่ะ”

หล่อนยิ้มรู้สึกสบายใจขึ้นแต่ภาพปีศาจในความฝันทำให้หล่อนขวัญผวาอยากให้แม่กลับมาเดี๋ยวนี้ มาลัยตั้งโต๊ะอาหารมื้อเที่ยง อรอินทุ์ทานได้นิดเดียวเท่านั้น ความคิดของหล่อนจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าเข้มของชายหนุ่มเมื่อเช้า เขาต้องเป็นคนแถวนี้ไม่อย่างนั้นเขาจะมาบ้านหล่อนถูกได้อย่างไร

“น้ามาลัย ฉันจะไปโรงแรม อาจจะกลับค่ำไม่ต้องทำกับข้าว น้าทำกินกันสองคน ฉันจะกินที่โรงแรม”

“ค่ะ ให้พี่เลิศไปส่งใช่มั้ยคะ”

“ไม่ต้องจ้ะ ฉันจะขับรถไปเอง”

หญิงสาวใช้เวลาแต่งตัวไม่กี่นาทีก็ขับรถสปอร์ตสีขาวออกจากบ้าน โรงแรมสตาร์บีชของอิสระกับอาริยาอยู่ไม่ในตัวเมืองใกล้กับหาดผางาม ไม่มีใครไม่รู้จักโรงแรมแห่งนี้แม้จะเพิ่งเปิดตัวบริการมา 5 ปีแต่ชื่อโรงแรมก็ทำให้นักท่องเที่ยวสนใจเข้ามาพัก

ส่วนโรงแรมผาพราวของพัสกรกับจารุวรรณก็มีแขกเข้าพักไม่แพ้กัน พัสกรบริหารโรงแรมกับภรรยามานานถึง 10 ปีโดยมีสันทัดคอยช่วยไม่ห่าง มาถึงวันนี้โรงแรมเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวเก่าและใหม่เกือบทุกคนที่มาเที่ยวหาดผางาม

พัสกรรู้จักอิสระและอาริยาเมื่อครั้งร่วมประชุมใหญ่ของผู้บริหารในเมืองนี้ทั้งสองฝ่ายรู้ว่าเป็นคู่แข่งแต่ไม่คิดแย่งลูกค้าต่างคนต่างทำมาหากินสิ่งนี้ที่พัสกรพอใจมาก อิสระกับอาริยาจึงกลายเป็นเพื่อนร่วมกลุ่มธุรกิจที่น่าคบของเขา

อรอินทุ์เดินดูงานจนทั่วโรงแรมแล้วกลับมานั่งที่ห้องผู้บริหาร เลขาฯหน้าห้องนำเอกสารมาวางบนโต๊ะทำงานกองโต

“คุณอาริยาสั่งให้เอาเอกสารมาให้คุณอรดูค่ะ”

“คุณแม่โทร.สั่งงานจากต่างประเทศเลยเหรอ”

หล่อนมองหน้าปรารถนาแล้วยิ้มอย่างอดขำไม่ได้ แม่จริงจังกับงานจนไม่คิดหาพ่อใหม่ให้หล่อนหลังจากพ่อของหล่อนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่ผ่านมา

“ค่ะ บอกว่าถ้าคุณอรอยากรู้อะไรให้อธิบายให้ละเอียดคุณอรจะเข้ามาเป็นผู้บริหารที่นี่อีกคนค่ะ”

“ไม่ต้องทำตามคุณแม่ทุกอย่างก็ได้ค่ะคุณหนา ฉันสบายๆ อยู่แล้ว ไปทำงานต่อเถอะค่ะเดี๋ยวถ้ามีอะไรไม่เข้าใจจะออกไปถามค่ะ”