เงาซาตาน

อรอินทุ์สะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อชื้นเต็มดวงหน้ามนของหล่อน ดวงตากลมโตเบิกโพลงตื่นตระหนก หัวใจเต้นรัวเร็วราวกับจะระเบิดออกมานอกอก มือเรียวกำชายผ้าห่มแน่น ภาพในความฝันเหมือนหล่อนประสบกับมันโดยตรง

เสียงหายใจหอบถี่เบาลงและเงียบไป ร่างบางเลื่อนลงจากเตียงกว้าง ผ้าห่มสลัดไปอยู่ด้านหนึ่ง โทรศัพท์มือถือวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง หล่อนเดินมาหยิบมันขึ้นมา ภาพสยดสยองในความฝันเด่นชัดในมโนสำนึกหล่อนกดโทรศัพท์โทร.ออกรวดเร็ว เสียงปลายสายเรียกหลายครั้งกระทั่งตัดไป

“ทำไมคุณแม่ไม่รับสาย”

หญิงสาวพึมพำถอยหลังไปทรุดนั่งบนเตียงแม้ใจจะเต้นเป็นปกติแล้วแต่ความกลัวยังวิ่งวนรอบกายหล่อนกดโทร.ออกอีกครั้ง ไม่มีคนรับสายเช่นเดิมสุดท้ายหล่อนก็ปล่อยโฮออกมา ความเข้มแข็งภายในใจมลายหายไปเมื่ออาริยาไม่รับสาย

ความรู้สึกของอรอินทุ์ในขณะนี้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้านร้างริมผา หล่อนกำลังเผชิญหน้าอยู่กับปีศาจร้าย

ร่างชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวพรรณขาวสะอาด ดวงตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากซีดนั้นหยักเป็นรูปกระจับ เขาก้าวเข้ามาหาหล่อนพร้อมใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ดวงตาคมวับวาวแดงฉาน เปลวไฟลุกโชนในดวงตาคู่นั้น

เขาก้าวเข้ามาหาหล่อนพร้อมๆกับใบหน้าค่อยๆ เปลี่ยนทีละน้อยจากผู้ชายหน้าตาหล่อเข้มกลายเป็นเนื้อหนังแห้งติดกระดูก ริมฝีปากแห้งย่นแต่ดวงตายังมีไฟลุกท่วม หล่อนกลัวจนก้าวขาไม่ออก มือสั่งเทา ดวงตาเบิกกว้างพยายามยกขาถอยหนีแต่ฉับพลันนั้น ดวงไฟในดวงตาปีศาจก็พุ่งเข้ามาที่หน้าหล่อน

“อ๊ายยยยยยยยย...”

หญิงสาวถอนใจพรวด ความกลัวยังรบเร้าในจิตใจ มือกำโทรศัพท์แน่น ทำไมแม่ไม่รับสายหล่อนตอนนี้หล่อนอยากมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน หล่อนกดโทรศัพท์อีกครั้ง เสียงเรียกปลายสายดัง 2 ครั้ง เสียงด้านหน้าประตูห้องนอนก็ดังขึ้น

“ปึ้ง..”

อรอินทุ์สะดุ้งเฮือกลุกยืนโดยอัตโนมัติ หัวใจที่เต้นรัวอีกครั้ง โทรศัพท์ในมือหลุดล่วงลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับเสียงตอบรับของอาริยา

“ฮัลโหลอร อรลูก อร โทร.หาแม่มีอะไรหรือเปล่าลูก อร..อร..”

เท้าของอรอินทุ์ก้าวช้าๆ ไปที่ประตูห้องนอน ดวงตาจับนิ่งที่บานประตูไม้แกะสลักรูปหญิงสาวอ่อนช้อย ความงดงามของฝีมือช่างไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีในยามนี้ เท้าพาร่างเพรียวมาหยุดยืนตรงหน้าประตู มือเอื้อมไปที่ลูกบิดช้าๆ และทันทีที่มือของหล่อนแตะลูกบิดเสียงด้านนอกก็ดังขึ้นอีก

“ปึ้ง ปึ้ง”

“อ๊ายยยยยยยย...”

บานประตูเปิดผลัวะร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มก้าวเข้ามา ประตูปิดล็อคกลอนโดยอัตโนมัติ อรอินทุ์อ้าปากค้างความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจ หล่อนถอยหลังกรูดเมื่อตั้งสติได้ ผู้ชายในฝัน ปีศาจในความฝัน นี่หล่อนฝันอีกอย่างนั้นหรือ

“ไม่..ไม่นะ อย่าเข้ามานะ ฉันกลัวแล้ว ฉันกลัวแล้ว”

หล่อนสะบัดหน้าร้องเสียงลั่น ร่างสูงโผเข้าหาหล่อนมือแข็งแรงตะปบที่ปากร้องขอแล้วลากตัวหล่อนไปที่เตียงใหญ่ผลักลงบนเตียงนุ่ม หล่อนพลิกตัวถดหนี มือเท้ากับพื้นเตียงสัมผัสถึงความเย็นทำให้หล่อนรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันรอบสองแต่มันเป็นความจริง

ร่างสูงโถมถลาเข้าหาร่างบาง หล่อนกรีดร้องสุดเสียง ริมฝีปากหยักก้มลงหาปากที่อ้าร้องปิดเสียงของหล่อนไว้ มือเรียวกระชากเสื้อผ้าป่านเนื้อนุ่มขาดติดมือ อกเต่งตึงอวดความงดงามทันที ชายหนุ่มไม่หยุดนิ่ง ริมฝีปากบดขยี้ปากอิ่มอย่างไม่ปรานี มือสัมผัสแตะต้องอกอวบอย่างกระหายหิว

ความกลัวปีศาจหายไปสิ่งที่หล่อนกำลังเผชิญน่ากลัวกว่าร้อยเท่าพันเท่า หล่อนกำลังจะถูกข่มขืน ปีศาจตนนี้มีชีวิต ร่างกายอบอุ่น มือที่สัมผัสเรือนร่างของหล่อนร้อนซ่าน เขาไม่ใช่ผีแต่เป็นคน เขาเข้ามาในบ้านของหล่อนได้อย่างไร เขาเป็นใคร คำถามผุดขึ้นในใจแต่หล่อนไม่ต้องการคำตอบตอนนี้ต้องช่วยตัวเองให้พ้นการถูกข่มขืน

โทรศัพท์เครื่องเล็กนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงแม้มันจะเล็กแต่ในเวลาฉุกเฉินเช่นนี้อรอินทุ์สามารถใช้มันเป็นอาวุธได้เป็นอย่างดี หล่อนดันตัวจนมือหยิบโทรศัพท์ได้และพริบตานั้นมันก็กระทบกับศีรษะชายหนุ่มเต็มแรง

“โอ๊ย!”