บทที่ 2 ผู้ชายคนนั้น

เขาผงะถอนริมฝีปากจากใบหน้าเนียนพรวดพลาดลงจากเตียงไม่ถึงนาทีร่างสูงก็ก้าวหายออกไปจากประตู หล่อนหายใจหอบถี่ยันกายลุกจากเตียงวิ่งไปที่ประตูผลักมันปิดล็อคกลอนแน่นหนา

ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ปีศาจในฝันแต่เขามีตัวตนจริงๆ เขาเปิดประตูก้าวออกไปไม่ใช่หายตัวและเขาสัมผัสเรือนร่างส่วนบนของหล่อนอย่างหยาบคาย หล่อนก้มมองหน้าอกอวบ ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที

“ไอ้บ้า ไอ้สารเลว”

หล่อนวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อกับกางเกงออกมา นาฬิกาที่โต๊ะหัวเตียงบอกเวลาตีสี่ครึ่งถึงจะข่มใจข่มตาให้หลับก็คงหลับไม่ลง หล่อนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าภายในไม่กี่นาทีแล้วออกจากห้องเปิดไฟทุกดวงสว่างไสวทั่วบ้านและนอกบ้าน

“น้ามาลัย น้ามาลัย น้าเลิศ น้าเลิศ”

อรอินทุ์เคาะประตูห้องนอนของแม่บ้านโดยไม่มีความเกรงใจใดๆหลงเหลืออยู่ ความกลัวทำให้หล่อนลืมมารยาทผู้ดี หล่อนต้องการเพื่อนและแม่บ้านคนสนิทเท่านั้นที่จะช่วยหล่อนให้อุ่นใจได้

“มีอะไรคะคุณอร”

มาลัยเปิดประตูออกมาสีหน้าตื่นตกใจกับการเคาะประตูรัวของนายสาว เลิศพลอยตกใจไปด้วย

“คุณอรเป็นอะไรเหรอครับ”

“ฉัน..ฉัน..เอ่อ.ออกมาข้างนอกไปชงกาแฟให้ฉันด่วน”

หญิงสาวตอบไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน ความกลัวผสมความโกรธจนแทบจะระเบิดเสียงใส่แม่บ้านกับสามีที่นอนหลับไม่รู้เรื่องว่ามีคนร้ายบุกเข้ามาจะข่มขืนหล่อน หากโทรศัพท์มือถือไม่อยู่บนเตียงป่านนี้หล่อนคงถูกไอ้มหาโจรย่ำยียับเยินไปแล้ว

มาลัยต้มน้ำร้อนชงกาแฟอย่างรวดเร็ว ถ้ารอกระติกน้ำร้อนคงไม่ทันใจนายสาว เลิศนั่งรอภรรยาอยู่ที่เก้าอี้รับแขกตัวเล็ก อรอินทุ์นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มาลัยประคองถาดใส่แก้วกาแฟสีขาวกับแก้วน้ำเปล่ามาวางบนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ย

“คุณอรเป็นอะไรเหรอคะ ฝันร้ายเหรอคะ”

มาลัยเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะปกติอรอินทุ์ไม่เคยตื่นเช้ามืดเช่นนี้หากไม่ 6 โมงเช้าก็เกือบ 7โมงและคืนนี้เป็นคืนแรกที่ย้ายมาพักบ้านริมผา หล่อนอาจนอนไม่หลับก็ได้

“ใช่..ที่แย่กว่านั้นมีคนบุกเข้าไปถึงห้องนอนฉัน น้าสองคนยังไม่รู้สึก หลับปะสาอะไรถึงไม่ได้ยินเสียงโครมครามบ้าง”

“อะไรนะครับ คนบุกเข้ามาในบ้าน เข้าได้ยังไงครับผมปิดประตูหน้าต่างทุกบาน กลอนใหญ่แน่นหนาขนาดนั้นถ้ามันงัดเข้ามาผมต้องรู้สึกสิครับ”

เลิศตกใจกับคำของนายสาว มาลัยก็เช่นกันหล่อนหันไปมองรอบๆ ห้องแล้วลุกขึ้นยืนหันไปพยักหน้ากับสามี

“พี่เลิศไปดูหน้าต่างซิ”

เลิศลุกตามคำสั่งของภรรยา มาลัยเดินตามออกไปด้วย หน้าต่างทุกบานปิดสนิทลงกลอนเรียบร้อยดี ประตูบ้านเป็นไม้แกะสลัก 2 บานใหญ่ก็ปิดแน่นหนาไม่มีรอยแงะงัดแต่อย่างใด เลิศมองหน้าภรรยา

“หน้าต่างประตูปิดสนิทดี ใครมันจะเข้ามาได้ คุณอรฝันไปรึเปล่า”

“ไปถามคุณอรอีกที ถ้ามีคนเข้ามาทางหน้าต่างหรือประตูมันต้องเปิดอยู่บ้างสิไม่ใช่ใส่กลอนทุกบานยังงี้”

มาลัยเดินนำสามีมาที่ห้องรับแขก อรอินทุ์มองสองสามีภรรยานิ่ง รอฟังคำตอบจากเลิศ หนุ่มใหญ่ทรุดลงนั่งแล้วว่า

“ประตูบ้านใส่กลอนอยู่ครับ หน้าต่างทุกบานก็ใส่กลอนไม่มีบานไหนเปิดอยู่เลยครับ”

“เป็นไปได้ยังไง ไอ้ชั่วนั่นมันเข้าไปปล้ำฉันถึงห้องนอน มันเข้าบ้านทางไหนล่ะ”

หญิงสาวหงุดหงิดเมื่อได้ยินคำตอบจากคนขับรถ หล่อนไม่ได้ฝันทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับหล่อนเป็นความจริง หล่อนรับสัมผัสอบอุ่นจากมือของชายหนุ่ม ใบหน้าของเขาเหมือนผีร้ายในความฝันที่ต้องการเอาชีวิตหล่อน เขาหลุดออกมาจากความฝันได้อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่อย่างแน่นอนผู้ชายคนนั้นมีชีวิตมีลมหายใจเช่นเดียวกับหล่อน

ภวิศ พิตรพิบูล เจ้าของบริษัทนำเที่ยวทั่วประเทศถึงกับนั่งงงกับอาการเจ็บที่ศีรษะด้านขวา เขาฝันว่าหญิงสาวใช้โทรศัพท์มือถือฟาดที่ศีรษะของเขา หล่อนโกรธที่เขาลวนลามหล่อนซึ่งเขาไม่เคยทำกริยาเลวทรามเช่นนั้นกับผู้หญิงคนไหนสักคน เขายกมือคลำรอยนูนแล้วก็ต้องร้อง

“โอ๊ย..ฝันบ้าอะไรวะเหมือนจริงชะมัด”

“เป็นอะไรครับคุณวิศ ร้องเสียงดังไปถึงหน้าบ้านโน่น”