บทที่ 10 ฝันประหลาด

เขาตอบแล้วเดินออกไป รุ่งหันไปชงกาแฟเร็วทันใจเจ้านาย คำรณเดินเข้ามาหล่อนจึงส่งแก้วกาแฟให้สามี

“เอาไปให้คุณวิศที่ห้องทำงาน”

“คุณวิศตื่นเช้ากว่าทุกวัน จะไปไหนรึเปล่า”

คำรณถามลอยๆ รุ่งส่ายหน้า เขารับแก้วกาแฟเดินไปทางห้องขวามือของบ้าน

“คุณวิศตื่นแต่เช้านะครับ จะไปธุระที่ไหนรึเปล่าครับ”

“ไม่ได้ไปไหนจะเข้าโรงแรม นั่งก่อนสิ ฉันถามอะไรหน่อย”

สีหน้าของชายหนุ่มไม่ค่อยดีเท่าไรนัก คำรณนั่งคุกเข่ากับพื้น รอฟังคำถามของนาย

“พี่มาอยู่นี่ฝันอะไรบ้างมั้ย” ภวิศมองหน้าคนดูแลสวนและขับรถให้เขาเป็นบางเวลา

“ก็ฝันไปเรื่อยแหละครับคุณวิศถามทำไมเหรอครับ”

“เคยฝันแปลกๆ บ้างมั้ย แบบว่าฝันเหมือนเป็นจริงอะไรทำนองนี้น่ะ”

เขาจ้องหน้าคนรับใช้หนุ่ม คำรณนิ่งคิดแล้วส่ายศีรษะ

“ไม่นะครับ คุณวิศฝันแปลกเหรอครับ ฝันอะไรครับ”

“เปล่า”

ชายหนุ่มยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มไม่พูดอะไรอีกคำรณจึงถอยออกจากห้อง ภวิศมองประตูที่ปิดสนิทแล้วถอนใจเฮือก

“เราจะบอกเรื่องนี้กับใครได้วะ ใครจะฝันประหลาดเหมือนเราล่ะ..”

เขาถอนใจอีก ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เสียงเคาะประตูดังสองครั้งบานประตูก็ถูกผลักเข้ามา สุเมธเดินถือแก้วกาแฟพร้อมรอยยิ้มมาทรุดนั่งบนเก้าอี้เดี่ยว

“คุณวิศตื่นแต่เช้ามีแผนจะไปไหนไปกับคณะทัวร์รึเปล่า ทริปนี้มีลูกทัวร์สวยๆ ทั้งนั้นเลยนะ”

“ไอ้บ้า อย่าทะลึ่งให้มันมากนัก ห้ามวุ่นวายกับลูกทัวร์นะโว้ย ถ้าแกคิดจะจีบก็อย่าทำให้ฉันเห็นถ้าไม่เชื่อออกอย่างเดียว ฉันไม่ง้อนะโว้ยให้อาสันหางานใหม่ไว้รอแกเลย”

“ผมล้อเล่น ผมไม่ทำหรอกน่ะ”

สุเมธยิ้มร่า ยกแก้วกาแฟดื่มสายตาจับที่ใบหน้าเจ้านาย ไม่ต้องถามก็รู้ว่าภวิศกำลังมีเรื่องไม่สบายใจแต่เดาไม่ถูกว่าเรื่องอะไร

“คุณวิศ มีอะไรจะเล่ามั้ยครับ”

“ก่อนฉันจะเล่าแกเรียกฉันใหม่ซิ”

ภวิศจ้องหน้าสุเมธอย่างเอาเรื่องเพราะเขาให้ชายหนุ่มรุ่นน้องเรียกพี่หลายครั้งหลายหนแต่สุเมธก็ยังติดปากเรียกคุณอยู่นั่นเอง

“ถ้าไม่เรียกก็ไม่เล่าใช่มั้ยครับ ก็ได้ครับต่อไปนี้ผมจะเรียกพี่วิศ โอ.เค.มั้ยครับ”

สุเมธยกมือแตะหางคิ้วเป็นสัญญาตามที่พูด ภวิศหัวเราะเบาๆ แล้วยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มความฝันที่เหมือนจริงของเขาถูกถ่ายทอดให้สุเมธรับรู้ทั้งหมด

“แกว่าฉันฝันหรือฉันออกไปจริงๆ วะ”

“ไม่รู้สิพี่แต่ตอนที่พี่รู้สึกตัวพี่ก็นอนอยู่บนเตียงไม่ใช่เหรอครับ”

“อือ..”

ภวิศพยักหน้ายอมรับเพราะเขารู้สึกตัวตื่นก็นอนอยู่บนเตียงไม่ใช่เพิ่งเข้ามานอนแต่ตื่นกลางที่นอนนุ่มของเขา

“ผมว่าพี่ต้องฝันแต่มันอาจจะเหมือนความจริงไปหน่อย”

สุเมธสรุปให้เจ้าของความฝันฟังแล้วดื่มกาแฟ เสียงถอนใจยาวดังมาจากภวิศ เขาจ้องหน้าเจ้านายที่นับถือเช่นพี่ชาย

“ทำไมครับ ไม่เคลียร์เหรอครับ”

“อือ.ยังไงมันก็เหมือนจริงมากกว่าฝัน คืนนี้แกนอนกับฉันนะจะได้รู้ว่าฉันละเมอลุกไปไหนบ้างรึเปล่า”

“เอางั้นเหรอครับ”

ภวิศพยักหน้าสบตาสุเมธจริงจัง เขาไม่พูดเล่นแต่จะทำจริง ถ้าคืนนี้เขาฝันอย่างน้อยสุเมธต้องรู้ว่าเขาลุกจากเตียงหรือเปล่า

สุเมธไม่เชื่อว่าความฝันที่ภวิศเล่าเป็นความจริงแต่เพื่อให้นายหนุ่มสบายใจเขาจะนอนเป็นเพื่อนภวิศ

“ฉันจะเข้าโรงแรมไปด้วยกันมั้ย” ภวิศเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อสุเมธรับปากจะนอนกับเขาคืนนี้

“ไปครับ ผมไม่ได้เจอพ่อเดือนกว่าแล้วมั้งมัวแต่ยุ่งกับลูกทัวร์ของพี่นี่แหละทีหลังบริการเองบ้างนะครับอย่ายกให้ผมเป็นเจ้าของคนเดียว”

“อย่าบ่น เงินเดือนเกือบครึ่งแสนจะเอามั้ยหรือว่าจะให้ลดเหลือหมื่นเดียว”

“ลดไม่ได้นะครับ สามหมื่นห้าก็เพิ่มเป็นสี่หมื่นถึงจะถูก”

หนุ่มรุ่นน้องยิ้มร่าแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ภวิศมองตาม เขาหัวเราะออกมาในที่สุด สุเมธทำงานโดยไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย สุเมธไม่ใช่น้องชายที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกันแต่สุเมธก็เปรียบเสมือนน้องแท้ๆ อะไรที่เขาสามารถช่วยน้องได้เขาพร้อมจะช่วยเต็มที่

โรงแรมผาพราวไม่เคยขาดลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการไม่ต่างจากโรงแรมสตาร์บีชของอิสระและอาริยาจะแตกต่างไปตรงที่ลูกค้าเข้ามาอยู่ได้คืนเดียวก็ย้ายเข้ามาพักโรงแรมผาพราวโดยลูกค้าต่างพูดตรงกันว่า

“ที่นี่มีผี”

อิสระรู้เหตุผลของการย้ายออกของลูกค้าแต่เขาไม่เชื่อว่าจะมีผีหลอกหลอนลูกค้า อาจเป็นภาพลวงตาหรือเป็นแผนของโรงแรมผาพราวที่จะดึงลูกค้าจากโรงแรมของเขา หนุ่มใหญ่โทรศัพท์สั่งงานกับอรอินทุ์ผู้เป็นหลานสาวเมื่อเหตุการณ์ประหลาดเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น