ตอนที่ 4

กลิ่นจันทร์กัดริมฝีปากแน่น ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ พยายามตีตัวออกห่างจนหนีไปห่างไกล ก็เพราะกลัวหัวใจตัวเอง

“คุณมาย้อนถามฉันทำไม รู้อยู่แก่ใจ ปล่อยฉันได้แล้ว!” คนสวยเริ่มดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากพันธนาการ

ชายหนุ่มหัวเสียกับปฏิกิริยาท่าทางทำเหมือนรังเกียจเขาหนักหนา เลยตวัดร่างบางไว้ในอ้อมแขนกอดรัดแน่นอย่างจงใจให้อีกฝ่ายขัดขืนไม่ได้ กลิ่นจันทร์ดิ้นรนสุดกำลังแต่ไม่เป็นผล คิมหันต์มองร่างในอ้อมแขน ดูว่าจะแสดงฤทธิ์เดชได้สักแค่ไหน แต่ดูเหมือนเขากำลังเป็นฝ่ายชนะ

“ดิ้นอีกสิ” เขาท้า

คนถูกท้าตวัดสายตามอง “ปล่อยฉันได้แล้ว” เธอกัดฟัน

“ถ้าไม่ปล่อยจะทำไม!”

“อย่ามาฉวยโอกาส ทั้งที่คุณไม่มีสิทธิ์!”

“แล้วใครมีสิทธิ์!” เขาย้อนถามเสียงแข็ง

เธอช้อนสายตามอง จ้องลึกลงในดวงตาเรียวคมคู่นั้น

“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ!”

คำตอบทำเอาคนฟังชะงัก กระตุกยิ้มมุมปาก เห็นสีหน้าของเธอแล้วอยากเอาชนะ ทำยังไงก็ได้ให้กลิ่นต้องเจอกับความเจ็บแบบเขา นี่คือสิ่งที่ต้องการในเวลานี้

“งั้นเหรอ” เขายิ้มเย็น “แล้วถ้าตอนนี้เป็นผมคุณจะทำไงกลิ่น!”

“หมายความว่ายังไง!”

สิ้นคำพูด ร่างบางถูกกระชากเข้าหา ริมฝีปากถูกครอบครองอย่างไม่ทันตั้งตัว กลิ่นจันทร์ยกมือผลักดันเขาสุดกำลัง ทว่ารสจุมพิตนั้นช่างคุ้นเคย ในส่วนลึกเธอโหยหาและคิดถึงมาตลอด ร่างกายต่อต้านกลับอ่อนแรง ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาที่อยู่ในส่วนลึกได้

เขาถอนริมฝีปากแม้สุดแสนเสียดาย มองเสี้ยวหน้าคนถูกจูบ ไม่ว่ากี่ครั้งในหัวใจก็ยังรู้สึกไม่เสื่อมคลาย ยิ่งได้สัมผัสยิ่งอยากลึกซึ้งให้มากกว่านี้ ทว่าตอนนี้มันไม่มีความหมายอีกแล้ว เมื่อเธอเลือกทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง ให้ทนทรมานเฝ้าถามตัวเองว่าผิดอะไร เวลาหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถเยียวยาบาดแผลในหัวใจได้เลย

เพียะ!