เงากลางทรวง

กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกวางไว้หน้าบ้าน สาวรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวอมชมพู คิ้วบางเรียวยาว ดวงตากลมโต แพขนตางอน ริมฝีปากบางขบเม้ม ชะเง้อมองภายในบ้านด้วยความสงสัย มือบางเอื้อมจับลูกบิดประตูด้านข้างแล้วเปิดมันออก ตัดสินใจก้าวเข้าด้านใน เธอก้าวยาวไปจนถึงตัวบ้านทว่ามันกลับล็อกราวกับไม่มีใครอยู่

กลิ่นจันทร์หยิบกุญแจมองมัน อดฉงนไม่ได้ว่า จะเปิดได้หรือเปล่า ทว่ามันยังคงไขเข้าสู่ด้านในได้เหมือนเดิม ห้องนั่งเล่นพื้นหินอ่อนยังคงสะอาดสะอ้านดี หรือทุกคนไปเที่ยวกัน เธอตัดสินใจทิ้งกายลงบนโซฟาตัวยาวแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยอ่อน ภาพในความทรงจำตีวนขึ้นมาจนน้ำตาปริ่มขอบ

เธออุตส่าห์หนีไปไกลแสนไกล แต่หัวใจมันยังไม่ลบเขาออกไปเสียที

ไม่คิดมาก่อนว่าชีวิตต้องเจอปัญหาหนักหนาขนาดนี้ แม้พยายามเรียนหนังสืออย่างหนักแล้วก็ตาม สองเดือนก่อนพ่อหยุดส่งเงินให้ โทรมาสอบถามแม่เลี้ยงก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่พูดอะไร จนเธอต้องลาออกจากงานที่อังกฤษแล้วกลับมาเมืองไทย คราวนี้แน่ใจว่าตัวเองคงเข้มแข็งมากพอหาต้องเผชิญหน้ากับพี่สาวซึ่งไม่ได้เกี่ยวพันกันทางสายเลือด แต่เพราะพ่อแต่งงานใหม่เลยทำให้เธอกับพี่ต้องกลายเป็นพี่น้องโดยปริยาย

สิ่งที่กลัว... แค่หวังให้ไม่ต้องพบเจอเขาคนนั้น ในฐานะพี่เขย เพราะเธอกลัวใจตัวเอง หากไม่อาละวาดก็คงสะอื้นไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด กลิ่นจันทร์ส่ายหน้า รู้สึกหนักอกขึ้นมาขนาดแค่คิดยังทรมาน หากเห็นภาพบาดตาของสองคนคงไม่ต้องพูดถึงเลย

เสียงรถจอดเทียบหน้าบ้านทำให้หญิงสาวหยุดคิด ร่างบางก้าวออกมาด้านนอกจ้องมองด้วยความสงสัย ใครกันที่มาเยือนในเวลานี้ อีกอย่างประตูรั้วหน้าบ้านถูกปิดอย่างดี เหตุใดถึงเข้ามาได้ ทันทีที่ประตูรถเปิดออก กลิ่นจันทร์นิ่งงันเหมือนถูกสาป ร่างกายแข็งดั่งหิน ดวงตาจ้องมองแขกด้วยความรู้สึกถวิลหา ริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างไม่อาจบังคับมันได้

“คิม...” เสียงหวานละเมอแผ่ว ก่อนกลืนมันหายไปในลำคอ ราวกับต้องการลบเรื่องบางอย่างออกจากความทรงจำเช่นเดียวกัน