ตอนที่ 5

ใบหน้าคมเข้มขึ้นรอยแดงของฝ่ามือ คนตบน้ำตาเอ่อคลอ เหตุใดถึงกระทำเช่นนี้ ทั้งที่เขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมต้องทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดด้วย

“คนเลว!”

คนถูกตบขบกรามแน่น

“ผมเลวได้มากกว่าที่คุณคิดอีกกลิ่น!” พูดจบ ร่างบางถูกกระชากเข้าหา

ริมฝีปากถูกครอบครองอย่างถือสิทธิ์ คนถูกกระทำพยายามปิดริมฝีปากไม่ยินยอมให้รุกราน มือหนายกขึ้นบีบจนเธอต้องเปิดปากเพื่อคลายความเจ็บปวด ลิ้นร้อนควานหาความหวาน

“อื้อ!” คนตัวเล็กครางประท้วง ยกมือทุบตีเป็นพัลวัน แต่เขากลับไม่สะเทือน

เสียงรถจอดหน้าบันไดทางเข้าตัวบ้าน ไม่ได้ทำให้สองร่างกอดกระหวัดสนใจ เมื่อริมฝีปากนุ่มอันหวานล้ำทำเอาคนตัวใหญ่ติดใจไม่หาย ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ได้เท่ากลิ่นจันทร์อีกแล้ว

แขกผู้มาเยือนยืนนิ่งกับภาพเบื้องหน้า มือกำข้างตัวความโกรธแล่นพล่านแต่จำต้องระงับอารมณ์ไว้ สาวรูปร่างอวบอิ่มจงใจก้าวเข้ามาด้านใน เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบหินอ่อนดังขึ้น แต่กระนั้นคนในบ้านกลับไม่ได้สนใจ

“แหม... นึกว่าเรียกสามาทำอะไร ให้มาดูฉากเด็ดคุณกำลังเล่นชู้น่ะเหรอคะ” มาริสาจงใจประชด

กลิ่นจันทร์ยกมือผลักดันเขาเต็มแรง ร่างสูงใหญ่ผงะถอยห่าง มือบางยกเช็ดริมฝีปากตนเองแล้วหันไปทางแขก แววตาผู้หญิงคนนั้นกิ่งเยาะเย้ย

“มานานแล้วเหรอ” เจ้าของบ้านคนใหม่ถามเสียงเรียบ

“เพิ่งมาค่ะ แต่นานพอจะเห็นอะไร ต่อมิอะไร”

หญิงสาวหน้าชา พยายามเบือนหน้าหนีไปทางอื่น รู้สึกอับอายกับการถูกจาบจ้วงเมื่อครู่ มาริสาหันไปมองน้องสาวต่างสายเลือด

“กลับจากอังกฤษนานแล้วเหรอกลิ่น” มาริสาแสร้งถาม

“ไม่นานหรอกค่ะ เพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้”

มาริสาเบ้ปาก แล้วหันไปทางชายหนุ่ม

“แล้วคุณคิมให้คนโทรตามสามาทำไมเหรอคะ”

“พอดีอยากให้อธิบายเรื่องบ้านหลังนี้ให้น้องสาวคุณฟังหน่อยสา ผมไม่อยากอธิบายแล้ว”

มาริสาหันมองน้องสาว สีหน้าของกลิ่นจันทร์เผือดลง ความงุนงงสับสนเริ่มเกาะกุม ท่าทางของเขาและพี่สาวไม่เหมือนคนรักกันเลยสักนิด แล้ววันนั้นที่เธอเห็นคืออะไร แววตาพี่มองมาเหมือนกำลังบอกให้เธอถอยห่างจากคิมหันต์ ภาพพี่สานอนกอดก่ายกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าคือแฟนเธอ มันทำเอาหัวใจปวดร้าวจนชาหนึบ ความเจ็บนี้ทำให้เลือกจากไกลเพื่อให้สองคนลงเอ่ยให้สมกับการกระทำอันแสนทุเรศนั้น

“แหม... คุณคิม พอดียัยกลิ่นคงไม่ทราบน่ะค่ะว่าบ้านนี้ถูกขายให้คุณไปแล้ว หลังจากคุณพ่อเสียทางบ้านสาก็ยุ่งมากไม่ได้ส่งข่าวไปบอก”

“อะไรนะ!” กลิ่นจันทร์ร้องถามเสียงดัง จ้องมองพี่สาวต่างสายเลือดด้วยความไม่พอใจ “พี่ขายบ้านหลังนี้ใช่ไหม ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่ของพี่ มันเป็นของแม่กลิ่นกับพ่อ!”

มาริสาชักสีหน้าไม่พอใจ “แล้วแกได้อยู่ดูพ่อแกหรือเปล่ายัยกลิ่น เจ็บออดๆ แอดๆ รักษาตัวในโรงพยาบาลหลายเดือน แกรู้ไหมต้องใช้เงินแค่ไหนกัน แกเรียนเมืองนอกขอแต่เงินจะรู้อะไร!”

“แล้วทำไมไม่ส่งข่าวบอกกลิ่น!” กลิ่นจันทร์ตะโกนถามน้ำตาเอ่อ

“เพราะพ่อของแกห้าม ให้พวกฉันสาบานว่าจะไม่บอกแกน่ะสิ ทั้งที่ฉันคันปากอยากให้แกรู้เรื่องพ่อแกสักที” มาริสากอดอก “แกรู้ไหมว่าพ่อมีเงินเท่าไหร่ก็เอาไปส่งให้แกเรียนที่อังกฤษหมด เคยเหลียวแลฉันกับแม่บ้างไหม ที่ต้องคอยปรนนิบัติคนป่วยใกล้ตาย ฉันกับแม่ดูแลพ่อจนวาระสุดท้ายอย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นสิทธิ์ของฉันกับแม่ไม่ใช่แกที่เอาแต่ผลาญเงินพ่อ!”