ตอนที่ 3

เขาหัวเราะแผ่ว สีหน้าแววตาบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ไม่เคยคิดเลยกลิ่นจันทร์จะหลงลืมว่าทอดทิ้งอะไรไว้เบื้องหลังบ้าง ทำให้คนหัวใจแหลกสลายมันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ เธอไม่แม้แต่เอ่ยปาก ทำสีหน้าแววตาราวกับคนไม่รู้จักกัน ทั้งที่ความสัมพันธ์ระหว่างเรา มันลึกซึ้งเพียงใด

"คุณไม่รู้เลยสินะว่าพ่อคุณ เสียแล้ว...” คิมหันต์ลองหยั่งเชิง แต่คนฟังกลับนิ่งเงียบ แววตาเย็นเฉียบไม่แสดงอาการใดๆ เหมือนคนไร้ซึ่งความรู้สึกใด

เธอยิ้มให้กับคำล้อเล่นที่แรงเกินไป แต่กระนั้นมันไม่อาจทำให้คนอย่างกลิ่นจันทร์เสียหลักได้

“อย่ามาล้อเล่นเรื่องแบบนี้ ฉันไม่ขำ”

“คิดว่าผมจะเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่นหรือไงกลิ่น ผมไม่ใช่สันดานแย่ขนาดนั้น!” ชายหนุ่มตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์

กลิ่นจันทร์สบตาค้นหาความจริง ทว่าเขาไม่มีพิรุธใดให้จับ หากเป็นเช่นนั้นความจริงที่ว่าพ่อเสียแล้วคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ร่างบางถลาเข้าหาจับท่อนแขนสองข้างไว้แน่น เธอบีบมันน้ำตาคลอ ริมฝีปากสั่นระริก

“คุณพูดจริงเหรอ มันเป็นเรื่องจริงเหรอ!” เธอถามย้ำน้ำตาเริ่มไหลริน

“ผมพูดความจริง ถ้าไม่เชื่อคุณลองถามพี่สาวกับแม่เลี้ยงคุณดู”

หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ทำไม ทำไมไม่มีใครส่งข่าวบอกฉันเลย ทำไมกัน!”

“เรื่องนี้คุณคงต้องไปถามพี่สาวกับแม่เลี้ยงคุณเอง”

เธอช้อนสายตามอง “พี่สาวฉันอยู่กับคุณ คุณน่าจะรู้แล้วบอกฉันบ้าง”

คนถูกตัดพ้อนิ่งเงียบ หรี่ดวงตามอง

“คุณต้องการให้ผมทำอะไร ส่งข่าวเรื่องพ่อไปบอกคุณงั้นเหรอ ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว” เขากระตุกยิ้มเหมือนเยาะตนเอง “คุณทิ้งผมไป ผมถามตัวเอง ถามหลายครั้งว่าทำไม จนถึงตอนนี้ยังหาคำตอบไม่ได้เลย” น้ำเสียงเจือไปด้วยความเจ็บปวด

“ฉันไป เพราะคุณทำผิดกับฉันก่อน!” เธอเถียงกลับ

“ผมทำอะไรผิด คุณต่างหากที่อยากไปหาผู้ชายคนใหม่ที่อังกฤษ!”

กลิ่นจันทร์สูดลมหายใจเข้าปอด ป่วยการแก้ตัว เอาเข้าจริงสายตาเธอมันพิสูจน์แล้วว่าเขาโลเลใจไม่แน่นอน ได้พี่แล้วยังอยากมาเอาน้องอีก ตอนนี้ดูท่าคงหาทางทำให้เธอใจอ่อน แต่คนอย่างกลิ่นจันทร์ไม่กลืนน้ำลายตัวเอง

“อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า คุณทำอะไรรู้ดีแก่ใจ!”

เขาหัวเราะในลำคอ ทิ้งไปแล้วยังมีหน้ามาหาเรื่อง ทั้งที่ตนเองทำผิดแท้ๆ

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมทำอะไรผิด หรือสิ่งที่คุณพูดแค่ต้องการตัวเองดูดี แต่เรื่องทุกอย่างมันจบไปแล้ว คงไม่ต้องย้อนหาความให้เสียเวลา ผมไม่ได้สนใจ!”

คำพูดราวกับเข็มทิ่มแทงคนฟังนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ กัดริมฝีปากเพื่อเก็บความขุ่นเคืองไว้ภายใน ก็ดีที่มันจบ อย่างน้อยเธอไม่ต้องทนน้ำตาเช็ดหัวเข่าหากแต่งงานกับคนมักมากเช่นคิมหันต์

“ถ้าคิดจะทิ้งกันไป ไม่จำเป็นต้องทำร้ายฉันขนาดนั้นก็ได้ ไม่ต้องพูดให้เจ็บ ไม่ต้องทำอะไรทุเรศๆ ให้ฉันเห็น แค่พูดออกมา อธิบายให้ฟัง ฉันยินดีจะไปจากคุณถ้าคุณต้องการ” เธอตัดพ้อน้ำเสียงสั่นเครือ คิมหันต์ชะงักจ้องมองด้วยความไม่เข้าใจ

อะไรกัน ทิ้งกันไปเองแท้ๆ แล้วมายืนบีบน้ำตาทำไม เขาไม่อยากใจอ่อน หรือสงสารแล้วยอมกลายเป็นไอ้หน้าโง่อีก แค่ครั้งเดียวมันก็เกินพอแล้ว

“เลิกพูดเหมือนผมเป็นคนผิดเสียที” พูดจบมือหนาจับไหล่มนบีบแน่น จ้องมองแววตาปวดร้าว

กลิ่นจันทร์สบตาไม่หนีไปไหน เห็นแววตาเขาแล้วทำเอาหัวใจไหววูบ ทำไมคิมต้องแสดงสีหน้าราวกับเจ็บปวดหนักหนากับการทิ้งเธอไป

คนถูกจับเบี่ยงกายหนี แต่ทว่ามือหนานั้นเหมือนคีมแน่น เขาไม่ยอมปล่อยยังคงจ้องมองเธอเหมือนเดิม

“ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวร้อง

“ทำไม! จับนิดจับหน่อยไม่ได้แล้วหรือไง ทีเมื่อก่อนมากกว่านี้ยังเคย”

“หยุดพูดนะ!” เธอตวัดสายตาไม่พอใจ “ถ้าพี่สาวฉันมาได้ยินจะทำไง!”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่สาวคุณด้วย”