ตอนที่ : 8 กาแฟรสชาติคาปูชิโน 4

ปากหนากดแนบไปยังเรียวปากชุ่มฉ่ำของหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้เริ่มผ่อนแรงลงบ้างด้วยไม่อยากถูกอีกฝ่ายต่อต้าน ก่อนจะเลยลงสู่ด้านล่าง แวะผ่านชิมฟองนมอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นสู่ด้านบนอีกครั้ง ยันกายออกห่างจากตัวของชามาวีร์เพียงชั่วครู่เพื่อปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากกาย คนที่หลับตาอยู่กับที่นอนค่อยลืมตาขึ้นมองเขาอย่างช้าๆ บางอย่างที่เผยสู่สายตาทำให้คนมองต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ดวงตาก็เบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจแต่ก็ไม่ละสายตาออกห่างสักที

“เลือดกำเดาไหลแล้วยัยคาปู” เขาเอ่ยอย่างขำๆ ในอาการอ้าปากค้าง ทำตาโตของหญิงสาว

“หะ...ไหน” ชามาวีร์รีบยกฝ่ามือขึ้นเช็ดจมูกของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ข้อมือทั้งสองข้างจะถูกอีกฝ่ายง้างออกกว้างแล้วกดราบไปยังที่นอนขนาบข้างลำตัว

“คะ...คุณเกื้อ”

“หือ...”

ร่างหนาที่ทาบทับลงยังร่างนิ่มของหญิงสาวทำให้ร่างกายของทั้งสองคนแนบสนิทกันไปทุกอณูเนื้อ เสียงครางห้าวแหบดังขึ้นเมื่อเขาเริ่มขยับ เสียดสีร่างกายบนเรือนร่างของชามาวีร์อย่างเนิบช้า ความอวบอิ่มเต่งตึงสมวัยสาวกำลังจะถูกภมรตัวผู้หยอกล้อเล่น ชามาวีร์ผวาขึ้นกอดรัดแผ่นหลังหนา บดเบียดร่างเข้าหาอีกฝ่ายจนสะท้านไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย

“อืม...” เขาครางเสียงดังอย่างชื่นชอบในการกระทำดังกล่าว จูบซุกซอกคอหอมกรุ่นจนหญิงสาวขนลุกเกรียวไปทั่วทั้งร่าง ทำได้เพียงหลับตาแน่น นอนสะท้านอยู่ใต้ร่างของเขา

เมื่อเล้าโลมจนหนำใจชิมรสกาแฟจนเจนลิ้นก็ได้เวลาเผด็จศึกเสียที ร่างหนาจึงเคลื่อนกายเข้าหาอย่างเนิบช้า กอดจูบเรือนกายแสนนุ่มของชามาวีร์อย่างโหยหา มอบความรักของเขาผ่านกายสาวอย่างนุ่มนวล

“อื๊อ!” ความเจ็บที่มีมากเกินคณาทำให้หญิงสาวกัดฟันแน่น รัดร่างหนาของเขาไว้อย่างสุดจะทานไหว เม็ดเหงื่อไหลหยดข้างขมับยามเมื่อเขาเคลื่อนกายเข้าออก

เพราะว่าเธอเจ็บหรือเพราะว่าเขาสงสาร เกื้อรัฐจึงกดจูบลงยังหน้าผากหนึ่งครั้ง ตรงขมับหนึ่งที เลยไปยังพวงแก้มทั้งสองข้าง เคลื่อนมาฝากรอยที่จมูกรั้นหนึ่งที ก่อนจะบรรจบที่เรียวปากอิ่มเป็นที่สุดท้าย

“ไม่เป็นไรคาปู อย่าเกร็ง” เขากระซิบผะแผ่วเมื่อชามาวีร์เอาแต่กัดฟันแน่นร่างเกร็งจนกระตุก จูบปลอบไปตามขมับที่ชื้นเหงื่อของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของอีกฝ่ายให้คลายอาการตึงเครียด

“อืม...”

หญิงสาวรับคำทั้งที่เจ็บเจียนตาย ซ้ำเขายังไม่ยอมหยุดการเคลื่อนไหวบนร่างกายของเธอ พอเงยหน้าขึ้นมองสบสายตากับเกื้อรัฐ ชามาวีร์ก็รู้ได้ในทันทีว่าอารมณ์นี้เขาคงหยุดไม่อยู่อย่างแน่นอน ดวงตาฉ่ำเยิ้มส่งประกายแปลกระยับกลับมาให้ บ่อยครั้งที่เห็นเขาสะบัดหน้าหงายเงยขึ้นด้านบน ห่อปากเข้าหากันแน่น ปลดปล่อยน้ำเสียงแปลกๆ เล็ดลอดออกมาตลอดระยะเวลาที่ขับเคลื่อนร่างกาย

“คาปู!”

เขาเรียกชื่อของชามาวีร์ด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ก้มลงดูดเม้มซอกคออุ่น รัดร่างของหญิงสาวเอาไว้แน่น ความเจ็บในคราแรกหายไปตั้งแต่เมื่อไรหญิงสาวก็ไม่รู้ตัว รู้แต่ว่ากลับมีอาการหอบสั่นเข้ามาแทนที่ คราวนี้เธอกลับต้องเป็นฝ่ายหลุดเสียงแปลกประหลาดตามเขาออกมาบ้าง แต่หญิงสาวก็ฝืนเอาไว้อย่างเต็มกำลังด้วยความเขินอาย

“ร้องออกมาคาปู อย่าเก็บเอาไว้”

ฟังเขาพูดสิ ชามาวีร์ยิ่งอายหน้าม้านเข้าไปใหญ่ แต่ก็ไม่อาจสกัดกั้นอารมณ์หวามรสชาติกลมกล่อมนี้ได้ บทรักรุดหน้าด้วยความต้องการของรสสิเน่หา นำพาร่างกายก่ายกอดประสานกันแนบแน่น ทะยานสู่เส้นทางสายรุ้งที่ทอแสงเรืองรองอยู่เบื้องหน้าทั้งสองก็โผกอดรัดกันแน่น เมื่อปลายเท้าได้แตะสู่เส้นขอบฟ้าสีงาม

เกือบหนึ่งชั่วโมงการชิมกาแฟรสชาติคาปูชิโนถ้วยนี้จึงได้เสร็จสิ้นลง แสงสว่างเจิดจ้าที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้ามันคืออะไรชามาวีร์เองก็ไม่เข้าใจ แต่ว่ามันให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

‘เธออยู่บนสวรรค์แล้วหรือ’ คนที่นอนลืมตาโพลงอยู่กำลังรู้สึกสะลึมสะลือในความรู้สึกแปลกใหม่ของตัวเอง โดยมีร่างหนาของเกื้อรัฐนอนตะแคงอมยิ้มอยู่ด้านข้าง เขาปาดหยาดเหงื่อออกจากไรผมของหญิงสาวให้อย่างอ่อนโยน ก่อนชามาวีร์จะถูกเขาถีบตกสวรรค์ในเวลาต่อมา

“ไปอาบน้ำได้แล้ว เหม็นเหงื่อ!” คนพูดย่นจมูกใส่อย่างรังเกียจก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง เหงื่อของชามาวีร์ไม่ได้เหม็นอย่างที่พูดสักนิด กลิ่นของมันกระตุ้นอารมณ์หวานได้ดีทีเดียว

“ค่ะ!” ชามาวีร์ตอบรับด้วยอาการแง่งอน ความสุขของเธอมันช่างผ่านไปรวดเร็วนัก

เกื้อรัฐนอนมองเพดานห้องด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ เหลือบหางตาไปเห็นรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนแล้วความภาคภูมิใจลึกๆ ก็ผุดขึ้นมา ชามาวีร์นึกยังไงถึงกล้าโกหกว่าตัวเองเก่งนักเก่งหนาทั้งที่ไม่ประสาอะไร แถมยังเป็นครั้งแรกของเจ้าตัวอีกต่างหาก การซื้อขายครั้งนี้ช่างคุ้มค่าคุ้มราคาเสียจริงๆ ความรู้สึกอิ่มเอมสุขใจนี่มันคืออะไร ชายหนุ่มหัวเราะอย่างชอบใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ปิดเปลือกตาลงทั้งสองข้างเพื่อนอนหลับพักผ่อนเอาแรง

กระจกบานกว้างในห้องน้ำสะท้อนเงาร่างของใครบางคนที่กำลังยืนตาโตเท่าไข่ห่าน ด้วยความตกใจในสภาพของตัวเอง การชิมกาแฟรสชาติคาปูชิโนของเกื้อรัฐทำเอาเธอถึงกับอายม้วนต่อร่องรอยที่ทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า มีทั้งรอยจูบตรงซอกคอ รอยจ้ำ และรอย...ฟัน

‘รอยจ้ำไม่ว่า แต่ไอ้รอยฟันนี่มันอะไรวะ’ หญิงสาวคิดอย่างมึนงง ก่อนจะรีบเปิดฝักบัวชำระร่างกาย อาการเจ็บแปลบขึ้นมาจากด้านล่างทำให้ชามาวีร์เข้าใจได้เป็นอย่างดี ว่ามันเป็นเรื่องปกติของการมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรกของผู้หญิงทุกคน

ร่างของบางคนที่นอนหลับสนิท ต้องบอกว่าหลับลึกจริงๆ ของเกื้อรัฐ ทำให้คนที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ปกติเขาต้องจูบรับขวัญหรือนอนกอดกันอย่างมีความสุขไม่ใช่หรือ ร่างที่ถูกผ้าขนหนูพันตัวอยู่รีบเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดตัวโตของเขามาสวมใส่อย่างลวกๆ แล้วก้าวขึ้นไปบนเตียง มุดเข้าไปภายในผ้าห่มผืนหนาที่เขาใช้ห่มอยู่

‘คุณเกื้อไม่กอด คาปูกอดเองก็ได้’

คิดแล้วก็ดึงแขนของเขาให้วางราบบนหมอนหนุนของตัวเอง จากนั้นก็ค่อยๆ วางศีรษะลงไปบนมัดกล้ามแขน ก่อนจะซุกใบหน้าลงซบที่หัวไหล่ของเขา แล้วปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลง เนื่องจากเป็นห้องแอร์ อากาศจึงหนาวกว่าห้องนอนของเธอ ร่างอวบจึงโอบวงแขนกอดรัดร่างของอีกคนเอาไว้แน่นเพื่อคลายอาการหนาว เกื้อรัฐรู้สึกว่ามีของหนักมาทับที่แขน เขาจึงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น รอยยิ้มผุดขึ้นนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าชามาวีร์กำลังทำอะไรกับร่างกายของตัวเอง ชายหนุ่มจึงอ้าวงแขนออกกว้างแล้วกอดอีกฝ่ายเข้าหาอกอุ่นของตัวเอง

ดวงตาหลับพริ้มด้วยความสุขกำลังจะเปิดปรือขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะลืมขึ้นเต็มดวงเมื่อฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในทันควัน แสงแดดรำไรของวันใหม่มาพร้อมกับกลิ่นอายคำพูดของเขาเมื่อคืนวาน

“ถ้าไม่เก่งจริง ฉันอาจจะริบเช็คคืน”

ร่างอิ่มกระตุกผ้าห่มออกอย่างร้อนรน รีบก้าวเท้าลงจากเตียงนอน จากนั้นก็สวมใส่เสื้อผ้าชุดทำงานของตัวเองอย่างเร่งรีบ กระเป๋าสะพายถูกคว้าขึ้นมาคล้องไหล่อย่างรวดเร็ว ไม่เกินห้านาทีชามาวีร์ก็หายแวบไปจากห้องนอนของเกื้อรัฐในตอนเช้าของวันถัดมา