ตอนที่ : 7 กาแฟรสชาติคาปูชิโน 3

“ยัยหน้าเลือด!” เสียงตะคอกดุลั่นออกมาไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไร ทำไมมันถึงได้ไม่ราบรื่นสักทีกะอีแค่มีเซ็กส์กับยัยคาปูชิโนรสชาติแปลกประหลาดถ้วยนี้ ชามาวีร์หน้าเจื่อนลงด้วยความกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ ได้แต่แสดงอาการอ้ำอึ้งออกมาให้เขาเห็น

“เอ่อ...ก็คาปู...”

“เก่งมาก...” เขาต่อให้อย่างโมโหก่อนจะรวบร่างขึ้นสู่อ้อมแขนแล้วตรงเข้าห้องนอนไป

‘ไม่รงไม่รอมันแล้วความพร้อม’

ตุบ!

“โอ๊ย! คุณเกื้อ โยนกันมาได้” หญิงสาวครวญขึ้นด้วยความเจ็บก่อนที่ดวงตาจะแทบถลน เมื่อเห็นว่าเขาถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายกำยำอย่างรวดเร็วจนแทบจะมองไม่ทัน จากนั้นก็ก้าวพรวดขึ้นมาอยู่บนเตียงนอนเดียวกันกับเธอภายในเวลาไม่กี่วินาที

“มานี่ เรื่องมากดีนัก”

มือหนาแกะตะขอกระโปรงออกก่อนจะรูดซิปแล้วกระชากทิ้งไปอย่างไม่แยแส ชามาวีร์ได้แต่มองตามกระโปรงตัวโปรดของตัวเองอย่างเสียดาย ทำไมมันช่างห่างกายได้รวดเร็วนัก

“ไหนล่ะเก่งนักเก่งหนา ทำไมถึงไม่ลงมือจัดการฉันสักที” เขาทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับลงไปอย่างแนบแน่นแล้วเอ่ยถากถางออกมา คนเก่งแต่ปากได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความหวาดหวั่น

“ถ้าไม่เก่งจริง ฉันอาจจะริบเช็คคืนก็ได้นะ”

เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็อ้าปากค้างอีกรอบ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายครอบครองจนแนบสนิททั้งเรียวปากอิ่ม ตอนนี้ในหัวของชามาวีร์มีแต่คำว่า ถ้าไม่เก่งจริง ฉันอาจจะริบเช็คคืนก็ได้นะ

‘ไม่มีวันเธอจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นโดยเด็ดขาด’ แต่ความคิดช่างสวนทางกับการกระทำเมื่อถูกรุกรานจนไม่อาจต้านทานได้ จึงได้แต่นอนเป็นฝ่ายรับอยู่อย่างคนตัวอ่อนระทวยแรง ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคอยิ่งทำให้คนนอนนิ่งอยู่ด้านล่างขนลุกเกรียวกอดรัดลำตัวของเขาเอาไว้แน่น เกื้อรัฐเคลื่อนตัววกขึ้นด้านบน มอบรางวัลแสนหวานให้แก่หญิงสาวด้วยการดุนปลายลิ้นผ่านเรียวปากอิ่ม จูบซับดูดดื่มความหวานฉ่ำซึ่งอีกคนก็เต็มใจเผยอกลีบปากยอมรับแต่โดยดี

“อืม...”

เสียงคล้ายคนพึงพอใจครางออกมาเป็นระยะ ทำให้คนที่หลับตาปี๋ต้องลืมโพลงขึ้นมาในทันใด จ้องมองดูทุกอิริยาบถของเกื้อรัฐที่กำลังกระทำต่อริมฝีปากของตัวเอง แม้ว่าจะมองเห็นไม่ชัดก็ตาม

“หลับตาลง”

“ฮ้า!”

“ฉันบอกให้หลับตาลง”

“ก็คาปูอยากดู”

“ยัยบ้า! ใครเขาลืมตาดูตอนจูบกัน”

เสียงตะคอกของเขาทำให้ชามาวีร์รีบหลับตาลงแน่น วันนี้อะไรมันก็รีบร้อนชอบกล เอ...เหมือนจะลืมอะไรไปบางอย่าง หญิงสาวคิดขณะที่เกื้อรัฐกำลังชิมรสปากแสนเนียนนุ่มอย่างชอบใจ แต่แล้ว...

“คุณเกื้อ!”

“ยัยบ้า! ตะโกนออกมาได้” เขารีบผละออกจากเรียวปากอิ่มด้วยความตกใจ ตั้งใจฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมา

“คาปู! ยังไม่ได้อาบน้ำ” ชามาวีร์รีบลุกขึ้นนั่งแล้วผลักร่างที่ใหญ่โตกว่าตัวเองออกห่าง

“ยัยคาปู...ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอแล้ว” เขาเค้นน้ำเสียงออกมาแบบว่าสุดจะทนแล้ว ผลักร่างอวบตรงหน้าให้นอนราบไปยังที่นอน แล้วจัดการทาบทับไม่ให้กระดิกกระเดี้ยตัวไปไหนได้

“คุณเกื้อ!”

“ฉัน...ไม่...ถือ” เขาเอ่ยอย่างสุดจะเอือมในความงี่เง่าของชามาวีร์ ก้มลงปิดเรียวปากอิ่มที่เผยอขึ้นจะห้ามปรามเขา จูบบดลงโทษจนอีกฝ่ายแทบจะสำลักในความดุดัน จากนั้นก็สะดุ้งเฮือก! เมื่อมือหนาเลื่อนไปยังขอบกางเกงในลายหมีพูห์ของตัวเอง แล้วรูดมันออกจากสะโพกอย่างรวดเร็ว

‘พี่หมีพูห์จ๋า อย่าทิ้งคาปู’ หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญอยู่ข้างใน แล้วต้องสะดุ้งเฮือกสุดตัว เมื่อยอดถันสีงามถูกดูดกลืนราวกับจะหลุดหายเข้าไปในอุ้งปากอุ่นชื้นของเขา ตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบเมื่อเกื้อรัฐออกแรงดูดมากเกินไป

“คุณเกื้อ คาปูเจ็บ” หญิงสาวถึงกับน้ำตาเล็ดออกมาเมื่อปลายยอดโดนขบจนรู้สึกเจ็บ

“ขอโทษ ฉันออกแรงมากไปหน่อย” เขาตอบออกมาได้หน้าตาเฉย ชามาวีร์ได้แต่มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างนึกน้อยใจ

“ยัยคาปู! เธอด่าฉันทางสายตาเหรอ” เขาตะคอกเมื่อเห็นแววตาจงเกลียดของชามาวีร์เข้าให้

ชามาวีร์ไม่ตอบแต่สะบัดใบหน้าง้ำหันไปด้านข้าง ปล่อยให้น้ำตาไหลลงเปียกผ้าปูที่นอน ผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอแอบฝันถึง แอบหลงรักมานาน แต่ทำไมพอได้มีช่วงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ถึงได้รู้สึกเจ็บจี๊ดอย่างบอกไม่ถูก เกื้อรัฐนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว เขายกปลายนิ้วปาดไล้ออกให้อย่างเบามือ จากนั้นก็ประคองดวงหน้าของหญิงสาวขึ้น จูบปลอบอย่างอ่อนโยนไปทั่วบริเวณใบหน้า ชามาวีร์แทบจะลืมเรื่องราวความเศร้าใจเมื่อครู่นี้จากความอ่อนโยนของเขา ตอนนี้สมองของเธอมีแต่ความว่างเปล่าไร้ซึ่งเหตุผลใด ปล่อยให้เกื้อรัฐจับจูงเดินไปตามเส้นทางรักที่เขาเป็นผู้นำ

คราวนี้อินทร์พรหมหน้าไหนก็ฉุดเกื้อรัฐเอาไว้ไม่อยู่ กลิ่นกายสาวหอมกรุ่นทำให้เขารีบสูดดมเข้าจนเต็มปอด ชายหนุ่มไม่คิดว่า ร่างอวบอัดที่เคยซ่อนรูปอยู่ภายในชุดทำงานแสนเฉิ่ม จะสามารถกระตุ้นต่อมอารมณ์ของเขาให้ลุกฮือเป็นไฟขึ้นมา พวงแก้มที่แดงเถือกขึ้นทันตากับริมฝีปากเจ่ออิ่มเอิบรสชาติแปลกแต่หวานลิ้น ชิมเท่าไรก็ไม่รู้สึกเบื่อหน่าย มองยังไงยัยคาปูก็ไม่สวยเลยสักนิด แต่พอได้กินแล้วรสชาติมันอร่อยถูกใจฉ่ำลิ้นอย่างบอกไม่ถูก ตรงกันข้ามกับคนที่กำลังถูกชิมลอง เธอกำลังรู้สึกล่องลอยดังปุยนุ่นในอากาศ ได้แต่เอื้อมเรียวแขนโอบรัดลำคอหนาของเขาเอาไว้แน่น บดเบียดร่างกายเข้าหาเขาแน่นตามอารมณ์หวาม อีกคนถึงกับนิ่วหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมชามาวีร์ถึงต้องตัวสั่นเพียงนี้ มันช่างคล้ายคลึงอาการของคนไม่เคยมาก่อน

‘คนเก่งไหงได้แต่นอนเคลิ้มอย่างเดียววะ’ เกื้อรัฐนึกอย่างขันๆ เมื่อเห็นชามาวีร์หลับตาปี๋ยามกิจกรรมเข้าจังหวะรุดหน้าต่อโดยมีเขาเป็นคนกำกับท่วงทำนองแต่เพียงผู้เดียว สงสัยกาแฟคาปูชิโนแก้วนี้จะใส่นมเยอะเกินไป เขาถึงได้ไม่ยอมละปลายลิ้นออกห่างสักที เลียไล้ดูดดื่มจนฉ่ำลิ้นก็ยังไม่วายเลิกรา

‘ถึงจะใส่นมเยอะก็ไม่จำเป็นต้องกินแต่นมก็ได้คุณเกื้อ’ ชามาวีร์บ่นในใจ เพราะว่านอกจากความเสียวซ่านมันยังตามมาด้วยรสชาติเจ็บแปลบอยู่ไม่สร่างซา

‘เฮ้อ! เลิกกินก็ได้วะ’ ชายหนุ่มผละหน้าออกจากฟองนมหลังจากจ้วงชิมอยู่พักใหญ่ อยากจะรู้เหมือนกันว่ามีวิปปิ้งครีมเพิ่มพิเศษให้หรือเปล่า เขาจึงเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปนาบเรียวปากอิ่มของหญิงสาว

‘สงสัยจะเป็นแก้วพิเศษจริงๆ วิปปิ้งครีมถึงได้เข้มข้น’ คิดไปก็ละเลียดชิมกลีบปากอิ่มอีกรอบอย่างถูกใจ ก็เลยจูบ...จูบ...จูบ...จูบอยู่นั่นแหละ!

“พอแล้วคุณเกื้อ! จะจูบคาปูให้ขาดใจตายเลยหรือไง” คนที่แทบจะขาดลมหายใจรีบดันใบหน้าของเขาออกห่าง

“อะไร!” คนจูบทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ จนชามาวีร์อดนึกค่อนขอดในใจไม่ได้

‘ตายอดตายอยากมาจากไหนนี่’

“แค่ถูกจูบทำเป็นโวยวาย ทีถูกฉันกินนมไม่เห็นจะบ่นสักคำ”

“คุณเกื้อ!” ชามาวีร์กัดปากล่างแน่นไม่รู้จะโต้ตอบเขาอย่างไร โกรธก็โกรธ อายก็อาย ไม่กล้ามองสบสายตาของเขาด้วยซ้ำในตอนนี้

“อย่าเรื่องมากน่า” เขาต่อว่าอย่างไม่จริงจังรั้งร่างของชามาวีร์เข้าหาอีกครั้ง