ตอนที่ : 5 กาแฟรสชาติคาปูชิโน

2

กาแฟรสชาติคาปูชิโน

วันนัดหมายเรื่องสำคัญทั้งทีแต่ชามาวีร์กลับมีงานกองสุมท่วมหัว และกว่าจะเคลียร์เรื่องงานทั้งหมดเสร็จได้ทันส่งเจ้านายของเธอ เวลาก็เลยล่วงเข้าไปหนึ่งทุ่มกว่าแล้ว ชามาวีร์รีบหอบงานที่ตัวเองทำเข้าไปขอลายเซ็นจากเวคินภายในห้องทำงาน

เวคินมองดูแฟ้มเอกสารห้าแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน สลับกับสีหน้าที่ร้อนรนของเลขาฯ ของตัวเองก็นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ในท่าทีที่ไม่ปกติของหญิงสาว ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตรวจงานที่อีกฝ่ายทำอย่างละเอียดลออ

“บอสคะ เร็วๆ หน่อยค่ะ คาปูมีนัด” ชามาวีร์เร่งเมื่อเห็นว่าเวคินพินิจพิจารณาเอกสารนานเกินไป

“อะไรของเธอยัยคาปู จะรีบไปไหน วันนี้ฉันจ่ายโอทีนะ ปกติเห็นอยากได้โอทีจะเป็นจะตาย” วคินเอ่ยถากถางเลขาฯ หน้าเลือดของตัวเองด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วเมื่อไรได้โอที ยัยคาปูหน้าเลือดนี่จะต้องกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างพออกพอใจเสียเต็มประดา แต่วันนี้มาแปลกแฮะ ดูร้อนรนชอบกล เวคินจ้องมองชามาวีร์เพื่อจับผิดว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนจนน่าสงสัยแบบนี้

“คาปูมีนัด เรื่องสำคัญด้วย” คนถูกมองตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยเบา เกรงว่าเขาจะถามต่อว่าตัวเองมีนัดเรื่องอะไร

“นัดสำคัญมาก...ขนาดทำให้ยัยหน้าเงินอย่างเธอไม่สนเรื่องโอทีนี่นะ” เวคินย้อนถามอย่างประหลาดใจ

“เซ็นๆ เหอะน่า” ชามาวีร์ตัดบทอย่างร้อนใจ

“เฮ้ย! ฉันเป็นหัวหน้าของเธอนะ”

“ขอโทษค่ะ คาปูลืมตัวไป” หญิงสาวย่อตัวลงอย่างน่ารักพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้

“เออ! แล้วไป อย่าลืมให้มันบ่อยนักล่ะ” เขาลงมือเซ็นชื่อในเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนมันส่งคืนให้ชามาวีร์ อีกฝ่ายรีบตะครุบมันกลับออกไปอย่างรวดเร็ว

“นัดอะไรของมันวะนี่” เวคินส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ตั้งแต่รับชามาวีร์เข้ามาทำงานเมื่อสามปีก่อน รู้สึกว่ารอบตัวเขามีละครเรื่องลิงงกเงินเล่นให้ดูอยู่ตลอดเวลา ช่างมีสีสันดีแท้

“แย่แล้วยัยคาปู เกิดคุณเกื้อเปลี่ยนใจขึ้นมา แกแย่แน่ๆ เลย” หญิงสาวรีบเก็บเอกสารเข้าตู้พร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายแล้วตรงดิ่งไปยังคอนโดฯ ของเกื้อรัฐในทันที

ใบหน้ามันเป็นเงา ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรังจากการวิ่งมายังห้องแห่งนี้ ทำให้คนที่นั่งรออยู่ภายในห้องถึงกับหน้าตึงขึ้นมาในทันทีที่ได้เห็นหน้าเจ้าหล่อน

“มาทันพอดี” ชามาวีร์ยิ้มแหะๆ ให้เขา ชี้ไปยังนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองที่เข็มนาฬิกาอันยาวมันชี้ที่นาทีที่ 59 ก่อนจะ 20.00 น.พอดิบพอดี ยืนตัวตรงลีบอยู่ตรงหน้าของเขาด้วยกลัวว่าเขาจะต่อว่าเรื่องที่มาเกือบสาย

เกื้อรัฐมองดูเหงื่อไคลที่ไหลย้อยลงตรงหน้าผากนั่นแล้วก็นึกอยากจะเอาอะไรปาหัวให้แตกยับไปต่อหน้า จะมาหาเขาเพื่อสนองตัณหาแต่กลับแต่งตัวเป็นสาวออฟฟิศสุดแสนจะเชย หน้าตาที่แทบไม่ได้แต่งหรืออาจจะแต่งบางๆ ตามสไตล์ของหญิงสาว แต่พอเวลามันเลยมาถึงตอนนี้ก็ลบเลือนออกไปจนหมด สายตาของเขามองเลยร่างของหญิงสาวไปยังบานประตูห้อง

“คุณเกื้อ” ชามาวีร์ยกฝ่ามือไหวไปมาตรงหน้าของเขา ทำให้อีกคนหลับตาแน่นก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

“ไปหาน้ำเย็นๆ ในตู้เย็นกินเอง แล้วไปล้างหน้าล้างตาเสียให้เรียบร้อย”

น้ำเสียงเรียบๆ แต่ทรงอำนาจเสียเหลือเกินจนชามาวีร์นึกขยาด กลัวว่าเขาอาจจะไม่พอใจแล้วพานไม่ทำตามข้อตกลงเมื่อวานนี้ รีบลุกขึ้นตรงไปยังห้องครัวเพื่อหาน้ำเย็นๆ ดื่มตามคำสั่งของเขา ไม่เกินสองนาทีชามาวีร์ก็เดินออกมาจากห้องครัว

“ไปล้างหน้าในห้องน้ำข้างใน”

เขาชี้นิ้วไปยังห้องนอนที่มีห้องน้ำอยู่ภายในนั้น ชามาวีร์ยืนลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อจัดการล้างหน้าล้างตาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็กลับมานั่งบนโซฟาข้างๆ เขา

“ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย” เกื้อรัฐเอ่ยออกมาอย่างระอาใจ คิดผิดหรือเปล่าก็ไม่รู้กับเรื่องสนุกชั่วข้ามวันของตัวเอง

“พร้อมแล้วค่ะ”

‘ช่างใจกล้าจริงๆ’ คิดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ คนที่พูดคำว่าพร้อมแล้ว เจ้าตัวถึงกับผงะไปด้านหลังจนแผ่นหลังบางชิดพนักของโซฟา

“เอ่อ...คุณเกื้อ” ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบนั้นทำให้ชามาวีร์รู้สึกใจเต้นตึกตักขึ้นมา ตอนอยู่ใกล้ๆ มันไม่เหมือนกับตอนแอบมองอยู่ห่างๆ อย่างทุกครั้ง ความรู้สึกลังเลใจผสมกับความตื่นเต้นกำลังตูมตามอยู่ข้างใน

“ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาไม่ใช่เหรอ” เขาแค่นเสียงหยามเหยียดใส่หญิงสาว ปลายนิ้วหนากระตุกคอเสื้อเชิ้ตสีขาวของชามาวีร์เล่นอย่างลองเชิง

“บริการฉันให้สุดฝีมือไปเลยนะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องพ่อของเธอ”

“ค่ะ” อีกฝ่ายรีบตอบรับแต่โดยดี

“แต่คิดดูอีกที...มันไม่คุ้มล่ะมั้ง” เกื้อรัฐทำท่าเหมือนคิดหนักต่อเรื่องนี้

ความลังเลใจของเขาทำให้ชามาวีร์ถึงกับเบิกดวงตากว้างขึ้น

“คุ้มค่ะ คาปูยอมทุกครั้งที่คุณเกื้อต้องการเลยนะคะ”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจค่ะ” ช่างชัดถ้อยชัดคำในความรู้สึกของเกื้อรัฐ เขามองดูแม่คนมั่นอกมั่นใจแล้วก็นึกสนุกขึ้นมา ชามาวีร์มองดูหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วทำใจกล้าเอ่ยขอเขาเพิ่ม

“นอกจากครั้งละหนึ่งหมื่นบาทแล้ว คาปูยอมเป็นคนใช้ของคุณเกื้ออีกด้วย แต่คุณเกื้อให้เงินเดือนคาปูเพิ่มเป็นเดือนละสองหมื่นได้ไหมคะ” หญิงสาวต่อรองด้วยความหวังอันแสนจะริบหรี่ และกลัวเกื้อรัฐจะเปลี่ยนใจเป็นอย่างที่สุด ชายหนุ่มทำหน้าขรึมใช้ความคิดอยู่พักหนึ่ง มีอะไรกันครั้งละหมื่นเขาก็สุดแสนจะคุ้ม ให้จ้างคนใช้เพิ่มอีกเดือนละสองหมื่นจะเป็นไรไป เขาคิดอย่างคนเห็นแก่ได้

“อืม...ก็ได้นะ เป็นข้ารับใช้และ...ของเล่นบนเตียงในเวลาเดียวกันน่าสนุกดี” เขาพูดเหมือนคนลังเลใจทั้งที่ข้างในรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ต่อเหตุการณ์ตรงหน้าของตัวเอง ราวกับเป็นเรื่องแปลกใหม่ในชีวิตที่หาดูได้ยาก

“คุณเกื้อรัฐคะ คาปู...เอ่อ...”

“คาปู เธอจะเปลี่ยนใจเหรอ”

“เปล่าๆ ค่ะ เพียงแต่ว่าถ้าคุณเกื้อไม่เต็มใจ คาปูก็ไม่บังคับนะคะ ให้คาปูทำงานชดใช้เงินที่ขอยืมก็ได้ค่ะ แบบว่าคาปูเองก็ไม่ใช่สเปกของคุณนี่นา” บางทีเธอก็นึกกลัวขึ้นมากับเรื่องนี้เหมือนกัน

“แล้วเธอล่ะมีผู้ชายรวยๆ ตั้งหลายคน ทำไมไม่ไปเสนอเขา มาเสนอกับฉันทำไม”

“ก็คุณเกื้อเป็นเจ้าทุกข์นี่คะ และอีกอย่าง...คาปูชอบคุณด้วย”

คำตอบที่แสนจะตรงทำเอาเกื้อรัฐถึงกับนิ่วหน้าขึ้นอย่างคาดไม่ถึง แต่สำหรับชามาวีร์แล้ว นี่เป็นเรื่องที่เธอเอ่ยออกมาจากข้างในจริงๆ ชายหนุ่มที่แสนจะสมบูรณ์แบบคนนี้ช่างเหมือนดวงตะวันที่อยู่แสนไกล รักเท่าใดก็ทำได้เพียงแค่แอบชื่นชม แม้รู้ว่าเขาจะต้องดูแคลนแต่เธอก็ยังอยากจะบอกออกไป

“ชอบฉัน” เขาชี้นิ้วใส่หน้าของตัวเองอย่างขำๆ