ตอนที่ : 4 วิกฤตหรือโอกาส 4

“ยัยคาปูบ้า! เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ” คนเป็นเพื่อนฟาดหมอนในมือไปยังศีรษะของชามาวีร์อย่างแรง

“โอ๊ย! พอแล้วยัยฝัน” ชามาวีร์ยกฝ่ามือขึ้นรับหมอนเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่มันจะฟาดลงมาเป็นครั้งที่สอง

“นี่แกคิดจะจับผู้ชายรวยๆ ใช่ไหม”

“ไม่ใช่โว้ย! แค่อยากใช้วิกฤตให้เป็นโอกาส โอกาสที่จะได้อยู่บนเตียงกับคุณเกื้อน่ะมันหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก แล้วอีกอย่าง...ก็ไม่อยากให้บ้านถูกยึดเหมือนกัน ผ่อนมาได้สี่ปีเอง”

มันเป็นเรื่องจริงที่ต้องช่วยพ่อ และไม่ต้องการให้บ้านถูกยึดไป เพราะว่านั่นก็เท่ากับว่าทุกคนจะไม่มีที่อยู่อาศัย พอรู้ว่าเจ้าทุกข์เป็นเกื้อรัฐ หนทางนี้จึงได้ผุดขึ้น แม้ว่ามันจะแลดูแปลกประหลาดไปเสียหน่อย แต่ชามาวีร์ก็อยากจะลองดู และผลที่ได้รับกลับมามันก็คุ้มค่า เพียงแต่ว่าความเสี่ยงจากการลงทุนในครั้งนี้ มันมีความเสียใจเป็นผลลัพธ์ในยามที่ทุกอย่างจบสิ้นลง และเมื่อเวลานั้นมาถึง เธอก็ต้องยอมรับมันให้ได้ ไฟฝันมองดูเพื่อนรักอธิบายเรื่องราวทั้งหมดด้วยใบหน้าเศร้าจนน่าเห็นใจ ก็พลอยทำให้ตัดใจต่อว่าอีกฝ่ายไม่ลง

“ในเมื่อแกตัดสินใจทำไปแล้วก็ขอให้สำเร็จนะ อย่ามาเจ็บทีหลัง ร้องไห้ขี้มูกโป่ง ฉันไม่ช่วยจริงๆ ด้วย” ไฟฝันเอ่ยอย่างงอนๆ เพราะว่าไม่เห็นด้วยกับการกระทำในครั้งนี้

“ขอบใจแกมากนะที่เข้าใจ และยอมไปหาซื้อของพวกนี้มาให้”

แผ่นซีดีเกี่ยวกับหนังใต้สะดือถูกโชว์หราขึ้นตรงหน้า เพียงเท่านั้นไฟฝันก็หน้าแดงเถือกไปด้วยความอับอายอีกหน ตอนที่ถูกวานให้ไปซื้อมาเพราะว่าแหล่งขายของเหล่านี้มันอยู่ใกล้กับที่ทำงานของเธอ ตอนนั้นก็แทบจะไม่มองหน้าของคนขาย หยิบๆ แล้วจ่ายเงิน แต่พอมาเห็นเป็นแผ่นจะจะอยู่ตรงหน้าก็อดเขินอายไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอก แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ฉันไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาด” ไฟฝันนึกขยาดต่อเรื่องที่ทำลงไปไม่น้อย

“ก็ได้ ครั้งเดียวก็ครั้งเดียว ฉันกลับก่อนนะ จะไปศึกษาข้อมูลเพื่อเริ่มงานในวันพรุ่งนี้” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกจากบ้านไม้หลังเล็กไป ปล่อยให้เจ้าของบ้านมองตามหลังตาปริบๆ

‘ช่างกล้าบ้าบิ่นดีแท้ ยัยคาปูชิโน’

ไฟฝันยืนมองแผ่นหลังบางของชามาวีร์ไปจนลับสายตา มองดูกระเป๋าใบน้อยที่อยู่ในมือของคนเป็นเพื่อนแล้วก็ต้องถอนหายใจเสียงดังออกมา ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แผ่นซีดีและหนังสือต้องห้ามถูกเก็บเอาไว้ในกระเป๋าอย่างดี เสียอย่างเดียวว่ามันไม่มีซิปรูดปิด ทันทีที่แวะลงห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านเพื่อซื้อของใช้จำเป็น เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้น เมื่อกระโปรงพลีทจีบรอบตัวยาวคลุมข้อเท้าได้ทักทายกับเจ้าบันไดเลื่อนก่อนจะถึงขั้นสุดท้าย ปลายชายกระโปรงที่ยาวรุ่มร่ามก็ถูกหนีบเข้าไปในซอกบันไดเลื่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ม้วนตัวเข้าไปติดอยู่ด้านในตามการเลื่อนของบันได

ท่อนล่างที่ว่างเปล่าทำให้ไฟฝันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อกระโปรงตัวสวยหลุดออกจากสะโพกไปแล้ว ขณะที่เธอจำต้องตัดใจจากกระโปรงของตัวเองแล้วก้าวข้ามบันไดขึ้นไปเมื่อมันเลื่อนมาถึงขั้นสุดท้าย สายตาของทุกคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเกือบสิบคู่หันมามองด้วยความขบขันจนไฟฝันต้องหลับตาแน่น ใช้ฝ่ามือดึงชายเสื้อของตัวเองลงด้านล่างให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ไฟฝันยืนตัวสั่นด้วยความตกใจในสภาพกางเกงในสีครีมเพียงตัวเดียว แต่แล้วก็มีเสื้อสูทของใครบางคนพันรอบเอวของเธอเอาไว้ จากนั้นเขาก็อุ้มร่างบางของหญิงสาวขึ้นแล้วเดินออกมาด้านนอกของห้างสรรพสินค้า ก่อนจะเลยไปที่ลานจอดรถ ในขณะที่หญิงสาวเอาแต่หลับตาแน่นด้วยความอับอาย

ปัง!

สิ้นเสียงปิดประตูรถที่ดังขึ้น หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นมาในทันที เหมือนความฝัน ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่สุดเท่าที่ไฟฝันเคยพบเจอกำลังนั่งประจำตำแหน่งของคนขับ เขาหักพวงมาลัยรถเลี้ยวออกจากห้างสรรพสินค้าไปโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“เอ่อ...คุณคะ ขอบคุณมากนะคะ” เมื่อรถวิ่งออกมาจากลานจอดได้สักพักใหญ่ๆ หญิงสาวจึงเอ่ยคำขอบคุณเขาออกไป พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เขาอย่างซึ้งใจ จนไม่ทันระวังกระเป๋าอีกใบที่อยู่บนตัก ของที่อยู่ในนั้นหล่นกระจัดกระจายไปอยู่ข้างล่างเมื่อหญิงสาวปล่อยมือออกจากหูหิ้ว ภาพของแผ่นซีดีโป๊กับหนังสือต้องห้ามที่กองอยู่ที่พื้นรถทำให้ไฟฝันต้องอ้าปากค้าง ก่อนจะค่อยๆ เบือนหน้าขึ้นไปมองคนขับ พระเอกของเธอกำลังสวมวิญญาณผู้ร้ายที่ส่งสายตาเหยียดหยามมาให้อย่างแสนจะรังเกียจ

“ลงไปจากรถของฉัน”

“ฮ้า!”

“ฉันบอกว่าให้เธอลงไปจากรถของฉัน ยัยผู้หญิงโรคจิต” เวคินเอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง นี่เขาหลวมตัวมาช่วยเหลือยัยผู้หญิงโรคจิตคนนี้ได้อย่างไรกัน แถมยังเอาสูทราคาแสนแพงไปพันรอบสะโพกแม่นี่อีก แค่คิดก็ปวดตับแล้ว

“นี่คุณ! ฉันจะลงไปได้ยังไงในสภาพอย่างนี้” ไฟฝันชี้นิ้วไปยังสะโพกที่ถูกเสื้อสูทของเขาคลุมกันอุจาดตาเอาไว้

“ฉันให้เธอเลยสูทตัวนั้น แต่ได้โปรดช่วยย้ายสะโพกของเธอลงไปจากรถของฉันเดี๋ยวนี้!”

“ไม่! คุณจะบ้าหรือไง ลงไปในสภาพแบบนี้ฉันก็กลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งกันพอดี นะ ได้โปรดช่วยลูกหมาตัวน้อยๆ ที”

สีหน้าละห้อยของไฟฝันทำเอาเวคินมึนตึ้บไปอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจเลี้ยวพวงมาลัยเข้าข้างทางแล้วเดินลงจากรถมุ่งตรงไปยังตลาดที่อยู่ด้านหน้า และไม่ช้าก็กลับมาพร้อมกับกางเกงตัวหนึ่งที่มีวางขายอยู่เกลื่อนในตลาดแห่งนี้

“เอ้า! ใส่แล้วก็ลงไปจากรถของฉัน”

กางเกงห้าส่วนที่แม่ค้าพ่อขายชอบใส่กันเป็นประจำถูกยื่นมาตรงหน้าของไฟฝัน

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวรีบคว้ามันมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว ภาพนั้นทำให้เวคินต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ เมื่อเวลาที่เจ้าตัวยกท่อนขาขึ้นเพื่อสอดเรียวขาลงกางเกงนั้น มันโผล่ความขาวเนียนออกมาอวดเขาอย่างหน้าตาเฉย

หญิงสาวรีบเปิดประตูรถออกมาหลังจากใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว และไม่วายหยิบกระเป๋าหูหิ้วที่ใส่ของที่เพื่อนรักฝากซื้อติดมือมาด้วย

“ขอบคุณคุณอีกทีนะคะ”

ไฟฝันยกมือขึ้นไหว้เขาอีกครั้ง แต่กลับได้สายตาเย็นชาตอบกลับมาแทน เวคินเหยียดริมฝีปากออกเมื่อมองสบสายตากับเจ้ากระเป๋าหูหิ้วใบลามกของหญิงสาว ไฟฝันถึงกับยิ้มแหยๆ ส่งกลับไปให้ ก่อนจะเห็นเขาส่ายหน้าไปมาแล้วเดินไปขึ้นรถและขับออกไปด้วยความรวดเร็ว ด้านหลังของรถที่แล่นออกไปจนลับสายตา ทำให้คนยืนมองได้แต่นึกขอบคุณในความมีน้ำใจของเขา

“อ้าว! ยังไม่ได้ถามชื่อเลย”หญิงสาวเอ่ยอย่างเสียดายที่ไม่ได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเขา

ไฟฝันยืนอมยิ้มอยู่ภายในบ้านของตัวเอง ถ้าไม่ได้เขา ป่านนี้เธอคงได้อับอายขายหน้าคนทั้งห้างสรรพสินค้าไปมากกว่านี้ เหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยจริงๆ แต่พอคิดถึงสายตาหยามเหยียดในตอนท้ายแล้วก็อดปลงไม่ได้ พระเอกของเธอคงไม่มีทางมาชอบยัยผู้หญิงลามกอย่างเธอแน่นอน