ตอนที่ 11 ไร้เดียงสา

ตอนที่ 2/6 ไร้เดียงสา

เมื่อครู่เธอรู้สึกตัวแล้วเห็นอะไรบ้าง ดวงตากลมโตใสซื่อค่อย ๆ แปรผันอย่างไม่กักเก็บความเคืองขุ่น และฉงนพอพบเจอเหตุการณ์ชวนสับสนครั้งแรกก็ตาม เธอยังไม่ปักใจเชื่อแน่ล่ะ

"เธอนอนซบไหล่ฉันมาตลอดทาง พอถึงบ้านฉันปลุกเรียกไม่ยอมตื่นเอง เธอจะรับผิดชอบไหล่ฉันยังไงดีล่ะ มันปวดเมื่อยไปเสียหมด!..." เขาตอบตามตรง เมื่อบ่ากว้างได้รับอิสระเขาจึงบิดไหล่เบ่งกล้ามคลายอาการขบเมื่อย เพราะให้เธอใช้หัวพิงอกเป็นหมอนรองคอ ด้วยหวังดีต่อไม่คิดอะไรเลวร้ายเลยสักนิดเสียด้วยซ้ำ ทว่านอกจากหญิงสาวจะไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ แถมสิ่งที่เอิงเอยสนองแก่เขาแสนสาสม น่าเจ็บใจยามนี้ไม่ต่างจากกำลังปักปรำโยนความผิดให้เขา...ทั้งหมดนี้เธอล้วนคิดไปไกลเอง

"ถึงบ้านแล้วลงไปซะสิ" พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ถือสา เพยิดหน้าสั่งเธอเดินลงไปก่อน เด็กก็คือเด็ก คงต้องให้เวลาเรียนรู้กันมากกว่านี้อีกหน่อย กระนั้นเอิงเอยยังนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว

เธอเหลือบมองหน้าเหยเกของหนุ่มใหญ่อีกหน ซึ่งเขาบ่นว่าปวดเมื่อยตามตัว เนื่องจากเธอใช้เขาเป็นที่นอนพักพิงชั่วคราว พอทบทวนเรื่องราวดี ๆ ความรู้สึกผิดจึงค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในอก มองเห็นลุงแก่สังขารไม่ดีกำลังโอดครวญ อะไรจะเจ็บปวดปานนั้นกันนะ? และกลับกลายเป็นเธอเสียเองที่รบกวนเขามาตลอดทาง

"หนูขอโทษค่ะ ที่คิดไม่ดีแบบนั้นกับพ่อเลี้ยงอีกแล้ว" พนมมือยกไหว้ขอโทษขอโพยพ่อเลี้ยงพฤกษ์ สีหน้าเอิงเอยสลดลงทันตา แม้ว่าเธอจะยังเป็นเด็ก แต่เรื่องมารยาท และสิ่งที่ทำลงไป เธอก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่าผิดจริง ไม่ต้องรอเขาตำหนิ หรือว่ากล่าวก่อน แถมเธอยอมรับ ไม่แก้ตัวพ้นผิด

"อย่าไหว้ฉันบ่อยขนาดนี้ แค่พูดว่าขอโทษก็พอ ฉันไม่ถือสาขนาดนั้นหรอก" เขารีบคัดค้าน อุ้งมือหนาจับเรียวแขนเล็กของเด็กสาวตรงหน้าเอาไว้ ไม่ให้ไหว้เขา ก่อนเธอจะวางมือ มองตาปริบ ๆ ไม่เข้าใจนัก คนอายุน้อยกว่า ไหว้ผู้ใหญ่อายุมากมันไม่เห็นแปลกเลยนี่นา มิหนำซ้ำเอิงเอยกับพ่อเลี้ยงอายุห่างกันหลายสิบปี

"แต่พ่อเลี้ยงแก่กว่าหนูตั้งหลายปีเลยนะคะ หนูเห็นพ่อเลี้ยงเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่มีพระคุณกับที่บ้านหนู"

คราวนี้เอิงเอยยิ่งมึนงงหนัก เขาชักสีหน้าบึ้งตึงใส่ ก่อนเสียงทุ้มเคร่งขรึมจะเอ่ยว่า

"เธอคิดแค่ว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณเลยหรือไง"

เขาไม่ปราถนาได้ยินเธอบอกว่าเขาแก่กว่าตั้งหลายปี และไม่อยากเป็นเพียงแค่ผู้มีพระคุณ ฉับพลันในใจก็กระตุกวูบ ถึงใบหน้ากลับนิ่งเย็นชาจะไม่เปลี่ยน เขากดความไม่พอใจ อันไร้เหตุผล แกมเอาแต่ใจไว้ อยู่ด้วยกันยังไม่พ้นวัน เอิงเอยกลับทำเขาอารมณ์แปรปรวนอย่างกับคนกำลังเข้าสู่วัยทอง พฤกษชาติเก็บอาการเก่งทุกสถานการณ์ แต่ยกเว้นตอนนี้ เขาโกรธจนหน้าแดงจัด รับรู้ถึงควันร้อนพุ่งออกจากรูหูสองข้าง เด็กสาวเอียงคอฉงน เธอพูดผิดขนาดนั้นเลยเหรอ

"ใช่ค่ะ พ่อเลี้ยงเป็นผู้มีพระคุณสำหรับหนู และครอบครัว หนูไม่กล้าตีเสมอคุณหรอกค่ะ" เขาลงความเห็นว่า คำพูดคำจาของเธอช่างถ่อมตน และอ่อนหวานนัก แต่สามารถบาดภายในใจเขาเจ็บจี้ด ๆ

"แม่เธออยากได้ฉันเป็นลูกเขย..."

ไม่รีรอให้พฤกษชาติกล่าวจบเสียก่อน เอิงเอยรีบออกตัว คิดมากไปเองเสียก่อน จึงโพล่งขึ้น

"คุณสบายใจได้เลยค่ะ หนูไม่กล้าหวังสูงขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"ฉันอยากบีบเธอให้ตายคามือเสียจริง ๆ ทำไมนะ...ทำไมถึง..." เอิงเอยก้มงุด ไม่กล้าสบดวงตาคมดุดันที่มองเธอไม่คาดสายตาแทบตัวพรุนได้ ทำเธอใจสั่นไหว ไม่รู้เพราะหวาดหวั่น หรือกำลังสับสนกับคำพูดอ้อมโลกของเขากันแน่

ครั้นพ่อเลี้ยงชี้หน้า มือเขาสั่นเทา ฟันบดกันแทบแตกหักด้วยความเดือดดาล คาดโทษแก่เธอดูเหมือนคำพูดของเธอ จะไปสะกิดบางอย่างในตัวเขา ถึงหัวเสียประหนึ่งไม่ได้ดังใจ แต่เธอไม่ทราบเลย ทำไมเขาถึงออกอาการชัดปานนี้ หรือเข้าสู่ช่วงวัยทอง

เธอจะไม่โต้ตอบเขาแล้วกัน ขออยู่ทำงานที่ไร่อย่างสงบสุข ไม่โดนหมายหัว ถูกเพ่งเล็งดีกว่า เพราะเธอเข้าใจ ว่าช่วงนี้อายุของอีกฝ่ายมากขึ้น อารมณ์ก็จะเหมือนคนเป็นไบโพล่าร์แบบนี้แหละ