9#ผมเศร้า

ฮึ่ม! วันนี้แหละ! ผมจะต้องเปิดประตูเองได้!! เอาล่ะ...สู้เขานะเบนโตะ!

"ฮึ๊บ! อึก อะ อีกนิด ดะ เดียว~"

ตุบ!

"เฮ้อ!"

ผมล่ะเบื่ิอ! ทำไมต้องเกิดมาตัวเตี้ยด้วย แค่เปิดประตูห้องนอนตัวเองยังเอื้อมไม่ถึงเลย! แล้วแบบนี้ผมก็ต้องรบกวนพี่ๆแม่บ้านกับพวกพี่ๆบอดี้การ์ดอีกน่ะสิ ผมไม่อยากให้พวกเขามาลำบากวิ่งขึ้นบันไดเพื่อมาเปิดประตูให้ผมหรอกนะ! ผมต้องทำได้!

"ฮึ๊บ! อ๊ะ!!"

ตุบ

"ฮู่ว~ เกือบไปแล้วมั้ยครับ"

"..."

ใจหายใจคว่ำหมด นึกว่าจะหัวฟาดพื้นแล้ว...

"ทำไมนายน้อยไม่เรียกผมหรือแม่บ้านคนอื่นๆล่ะครับ"

"หงึ! ผมอยากเปิดประตูเอง ผมไม่อยากให้พี่ๆเหนื่ิอยวิ่งขึ้นมาเปิดประตูให้ผม"

ถ้าเป็นลูกคนรวยคนอื่นๆเขาคงชอบแบบที่ไม่ทำอะไรเอง แต่ผมชอบที่จะทำอะไรเองมากกว่า ผมเป็นพวกขี้เกรงใจคนอื่นอะ

"แต่ตอนนี้นายน้อยยังตัวเล็กอยู่ ยังทำอะไรได้ด้วยตัวเองมากไม่ได้ก็ควรให้คนอื่นช่วยก่อนนะครับ"

ก็ถูกอย่างที่พี่ริวพูด เพราะผมเพิ่งห้าขวบตัวก็เล็กนิดเดียวสิ่งที่ทำได้ด้วยตัวเองก็มีแค่กินข้าวเอง แต่งตัวเอง เดินเอง ถือของเอง ส่วนการอาบน้ำยังอาบเองไม่ได้เพราะผมเคยขออาบน้ำเองแต่เผลอลื่นในอ่างอาบน้ำพี่ริวก็เลยไม่ให้อาบเอง แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมจะพยายามให้พวกพี่ๆช่วยผมให้น้ิยที่สุด!

"นายน้อยจะอาบน้ำเลยมั้ยครับ"

"ครับ..."

และแล้วผมก็ถูกอุ้มมาอาบน้ำในห้อง สภาพผมตินนี้กำลังเศร้ากับตัวเองอยู่ครับผมไม่มีอารมณ์มานั่งเล่นน้องเป็ดหรือพูดคุยกับใครเลย ผมเศร้าทำไมผมถึงตัวเตี้ย! เวลายู่โรงเรียนยูกับโจเซฟก็ชอบมาลูบหัวผม เวลาครูมีอะไรให้ดูผมก็มองไม่เห็นแถมยังโดนผลักจนปลิวออกมาอีก มันน่าเศร้านะครับ;-;

"อาบน้ำเสร็จแล้วก็ไปทานข้าวกันนะครับ วันนี้บอสมาทานข้าวด้วย"

ช่วงนี้ป๊ะป๋างานยุ่งจนแทบไม่ได้กลับบ้าน ทำงานดึกจนต้องไปนอนคอนโด ผมก็น้อยใจนิดนึงแต่ผมเข้าใจผมก็เลยได้แต่รอ และหาอย่างอื่นทำแก้เบื่อเช่นการพยายามเปิดประตูห้องตัวเอง

"งือ"

"ไปกันครับ"

"งืม"

@ห้องอาหาร

"มาแล้วเหรอ..."

"..."

ผมต้องกินอะไรถึงจะสูงนะ...เสาไฟฟ้าดีมั้ย หรือแปลงร่างเป็นยีราฟดี ไร้สาระแล้ว~

"เป็นอะไรทำไมหน้าบึ้งแบบนี้?"

"..."

"นายน้อยอยากเปิดประตูด้วยตัวเองแต่ตัวเล็กเกินไปก็เลยเสียใจน่ะครับ"

ก็เสียใจจริงๆแหละ เศร้าด้วย ก็ผมตัวเล็กทำอะไรเองก็ไม่ได้ ซุ่มซ่าม เอ๋อ อ่อนแอ ไม่ชอบทำร้ายใคร ขี้เกรงใจ ขี้กลัว เป็นลูกของมาเฟียอันดับของโลกที่ไม่มีดีอะไรเหมือนลูกมาเฟียคนอื่นๆเลย

"ไม่ต้องเศร้า รอโตอีกนิดเดี๋ยวก็ทำได้"

"...งือ"

"..."

"ป๊ะป๋า..."

"ว่าไง?"

"ป๊ะป๋าเสียใจมั้ยที่ผมไม่เหมือนลูกมาเฟียคนอื่นๆ แถมกลัวอาวุธอีก อ่อนแอด้วย ตัวก็มีแค่นี้ ช่วยอะไรป๊ะป๋าไม่ได้เลย"

"ไม่ ทำอะไรไม่เป็นก็ไม่เห็นเป็นไร บอดี้การ์ดมี มือปืนมี นักฆ่ามี"

"..."

"ไม่ต้องเศร้าหรอก เป็นไอ้อ้วนก็ดีอยู่แล้ว"

"..งือออ~"

"หึ กินข้าวได้แล้ว วันนี้อุตส่ามากินข้าวด้วย"

"งือ~คิดถึงป๊ะป๋าที่สุด"

"หึ ยิ้มได้สักทีนะ"

"แง่ง! ป๊ะป๋าผมจะไปนั่งเก้าอี้ปล่อยผม~"

"นั่งอยู่นี่แหละ"

"เดี๋ยวป๊ะป๋าเมื่อย"

"เอาที่ไหนมาเมื่อยตัวก็มีแค่นี้ไม่หนักหรอก"

แล้วเมื่อกี้บอกผมเป็นไอ้อ้วน...แต่นั่งกับป๊ะป๋าก็ดีคิดถึงจะแย่แล้ว ไม่เจอกันตั้งนาน~ บางวันก็ไม่เจอทั้งพี่ริวกับป๊ะป๋าเลย แอบไปสวีทกันแน่ๆ ผมเชียร์! ผมอยู่เล่นกับพี่เรียวก็ได้ พี่เรียวก็เล่นด้วยสนุกดี

"แก้มไปโดนอะไรมา?"

อุ่ย...คือแบบผมไม่ได้จะปิดบังป๊ะป๋านะ แต่เมื่อวันก่อนผมพยายามจะเปิดประตูแต่เอื้อมไม่ถึงเลยหงายหลังแล้วก็ล้มไปไปทับมือตัวเองอย่างแรงจนเกิดรอยช้ำ

"ผมซุ่มซ่าม"

"..."

"ผมล้มมาทับมืิอตัวเองมันเลยช้ำ"

"ล้มแรง?"

"อื้อ ก็...ก็ผมพยายามจะเปิดประตูเองแต่เสียหลักเลยล้มง่าา~"

"เรียว.."

"ครับ"

"บอกคนปูทางเดินทั้งหมดให้เป็นพรหม"

"ครับ"

"แล้วก็ตรงไหนที่อันตรายต่อเบนโตะก็เองพรหมไปคลุมไว้ให้หมด"

"ครับบอส!"

"..."

ผมเป็นเหตุให้บ้านต้องถูกเปลี่ยนพื้นเป็นพรหมนิ่มๆแล้ว...ผมซุ่มซ่ามมากจริงๆแหละ เมื่อหลายวันก่อนก็สะดุดขาโต๊ะจนหน้าคว่ำหน้าผากช้ำ เมื่อสามสี่วันก่อนก็เดินไม่ดูทางก็เลยเดินชนขอบประตู แต่ดีที่คุณป๊ะป๋าไม่อยู่และผมก็สั่งห้ามพี่เรียวบอกป๊ะป๋าด้วยไม่งั้นผมว่าคุณป๊ะป๋าต้องเล่นใหญ่เอาหมอมาคอยจับตาดูผมชัวร์!

"ป๊ะป๋า..."

"อะไร"

"วันนี้ป๊ะป๋ามานอนกับผมมั้ย?"

"วันนี้ไม่ได้..."

อีกแล้ว...ผมคิดถึงป๊ะป๋าอะ ทำไมงานป๊ะป๋ามันเยอะแบบนี้ ไม่ได้เจอกันตั้งสองอาทิตย์วันนี้อุตส่าได้เจอแต่ก็แค่ครึ่งชั่วโมง...หงึ

"ไม่เป็นไรครับ! รอป๊ะป๋าว่างค่อยมาก็ได้~"

ส่งยิ้มน่ารักแบบทุกครั้งไปให้ แต่จริงๆผมอยากร้องไห้ แต่ผมจะเป็นเด็กดีไม่งี่เง่าจะรอป๊ะป๋าว่างมาเล่นกับผม

"..."

"ป๊ะป๋าสู้ๆนะครับ!"

"อืม...อยู่บ้านอย่าดื้ิอล่ะ จะรีบเคลียร์งานแล้วกลับมาหา"

"อื้อ ผมจะรอครับ!"

ได้แค่กอดก็ดี ต้องห่างกันอีกแล้วเหรอ...รู้สึกเศร้าจัง ยิ้มส่งให้ป๊ะป๋าจะได้มีแรงทำงาน~

บรื้น~

รถหายออกไปแล้ว...ไม่อยากให้ไปเลย...

"..."

"นายน้อยเข้าบ้านกันเถอะครับ"

"...."

"นายน้อย...!!!"

"ฮึก! อึก แง!!!"

น้ำตามันไหลออกมาเอง ผมก็แค่...แค่คิดเอง ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ป๊ะป๋าแค่ต้องทำงานหนักช่วงนี้ ผมจะมางอแงแบบนี้ไม่ได้...ห้ามงอแง

"ฮึก! แง!!!"

"นายน้อยครับไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆนะ เดี๋ยวบอสก็กลับมาครับ เราเข้าบ้านกันดีกว่านะครับ"

"ฮึก! อึก แง!!!"

[ไรท์บรรยาย]

เรียวบอดี้การ์ดส่วนตัวของเบนโตะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นไปบนห้องหลังจากที่ร้องไห้อย่างหนักหลังจากรถหรูสีดำเคลื่อนตัวออกไปนอกเขตของบ้าน

"ฮึก! อึก! ฮือ~"

เจ้าตัวเล็กร้องไห้จนหลับไปกว่าจะหยุดร้องเรียวต้องนั่งปลอบอยู่นาน เขารู้สึกสงสารนายน้อยของเขา เพราะนายน้อยเหมือนจะติดผู้เป็นพ่อมาก และช่วงนี้มีศัตรูจ้องเล่นงานบอสของเขาเลยต้องทำงานอย่างหนัก คนที่คอยดูและนายน้อยอย่างริวก็ต้องคอยตามบอสไป แต่ตอนนี้เรียวถูกตั้งให้เป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของเบนโตะแล้ว เขาเลยต้องรับหน้าที่ดูแลเด็กน้อยที่จ่อมีดใส่เขาเมื่อเดือนก่อน

ครืด~ครืด~

[ นายน้อยหลับหรือยัง ]

"หลับแล้ว.."

[ ได้ข่าวว่านายน้อยร้องไห้หลังจากที่รถออกมาจากเขตบ้านเหรอ ]

"อือ ร้องไห้หนักเลย ตอนนี้เหนื่ิอยจนหลับไปแล้ว"

[ ตอนมีคนโทรมาบอกตกใจมาเลย บอสเกือบจะให้เลี้ยวรถกลับแล้ว ]

"อือ ระวังตัวด้วยละกัน ส่วนนายน้อยเดี๋ยวฉันช่วยดูเอง"

[ ร้องไห้หนักขนาดนั้นตะป่วยรึป่าว ให้กลับไปช่วยดูแลมั้ย? ]

"ไม่เป็นไร อยู่ช่วยบอสนั่นแหละ ที่นี่มีหมอมีแม่บ้านอยู่ ค่อยให้พวกนั้นช่วยก็ได้"

[ อือ โอเค อ่า...บอสบอกว่าให้พานายน้อยมาที่คอนโดตอนนี้...]

"ห้ะ?! ตอนนี้? แต่นายน้อยหลับแล้ว"

[ เรียว...บอสบอกให้เวลาสิบนาทีถ้ามาฃม่ถึงบอสจะไล่ออก..]

"เห้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวใจเย็น ทำไมบอสทำแบบนี้ รอเดี๋ยวนะครับ ผมกำลังเตรียมของอย่าไล่ผมออกนะครับบบบ"

[ รีบมานะ...]

ติ๊ด!

"อ่าวเห้ย! ปิดสายหนีอีก! อะไรของบอสเนี่ยนึกอยากจะให้ไปก็เล่นงี้เลย แล้วทำไมไม่เอานายน้อยไปด้วยแต่แรก!!"

ร่างสูงรีบจัดการแต่งตัวให้เจ้าตัวเล็กเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กหนาวเกินไปพร้อมกับใช้ผ้าห่มมาห่อตัวไว้อีกทีจนเหมือนดักแด้ก่อนจะรีบบอกให้คนเตรียมรถและรีบขับออกไป

"โอ้ย! สิบนาทีจะทันมั้ยเนี่ยยย!!!"

@คอนโดเพลิง

รถหรูเคลื่อนมาจอดในลานจอดรถ ร่างสูงรีบอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในคอนโดอย่างรวดเร็ว เหลือเวลาอีกไม่เยอะแล้ว บอสเขาน่ะพูดจริงทำจริง

เหตุเพราะใครสักคนในบ้านโทรไปบอกบอสของเขาว่านายน้อยร้องไห้หนักเพราะไม่อยากอยู่ห่างจากผู้เป็นพ่อ และงานก็มาตกอยู่ที่เขาที่ต้องะานายน้อยตัวเล็กมาส่งภายในสิบนาทีและบ้านใหญ่กับคอนโดก็ไม่ได้ใกล้กันด้วย เขาเลยต้องเหยียบมิดดีที่ถนนโล่งแต่ความปลอดภัยของเด็กน้อยต้องมาก่อน ก็เลยอาจทำให้เขามาสายได้แต่ดีที่ยังมาทันเวลาแบบฉิวเฉียด

@ห้อง3011VIP

ก็อกๆๆ แกร็ก!

"แฮกๆ ผะ ผม แฮก พานายน้อย แฮกๆ มาแล้วครับ"

ร่างสูงยืนหอบหายใจอยู่หน้าประตู พร้อมกับอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน

"เดี๋ยวฉันอุ้มนายน้อยให้ ตอนนี้บอสกำลังอาบน้ำอยู่ เข้ามาก่อนสิ"

ริวเชิญแฝดของตนเข้าไปในห้อง เขาก็สงสารแฝดนะแต่ช่วยอะไรไม่ได้เพราะบอสสั่งไม่ให้เขาห่างจากตัวบอสเลย กรรมอะไรมาลงที่้ขาอีกนะ...

"นายน้อยร้องไห้หนักขนาดนี้เลยเหรอ"

"อือ...หนักมากกว่าจะหยุดร้องแม่บ้านวุ่นวายกันหมด ทั้งหาของเล่นทั้งขนมมาล่อก็ไม่หยุด ฉันเลยนั่งกล่อมจนหลับ"

"เหรอ...ไม่คิดว่าจะร้องหนักขนาดนี้เห็นปกติจะยิ้มแย้มเสมอ"

ริวอุ้มเด็กน้อยไปวางลงบนเตียงนุ่มในห้องของบอส ก่อนจะห่มผ้าให้เบนโตะแล้วเดินออกมาหาเรียวที่ยืนอยู่

"นายน้อยน่ะ จริงๆไม่ได้ยิ้มหรอกนะ...หลังจากที่บอสออกไปพ้นเขตบ้านนายน้อยจะดูเศร้าไปเลย"

"..."

"แต่สุดท้ายก็ะยายามทำตัวร่าเริง และก็ชอบพยายามเอื้อมมือเปิดประตูอยู่ตลอด"

"ฮ่าๆ นายน้อยแค่น้อยใจเพราะตัวเล็กน่ะ"

"ถ้ามาไม่ทันฉันคงโดนไล่ออกแน่ๆ"

"แต่ก็มาทันนี่"

"โชคดีที่รถโล่ง ก็เลยมาทัน"

แกร็ก!

"..."

"ผมพานายน้อยมาส่งแล้วครับ"

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดคลุ่มอาบน้ำสีขาวสะอาดตา ด่อนจัเดินเลยไปที่ห้องแต่งตัว และกลับออกมาพร้อมกับชุดสูท ดึกแล้วทำไมต้องแต่งชุดสูท?

"อืม..."

"อยู่กับเบนโตะที่นี่เดี๋ยวฉันกลับมา"

เพลิงพูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้องโดยมีริวที่รีบวิ่งตามไปติดๆ ปล่อยให้เรียวยืนงงอยู่คนเดียวโดยที่ยังไม่ได้ถามอะไร ให้เขามาส่งแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนนายน้อยแต่ตัวเองออกไปไหนไม่รู้ เจริญล่ะเรียวเอ้ย!

[ 01:58 ]

"ฮึก แง!!!!"

เสียงร้องไห้ปลุกให้เรียวตื่นจากนิทราแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที ให้เขาได้พักบ้างเถอะ

"นายน้อยครับเป็นอะไรครับ?"

"ฮึก ฮือ แง!!!"

"!!!"

ทันทีที่เรียวได้จับตัวเด็กน้อยก็รู้ว่าเบนโตะนั้นป่วยและตัวร้อนหนักมาก

แกร็ก!

"มีอะไร?"

"นายน้อยไม่สบายครับ"

ร่างสูงเอ่ยถามทันทีเมื่อเดินเข้าห้องมาแล้วได้ยินเสียงร้องของลูกชายสุดที่รัก

"ริว"

"ครับบอส.."

ไม่จำเป็นที่ร่างสูงจะต้องพูดริวก็รู้ได้ทันทีว่าบอสจะพูดว่าอะไร มือเรียวรีบกดโทรศัพท์และโทรออกไปยังเบอร์ของหมอประจำตระกูลทันที

"คินบอกว่าอีกสิบนาทีถึงครับ"

"อืม"

"ฮึก แง!!! ป๊ะป๋า~ ฮึก"

เพลิงนั่งลงข้างๆเบนโตะก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กน้อย

ใบหน้าหวานแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก เขาเองก็ไม่เคยเห็นลูกชายร้องไห้หนักขนาดนี้นอกจากตอนเป็นเด็ก...

"..."

"ฮึก ป๊ะป๋า~"

"หยุดร้องได้แล้ว"

"ฮึก! หงึ..."

"หน้าแดงหมดแล้วไอ้ดื้อ"

"ฮึก ฟืดดด! หงึ...ฮึก ป๊ะป๋า ฮึก มา ฮึก อยู่กับเบน ฮึก เหรอ ฮึก ฟืดดด!!!"

"...อืม ไม่ต้องร้อง"

"ฟืดดด! ฮึก เบนไม่ ฮึก ไม่ได้ ฮึก ไม่ได้ร้องแล้ว ฮึก.."

"เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว"

"..."

เด็กน้อยได้แต่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงรอคุณหมอมา ไม่นานหนุ่มหล่อในชุดสูทสีขาวก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"มาช้า.."

"โห คุณเพลิงครับผมนี่เหยียบมิดแล้วนะมาก่อนสิบนาทีด้วย"

"..."

"ไงเบนโตะ จำอาคินได้มั้ย~"

หนุ่มหน้าหล่อพูด เบนโตะได้แต่มองตานิ่งๆแต่ไม่ได้ตอบกลับไป คนสวนของป๊ะป๋าเหรอ?

"..."

"จำไม่ได้เหรอ...แย่จัง ไหนขอดูอาการหน่อย"

คินเริ่มลงมือตรวจร่างกายของเด็กน้อย จนทั่วทั้งร่างกาย เบนโตะก็ยอมนอนนิ่งๆให้ตรวจไม่งอแง

"แค่ไข้หวัดธรรมดานี่แหละ ว่าแต่...เจ้าหนูนี่ร้องไห้หนักมากเลยเหรอ หน้าแดงเชียว"

"ไปได้แล้ว"

"เอ้า นึกอยากเรียกก็เรียกนึกอยากไล่ก็ไล่"

แกร็ก!

"เห้ยๆ ใจเย็นๆก่อนเพื่อนเก็บปืนลงไป เจ้าหนูก็อยู่เอามาเล่นแบบนี้ไม่ดีนะ"

"..."

"งั้นลาล่ะ อาคินไปแล้วนะเบนโตะ~"

คินเดินออกจากห้องไปโดยเร็วขืนอยู่ต่อนานกว่านี้เขาคงได้ออกไปในสภาพไร้วิญญาณเป็นแน่ คนบ้าอะไรยิงคนทิ้งเหมือนยิงขวดน้ำเล่น...