เกิดใหม่อีกครั้งก็ยังน่ารัก [Yaoi]

เรื่องราวมันเกิดตอนที่ผมกำลังเดินไปซื้อของที่เซเว่นเพื่อเอาไปให้ไอ้เพื่อนตัวแสบที่เมาอย่างหนัก เพราะวันนี้ไปกินเลี้ยงมามันก็เล่นยกเหล้าดื่มเสียจนผมคิดว่ามันกินน้ำเปล่า และก็มาลำบากผมที่ต้องแบกมันกลับและยังต้องลงมาซื้อของไว้ทำให้มันกินตอนเช้าอีก

ยิ่งดึกคนยิ่งไม่มีแถมยังมืดมากๆด้วย ผมคงต้องรีบซื้อรีบกลับ ตอนมาก็ว่าน่ากลัวแล้วตอนกลับยังน่ากลัวกว่าอีก บรึ้ย! รู้สึกเหมือนมีใครเดินตามหลังมาเลยแหะ

ฉึก!

"อึก!"

บ้าเอ้ย! มีคนเดินตามผมมาจริงๆ และจังหวะที่ผมกำลังหันมันก็ดันเอามีดมาแทงเข้าที่ท้องผมพอดี มะ มันยิ้มด้วย...

"หึ ตายได้ก็ดีทีนี้ก็จะไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งฉันแล้ว"

สะ เสียงแบบนี้...ใครกันนะ แย่งตำแหน่งเหรอ ผมจะไม่ทำแบบนั้นทำไมกัน ไม่ไหวแล้ว...ง่วงจังเลย..

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

"เห้ย! นายน้อยฟื้นแล้ว!"

"เรียกพยาบาลเร็ว โทรแจ้งบอสด้วย"

หนวกหู โวยวายอะไรกันคนจะนอน...

"นายน้อยครับ! นายน้อย!"

ใครน่ะ มาเรียกใครนายน้อย ผมชื่อคิงต่างหาก เรียกให้ถูกสิ

"นายน้อยได้ยินผมมั้ยครับ!"

"..."

ใครน่ะ ใส่ชุดสูทด้วย...โรงพยาบาลสินะ สงสัยคงมีคนมาเจอแล้วพามาส่งล่ะมั้ง..คอแห้ง

"น้าม..."

ทำไมออกเสียงยากแบบนี้เนี่ย? คอแห้งมากไปเหรอ

"นี่ครับน้ำ"

สดชื่น~ ว่าแต่คนคนนี้เป็นใครเนี่ย พนักงานเซเว่นเหรอ อ่่า..ไม่น่าใช่ใส่สูทคงไม่ใช่พนักงานเซเว่นแน่ๆ ผมดื่มน้ำเสร็จก็ส่งแก้วกลับไปให้พี่ชายชุดสูท อะเด๊ะ? เอ๊ะ? กรี๊ดดดดด!!! ทะ ทำไมมือผมมันอันเล็กปุ๊กปิ๊กแบบนี้เนี่ย!!! ตัวผมหดเหรอ? หรือผมจะโดนแบบโคนัน? ไม่น่าใช่ แล้วผมอยู่ในร่างใครเนี่ย!!! ที่แน่ๆต้องเป็นเด็กแถมยังเด็กมากๆด้วย!

"ขะ ขออนุญาตตรวจร่างกายนะคะ"

พยาบาลมาตรวจร่างกายผม ตัวเธอดูสั่นๆคงกลัวคนพวกนี้สินะ หน้าตาโหดใช้ได้เลย ผมได้มาเกิดใหม่ในร่างของเด็กน้อยอายุเท่าๆหร่ไม่รู้ถ้าให้เดาจากรูปมือปุ๊กปิ๊กอันนี้ประมาณสามสี่ขวบได้มั้ง

"สมองได้รับการกระทบกระเทือนอาจทำให้ความจำบางส่วนหายไปค่ะ ถ้าค่อยๆช่วยกันฟื้นฟูความจำก็น่าจะกลับมาค่ะ"

โอ้ เด็กคนนี้ความจำเสื่อมเหรอเนี่ยไปโดนอะไรมาล่ะ จะว่าไป...รอยช้ำเต็มตัวเลย คงโดนศึกหนักสินะ

"นายน้อยปวดหัวมั้ยครับ"

"..."

ผมไม่ได้ตอบแต่ส่ายหัวให้คนตรงหน้า จริงๆภาพในหัวของเด็กคนนี้ก็ยังอยู่แค่บางส่วนอะ อีกครึ่งนึงก็ความทรงจำของผม มันตีกันไปหมด...ผมเริ่มปวดหัวแล้ว ว่าแต่ตอนนี้ร่างของผมจะเป็นยังไงบ้างนะ

'ข่าวด่วนวันนี้ เมื่อเวลา 22:46 น.ที่ผ่านมาพบศพของชายคนหนึ่งนอนอยู่ข้างทางระหว่างทางไปหอพักแห่งหนึ่ง ทราบภายหลังว่าเป็นนักศึกษาเพศชายอายุ 20 ปีชื่อนายคิง วิลเลียมลูกชายคนโตของประธานบริษัทส่งออกรถยนต์ชื่อดัง โดยผู้ที่อยู่ระแวกนั้นให้การณ์ว่านายคิงเดินออกจากหอมาซื้อของที่เซเว่น คาดว่าระหว่างทางกลับคนร้ายได้แอบเดินตามไปและลงมือใช้มีดแทงนายคิงจนเสียชีวิต...'

"นายน้อยครับ"

"ครับ?"

"นายน้อยกล้าดูข่าวพวกนี้ด้วยหรือครับ?"

"..."

แล้วทำไมผมจะไม่กล้าดูอะ? แต่ว่ามีคนมาพบศพผมตอนเช้าเหรอ? ใครกันนะ เสียงเมื่อตอนนั้นมันคุ้นแต่นึกไม่ออก

แกร็ก!

"..."

ใครอีกเนี่ย หล่อจัง...เอ้ย ใส่ชุดสูทอีกแล้ว! หรือว่าจะเป็นพ่อของเด็กคนนี้ หน้าตาเย็นชาชะมัด..

"ตื่นแล้วเหรอ..."

"ครับ"

"หลับไปนานเลยนะ"

"นาน?"

"เอ่อ นายน้อยหลับไปเกือบ 12 วันแล้วครับ"

ห้ะ?! สิบสองวัน? โหหลับนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

"..."

"..."

จะเล่นสงครามจ้องตากับผมเหรอ จะบอกอะไรให้ผมน่ะแชมป์แข่งจ้องตาเลยนะ!

"ป๊ะป๋า..."

เห้ย! แล้วอยู่ๆไปเรียกแบบนั้นทำไมเนี่ย แง อยากตีปากตัวเองถ้าเกิดเขาไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้แล้วเขารู้สึกรำคาญจนเอาปืนออกมายิงทิ้งเหมือนในนิยายมาเฟียจะทำไงล่ะ! กรี๊ดดด!

"เรียกทำไม..."

อะเด๊ะ?! ขานรับด้วย เป็นพ่อของเด็กคนนี้จริงๆเหรอเนี่ย...

"ป๊ะป๋า..."

"มีอะไร.."

ใช่จริงๆเหรอเนี่ย! ทำไมรู้สึกอยากกอด

"ป๊ะป๋า.."

หมับ!

"..."

อะ อ่าว...กอดเขาเฉย กรี๊ด! ทำอะไรลงไปเนี่ย! อะเด๊ะ! กอดกลับด้วย แต่อ้อมกอดอบอุ่นจัง เด็กคนนี้คงรักพ่อมากสินะ

"นายน้อยคงคิดถึงบอสมากๆเลยสินะครับ"

จะว่างั้นก็ได้ ความรู้สึกมันบอกว่าคิดถึง คิดถึงมากๆ ทำไมรู้สึกอิจฉาเด็กคนนี้จังนะ ได้รับความรักจากคนในครอบครัว ถ้าเป็นผมตอนนั้นคงต้องดิ้นรนตั้งใจเรียนตามที่ถูกสั่งมา ไม่เคยได้รับอ้อมกอดอบอุ่นแบบนี้เลย

"ร้องไห้ทำไม"

ความรู้สึกอ่อนไหวง่ายจังนะเด็กเนี่ย...

"ฮึก ป๊ะป๋า.."

"เรียกบ่อยจังนะ"

"..."

"จะออกจากโรงบาลได้วันไหน"

"หมอบอกรอดูอาการอีกสักสองวันก็ออกได้ครับ"

"อืม แล้วเรื่องนั้นจัดการหรือยัง"

"ซากิกับลูกน้องส่วนนึงหนีไปได้ครับ ตอนนี้คนของเรากำลังไล่ล่าอยู่"

"จับให้ได้ มันกล้ามายุ่งกับของสำคัญของฉันมันต้องตาย"

ตายเหรอ? ซากิคือใครอะ? แต่ชื่อก็คุ้นๆอยู่นะ เหมือนจะเป็น....

"พวกมันเป็นแค่มาเฟียระดับล่างกล้ามาที่มาเล่นกับของสูง หึ รนหาที่ตายชัดๆ"

ชะ ใช่แล้ว! มาเฟีย ซากิคือชื่อของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ตำรวจกำลังไล่ล่าอยู่ งั้น..พ่อเราก็เป็นมาเฟียด้วยน่ะสิ!!! กรี๊ดดด! ดันได้เกิดมาเป็นลูกมาเฟียชีวิตช่างน่าสงสารแต่ก็ดี ขอแค่ได้รับความอบอุ่นแบบเด็กคนอื่นๆบ้างก็พอแล้ว

"ป๊ะป๋าอยากกลับบ้าน"

"ยังกลับไม่ได้"

ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าทำไม แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ผมไม่ถูกชะตากับโรงพยาบาลเลยสักนิด

"อยากกลับ..."

ไหนๆก็กลายเป็นเด็กแล้วอ้อนมันซะเลย จะตายมั้ยฟ้ะ?

"..."

"ผมม่ายอยากอยู่แย้ว"

"ก็ได้ บอกหมอว่าฉันจะพาลูกกลับวันนี้"

"ครับ"

"เย่~"

จุ๊บ!

"หึ อ้อนเก่งจังนะ"

รางวัลสำหรับคุณพ่อที่ทนลูกอ้อนของลูกชายไม่ได้ คิกค๊าก!

[ คฤหาสน์มังกรทมิฬ ]

และภายในเวลาไม่นานผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลและย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ใหญ่มากจอดเครื่องบินได้หลายลำเลย

คุณพ่ออุ้มผมเข้ามาในบ้านก่อนจะตรงเข้าไปในห้องนั่งเล่นและทิ้งตัวนั่งลงโดยมีผมนั่งอยู่บนตัก ในบ้านก็กว๊างกว้างเดินไม่ทั่วแน่เลย ว่าแต่เด็กนี่ไม่มีแม่เหรอ? ไม่เห็นก็แสดงว่าไม่มี ถ้าไม่มีผมก็มีแค่คุณพ่อคนเดี๋ยวก็ได้

"หลับไปหลายวันพุงหายหมดแล้ว..."

"..."

"สงสัยต้องกู้กลับ"

นี่คุณพ่อ...จะบอกว่าผมอ้วนสินะ แต่เพราะหลับไปหลายวันก็เลยผอมและคุณพ่อก็มีแพลนจะทำให้ผมอ้วนอีกครั้งสินะ...จะทำให้ตัวผมอ้วนกลมเรอะ!!! ผมรักษาหุ่นมาตั้งหลายปีนะ!!!

เอ๊ะ? แต่เหมือนผมมาอยู่ในร่างนี้ผมจะลืมอะไรบางอย่าง...บางอย่่างที่เกี่ยวกับร่างนี้ บางอย่างที่เรียกว่า...

"ชื่อ!"

"อะไร?"

จริงด้วย! เด็กคนนี้ชื่ออะไรล่ะ แต่ตอนนี้เป็นร่างของผมแล้ว ผมชื่ออะไรฟ้ะ?!!!

"ป๊ะป๋า..."

"มีอะไร?"

"ชื่อ.."

"ชื่อฉัน?"

ชื่อพ่อก็อยากรู้เผื่อเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดาไม่ได้เป็นมาเฟีย

"ครับ"

"เพลิง"

เพลิงเหรอ ได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย...เพลิงที่เป็นมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกน่ะเหรอ!!! กรี๊ดดดด!!! เกิดเป็นลูกคนใหญ่คนโตเลยนี่หว่า ชีวิตผม...

"..."

"จำชื่อตัวเองได้มั้ย"

ส่ายหน้าตอบไป ก็มันจำไม่ได้นี่นาเด็กคนนี้ชื่ออะไรก็ไม่รู้พี่ๆชุดดำก็เรียกแต่นายน้อยหรืิอผมชื่อน้อย? ไม่น่าใช่

"เบนโตะ..."

"..."

"ชื่อเบนโตะ"

ชื่ออาหารโปรดของผมเลยนี่นา ชื่อน่ารักดีผมก็น่ารักเหมือนกัน อุ้ย! เผลอหลงตัวเองไปหน่อย

"ป๊ะป๋าร๊ากเก๊ามั้ย~"

พูดก็ไม่ชัดมันขัดใจจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ เด็กน้อย;-;

"หึ พูดให้ชัดก่อนค่อยมาถาม"

"หงึ.."

"รัก พอใจมั้ย"

"แหะ~"

ได้รางวัลโดนหอมแก้มมาด้วย เขินเลยครับ°^°

"อยากไปนอนมั้ย ฉันต้องไปทำงาน"

ป๊ะป๋ามีงานเหรอเนี่ย~ ไม่อยากนอนอะ ทำไงดี~

"ปายด้วย~"

"ตามติดจังนะ ปกติชอบแอบไม่ยอมเข้าใกล้"

อ้าว เด็กนี่เป็นคนขี้อายเหรอเนี่ย ตายแล้ว...พอดีผมเป็นคนขี้เล่น(แบบนิ่งๆแต่ร่าเริงอะงงมะ)

"ม่ายเคยทาม~"

"เหรอ หึ รับปากก่อนว่าจะไม่ซน"

"ครับ!"

พูดชัดแค่ไม่กี่คำเอง เป็นเศร้าจริงๆนะ แบบเศร้านะ เมื่อไหร่จะพูดชัด

@บริษัท

โห~ ออร่าความหล่อของป๊ะป๋าเรานี่สุดยอดเลยครับ อย่างกับเทพบุตรถ้าผมยังอยู่ในร่างก่อนแล้วมาเจอ คงคิดว่าเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยแล้วหน้ายังดูเด็กอยู่เลยแต่ก็หล่อกระชากใจสาวๆ ว่าแต่จะมีสาวๆมาติดป๊ะป๋ามั้ยเนี่ย

งืม~ตั้งแต่ป๊ะป๋าอุ้มเข้าบริษัทมามีแต่คนมอง ไม่รู้ว่ามองป๊ะป๋าหรือมองผมกันแน่ แต่ไม่ชอบสายตาของพวกผู้หญิงเลย คือผมมีอคติกับพวกผู้หญิงเอาง่ายๆก็คือผมกลัวผู้หญิงไม่ถูกชะตาด้วยอย่างแรง แต่ถ้าให้ไล่ไปผมทำได้นะ

แกร็ก!

โห หรูหรามากห้องทำงานที่มีป้ายติดหน้าประตูว่า"บอส"

"นั่งเล่นของเล่นอยู่ตรงนี้ห้ามดื้อ"

หงึ โหดร้ายอุตส่าคิดว่าจะเดินสำรวจห้องสักหน่อย มาถึงก็วางผมไว้ที่พื้นที่ปูด้วยพรมนิ่มๆ พร้อมกับพี่บอดี้การ์ดที่เดินเอากระเป๋าของเล่นมาวางให้ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นๆก็คงสนุกกับมันอยู่หรอก แต่นี่มันผมไง!!! มันเลยสนุกมากๆ กั๊กๆๆๆๆ อะแฮ่ม! ก็แบบถึงผมจะเป็นลูกของประธานบริษัทส่งออกรถยนต์ที่มีลุคเย็นชาตั้งใจเรียนไม่เหลียวหญิง แต่เพื่อนๆที่สนิทกับผมรู้ดีว่าผมนั้นบ้าและสติหลุดมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นป้ะ? ก็แค่คุยกับยุง คุยกับต้นไม้ใบหญ้า ชอบเล่นของเล่นเด็ก เล่นตุ๊กตา เอาปากกามาเป็นดาบไว้ต่อสู้ เนี่ย! ผมบ้าตรงไหน! ผมก็ปกติอะ! แต่รถนี่สนุกดีแหะ เห็นแล้วคิดถึงบิสกิตลูกรัก สงสัยสินะ บิสกิตคือชื่อรถของเล่นของผมเองครับ มันเป็นรถคันเล็กเท่านิ้วก้อยสีเหลืองแบบอย่างเท่! แต่ของเล่นตรงหน้าผมก็สนุกนะ มีตุ๊กตาให้ผมตั้งหลายตัว มีรถเล็กๆด้วย มีหนังสือภาษาอังกฤษ กระดาษ สี ตัวต่อ ผมล้มเลิกความคิดที่จะลุกออกจากตรงนี้แล้วครับ แต่อีกอย่างที่ผมชอบคือการอ่านหนังสืิอมันสนุกนะ

แกร็ก!

"โย่ว! เพื่อนเพลิง!"

เสียงใครอะ ไม่คุ้นเลย เพื่อนป๊ะป๋าเหรอ? จะใครก็ช่างเถอะผมจะเล่นของเล่นห้ามมาก่อกวนก็พอ

"มาทำไม?"

"โถ่เพื่อน เย็นชาจังนะคิดถึงเลยมาหา555"

"..."

"โย่ว! ไอ้เพลิง อ้าว! ไอ้นิลอยู่ด้วยเหรอ"

"ยืนอยู่นี้หมามั้ง"

"ก็เหมือนอยู่นะ"

"แล้วมาทำอะไรไอ้ฟ้า"

"คิดถึงไอ้เพลิงเลยมา"

"แล้วจะมาคิดถึงมันวันเดียวกับฉันทำไม"

"อย่าพูดคำหยาบ"

"อะไรไอ้เพลิง เปลี่ยนนิสัยแล้วเรอะ?"

"พ่อพระว่างั้น?"

"..."

ที่ไม่ให้พูดเพราะผมอยู่สินะ งั้นจะปิดหูให้ก็ได้เชิญพูดตามสบายเลยครับ อ่าว ผมเอามือปิดหูแล้วจะใช้มือไหนเล่นของเล่นอะ เอากระเป๋ามาครอบหัวก็ได้อาจจะช่วยได้ สำเร็จ หงึ! มองไม่ถนัดเลย อ่าว รถวิ่งหนีผมไปแล้ว รอด้วยยยยย~

ปึก!

หงึ รถผมจับได้แล้ว ว่าแต่เมื่อกี้ผมชนอะไรอะมองไม่เห็น แต่เจ็บหัวอะ ช่างมันกลับไปเล่นที่เดิมดีกว่า อะเด๊ะ! อยู่ๆก็ลอยได้อ้าวหรือว่าผมวิญญาณหลุดอีกรอบเนี่ยไม่นะ ต้องรีบกลับเข้าร่าง!

ฟรึบ!

"เดี๋ยวก็หายใจไม่ออก"

อ่าว ป๊ะป๋าเองเหรอเนี่ย นึกว่าตายอีกรอบซะแล้ว

"ใครวะ? หลานเหรอไอ้เพลิง"

"ลูก.."

"ห้ะ!!!"

แล้วพวกคุณน้าจะตะโกนทำไมครับ!!! แอะ! รถผมตกไปแล้ว รถโผ๊มมมมมม!!!

"อะนี่ครับ"

"ขอบคุงครับ"

"ขอบคุณ ไม่ใช่ ขอบคุง"

ก็ผมพูดไม่ชัด! แต่รถผมตกไปแล้วอะ แงงง~

"ไปแอบมีลูกตอนไหนวะ? แล้วลูกแกกับใคร"

"..."

ผมก็อยากรู้ว่าแม่ผมคือใคร แค่อยากรู้ไม่ได้มีความรู้สึกคิดถึงแม้แต่นิด

"เกรซ"

"ห้ะ? เกรซนางแบบนั่นอะนะ"

"อือ"

เกรซ นางแบบที่ว่านี่คงเป็นนางแบบอายุน้อยคนนั้นสินะ โห! นี่ผมเป็นลูกของนางแบบสุดสวยคนนั้นเนี่ยนะ แต่ผมไม่อินอะ ผมไม่ถูกชะตากับผู้หญิง

"แล้วน้องอายุเท่าไหร่"

" 3 ขวบ"

พวกพี่ๆนี่ก็หล่อพอๆกับพ่อผมเลยแหะ แต่มีหรือที่เด็กน้อยน่ารักอย่างผมจะๆไม่มีคนตกหลุมรัก แน่นอนผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เรื่องมันน่าเศร้าแบบนี้แหละครับ สีสันของชีวิต

"ไงหนุ่มน้อยชื่ออะไรครับ"

พี่คนนี้หน้าตาออกแนวหวานๆน่ารักๆ ส่วนอีกคนสีหัวน้ำทะเลมาแต่ไกล แต่หน้าก็ออกแนวหล่อน่ารัก ส่วนป๊ะป๋าผมหล่อแบบเย็นชาสไตล์แบดบอย อ๊ายแอมอะกู๊ดบอย~ กั๊กๆๆๆๆๆๆๆ

"เบนโตะครับ"

"ชื่อน่ากินเชียวนะ"

กินชื่อได้แต่ห้ามกินผมนะครับ ผมยังอยากมีชีวิตที่สวยงามบนทางโรยด้วนกลีบกุหลาบอยู่นะครับ

"ป๊ะป๋า"

"อะไร?"

"รถของเก๊าง่ะ"

แงงง รถผมนอนหงายท้องสบายใจอยู่ที่พื้นแล้ว

"อะนี่ครับ"

"ขอบคุงครับ"

"ครับ~"

เอ๊ะ? คนหัวฟ้ามีไฝที่ใต้ตาขวาด้วยอะ เหมือนเพื่อนผมเลยป่านนี้พวกมันจะเป็นไงบ้างนะ

"มีอะไรรึป่าวจ้องตาค้างเลยนะ"

"จุด..."

"หืม? จุดอะไรครับ?"

"จุดตรงตา"

"...หมายถึงไฝใต้ตานี่สินะ"

"ไฝใต้ตาไอ้ฟ้ามันทำไมอะ?"

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมก็พูดไปงั้นแหละตอรนี้อยากกลับไปเล่นของเล่นแล้ว

"ป๊ะป๋าเก๊าจาปายเล่นแย้ว"

"อย่าเอาอะไรมาครอบหัวอีก"

"ครับ!"

เย่! ของเล่นจ๋าพี่เบนโตะมาแล้วจ้า~

"สรุปน้องเป็นอะไรกับไฝใต้ตาไอ้ฟ้าวะ?"

"แค่สนใจ"

"เด็กวัยอยากรู้อยากเห็น"

"เออ ตอนนี้เจอพวกของซากิแล้วลูกน้องกูกำลีงจัดการอยู่ ส่วนไอ้ซากิหนีไปได้คนของมึงกำลังตามไป"

"อืม จับตัวให้ได้กล้ามากที่มารนหาที่ตาย"

"ผมไปนั่งเล่นกับบน้องเบนโตะดีกว่า~"

"..."

"เบนโตะหลานรักอานิลมาแล้วคร้าบบบ~"

2 ปีผ่านไป

และแล้วเวลาก็ผ่านไปผมอายุห้าขวบแล้วครับทุกคน ตลอดระยะเวลาสองปีมันก็ปกติดีมั้งครับ เอ่อ..ไม่อะ ไม่ปกติ คุณป๊ะป๋มพาผมมาเปิดประสบการณ์หลายอย่างเลยครับ บางวันก็มีคนมาดักยิงเรา เคยมีคนมาวางระเบิดบ้านผมด้วยครับแต่ดีหน่อยที่ไม่เป็นอะไรมาก หายไปแค่นิดหน่อยเองแต่ใช้เวลาไม่กี่อาทิตย์ก็กลับมาเป็นปกติแล้ว เวลาไปที่ทำงานป๊ะป๋าคุณอานิลกับคุณอาฟ้าก็มาบ่อยเสียเหลือเกิน แต่ก็สนุกดีมีคนเล่นด้วย กั๊กๆๆ

เอี๊ยดดด~

เสียงรถป๊ะป๋านี่นา! ไม่ได้เจอตั้งสองอาทิตย์เพราะป๊ะป๋าไปทำงานต่างประเทศ บอกได้เต็มปากว่าคิดถึงมากกกกก

"นายน้อยอย่าวิ่งครับ!"

ไม่สนจะไปหาคุณป๋ะป๋า! จะกอดให้หายใจไม่ออกเลยคอยดูข้อหาปล่อยน้องเบนโตะเหงามาสองอาทิตย์!

"ป๊ะ----"

"อุ้ยตาย! เด็กที่ไหนเนี่ย"

ผะ ผู้หญิง ไม่ใช่ป๊ะป๋า ใครอะ...แง ผมร้องไห้นะ ผมไม่ถูกกับผู้หญิง ต้องหนี...ถ้าเป็นคนที่คิดไม่ดีมาฆ่าเราอีกครั้งจะทำไง ต้องหนี!

"อะ อ้าว ไปซะแล้ว..."

"คุณรินสวัสดีครับ"

"อื้อ แล้วเพลิงอะ?"

"บอสไปทำงานต่างประเทศตอนนี้น่าจะกำลังกลับมาครับ"

เอี๊ยดดด~

"โอ้! มาพอดีเลย~"

"มาทำไม?"

"นี่คำทักทายสำหรับการเจอกันครั้งแรกในรอบเจ็ดปีใช่มั้ย?"

"เบนโตะไปไหน"

"ใครคือเบนโตะอะ บอดี้การ์ดใหม่เหรอไม่เห็นบอกรินเลย"

"นายน้อยเพิ่งวิ่งเข้าบ้านไปเมื่อกี้ครับ"

"..."

"อ้าว เพลิงรอรินด้วย!!"

ไม่ต้องสงสัยครับผมอยู่ห้องนั่งเล่นผมหนีมาได้เท่านี้เพราะผมเหนื่อย ก็บ้านกว้างมากๆเลยอะ แถมขาสั้นด้วย เศร้า...แต่เมื่อกี้ผมตกใจจริงๆนะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเข้ามาในบ้านได้ไง น่ากลัว...เมืือไหร่ป๊ะป๋าจะมาง่าาา~

ตึก ตึก ตึก

สะ เสียงเท้าแอบอยู่หลังผ้าม่านสีม่วงทึบคงไม่มีใครเห็นหรอกมั้ง แง่ะ! เสียงเข้ามาใกล้แล้ว แง อย่าทำอะไรผมเลยผมกลัว ป๊ะป๋าช่วยด้วย ริวช่วยด้วย~

"เพลิงไปยืนทำอะไรอยู่ตรงผ้าม่านนั่นล่ะ"

เสียงคนเมื่อกี้! เอ๊ะ? เมื่อกี้เธอเรียกชื่อคุณป๊ะป๋าใช่มั้ย?

"ออกมาได้แล้วเข้าไปทำอะไร"

เสียงป๊ะป๋านี่!! เย่ ในที่สุดก็มีคนมาช่วย!!

"ป๊ะป๋าาาา~"

"ไม่เจอกันแค่สองอาทิตย์ตัวหนักขึ้นนะ"

"คิดถึง~"

"หึ..."

หงึ! ผะ ผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย แถมกำลังจ้องมองผมอยู่ด้วย กรี๊ดดดดด!!! น่ากลัวววว!!

"อ๊ะ! เด็กคนเมื่อกี้นี่"

"หงึ!"

ยะ อย่าเข้ามานะ ป๊ะป๋าผมกลัว!!!

"อย่าเข้ามา"

"บุย! อะไรกันแค่อยากทักทายเด็กน้อยคนนั้นเอง"

"นายน้อยกลัวผู้หญิงครับคุณริน"

"อ่อ กลัวผู้หญิงนี่เอง หือ? นายน้อยเหรอ?"

"ลูก"

"อ๋อ~ ห้ะ!!! ลูก? ลูกใคร?!"

"..."

"เพลิง...ละ ลูกเพลิงเหรอ"

"อืม"

"กรี๊ด! ไปแอบมีลูกตอนไหนเนี่ย!"

"ห้าปีก่อน"

"..."

"ป๊ะป๋า..."

"เริ่มพูดชัดแล้วนี่"

แง่ง! ผมก็พูดชัดตั้งแต่เดือนที่แล้วมั้ย? หรือไม่ ๆม่ผมมั่นใจว่าผมพูดชัด!

"หนุ่มน้อยไม่ต้องกลัวน้าหรอกนะ~"

"..."

"น้าชื่อรินเป็นแฝดของเพลิงจ้า~"

แฝดป๊ะป๋าเหรอ? อืม~มองดีๆก็คล้ายอยู่นะแสดงว่าเชื่อใจได้ รึป่าว...ถ้าลองยื่นมือไปเขาจะไม่กัดมือเราใช่มั้ย? ต้องลอง กล้าหน่อยเบนโตะ เขาเป็นแฝดป๊ะป๋าคงไม่กินเราหรอก

"หืม? อยากจับมือเหรอ"

แง มือสั่นไม่หยุดเลย สู้ๆเบนโตะ ในอนาคตถ้าเราสนิทกับคุณน้าได้ เขาจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่โชคดีได้แตะตัวลูกชายของมาเฟียระดับโลเลยนะ!!

"..."

ตะ แตะแล้ว แตะมือกันแล้ว!!!!

"มือเล็กน่ารักจังนุ่มด้วย~"

"..."

"ไม่กลัวเหรอ?"

"..."

ไม่กลัว แต่...แต่ว่าตอนนี้ผมช็อคแล้ว..

"อะ อ่าว...ร้องไห้แล้ว"

"หงึ จะ จับได้แล้ว...แค่คนเดียว...หงึ"

"อุ๊บ! ฮ่าๆ น่ารักจัง จะว่าไปหน้าตาก็เหมือนเพลิงอยู่นะเนี่ย"

"ใจเต้นเร็ว..."

ผะ ผมกำลังตื่นเต้น กำลังช็อค กำลังอะไรสักอย่าง

"งั้นปล่อยมือก็ได้ อ่าว..."

"อุ้ม..."

"ไม่กลัว?"

"หงึ.."

"รินว่าไม่ต้องฝืนก็ได้นะ..."

"หงึ อุ้ม.."

ผมตัดสินใจแล้วผมจะไว้ใจผู้หญิงคนนี้คนเดียว!

"นายน้อยคงคิดว่าว่าคุณรินไว้ใจได้น่ะครับ"

ใช่แล้ว! พี่ริวพูดถูก สมแล้วที่เป็นมือขวาป๊ะป๋าแล้วก็เป็นพี่เลี้ยงผม

"หือ! ตัวเบาจัง?"

ผม ผม ผม ผมมาอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนี้แล้ว...ผม ผมขอเวลาทำใจแป๊ปนึง

"ริน..."

"ว่าไง?"

"ริน.."

"มีอะไรรึป่าว?"

"ริน..."

"...เบนโตะมีอะไรรึป่าวครับ?"

"หงึ จับได้แล้ว คะ แค่คนเดียว"

"แหะ รินต้องดีใจใช่มั้ยที่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้แตะตัวลูกชายของมาเฟียชื่อดัง55"

"ฮ่ะๆ ป๊ะป๋า~ เค้าจับได้แล้ว"

"หึ..."

ครืด~ ครืด~

"..."

(ไอ้เพลิงพ่อได้ยินว่าแกกลับมาแล้ว)

"อืม"

(เมื่อไหร่ะ่อจะได้เจอหลาน เมื่อสองปีก่อนบอกพ่อว่าถ้าอยากเจอก็ให้ไป พอไปแล้วก็ไม่เจอใครสักคน)

"จะมาก็มา รินก็อยู่"

(อ้าว รินกลับมาแล้วเหรอเนี่ย พ่อจะไปเดี๋ยวนี้แหละ)

ติ๊ด!

"ป๊าโทรมาเหรอ"

"อืม"

"ป๊ะป๋าจะไปไหน?"

"ไปข้างบน"

"เค้าไปด้วย~"

"อยู่กับรินไปเดี๋ยวมา"

"..."

ป๊ะป๋าเย็นชา! ว่าแต่ ผมชินกับผู้หญิงคนนี้เร็วจัง

"เบนโตะเคยเจอคุณปู่มั้ย?"

"ไม่ครับ"

"เหรอ ทำไมไม่เคยเจอล่ะ?"

ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ป๊ะป๋าคุยโทรศัพท์กับคุณปู่บ่อยมาก แต่พอวันถัดมาก็พาผมออกจากบ้านแต่เช้าเลย

"เดี๋ยสผมไปเอาของว่ามาให้นะครับ"

"อื้อ ฝากด้วยนะริว เป็นแม่ศรีเรือนที่ดีน้าา~"

"คะ คุณรินพูดอะไรกันครับ"

"ฮ่าๆ เปล่า~"

"งะ งั้นผมขอตัวนะครับ"

"อื้อ~"

"ริน~"

"ว่าไงครับ"

"ไปเล่นของเล่นกัน"

ผมได้เพื่อนเล่นด้วยตอนป๊ะป๋าไม่อยู่แล้ว จัดการชี้ไปที่มุมห้องที่มีพื้นนุ่มๆปูเอาไว้พร้อมกับของเล่นมากมายที่จัดเป็นระเบียยบนชั้นว่างของ และก็ตุ๊กตา ชั้นวางโมเดลรถอันน้อยๆ กับรถของเล่นหรูๆ

"ไหนให้น้าเล่นอะไรคะ?"

"ต่อสู้กัน~"

ถึงผมจะเป็นลูกมาเฟีย แต่ผมก็ไม่ชอบการทำร้ายคนเป็นอย่างมาก

"เอางั้นเหรอ~ มังกรมาแล้ว!!!"

"ฮ่าๆ ออกไปนะ ฮ่าๆ"

"มังกรจะจับเด็กน้อยที่ชื่อเบนโตะกิน"

"..."

จะกินผมเหรอ...ไม่นะ ผมอุตส่าห์ไว้ใจ

"อะ เอ่อ ไม่สิ มังกรจะมาทำลายเมืองนี้!"

"ยะ อย่าเข้ามานะ"

"แฮร่!!"

"คิกๆ แน่จริงก็จับเค้าให้ได้สิ"

"หนีข้าไม่พ้นหรอก"

แล้วสงครามวิ่งไล่จับก็เริ่มต้นขึ้น ปกติริวจะเป็นคนวิ่งไล่ผมแต่ผมก็จะยอมให้จับเพราะกลัวริวเหนื่อย