2#ปู่เปย์เก่ง

ตุบ!

"หงึ ขอโทษครับ"

"อ้าว ป๊า!"

"..."

ใครอีกเนี่ย เจ็บหัวง่ะ..

"ป๊ะป๋า~"

"ซุ่มซ่าม"

"หงึ เจ็บ"

"วันหลังวิ่งมองทางด้วย"

"หงึ"

"ไม่คิดจะทักทายพ่อหน่อยเรอะ"

"ไม่จำเป็น"

"นี่พ่อนะ..."

"เหรอ ถ้าบอกว่าตาแก่ข้างบ้านยังน่าเชื่อกว่าเลย"

"เบื่อแกจริงๆ"

".."

"หลายปู่มาหาปู่สิ"

"ปู่?"

"ใช่ปู่เอง"

"ป๊ะป๋าปู่คืออะไร?"

"คือตาแกสติไม่ดี"

"...."

หลังจากได้ถามไถ่คุณป๊ะป๋าไปว่าปู่คืออะไร ทั้งบ้านถึงกับสตั้นและคุณป๊ะป๋าที่รักก็อุ้มผมมานั่งในห้องนั่งเล่น และผมก็ได้กลับเข้ามุมของเล่นสุดโปรด ด้วยความอารมณ์ดีเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็คุณปู่เปย์ของเล่นมาให้ผมซะเยอะเลย แต่ผมเลือกที่จะหยิบเอาเฉพาะตุ๊กตาคุณวาฬนุ่มนิ่มมาแค่ตัวเดียว ผมบอกแล้วอายุมันเป็นเพียงแค่ตัวเลขอย่าไปสนใจมันครับ ตอนนี้ผมอยู่ในร่างเด็กห้าขวบผมก็กลายเป็นเด็กห้าขวบใช้ชีวิตแบบลืมร่างเก่าไปแล้ว(แล้วที่พูดอยู่คืออะไร?)

"ท่าทางเบนโตะจะชอบตุ๊กตาวาฬตัวนั้นมากเลยนะนั่น"

"พ่ออุตส่าห์เปย์ของเล่นมาซะเยอะดันหยิบไปแค่วาฬตัวเดียว"

"รกบ้าน"

"เอ๊ะแกหนิ! วันหลังฉันจะซื้อโรงงานผลิตตุ๊กตามวาฬให้หลานฉันเอาแบบนิ่มจนเหมือนไม่ได้กอดเลย"

"ถ้าอย่างนั้นด็ไม่ต้องมีหรอก"

"ฉันจะเปย์หลานไม่ได้เปย์แก"

"ลูกผม ผมเปย์เองได้"

"ก็ฉันจะเปย์"

"แล้วแต่ ตัวเล็กชอบกินไอติม"

"หึ คำพูดมีความหมายโดยนัยงั้นฉันจะซื้อโรงงานผลิตไอติมด้วยเลย"

"ป๊าก็เวอร์ไปนะคะ"

"ทำไมล่ะ หลานคนแรกมันก็ต้องเปย์หน่อย"

"แล้วม๊าล่ะคะป๊า ว่าจะถามนานแล้วแต่ลืม"

"ม๊าแกน่ะเหรอ เก็บบ้านไว้เปิดร้านขายกระเป๋ากับเสื้อผ้าเถอะ อีกสักนิดพ่อคงต้องย้ายบ้านหนีม๊าพวกแกแน่ๆ"

"555ป๊าก็เกินไปค่ะ"

คุยอะไรกัน แต่ช่างเถอะ ของเล่นตรงหน้ามันสนุกมาก

กึก!

....ขะ ขาของหุ่นยนต์เรนเจอร์มันหัก หักไปแล้ว พี่เรนเจอร์สีแดงของน้องเบนโตะขาหักไปแล้ว หงึ ขาของพี่เรนเจอร์สีแดงหักไปแล้ว!! ต้องเจ็บมากแน่ๆเลย ทำไงดี แงงงง!!!!

"หงึ ป๊ะป๋า..."

"เป็นอะไร"

"ขาหัก.."

"ห้ะ! หลานปู่ขาหักเรอะ!!"

"ไร้สาระ"

"ไอ้เพลิง!"

"ป๊ะป๋า..."

ผมจะร้องแล้วนะพี่ชายเรนเจอร์ผมขาหัก แง!!!!!

"ไม่ต้องร้องเดี๋ยวไปซื้อใหม่"

"ไม่เอา.."

ผมไม่อยากได้ใหม่ ผมน่ะเป็นคนที่รักษาของมากๆไม่คิดอยากจะมีใหม่ถ้ามันไม่จำเป็น

"เอาไปซ่อม"

"ครับบอส"

"..."

ฟรึบ!

"วันหลังก็เล่นดีๆ"

"หงึ..."

คุณป๊ะป๋ายกผมขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะมองหน้าผม เพราะผมนั่งหันหน้าเข้าหาคุณป๊ะป๋าไงล่ะ เอาจริงๆคุณป๊ะป๋าผมหล่อมากๆเลยครับ หล่อแบบไม่ปราณีใครเลย

"เอ้อ! เพลิง"

"..."

"แล้วแม่ของเบนโตะอะ?"

"ไม่มี"

"เอ้า! งั้นเปลี่ยนคำถามใครคือแม่ของเบนโตะ?"

"เกรซ"

"หือ? เกรซนางแบบ?"

"อืม"

"กรี๊ดด! ทำไมไปเอายียนั่นมาเป็นแม่ของลูกนายได้เนี่ย!!"

"พ่อก็ไม่เข้าใจ"

"ก็ผลของการคิดไม่ดี วางยาในน้ำดื่มทำแล้วก็ต้องรับผิดชอบไง"

"ยัยนั่นมันร้ายใช่เล่นเลยนะ"

"ดีแล้วที่แกยอมรับลูกแกมาเลี้ยง พ่อคิดไม่ออกเลยว่าถ้าไม่ใช่แกเลี้ยงลูกแกคงน่าเป็นห่วง"

คุยไรกันอะ ผมก็อยากฟังด้วยนะแต่ผมเอ๋อ ฮ่าๆๆ ใครบอกผมอยากฟังแต่ผมฟังไม่รู้เรื่องต่างหาก เพราะผมเล่นเกมแข่งจ้องตากับคุณป๊ะป๋าอยู่

"..."

"..."

"ป๊ะป๋า.."

"มีอะไร?"

"ป๊ะป๋ารักเค้ามั้ย?"

ผมชอบถามแบบนี้กับคุณป๊ะป๋าบ่อยๆ ถึงคำตอบมันจะมีแค่"อืม"แต่ผมก็จะถามเพราะผมชอบ

"อืม"

"เค้าก็รักป๊ะป๋า~"

"รักเท่าไหน"

"เท่านี้เลยยยย~"

"แค่นี้เองเหรอ เล็กกว่าบ้านอีกนะ"

"..."

"หึ ไอ้อ้วน"

"หงึ!"

"ฮ่าๆ งั้นพ่อกลับละเดี๋ยสแม่แกอาระวาด"

"ค่ะ"

"ตัวเล็กปู่กลับแล้วนะ"

"บ๊ายบายครับ"

ผมโบกมือบ๊ายบายคุณปู่จริงๆอยากวิ่งไปหอมแก้มนะแต่คุณป๊ะป๋าไม่ให้ลง

"เดินทางดีๆนะคะ"

บรื้น~

เสียงรถเคลื่อนออกไปจากคฤหาสน์ ตอนนี้ภายในห้องก็เหลือแต่คุณน้ารินกับคุณป๊ะป๋า

"จะมาอยู่นี่กี่วัน"

"รินมายาวเลย งานที่นั่นก็มีคนดูแลแล้วรินเลยมาพักผ่อน"

"อืม"

"ว่าแต่..ๆด้ข่าวว่าไล่ล่าพวกซากิอยู่เหรอ?"

"อืม"

"ทำไมอะ ปกติพวกนั้นก็ไม่ค่อยมายุ่งกับมาเฟียระดับสูงๆนี่"

"มันมายุ่งกับของสำคัญของมังกรทมิฬมันต้องตาย"

"ของสำคัญ?"

ห้ะ? จ้องผมกันทำไมผมแค่นั่งนับนิ้วตัวเองเล่นเองนะ ผมทำอะไรผิดเหรอ? โป้ง ชี้ กลาง นาง ก้อย~

"อ่อ รินเข้าใจละ"