3#เพื่อนใหม่แสนน่ารัก

เอาล่ะมันถึงวันที่ผมต้องไปเผชิญกับการเรียนอีกครั้ง แต่สำหรับผมมันง่ายเพราะผมผ่านมาหมดแล้วไงล่ะ แต่ที่ผมกังวลคือระหว่างผมไปเรียนจะไม่มีใครดักฆ่าผมใช่มั้ย? แล้วผมก็อยากที่จะเจอเพื่อนดีๆ เพร่ะผมน่ะไม่ชอบการทำร้ายคนเป็นอย่างมาก ถึงจะเป็นลูกชายของมาเฟียระดัลโลกแต่ก็ใช่ว่าผมจะโหดขนาดนั้นนะ แค่มีดผมยังๆม่กล้าจับเลย ป๊ะป๋าจะสอนยิงปืนแค่ไปถึงหน้าสนามยิงปืนผมก็สลบแล้ว มันน่ากลัว;-;

"รถพร้อมแล้วครับ"

"อืม"

คุณป๊ะป๋าไม่ห่วงผมหรอก ผมรู้นะว่าคุณป๊ะป๋าส่งเงาไปตามผมอีกเป็นสิบหรืออาจจะมากกว่านั้น แต่ไม่เป็นไรขอแค่ผมไม่ตายก็พอ

"ป๊ะป๋า~"

"ปืนอยู่ในกระเป๋า ถ้าจำเป็นก็ใช้"

"..."

แอบเอาปืนมาใส่กระเป๋าผมตอนไหนเนี่ย!!!!! แล้วอีกอย่างผมก็บอกอยู่ว่ากลัวอาวุธเช่นปืน มีด จองมีคมต่่างๆ บางทีปากกาผมก็กลัว!

"มีดก็อยู่ในกระเป๋า ถ้่ามีคนมาทำร้ายก็ใช้มันซะ อย่าไปกลัว"

"..."

"เข้าใจที่บอกมั้ย"

"คะ ครับ"

"แล้วก็..."

"..."

"หลังเลิกเรียนห้ามออกจากโรงเรียนจนกว่าริวจะไปรับ จำหน้าคนของเราไว้หมดแล้วใช่มั้ย"

ผมจำหน้าลูกน้องป๊ะป๋าได้หมดแล้วครับ คือแบบมีเยอะมากเป็นร้อยๆคนแต่ดีที่แต่ละคนมีลักษณะพิเศษแตกต่างกันไปผมเลยจำได้

"ถ้าเจอคนแปลกหน้ามาคุยด้วยก็ใช้ปืนยิงมันซะ ถ้าไม่อยากตาย"

"ครับ!"

แง! ทำไมต้องเน้นประโยคหลังด้วย ผมเริ่มไม่อยากไปแล้วนะ

"ไปได้แล้วเดี๋ยวจะสาย"

จุ๊บ!

"บ๊ายบายฮะป๊ะป๋า~"

"หึ"

ริวขับรถพาผมมาตามทางจนถึงหน้าโรงเรียนเป็นโรงเรียนอนุบาลขนาดกลางแต่เด็กแต่ละคนดูมีฐานะทั้งนั้นเลย ผมเริ่มกลัวแล้วนะ...

"ถึงแล้วครับนายน้อย"

"พี่ริว~"

ผมทำเสียงออดอ้อนพี่ริว แงง~ ผมกลัวอะ กลัวไม่มีเพื่อนเพราะเป็นลูกของมาเฟียอันดับหนึ่งของโลก กลัวครมาทำร้าย และอย่างสุดท้ายคือกลัวตาย!

"ไม่ต้องกลัวครับนายน้อย บอสส่งเงามาคอยดูสถานการณ์เกือบสองร้อยคนครับ ถ้ามีเรื่องพวกนั้นจะคอยปกป้องนายน้อยเอง"

"..."

"แต่ให้สังเกตที่ข้อมือหรือไม่ก็ต้นคอถ้ารูปมังกรหันหน้าไปทางขวานั่นไม่ใช่คนของเรา นายน้อยสามารถยิงได้เลยครับ"

"...ต้องยิงเลยเหรอ"

"ครับ ผมรู้ว่านายน้อยกลัวเรื่องพวกนี้แต่เพื่อตัวนายน้อย นายน้อยต้องทำครับ"

"...อื้อ"

"มาครับ เดี๋ยสผมเดินไปส่ง"

พี่ริวพูดจบก็จูงมือผมเดินไปหาครูที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนทันที ก่อนจะทิ้งผมแล้วเกินกลับไปที่รถ รถแสนคุ้นเคยเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว พออยู่คนเดียวแล้วใจหายเหมือนกันแหะ...

คุณครูพาผมมาที่ห้องเรียน มีเด็กมากหน้าหลายตาอยู่ในห้องนี้เกือบสามสิบคน ผมเลือกที่จะเดินมานั่งโต๊ะหลังสุด โต๊ะถูกจัดเป็นสามโต๊ะติดกัน ผมจึงเลือกที่ตะนั่งโต๊ะกลาง เพราะผมคิดว่ามันมองกระดานชัด ถ้านั่งริมหน้าต่างผมก็จะหลับ ถ้านั่งติดทางเดินตรงกลางผมก็จะเรียนไม่รู้เรื่อง ตะกละอะไรของผมก็ไม่รู้ครับ แต่ผมสบายแบบนี้

"ขอนั่งด้วยได้มั้ย"

"อะ อื้อ"

ผมตอบกลับไป เด็กคนนี้หน้าตาหล่อมากเลยคงเป็นลูกครึ่งล่ะมั้ง เพร่ะเขามีผมสีทองผิวก็ขาวพอๆกับผมเลย เอาจริงๆผมก็เหมือนจะเป็นลูกครึ่งด้วยก็ป๊ะป๋าผมเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ส่วนเกรซที่เป็นนางแบบและเป็นแม่จองผม ผมรู้มาว่าเธอเป็นลูกครึ่งเกาหลี-ญี่ปุ่นแต่เพราะเธอมาอยู่ไทยตั้งแต่เด็กเธอก็เลยพูดได้หลายภาษาเหมือนคุณป๊ะป๋าของผมที่พูดได้หลายภาษาเหมือนกัน

"ขอนั่งด้วยนะ"

คราวนี้ใครอีกเนี่ย อือ...หน้าตาหล่อมากๆอีกแล้ว ผมสีดำสนิทนัยตาก็ดำดูน่าลึกลับ เอาล่ะครับ คนมีออร่าสองคนกำลังนั่งประกบผมอยู่ ผมดำนั่งซ้าย ผมทองนั่งขวา

"นายชื่ออะไรเหรอ?"

หนุ่มผมทองถาม อื้อหือ ยิ้มทีนักเรียนหญิงแถมจะล้มตายเลยมั้งนั่น สองคนนี้มีหน้าตาเป็นเครื่องสังหารชั้นดีจริงๆ

"ผะ ผมชื่อเบนโตะ"

"ว้าว ชื่อน่ารักจัง ฉันชื่อโจเซฟนะ"

โจเซฟ ชื่อก็ยังหล่อเลย แงงงง~ ผมอิจฉา!

"..."

คนข้างผมน่ากลัวง่ะ ผมไม่กล้าชวนคุย แงงง~รังสีน่ากลัวเต็มไปหมด ต่างกับโจเซฟที่มีแต่รักสีความหล่อและอ่อนโยน เหมือนปีศาจกับเทวดา

"นะ นายชื่ออะไรเหรอ?"

"ยู..."

ตะ ตอบผมด้วยครอะไรเย็นชาได้ขนาดนี้!

"หืม...แก๊งมังกรทมิฬ?"

"..."

"เป็นลูกของคนในแก๊งนั้นเหรอ?"

"อะ อื้อ"

"พ่อเบนนี่โชคดีเนอะได้ทำงานในแก๊งที่ใหญ่ระดับโลกแบบนั้น"

หือ? ก็คุณป๊ะป๋าผมเป็นหัวหน้าแก๊งนี่นา แล้วมันโชคดียังไงอะ?

"แล้วพ่อเบนทำหน้าที่อะไรในแก๊งนั้นเหรอ?"

"หัวหน้า.."

"โห เป็าหัวหน้ายอดี้การ์ดนี่เอง สุดยอดเลย"

"ไม่ใช่.."

"อ่าว งั้นหัวหน้าพ่อบ้าน?"

"ไม่ใช่ หัวหน้าแก๊งต่างหาก"

"อ๋อ~ หัวหน้าแก๊ง ห้ะ?!!!"

แล้วจะเสียงดังทำไมเนี่ย! ยังมีคนที่ไม่รู้ว่าคุณป๊ะป๋ามีลูกอยู่เหรอเนี่ย เหลือเชื่อเลย

"โกหก.."

เอ้า! อยู่ๆก็มาว่าผมโกหก อะไรของสองคนนี้เนี่ย! มองหน้าผมสิ หน้าผมคล้ายป๊ะป๋าจะตาย แค่คนละเวอร์อะ

"..."

"ป๊าฉันเป็นเพื่อนกับหัวหน้าแก๊งมังกรทมิฬถ้าฉันเอาไปบอกพ่อแล้วพ่อฉันเอาไปบอกคุณอา มันคงไม่ดีต่อตัวนายนะ"

เอิ่ม...แล้วนายจะไปบอกพ่อทำไมฟ้ะ แต่ช่างเถอะแต่นั่นพ่อผมจริงๆ ผมไม่แคร์

"..."

จริงๆป๊ะป๋าให้ใส่สร้อยรูปมังกรที่หันหน้าไปทางซ้ายมาสองคนนี้คงเห็นสร้อยผม ทำไมนะทำไม หน้าตาผมไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ...แย่จัง

"นายคงเป็นลูกของคนสวนที่แก๊งนั้นสินะ"

อื้อหือ ดูถูกมาก ดูถูกกันเกินไปแล้ว...มาบอกผมเป็นลูกของคนสวนได้ไง! ลูกของคุณลุงขึ้นมหาลัยแล้วเถอะ อายุตอนนี้ก็เท่ากับผมคนก่อนแล้ว! น่าโมโหแต่ผมเป็นคนใจดีไง เศร้า...

"แล้วแต่พวกคุณเลยครับ"

ผมได้แต่พูดแค่นั้นแล้วนั่งเงียบตลอดทั้งตอนเช้าจนถึงพักเที่ยงและถึงตอนเลิกเรียน ผมไม่อยากพูดกับพวกเขาแล้ว อยู่ๆก็มาว่าผมโกหกและยังมาบอกว่าผมเป็นลูกคนสวนอีก ผมจะฟ้องคุณป๊ะป๋าจะฟ้องน้ารินจะฟ้องพี่ริวด้วย!

"นี่นายโกรธพวกเราเหรอ?"

"..."

"คงยอมรับความจริงไม่ได้ล่ะมั้ง"

"เหรอ งั้นนายก็เป็นลูกคนสวนจริงๆน่ะสิ"

"..."

เมื่อไหร่พี่ริวจะมา ผมอยากกลับบ้าน มาเรียนวันแรกก็เจออะไรก็ไม่รู้

เมี๊ยว~

หือ? เสียงแมว ดังมาจากตรงนั้นนี่นา ทำไมแมวถึงไปอยู่ตรงนั้นล่ะ นั่นมันตรงถังขยะนะ

"นี่นายจะไปไหนน่ะ!"

เมี๊ยว~

โอ๊ะ อยู่ในกล่องนี่เอง ไหนใครกล้าเอาเจ้าแมวมาทิ้งไว้แบบนี้นะ

เหมียว~

ตัวยังเล็กอยู่เลยนี่นา น่าสงสารจัง ป๊ะป๋าจะให้เลี้ยงมั้ยนะ..

"ไม่เป็นไรนะเจ้าเหมียว เดี๋ยวผมจะพาไปหาอะไรกินนะ อ๊ะ!"